Op een morgen kwam Mitch Cartwright naar buiten om met zijn hond Cody te gaan honkballen op het erf. Daar waren zijn ooms Hoss en Little Joe al een poos herstelwerk aan het doen. De jongen ging naar ze toe en keek zwijgend maar geamuseerd toe. Natuurlijk merkten de broers dat en ze stopten met werken.
“Joe, merk jij ook niet dat er naar ons gekeken wordt?”, vroeg Hoss aan zijn jongere broer.
“Ja, en dat is natuurlijk weer dat plaaggrage neefje van ons”, was zijn antwoord.
Beiden keken om naar de jongen die om zich heen keek.
“Wat sta je nou zo dom om je heen te kijken? Je weet drommels goed dat we jou bedoelen”, zei Hoss.
“Opa vroeg me of ik wilde kijken of jullie wel werkten. Dus niet”, antwoordde Mitch.
Het scheelde niet veel of Mitch was in de watertrog gegooid door zijn ooms. De jonge Cartwright rende al weg nadat hij zijn antwoord gegeven had. Adam Cartwright werd bijna door zijn nageslacht omver gelopen en hij stopte hem dan ook.
“Wat is er nu weer gebeurd?”, vroeg Adam terwijl hij Mitch oppakte.
“Je broers willen me in de watertrog gooien omdat ik ze betrapte op hun werkzaamheden”, antwoordde zijn zesjarige zoon.
“Ze kunnen wel werken maar alleen als wij het niet zien. Ga je mee naar de stad voor boodschappen?”, vroeg Adam.
“Ik zou eigenlijk gaan honkballen met Cody maar dit is ook wel leuk. Caramel moet nieuwe hoeven hebben. Zou oom Hoss dat willen doen?”, vroeg Mitch.
“Ik denk haast van wel. Ga het hem maar vragen. Dan maak ik de wagen gereed”, zei Adam.
Mitch werd neergezet en rende naar zijn ooms.
“Hoss, daar komt dat kleintje weer”, zei Little Joe.
“Oom Hoss, Caramel heeft nieuwe schoenen nodig. Zou jij hem ze willen geven?”, vroeg Mitch smekend.
“Natuurlijk doe ik dat”, beloofde Hoss.
Mitch ging weer terug naar zijn vader. Ponderosa eigenaar Ben Cartwright kwam ook net naar buiten.
“Adam, ik wil dat je nog wat extra drank meeneemt en deze brief aan Roy geeft”, zei de rancher.
Hij gaf een lijstje en een envelop aan zijn oudste zoon.
“Komt in orde pa”, zei Adam.
“Gaat opa ook mee?”, vroeg Mitch.
“Nee, ik blijf thuis voor de administratie”, antwoordde Ben.
“Oh, u gaat uw tijd besteden aan uw hobby”, zei de jongen luchtig.
Adam vond het wel een leuke opmerking maar Ben uiteraard niet.
“Kom kid. Anders wil opa ook mee”, zei Adam.
Hij pakte zijn zoon op en zette hem op de bok. Hierna stapte hij zelf op. Even later reden ze weg zodat Ben weer verder kon met de administratie.
Het was rustig in Virginia City tot groot genoegen van sheriff Roy Coffee. Hij hoopte dan ook dat het zo zou blijven maar veel vertrouwen had hij er niet in. Roy zat aan de koffie toen de deur openging. Hij keek op en zag meteen dat de rust in de stad verstoord was.
“Hallo Roy. Pa vroeg ons of wij deze brief aan jou wilde geven”, zei Adam.
“Opa kan dat zelf niet doen omdat hij bezig is met zijn hobby en dat is de administratie”, vertelde Mitch.
Roy pakte de brief en las hem.
“Slecht nieuws?”, vroeg Adam.
“Nee, het is een uitnodiging voor een reis volgende maand. Zeg je pa maar dat ik meega”, antwoordde Roy.
Adam knikte en nam zijn zoon mee. Ze liepen naar de winkel maar ze kwamen niet ver. Er klonk hard gegil door de straat. Jason Harris had de mand van Polly Miller weggerukt. Mitch kwam meteen in actie door zijn honkbal tegen het hoofd van Jason te gooien waardoor de jonge tasjesdief op de grond viel. De Cartwrights renden naar hem toe, gevolgd door Roy en Polly.
“Sheriff, arresteer dat joch want hij had mijn mand gestolen”, zei Polly.
“Jij weer Jason Harris! Meekomen”, zei Roy terwijl hij Jason beetpakte.
“Ik wil mijn moeder en een dokter. Ik heb een complete hersenverbouwing”, zei hij nijdig.
“Het was maar een zachte bal die ik naar je gooide”, zei Mitch verbaasd.
“Maar wel eentje met een flinke vaart”, zei Adam geamuseerd.
“Mitch, als dank voor het redden van mijn mand zal ik een heerlijke cake voor je bakken”, zei Polly toen Jason weggevoerd was.
“Dat vind ik best. Ik ben dol op vanillecake”, zei de jongen zonder blikken of blozen.
“Kom over een uurtje maar naar mijn huis”, zei ze.
“Kid, we moeten nog boodschappen doen voordat jij de volgende heldendaad uitvoert”, zei Adam apetrots op zijn zoon.
Na een uurtje kreeg Mitch zijn welverdiende cake en ze gingen met de cake en boodschappen naar huis.
“Papa, zal opa trots op me zijn?”, vroeg Mitch onderweg.
“Ik weet zeker van wel. En je ooms ook. Je hebt die cake zelf verdiend. En er zijn nu genoeg getuigen in de stad die jouw gooi talent hebben gezien”, antwoordde Adam.
Thuisgekomen vertelde Mitch hoe hij aan de cake gekomen was. Natuurlijk stonden Hoss en Little Joe op de eerste rij om een groot stuk van de cake te krijgen maar Adam voorkwam dat.
“Dan moeten jullie zelf maar een heldendaad verrichten voor Miss Miller”, zei hij.
“Ze mogen wel een kruimeltje krijgen maar Cody krijgt ook een stuk”, reageerde Mitch.
Verontwaardigd gingen Hoss en Little Joe weer aan het werk terwijl Mitch zijn cake met zijn hond en Ben en Adam deelde.