Voor zijn verjaardag op zaterdag 12 februari had Ponderosa ranch eigenaar Ben Cartwright besloten om met zijn 3 zoons (Adam, Hoss en Little Joe) en kleinzoon Mitch van 7 uit eten te gaan.
Al bij het ontbijt zei de rancher na alle felicitaties tegen de anderen:“Heren, vanavond gaan we uit eten. Je betaalt een bepaald bedrag voor 2 uur en dan kun je eten zoveel als je wil of op kunt.”
Toen Hoss dit hoorde werd hij al helemaal blij. Zijn oudere broer Adam en jongere broer Joe keken elkaar lachend aan.
Mitch vroeg:“Gaan wij eerst eten en daarna pas oom Hoss?”
Hoss voelde zich aangesproken en vroeg:“Wat bedoel jij daarmee?”
Zijn neefje legde uit:“Als jij daar gaat eten is er misschien niets meer over voor ons.”
“Je kunt natuurlijk ook thuisblijven”, zei Hoss.
Nu bemoeide Adam zich er tegenaan want hij zei:“Mijn zoon is te jong en te klein om alleen thuis te blijven.”
“Hop Sing heeft vanavond vrij dus we gaan heerlijk uit eten”, reageerde Ben.
Hop Sing was hun trouwe Chinese kok.
“Mitch, tijd om naar je honkbaltraining te gaan”, zei Adam nadat hij op de klok had gekeken.
De uren verliepen zeer langzaam voor Hoss want hij had enorm veel zin in het avondeten. Om nog meer eetlust te krijgen werkte de 2e zoon van Ben extra hard. Maar dat deden zijn vader en broer ook. Adam liet zijn zoon extra hard trainen bij het honkbal.
Speciaal voor deze avond droeg Mitch een wit honkbalshirt van Team USA dat hij van Ben voor zijn laatste verjaardag had gekregen.
“Ik wil dat jij je netjes gedraagt. Zorg dat je kunt laten zien dat ik je keurig netjes opgevoed hebt”, zei Adam tegen zijn zoon.
“Ik beloof het”, zei Mitch.
Even was het stil in zijn kamer.
Toen vroeg Mitch:“Maar moeten oom Hoss en oom Joe zich dan niet gedragen?”
“Dat moeten ze zeker. Opa zal daar ook wel op letten”, antwoordde Adam.
Ben had een tafel voor 5 personen gereserveerd om 17.00 uur. Het restaurant lag buiten Virginia City en had een ruime parkeerplaats. De Cartwrights parkeerden hun auto’s vlakbij het restaurant.
Mitch zag het gebouw en zei:“Dus hier gaan we eten? Er is een speciaal menu voor mijn allerliefste oom in de vorm van wortels en kaas.”
Hoss zei:“Ik ga jou vanavond goed in de gaten houden.”
“Zullen we naar binnen gaan?”, vroeg Joe.
Dat deden ze en Ben betaalde bij de receptie de rekening.
De Cartwrights hadden een tafel in de hoek niet ver van het eten.
“Je mag zelf bepalen wat je wil eten. Dus ga je gang”, zei Ben.
Hoss en Joe gingen als eerste, gevolgd door hun vader zodat Adam en Mitch even alleen waren.
“Als opa, oom Hoss en oom Joe terug zijn gaan we samen wat halen. Blijf maar gewoon bij mij”, zei Adam.
“Dan hebben ze zeker voor oom Hoss extra grote borden”, merkte zijn zoon op.
Toen kwamen Ben, Hoss en Joe terug met hun volle borden zodat Adam en Mitch konden gaan. De jongen bleef dicht bij zijn vader en schepte zijn bord vol met wat hij lekker vond. Dat deed Adam ook.
Teruglopend naar hun tafel vroeg Mitch:“Is er wel genoeg eten nu oom Hoss hier ook is?”
“Ik denk van wel. Je oom kan veel eten maar hij kan echt niet alles wat er hier te krijgen is naar binnen werken. Ook al zou hij dat wel willen”, antwoordde Adam.
Ze gingen weer aan tafel zitten en begonnen ook aan hun maaltijd. Ben en Joe gingen de drankjes halen.
Hoss gaf Adam een knipoog en zei plagend tegen zijn neefje:“Ze hebben hier ook smurfenijs. Als je daar teveel van eet verander je in een smurf.”
“Dat geldt niet voor jou want jij verandert in Gargamel”, reageerde Mitch.
“Wat zijn we toch weer leuk”, zei Hoss verontwaardigd.
Om het toch goed te maken stelde de jongste Cartwright voor:“Oom Hoss, zullen we straks samen dat smurfenijs halen?”
“Nu zeg je eindelijk iets goeds”, zei Hoss nu wat opgewekter.
“Dat doe ik altijd”, zei Mitch zonder blikken of blozen.
Adam bevestigde dat maar zijn broer was het er duidelijk niet mee eens. Ze hadden geen tijd en gelegenheid om er verder over te discussiëren want Ben en Joe kwamen al terug met het drinken. Iedereen kreeg wat te drinken.
“Heren, op een gezellige en smakelijke avond”, zei Ben.
Hoss nam zijn neefje mee voor 2 schaaltjes smurfenijs.
Bij de ijskraam vroeg Hoss:“Mag ik 2 schaaltjes van dat smurfenijs?”
“Dat kan”, zei de man achter de ijskraam.
Hij schepte 2 schaaltjes vol met smurfenijs. Oom en neef liepen terug naar hun tafel. De anderen hadden op hen gewacht zodat de tafel toch bezet bleef. Even later gingen Ben, Adam en Joe hun borden vullen.
Intussen werd het steeds drukker in het restaurant.
Hoss merkte dat Mitch wat huiverig werd voor al die gasten en zei:“Mitchy, blijf jij maar hier. Wij halen wel het eten voor je.”
“Goed”, zei de jongen verlegen.
Ze aten het smurfenijs op. Toen Adam terugkwam merkte hij meteen dat zijn zoon zich niet op zijn gemak voelde. Ben en Joe merkten dat ook.
“Mitch, wat is er?”, vroeg Ben voorzichtig.
“Er zijn hier zoveel mensen”, antwoordde zijn kleinzoon.
Hoss zei tegen zijn vader en broers wat hij tegen de jongen had gezegd. Ze vonden het een goed idee.
De rest van de tijd werd Mitch op zijn wenken bediend. Toch zat iedereen behalve Hoss op het eind vol.
“Ik ga nog wat halen. Iemand nog wat?”, vroeg hij olijk.
“Er zijn toch alleen maar wortels en kaasblokjes over”, antwoordde Mitch.
Iedereen behalve Hoss lachte zodat hij alleen wat te eten ging halen.
Even later kregen de Cartwrights bezoek van Hop Sing.
“Cartwrights goed en lekker gegeten?”, vroeg hun kok.
“Wij wel maar Hoss is nog wat aan het halen”, antwoordde Adam.
Toen vroeg Ben:“Hop Sing, wat doe jij hier eigenlijk?”
“Hop Sing is neef van eigenaar van eetschuur. Hop Sing helpen met gerechten op vrije dagen”, was het antwoord van de kok.
“Opa, straks neemt Hop Sing nog ontslag omdat hij hier meer geld krijgt voor zijn werk”, merkte Mitch op.
Hop Sing antwoordde:“Kleine Mitch niet bang zijn want Hop Sing blijft zorgen voor Cartwrights.”
Mitch was gerustgesteld en precies op dat moment kwam Hoss weer terug met een bord vol eten. Joe gaf Adam ongemerkt een knipoog die het begreep.
“Geniet nog maar even van je volle bord, Hoss”, zei Joe.
“Hoe bedoel je broertje?”, vroeg Hoss verbaasd.
“Omdat Hop Sing vanaf morgen hier werkt als kok en niet meer bij ons”, antwoordde Adam.
Hoss stopte even met eten en vroeg verbaasd:“Hop Sing, is dat echt waar?”
De Chinese kok knikte en verdween weer naar de keuken.
“Mitch, zullen wij maar alvast naar huis gaan?”, vroeg Adam die zag dat zijn zoon erg moe was geworden.
De jongen knikte en liep met zijn vader mee. Ben en Joe wachtten op Hoss om ook daarna naar huis te gaan.
Tot zeer grote vreugde en opluchting van Hoss was Hop Sing de volgende ochtend toch weer te vinden in de keuken van het ranchhuis.