Adam Cartwright had tijdelijk de taak van leraar op zich genomen. Het was al bijna zomervakantie. Twee van zijn leerlingen waren zijn kinderen Mitch en Pam van 12. De tweeling wist dat Adam hen niet voortrok en gedroeg zich netjes. In tegenstelling tot George en Trudy Willis. Ze verstoorden steeds de les totdat Adam het beu was en ingreep.
“George Willis! Als jij nog 1 keer je mond open doet zonder toestemming ga je de hoek in”, zei Adam streng.
“Ik vroeg iets aan mijn broer”, zei Trudy.
“Dat geldt ook voor jou!”, reageerde Adam.
Beide kinderen keken de leraar kwaad aan. Mitch keek zijn zus aan en ze wisten genoeg.
“Mitch krijgt veel meer aandacht dan wij”, zei George.
“Dat is omdat hij het nodig heeft”, antwoordde Adam.
“Gewoon voortrekkerij”, smaalde Trudy.
“Jullie zien de deur van de school?”, vroeg Adam.
Ze knikten.
“Ga die deur dan maar door want ik stuur jullie eruit!”, was het antwoord.
George en Trudy vertrokken meteen.
“Ga maar gewoon door met je werk”, zei Adam.
Adam zag dat Mitch het niet begreep. Hij ging bij zijn zoon zitten en bekeek het werk van de jongen. Mitch had nauwelijks iets gedaan terwijl de anderen al klaar waren.
“Mitch, jij maakt het thuis maar af. Jullie gaan nu een opstel schrijven over wat je later wil worden”, zei Adam.
“Mr Cartwright, hoe lang of hoe kort moet het zijn?”, vroeg Matthew Walker, de beste vriend van Mitch.
“Dat mag je zelf weten. Ik let wel op de schrijffouten maar alleen voor Mitch maak ik een uitzondering”, antwoordde Adam.
De kinderen pakten potlood en papier en gingen weer aan het werk.
Intussen hadden George en Trudy hun vader Frank Willis alles verteld wat er op school was gebeurd.
“Cartwright zal de avond niet meer halen en jullie zorgen dat hij nooit meer zal lesgeven”, zei Frank.
Hij pakte zijn jachtgeweer en ging met de kinderen naar de school.
Omdat het al vrijdagmiddag was zei Adam:“Jullie maken je opstel in het weekend af. Ga maar naar huis.”
De kinderen gingen meteen weg. Mitch en Pam bleven na om met Adam naar huis te gaan. Opeens kwam Frank het klaslokaal binnen.
“Cartwright, waarom heb jij mijn lieve kinderen de klas uitgestuurd? Ze deden niets”, zei Frank.
“Ze deden niets anders dan de les steeds verstoren. Kids, ga maar alvast naar buiten”, zei Adam tegen de tweeling.
“We blijven”, zei Mitch namens Pam.
“Dan kan ik jullie ook doden”, zei Frank lachend.
Met zijn geweer sloeg hij de tweeling neer. Adam wilde naar zijn kinderen gaan maar Frank hield hem onder schot.
“Die twee zullen sterven en jij ook”, lachte Frank.
Hij schoot op Adam maar miste. Frank struikelde over Pam en viel op de grond. Adam bedacht zich geen moment en overmeesterde zijn vijand. Frank werd neergeslagen. Pam werd wakker en zag vuur bij een raam.
“Papa, brand”, riep ze.
Adam zag de vlammen ook en tilde Mitch op die nog steeds bewusteloos was. Pam rende naar buiten, gevolgd door Adam met Mitch.
De vlammen werden heviger maar Frank wist niet te ontsnappen. Mitch werd langzaam wakker en met zijn vader en zus zag hij hoe de school afbrandde.
“Wat is er gebeurd?”, vroeg Mitch.
“Mr Willis wilde ons vermoorden. Hij sloeg jullie neer en probeerde mij neer te schieten. Maar ik overmeesterde hem en toen is er brand gesticht”, antwoordde Adam.
Intussen was iedereen bezig met een poging om de school te redden. Ben Cartwright, de vader van Adam en opa van de tweeling, was er ook bij en was opgelucht toen hij merkte dat ze niets mankeerden.
Uiteindelijk stortte de school volledig in en brandde het gebouw tot de grond af. George en Trudy kwamen erbij en gingen naar de Cartwrights.
“Mitch, het is jouw schuld dat onze vader dood is”, zei George.
“Hij wilde ons vermoorden”, reageerde Mitch.
De jongens gingen vechten waarbij George de meeste klappen kreeg. Opeens gaf Mitch George een harde trap met zijn linkerbeen waardoor George op de grond viel. Trudy pakte wat zand en gooide dat naar Mitch die het in zijn ogen kreeg. Pam verkocht Trudy een harde klap waarna ze huilend wegrende, gevolgd door haar broer.
“Adam, we nemen de kids mee”, zei Ben toen alles achter de rug was.
“Mijn ogen doen zeer”, zei Mitch.
“De dokter zal er wel naar kijken”, zei Adam kalm maar ongerust.
Mitch stond op en werd door Ben ondersteund. Adam ontfermde zich over zijn dochter.
Paul Martin zag de Cartwrights komen en ving Mitch op.
“Trudy Willis gooide zand in zijn ogen”, zei Adam.
“Ik zal hem direct behandelen”, zei Paul.
Mitch liet zich behandelen. De dokter spoelde de donkere kijkers van de jonge Cartwright met water.
“Zie je nu beter?”, vroeg Paul.
“Veel beter”, antwoordde Mitch.
“Dat is dan goed. Je opa moet zeker de behandeling betalen?”, vroeg Paul.
Mitch knikte glimlachend. Adam en Pam vonden dat wel leuk maar Ben niet.
Toen de Cartwrights naar huis wilden gaan kwam sheriff Roy Coffee naar ze toe.
“De school is geheel verwoest en we hebben het lijk van Frank Willis gevonden”, zei Roy.
“Dus we hoeven dit schooljaar niet meer te leren?”, vroeg Pam.
“Jullie leren gewoon thuis”, antwoordde Adam.
Dat was en grote tegenvaller voor de tweeling.
“We laten de school herbouwen zodat de kinderen na de zomer weer kunnen komen”, zei Ben.
De tweeling was het hier niet mee eens wat men begreep.
“Dan gaan ze zeker de school van steen bouwen”, zei Mitch ongerust.
“Dat gebeurt inderdaad”, zei Roy.
“We gaan naar huis zodat de kids kunnen bijkomen van vanmiddag”, zei Adam.
Dat gebeurde en tot grote vreugde en opluchting van Adam hield de tweeling niets van de brand over.