In de buurt van Virginia City was iets aparts gebouwd. Natuurlijk trok dit veel mensen en spoedig was het populair. Natuurlijk hoorden de Cartwrights er ook van.
Op hun ranch de Ponderosa vroeg de jongste Cartwright broer Little Joe op een mooie donderdagmiddag in april:“Hoss, zullen we naar dat doolhof gaan? Wedden dat wij als eerste weer buiten staan?”
“Dat doen we. Maar tegen wie gaan we dan lopen?”, vroeg Hoss.
“Wat dacht je van ons neefje? Hij zit ons zo vaak te vernederen dat we hem met het doolhof gaan terugpakken”, antwoordde Joe.
Dat idee beviel Hoss ook wel.
“Wij zijn er het eerst in en het eerste ook weer uit”, zei hij lachend.
De broers hadden de grootste lol totdat hun broer erbij kwam.
“Wat is er zo grappig?”, vroeg Adam droog.
“Wel, we nemen jouw zoon mee naar dat nieuwe doolhof. Wij zijn er toch als eerste uit”, zei Joe.
“Het is wel oneerlijk”, zei Adam.
“Hoe bedoel je oneerlijk?”, vroeg Hoss serieus.
“Jij en Joe zijn samen en Mitch moet het alleen doen. Als zijn tweelingzus nou eens met hem meeging. Dan is 2 tegen 2”, legde Adam uit.
“Waarom heeft die broer van ons nou altijd gelijk? Pam is net zo erg als haar broer dus dan kunnen we ze samen terugpakken”, concludeerde Hoss.
“Waarom maken we er niet een dagje uit van? Dan kunnen jij, pa en Cody op ons wachten omdat wij er als eerste eruit zijn. En dan moeten we natuurlijk lang wachten op de tweeling”, zei Joe lachend.
“Dat is goed. Iemand moet toch op Cody passen want honden mogen er niet naar binnen. Ik zal het de kids wel vertellen”, zei Adam.
Toen de tweeling van hun vader hoorde over de streek die hun ooms hen wilde leveren maakten de kinderen hun eigen plan.
“Mitch, we moeten hen voor zijn. Maar hoe?”, vroeg Pam aan haar broer.
“Je gaat gewoon met mij mee. Ik volg gewoon mijn intuïtie”, zei Mitch.
“Er is maar 1 ingang en 1 uitgang. Dus als opa, papa en Cody daar zijn en wij komen als eersten buiten betekent dat dus dat onze lieve ooms nog binnen zijn”, zei Pam.
“En daar blijven”, zei haar broer.
Ze begonnen hard te lachen.
“Jullie ooms zullen hier niet blij mee zijn”, zei Adam glimlachend.
“Hun probleem. Zij zijn ermee begonnen. En aangezien het een plan van oom Joe is zal het vast en zeker mislukken”, lachte Mitch.
“En anders verpesten jullie het wel voor hem”, reageerde Adam.
“Wanneer gaan we erheen?”, vroeg Pam.
“Dat hangt van opa af. Maar als hij hoort wat jullie ooms van plan zijn zal het wel snel zijn”, antwoordde haar vader.
Tijdens het avondeten vroeg Joe opeens:“Pa, we nemen de tweeling mee naar het nieuwe doolhof. Gaat u ook mee?”
“Dat lijkt me wel leuk”, zei Ben.
“Wij gaan er met de tweeling in en wij komen er als eerste uit. Dat wil dus zeggen Joe en ik”, antwoordde Hoss.
Adam en de tweeling lagen op de grond van het lachen.
“Is het soms 1 april?”, vroeg Ben ongerust.
“Nee, hoezo?”, vroeg Joe verbaasd.
“Nou, dat jullie als eerste uit dat doolhof komen”, legde de rancher uit.
“Wij kunnen dat beter dan die twee kleintjes”, zei Joe.
“Zeker weten”, zei Hoss.
“Wat is de weddenschap?”, vroeg Adam.
“Degenen die het laatst uit het doolhof komen moeten de winnaars een maand lang bedienen”, zei Ben.
“Nou Joe, dat wordt een maand vakantie voor ons en een maand lang zweten voor die twee”, zei Hoss lachend.
“Opa, betekent dat als wij winnen zij ons huiswerk moeten maken?”, vroeg Mitch.
“Inderdaad”, zei de rancher.
“Dat lijkt me wel leuk”, zei Pam.
Adam zei niets maar keek wel glimlachend naar zijn kinderen.
“Goed dat is dan geregeld. We gaan komende zondag”, zei Ben.
“Opa en ik passen op Cody omdat honden niet in het doolhof worden toegelaten”, zei Adam.
Die zondag gingen de Cartwrights naar het doolhof.
Voordat ze naar binnen gingen zei Adam ernstig tegen zijn kinderen:“Kids, als er gevaar dreigt schiet dan. Zo kunnen je ooms horen waar jullie eventueel zijn.”
“Dat doen we”, zei Mitch namens zijn zus.
Ze gingen met hun ooms naar binnen. Ben en Adam namen plaats op het grasveld bij het doolhof waar Cody lag.
“Die broers van mij komen daar nooit als eerste uit”, zei Adam sarcastisch.
“Hoe bedoel je?”, vroeg Ben nieuwsgierig.
“Wel, ik liet Mitch gisteren een doolhof op papier zien en na even kijken had hij al uitgevonden hoe je er doorheen moest lopen”, antwoordde Adam.
“Dus je hebt grote kans dat ze zo weer hier zijn?”, vroeg Ben.
“Inderdaad. Pam vroeg me wat papier en een potlood mee te nemen voor een afscheidsbriefje voor haar ooms”, zei Adam.
Hij liet het briefje lezen en Ben vond het ook wel amusant.
Een halfuurtje later begon Cody opeens luid te blaffen en met zijn staart te kwispelen.
“Cody, wat is er?”, vroeg Adam.
“Daar komt de tweeling al aan”, zei Ben.
“Cody, ga je twee baasjes maar ophalen”, zei Adam.
De herder rende naar de uitgang waar hij een uitgebreide begroeting kreeg.
“Hoe komt het dat jullie al buiten zijn? Vonden jullie het niet leuk?”, vroeg Ben toen de kinderen bij hem en Adam zaten.
“Het was wel leuk maar Mitch liep zo naar de uitgang. We boden nog aan om oom Hoss en oom Joe naar de uitgang te begeleiden maar dat weigerden ze”, vertelde Pam.
“Dan moeten ze het zelf maar weten”, zei Mitch droog.
Dat vonden de anderen ook.
Hoss en Joe bleven de hele nacht in het doolhof zoeken naar de uitgang. Maar zoals gewoonlijk ging dat niet zachtjes.
“Joe, we moeten linksaf”, zei Hoss.
“Nee, we moeten rechtsaf en dan rechtdoor”, zei Joe.
Zwijgend liepen ze in de genoemde richting en ja hoor. Daar was de uitgang.
“We hebben het toch gehaald. En die twee kleintjes lopen natuurlijk nog steeds te zoeken naar de uitgang”, zei Joe lachend.
“Arme kleintjes”, zei Hoss ook lachend.
Maar toen ze buiten kwamen zagen ze tot hun stomme verbazing alleen maar hun paarden staan. Maar op het zadel op Cochise zat een briefje vastgeprikt met een tekst erop. Joe pakte het en las het.
“Wat staat er Joe?”, vroeg Hoss ongerust.
“Er staat: Fijne zoektocht en er staat een hoop huiswerk op jullie te wachten. Afzenders Mitch en Pam Cartwright!”, zei Joe.
Twee zeer kwade Cartwrights stegen op en reden naar hun huis terug waar ze bij daglicht aankwamen.
“Komen jullie ook weer eens thuis?”, vroeg een opgeruimde voorman die naar de naam Candy Canaday luisterde.
“Hou toch je mond en ga aan het werk”, mopperde Joe.
“Ik weet van de weddenschap af dus ik wens de tweeling veel sterkte met jullie”, zei Candy lachend.
De broers stegen af en gingen naar binnen.
“Pam, ken jij die twee experts in doolhoven?”, vroeg Mitch sarcastisch.
“Nee, maar het schijnt dat zij ons huiswerk moeten doen voor een maand. Of was het nou een jaar dat opa zei?”, vroeg Pam op haar beurt.
“Ik meende dat opa zei dat het twee jaar moest”, antwoordde haar broer.
“Wat zijn jullie weer erg leuk! Kom op met jullie huiswerk. Dan kunnen we jullie ermee helpen”, zei Hoss.
Dat gebeurde maar Hoss en Joe lieten vanaf toen het doolhof volkomen links liggen.