Op 18 mei 1997 nam Adam Cartwright zijn zoon Mitch van 4 voor het eerst mee naar een honkbalwedstrijd. De oudste Cartwright jongen had een hotel en kaarten via internet geregeld.
Een week voor de gebeurtenis zei Adam:“Knul, over een week gaan wij samen een paar dagen weg. Ik heb een hotelkamer voor ons gereserveerd en kaarten voor iets heel moois.”
“Fijn papa. Waar is het waar we heengaan?”, vroeg Mitch.
“Het is in Los Angeles. Meer zeg ik er niet over”, antwoordde zijn vader.
Mitch vond het best en ging weer spelen met Cody, de herdershond van de familie Cartwright.
Op 16 mei gingen Adam en Mitch per auto naar Los Angeles. Mitch was het ondertussen wel gewend dat hij meegenomen werd op de zakenreizen van zijn vader maar de jongen voelde aan dat het dit keer anders was.
In Los Angeles aangekomen reed Adam rechtstreeks naar het Mercury Hotel. Hij parkeerde de auto in de garage.
“Mitch, we zijn er. Ga je mee?”, vroeg Adam.
“Ik ga mee”, antwoordde zijn zoon.
Adam stapte uit en pakte eerst de bagage en pas daarna zijn nageslacht. Samen liepen ze het hotel in.
“Ik heb een kamer voor 2 personen gereserveerd. De naam is Cartwright”, zei Adam tegen de receptioniste.
Ze keek in de computer en zei:“ Dat klopt. U en uw zoon hebben kamer 140.”
Een piccolo kwam en nam de bagage van de Cartwrights mee.
“Volgt u mij maar”, zei hij.
“Kom Mitch”, zei Adam tegen zijn zoon die nog aan het rondkijken was.
De kleine jongen rende mee en werd met Adam naar hun kamer gebracht.
“Uw kamer Mr Cartwright”, zei de piccolo toen hij de bagage had binnen gebracht.
“Bedankt”, zei Adam en hij gaf hem een fooitje.
Mitch keek rond en vergat zijn honkbalhandschoen totaal.
“Papa, mogen wij hier slapen? Deze kamer is groter dan de mijne thuis”, zei hij wat later.
“Wij mogen inderdaad hier slapen omdat ik ervoor betaald heb. Morgen moet ik wat zaken afhandelen en dan ga jij met andere kinderen honkballen”, legde Adam uit.
Mitch vond het best. De Cartwrights gingen uitpakken en ’s avonds aten ze in een 4 sterren restaurant.
Zoals elke avond viel Mitch snel in slaap. Adam hoopte dat zijn zoon zich bij het honkballen zou gedragen want het was de eerste keer dat Mitch zonder zijn vader was.
De volgende morgen bracht Adam Mitch naar een kinderopvang die heel toevallig een honkbal clinic gaf.
Adam wilde blijven maar Mitch zei al vrijwel meteen:“Ga maar weg papa. Ik vermaak me wel.”
De oudste Cartwright jongen vertrok met een gerust hart. Bovendien zat zijn zakenrelatie op hem te wachten.
Mitch werd opgevangen door Ken Miller.
“Dus jij bent Mitch Cartwright? Hoe oud ben je en kun je al honkballen?”, vroeg Ken.
“Ik ben 4 en mijn opa heeft een grote ranch waar ik op het erf kan spelen. Dus ook honkbal”, was het antwoord van de jonge Cartwright.
Ze liepen naar het veld waar meer kinderen waren. Al snel waren de kleintjes aan het overgooien en ook slaan kwam aan de beurt. Ken merkte vrij vlug dat Mitch een natuurtalent was en nam hem apart.
“Mitch, jij bent weliswaar nog maar 4 jaar oud maar ik zie nu al dat jij het erg ver kan brengen in de honkbalwereld”, zei Ken.
“Ik wil wel maar speel nog niet in een team”, antwoordde Mitch.
“Ik zal er met je vader over spreken als hij je komt ophalen. Ga maar gooien en vangen met de anderen”, zei Ken.
Mitch was meteen weer bezig met gooien en vangen. De kinderen kregen een lunch maar de kleine Cartwright had nauwelijks tijd om te eten.
Intussen was Adam bij zijn zakenrelatie.
“Adam, fijn dat je helemaal uit Virginia City kon komen”, zei Jack Miller.
“Ik heb er meteen een korte vakantie met mijn zoon van gemaakt. Hij heeft nu een honkbal clinic voor 4 en 5 jarigen”, antwoordde Adam.
“Mijn broer Ken leidt die clinic. Als jouw zoon een beetje op jou lijkt kan hij zijn lol op”, lachte Jack.
“Dat kan hij inderdaad. Mitch, mijn zoon, is dol op honkbal en doet dat als het aan hem lag dag en nacht. Andere kinderen van zijn leeftijd slapen met hun beer maar hij met zijn handschoen”, zei Adam.
Ze gingen de zaken afhandelen. Toen dat gebeurd was werd de conversatie luchtiger.
“Wat zijn de verdere plannen?”, vroeg Jack.
“Wel, morgen is het mijn verjaardag en ik had Mitch een honkbalwedstrijd beloofd voor zijn verjaardag. Dus dat gebeurt morgen. Echter hij weet dit nog niet”, antwoordde Adam.
“En Mitch is ook net als jij voor de Red Sox?”, vroeg Jack.
Adam zuchtte diep en zei:“Wat dat betreft heb ik gefaald want zijn moeder was voor de Yankees en hij dus ook. En om het nog erger te maken is Mitch ook een supporter van de Braves. Maar hij is een erg makkelijk kind dat zichzelf makkelijk kan vermaken. Dat is wel nodig ook want de Ponderosa neemt erg veel tijd in beslag.”
“Wacht even. Het is morgen jouw verjaardag en je geeft een honkbalwedstrijd voor de verjaardag van Mitch? Leg dat eens even uit”, zei Jack.
“Mitch is geboren op 1e kerstdag maar dan is er geen honkbal meer. Vandaar morgen”, zei Adam.
“Ik begrijp het”, zei Jack.
Hij keek even in zijn agenda en zei toen:“Adam, als je wil kan je vanavond ook naar een wedstrijd met Mitch. Ik ga ook en heb nog 2 vrijkaarten over.”
“Doe maar. Dan haal ik Mitch wel wat eerder op van de opvang”, zei Adam.
“Waar slapen jullie?”, vroeg Jack.
“In het Mercury hotel. Hoe laat kom je ons halen?”, was de wedervraag van Adam.
“Om 5 uur. Ik kom het hotel wel in”, zei Jack.
Ze namen afscheid en Adam ging terug naar het hotel. Daar liet hij zijn laptop en andere zakenpapieren om Mitch op te halen.
Ken was nog even bezig met Mitch toen Adam kwam. Mitch gooide precies een schitterende slider toen zijn vader arriveerde. Ken zag Adam en ging naar hem toe.
“Mr Cartwright? Ik ben Ken Miller, de coach van deze kinderen”, zei Ken.
“Zeg maar Adam want ik heb vanmiddag een deal gesloten met je broer. Heeft Mitch zich nog keurig gedragen?”, vroeg Adam.
“Hij kan de andere kinderen nog leren zich te gedragen. Je zoon is een natuurtalent wat honkbal betreft”, zei Ken.
Mitch kwam erbij met zijn handschoen. Hij zag er moe maar tevreden uit.
“Hoi papa”, zei de jongen.
“Hallo jongen. Hoe vond je het?”, vroeg Adam zijn zoon oppakkend.
“Geweldig leuk. Mag ik thuis op honkbal?”, was de wedervraag van Mitch.
“Natuurlijk. Maar nu ga je met mij mee want we moeten straks naar iets belangrijks”, zei Adam.
Ken wist genoeg en ging opruimen. Adam en Mitch gingen naar het hotel. De jongen werd steeds nieuwsgieriger maar durfde niet verder te vragen.
“Papa, gaan we snel eten? Ik heb trek”, zei Mitch.
“We gaan straks eten. Maar eerst ga jij in bad en andere kleren aantrekken”, reageerde Adam.
Met tegenzin stemde zijn zoon toe.
Adam bleef bij Mitch tijdens het badderen en liet hem zelfstandig aankleden.
Toen Mitch het shirt van Anaheim zag vroeg hij verontwaardigd:“Papa, is dat shirt voor mij?”
“Ja, want het veel te klein voor mij”, antwoordde Adam.
Mitch trok het aan en was toch wel tevreden over zijn nieuwe shirt.
“Ik hoop alleen dat bekenden mij niet zien nu ik een Angels shirt aanheb”, zei hij terwijl Adam de sandalen dicht gespte.
“Mitch, dit is je shirt voor plechtige gelegenheden. Andere keren mag je gerust je Braves of Yankees shirt aan”, stelde Adam voor als compromis.
“Goed dan”, zei Mitch tevreden.
Hij pakte vlug zijn handschoen en rugzak mee en volgde zijn vader.
In de hal stond Jack al te wachten.
Hij zag Mitch met zijn shirt en vroeg aan Adam:“Heb je toch je zoon omgepraat of omgekocht?”
“Hij deed het aan met tegenzin maar ik heb er wel bij gezegd dat hij het alleen aan moet bij plechtige gelegenheden. Mitch, dit is Mr Miller. Hij neemt ons mee vanavond. Jack, mijn zoon Mitch”, zei Adam.
Mitch deed zijn handschoen uit en gaf Jack keurig een hand. Hierna gingen ze weg.
Bij het stadion van Anaheim aangekomen zei Mitch:“Gaan we hierheen? Wat geweldig.”
“Ik heb vrijkaarten voor ons inclusief avondeten”, legde Jack uit.
“Mitchell, je moet nu bij mij blijven want het zal en kan erg druk worden”, zei Adam ernstig.
“Ik beloof het”, zei de kleine jongen.
Ze stapten uit en liepen naar de ingang voor vips. Voor de zekerheid droeg Adam Mitch omdat hij klein van stuk was.
Jack en de Cartwrights hadden uitstekende plaatsen. Mitch keek zijn ogen uit en was stil tot grote verbazing van Jack.
“Is hij altijd zo stil?”, vroeg Jack.
“Normaal niet maar het is de 1e keer dat hij in een groot honkbalstadion is”, antwoordde Adam.
“Mitch, wat wil je hebben voor je avondeten?”, vroeg Jack.
“Ga maar mee met hem. Geef mij maar je handschoen en breng voor mij 3 broodjes hamburger mee”, zei Adam.
Mitch gaf zijn speeltje af en ging met de zakenman mee.
Bij de kantine zag Mitch dat ze tot zijn grote opluchting ook milkshakes hadden.
“Mr Miller, ik wil een portie friet met kipnuggets en een grote perzik milkshake”, zei Mitch.
Jack zorgde voor de bestelling en met Mitch ging hij weer terug waar Adam zat te wachten.
“Papa, ze hebben hier een winkel. Mag ik straks na het eten even kijken?”, vroeg Mitch toen ze weer herenigd waren.
“Dat is goed. Maar pas na het eten”, antwoordde Adam.
Mitch knikte en begon te eten. Ondertussen keek hij naar de batting practise. Toen wist de jonge Cartwright zeker dat hij later prof honkballer wilde worden. Ook al zag Adam hem liever op de Ponderosa werken.
Na het eten ging Mitch naar de winkel waar hij opnieuw zijn ogen uitkeek. Zijn opa Ben Cartwright had hem wat extra geld meegegeven voor de vakantie.
Hij vroeg aan de caissière:“Mevrouw, wat kan ik kopen voor 10 dollar?”
Ze zei:“Ik zal je wat laten zien.”
Samen liepen ze langs de stands. Uiteindelijk koos Mitch voor een bal met het Angels logo en een scoreboek. Opgetogen ging hij terug naar zijn plek.
“Papa, kun jij de wedstrijd voor me bijhouden?”, vroeg Mitch.
Hij gaf het scoreboek aan Adam die het aanpakte. Mitch ging zitten en keek zijn vader smekend aan.
“Goed. Maar ik zal het je ook leren”, zei Adam die zijn zoon niets kon weigeren.
Jack ging 2 opstellingslijsten halen terwijl Mitch zijn nieuwe bal in zijn rugzak deed.
Even later kwam Jack terug met zijn broer Ken die naast Mitch ging zitten.
“Adam, dit is mijn broer Ken. Ken, Adam Cartwright”, zei Jack.
“Wij kennen elkaar al”, zei Adam.
Hij nam de opstellingen over en Mitch keek toe.
Eindelijk begon de wedstrijd. Adam hield de score bij terwijl Ken Mitch de ongewone situaties van het spel uitlegde. Plotseling sloeg midfielder Sam Fowler van de Angels een foutgeslagen bal richting Mitch. In een fractie van een seconde hield de jongen zijn handschoen omhoog en ving hij de bal.
“Weer eentje voor je collectie”, zei Adam.
“Ik mag hem houden?”, vroeg Mitch verbaasd.
“Ja. Elke bal die het publiek ingeslagen wordt en je vangt hem mag je houden”, antwoordde Ken.
Mitch deed de bal in zijn rugzak. De wedstrijd kon hem niet lang genoeg duren. Toch kwam er een einde aan. De volwassenen zagen hoe Mitch nog steeds gefascineerd keek naar het lege honkbalveld.
“Mitch, ga je mee?”, vroeg Jack.
“Nee, ik blijf hier”, antwoordde het kereltje.
“Knul, we moeten toch echt gaan want de honkballers zijn allemaal moe en gaan ook slapen”, zei Adam.
Dat hielp want Mitch deed zijn scoreboek en handschoen in zijn rugzak en liet zich dragen door zijn vader. Adam wist uit ervaring dat zijn zoon nu heel snel in slaap zou vallen. Dat gebeurde dus ook. Jack bracht de Cartwrights terug naar het hotel waar Mitch naar bed gebracht werd.
De volgende morgen waren de Cartwrights al vroeg op.
Nog in zijn pyjama kwam Mitch met een pakje bij Adam en hij zei:“Papa, van harte gefeliciteerd met je verjaardag.”
Adam pakte het aan en zei:“Bedankt knul.”
Hij pakte het uit. Ben had met zijn kleinzoon via internet een fotolijstje besteld van de Boston Red Sox. Daarin zat een foto van Mitch als honkballer.
“Opa heeft geholpen”, bekende Mitch.
“Dat dacht ik al. Ik vind het schitterend. Nu ga jij eerst in bad, daarna aankleden en gaan we samen eten”, zei Adam.
Zo gezegd, zo gedaan.
De Cartwrights namen een uitgebreid ontbijt.
“Papa, wat gaan we vandaag doen?”, vroeg Mitch halverwege het ontbijt.
“Wel, ik moet nog wat werk uitwerken vanmorgen. Als je wil mag jij gaan zwemmen en ik blijf bij het zwembad terwijl ik werk”, antwoordde Adam.
“Goed”, zei Mitch.
Ze aten door waarna ze eerst naar hun hotelkamer gingen en daarna naar het zwembad waar meer kinderen waren en ook toezicht was. Al snel was Mitch in het water en Adam aan het werk.
Plotseling gleed Mitch uit bij het trapje. Hij gilde het uit van de pijn waardoor Adam meteen bij hem was. Ook een badjuffrouw Debbie Smith kwam bij Mitch die alweer uit het water was gekomen. Hij ondersteunde met zijn rechterhand zijn linkerpols. Adam onderzocht de zere pols en constateerde dat zijn zoon een gebroken pols had.
“Einde zwempartij voor jou Mitch. Je pols is gebroken”, zei Adam terwijl hij de jongen afdroogde.
Mitch liep mee met Adam die zijn laptop afsloot en daarna naar hun kamer ging. Met veel pijn en moeite kleedde Mitch zich aan.
“We gaan eerst naar het ziekenhuis en daarna naar iets leuks”, zei Adam.
“Je bedoelt weer naar het stadion?”, vroeg Mitch die even de pijn in zijn pols vergat.
“Inderdaad”, zei Adam die de sandalen van Mitch dicht gespte.
Hierna gingen ze per auto naar het ziekenhuis waar de kleine Cartwright snel behandeld werd. Mitch vertrok geen spier toen zijn pols onderzocht werd en kreeg er geel gips om.
Adam reed rechtstreeks naar het stadion van Anaheim en parkeerde zijn Mercedes vlakbij de ingang.
“Mitch, ik denk dat jij nu niet meer mee naar binnen wil”, zei hij plagend.
“Natuurlijk wel”, reageerde de jongen direct.
Ze stapten uit en liepen naar de VIP ingang. Mitch had zijn handschoen en rugzak bij zich en bleef dicht bij Adam.
Opnieuw hadden de Cartwrights uitstekende plaatsen. Toen zijn zoon zat besloot Adam wat te eten te halen.
“Mitch, wat wil je hebben?”, vroeg Adam.
“Breng maar wat mee. Je weet dat ik alles lust”, zei Mitch.
“Hier blijven zitten”, zei Adam.
De jongen knikte waarna Adam wegging. De batting practise was al begonnen en Mitch keek met grote fascinatie toe. Opeens gooide catcher Casey Jones een bal die Mitch ving.
“Hier heb je een bal knul”, zei Casey.
“Kun jij je handtekening erop zetten?”, vroeg Mitch.
Hij gaf een pen + bal en kreeg hem en de bal met handtekening terug.
Casey zag het gips en vroeg:“Hoe heb je eigenlijk je pols gebroken?”
“Vanmorgen in het zwembad”, zei Mitch zonder blikken of blozen.
Casey ging verder met de batting practise en Mitch stopte de nieuwe bal in zijn rugzak. Deze vakantie kon voor de jonge Cartwright niet meer stuk.
Ondertussen kwam Adam in het clubhuis opnieuw Jack Miller tegen.
“Adam, wat doe jij hier?”, vroeg Jack lachend.
“Dat kan ik van jou ook zeggen. Ik vier mijn verjaardag hier met Mitch”, antwoordde Adam.
Jack schudde hem de hand en zei:“Van harte gefeliciteerd.”
“Bedankt. Ik wilde net wat te eten halen voor ons. Ga je mee?”, vroeg Adam.
“Ik betaal wel. Mijn functie hier is manager van het clubhuis”, zei Jack.
Met het eten en drinken gingen de mannen terug naar Mitch die nog steeds met fascinatie naar het veld keek.
“Hallo Mitch”, zei Jack.
“Hallo Mr Miller”, zei Mitch.
Hij kreeg zijn lunch en at het op. Adam en Jack deden hetzelfde.
“Papa, ik ving een bal van Casey Jones. Hij zette zijn naam erop”, zei Mitch opeens.
“Ik denk dat we jouw kamer flink moeten veranderen als we weer thuis zijn”, zei Adam glimlachend.
Waarom zei hij echter niet.
Mitch begreep steeds meer van het spelletje dat honkbal genoemd werd. Alsof hij niet genoeg geluk had ving de jonge Cartwright een homerun bal die door Casey Jones werd geslagen.
“Papa, je zal de Ponderosa moeten runnen zonder mij want ik ga later honkballen”, zei Mitch na de wedstrijd.
Adam antwoordde:“Ik weet zeker dat opa het er ook niet mee eens zal zijn. Maar als jij het wil zullen we je ermee helpen.”
Dat wist Mitch ook wel. Zo klein als hij was.
Om zijn verjaardag feestelijk af te sluiten nam Adam Mitch mee naar een restaurant.
“Mag ik gebakken aardappels, appelmoes en kip?”, vroeg Mitch.
“Natuurlijk. Wat wil je drinken?”, vroeg Adam op zijn beurt.
“Cola”, zei de jongen.
De ober kwam en nam de bestellingen op. Wat later zaten 2 Cartwrights van een heerlijke maaltijd te genieten.
“Papa, gaan we morgen weer naar huis?”, vroeg Mitch opeens.
“Morgen slapen we eerst uit en daarna gaan we naar huis terug. Heb je de anderen gemist?”, wilde Adam weten.
“Alleen Cody en opa. Je broers totaal niet”, antwoordde Mitch.
“Dat geldt voor mij ook”, zei Adam.
“Krijg ik een nieuwe kamer?”, vroeg Mitch.
“Ja, maar dat doen we als we weer thuis zijn. Meer zeg ik er niet over”, antwoordde zijn vader.
Mitch wist genoeg.
Na het eten gingen de Cartwrights weer terug naar hun hotel waar ze van een goede nachtrust genoten.
Onderweg naar huis zei Mitch:“Papa, ik wil altijd wel zo’n heerlijke vakantie.”
“Dat kan ik begrijpen. Maar je zal nog veel meer vakanties krijgen”, antwoordde Adam.
De paar dagen samen weg hadden vader en zoon weer dichterbij elkaar gebracht. Vooral Mitch zou deze vakantie nooit meer vergeten.