Er was altijd veel werk te doen op en rondom de Ponderosa ranch. De eigenaar van de ranch was Ben Cartwright. Hij had de ranch samen met zijn 3 zoons (Adam, Hoss en Little Joe) opgebouwd tot een van de grootste ranches van Nevada. Omdat Adam uit zijn 1e huwelijk een tweeling (Mitch en Pam) van 14 had werd het stel klaar gestoomd om ook op de Ponderosa te werken. Uiteraard ging dit niet zonder slag of stoot. De tweeling was soms iets te eigenzinnig en had ook de bekende Cartwright trekjes. Adam had dan ook heel wat te stellen met zijn 2 oudste kinderen. Toch bedoelden ze het goed.
Op een morgen nam Hoss zijn neefje mee naar buiten.
“Mitchy, vandaag ga jij leren hout hakken”, zei Hoss.
“Is dat moeilijk?”, vroeg Mitch.
“Welnee, je moet alleen wat kracht hebben”, was het antwoord van zijn oom.
“Dat heb ik niet. Niemand is zo sterk als jij”, zei Mitch.
“Dat heb je wel”, zei Hoss.
Ze liepen naar wat grote houtblokken. Hoss zette een houtblok op een groter houtblok.
“Je pakt een bijl en slaat het houtblok in kleinere stukken. Ik zal het voordoen”, zei Hoss.
Hij deed het voor waarna Mitch het moest proberen. Uit voorzorg bleef Hoss wat op veilige afstand staan. Mitch sloeg echter zo hard met de bijl dat niet alleen het bovenste houtblok in stukken uiteen viel, maar ook het onderste houtblok scheuren vertoonde. Bovendien bleef de bijl er in zitten.
“Doe ik het zo goed, oom Hoss?”, vroeg de jonge Cartwright.
Hoss antwoordde:“Jij moet het ook altijd overdrijven! Deze manier van hout hakken is een beetje te drastisch. Ga de anderen maar even halen. Dan kunnen ze jouw kunstje zelf zien.”
Dat deed Mitch en hij oogstte veel bewondering met zijn manier van hout hakken.
Adam trok al snel een conclusie want hij zei:“Dit is het bewijs dat hout hakken niet aan de tweeling is besteed. Pam zou hetzelfde doen.”
“Laat ze maar de houtjes bijeen rapen. Dat kunnen ze vast wel zonder problemen”, zei Ben.
Maar Joe zei:“Pa, zou u hen dat nou wel laten doen? Straks leggen ze de houtjes vlak voor de voordeur.”
“De tweeling weet dat het hout hier moet liggen”, zei de rancher.
Adam haalde Pam erbij en vertelde wat hun taak was wat het hout hakken betrof.
“Dus wij moeten de rommel van onze papa en ooms opruimen?”, vroeg Mitch sceptisch.
“Daar komt het wel op neer”, zei Ben.
“Dat is goed. U zal zeer tevreden over ons zijn”, zei Pam.
“Wij gaan weg en komen vanavond terug”, zei de rancher.
De mannen gingen weg zodat de tweeling wel aan het werk moest. Mitch en Pam keken elkaar aan. Ze voelden elkaar erg aan en dachten vaak hetzelfde.
“Zullen we de houtjes rechtop zetten op de grote houtblokken?”, vroeg Mitch met lachende ogen.
“Dat doen we”, antwoordde zijn zus.
De hele morgen waren de 2 bezig maar tegen lunchtijd stond elk houtje recht op de grote houtblokken. De tweeling keek er tevreden naar.
“Dat is pas vakwerk wat wij gedaan hebben. Opa kan zeer tevreden zijn over ons”, zei Mitch.
“Jammer dat iedereen het pas vanavond ziet. Behalve mam en tante Betsy dan”, zei Pam.
Ze gingen naar binnen waar Sally en Betsy Cartwright (respectievelijk de vrouwen van Adam en Hoss) de lunchtafel hadden gedekt.
“Mam, tante Betsy, we hebben zeer hard gewerkt vanmorgen nadat we onze taak te horen kregen”, zei Pam.
“Laat het straks maar zien”, zei Betsy.
Ze kende de tweeling zeer goed en dat gold ook voor haar schoonzus.
“Misschien kunnen jullie vanmiddag wel de bergruimte opruimen”, opperde Sally.
“Dat doen we”, zei Mitch.
“Niet zo netjes dat de heren niets meer kunnen vinden alsjeblieft. We weten hoe jullie kunnen zijn”, reageerde Sally.
“Dat beloven we”, zei Pam namens haar broer.
Mitch knikte glimlachend. Nu vertrouwde vooral Sally het niet meer. Haar zoon had soms dezelfde lachende ogen als haar echtgenoot.
Daarom zei ze ook:“Omdat jullie vanmorgen zo hard gewerkt hebben mogen jullie vanmiddag doen wat je wil.”
“Bedankt mam”, zei Mitch.
Toen de mannen ’s avonds thuiskwamen zagen ze meteen hoe de tweeling de houtjes hadden opgeruimd. Ze stegen van hun paarden en bekeken het kunstwerk.
“Pa, ik ben bang dat de tweeling niet helemaal begreep hoe het opgeruimd moest worden”, zei Joe.
Hij was de jongste zoon van Ben.
“Joe, ze hebben het op hun manier opgeruimd. Je weet hoe ze zijn”, reageerde Adam.
“Dat weet ik inderdaad”, verzuchtte Joe.
Ben concludeerde:“Heren, we moeten maar heel veel rekening houden met de tweeling. Want ik denk dat ze hier gerust kunnen werken. Met jouw toestemming natuurlijk, Adam.”
“Ik vind het best en Sally ook wel. Maar ze moeten ook tijd voor zichzelf krijgen overdag. Vooral Mitch heeft dat nodig”, antwoordde de oudste Cartwright jongen.
Daar ging Ben mee akkoord.
In het ranchhuis namen Ben en Adam de tweeling apart.
“We zijn zeer blij met de originele manier van opruimen zoals jullie dat doen. In overleg met je ouders heb ik besloten jullie in dienst te nemen. Dat betekent dus dat jullie ook hier op de ranch moeten werken. Ik betaal jullie de helft van wat de volwassenen krijgen. Maar daar staat tegenover dat jullie ’s middags vrij zijn om te doen wat je wil”, zei Ben.
“Dus ‘s morgens werken en in de middaguren schoolwerk en in mijn geval trainen met honkbal?”, vroeg Mitch voor de zekerheid.
“Dat klopt. Nog vragen of opmerkingen?”, vroeg de rancher voorzichtig.
Hij kende zijn kleinkinderen door en door.
“We doen het op 1 voorwaarde: dat wij niet meer hoeven hout te hakken”, zei zijn kleindochter.
“Daar gaan wij mee akkoord”, zei Adam.
“Wij ook”, zei de tweeling tegelijk.
Sinds die opvallende dag hadden de Cartwrights 2 jonge werkkrachten op de ranch waar ze zeer tevreden over waren en konden zijn.