Cooperville was een rustig stadje in New Mexico waar men in vrede met elkaar leefde. Werk was er in overvloed en geen mens had iets te klagen. De grootste en rijkste ranch in de omgeving was van David Stevenson. Maar hij had er dan ook dan ook keihard voor gewerkt en zijn vrouw Laura ook. Hun dochter Claire was jaren geleden de ranch ontvlucht voor een leven in de grote stad. Nu had ze hen geschreven dat ze gehuwd was en op de ranch wilde komen wonen.
David zei tegen zijn voorman Rusty Jones:“Claire en haar man komen aan met de trein van 14.00 uur. Jij gaat ze ophalen met het rijtuig.”
“Goed Mr Stevenson”, zei Rusty bedaard.
Hij pakte het rijtuig en verliet het erf. Erg veel zin om Claire op te halen had hij niet. Hij wist maar al te goed hoe ze was toen hij weigerde er met haar vandoor te gaan. Ze was verliefd op hem geworden maar ze deed hem niets. Hij hield teveel van zijn vrijheid om zich te binden. Bovendien moest hij ook nog zorgen voor zijn jongere broer Sammy die ook op de ranch woonde en werkte als staljongen. Iedereen op de ranch en in de stad mocht hem graag. Wee gebeente degene die aan Sammy zat of hem beledigde. Rusty ging er gerust mee op de vuist. David had zijn voorman al menigmaal uit de cel moeten halen. Ook was Rusty niet vies van een slok in de saloon. Hierin kon hij soms wel maat houden maar meestal niet. Zijn baas was hier van op de hoogte. David had echter zijn personeel verboden om alcohol te drinken tijdens werktijd. Tenzij het een speciale gelegenheid was. Algauw bereikte de voorman de stad en reed langs de saloon. Hij zag dat Ansel Collins alleen was. Deze kans om de barkeeper weer op stang te jagen liet Rusty zich niet ontnemen. Hij stopte het rijtuig even buiten de saloon.
Ansel, de barkeeper, stond aan de tapkast de krant te lezen. Hij was niet bepaald moeders mooiste om te zien. Er zat weinig haar op zijn hoofd en een gebruind gezicht met daarin twee gaten wat ogen voor moesten stellen. Verder had hij een wipneus en een soms veel te grote mond. Toch was Ansel een van de kleurrijkste figuren in Cooperville. Iedere avond had hij een portie verse moppen die soms totaal niet door de beugel konden. Maar dat mocht de pret niet drukken. Hoe hij er aan kwam was voor allen een raadsel. Dat geheim zou Ansel nooit van zijn leven prijs geven.
Die bewuste middag liep Rusty naar binnen en hij ging tegenover de barkeeper staan.
“Is het selfservice of word ik vandaag nog geholpen?”, vroeg Rusty na een poosje.
Ansel schrok en zei tegen de voorman:“Doe dat nooit meer Rusty. Je bezorgde me bijna een fatale hartaanval.”
Rusty begon te lachen en zei:“Ik bezorg jou een hartaanval? Dat is een leuke mop. Jij bezorgt ons elke avond een hartaanval. Geef me maar een whisky.”
Ansel keek een beetje dom en schonk een whisky in.
“Ben je niet een beetje vroeg aan de whisky?”, vroeg Ansel na een poosje.
“Oh is dit whisky? Ik dacht dat het gekleurd water was”, zei Rusty.
Op dit antwoord werd de barkeeper kwaad.
Hij vroeg bijna schreeuwend:“Je weet dat ik de beste whisky van de stad heb. Wat zeur je dan?”
“Ansel, je moet je niet zo opwinden. Dat is slecht voor je hart. Hap toch niet steeds zo. Ik zie je nog wel”, zei Rusty grijnzend.
Hij verliet de saloon terwijl hij hoorde zeggen:“Jou help ik hier niet meer!”
Rusty sprong in het rijtuig en reed richting station. Hij wist hoe zijn baas dacht over drinken tijdens werktijd maar deze whisky was hard nodig voor Rusty. Mr Stevenson zou het vast wel begrijpen.
Tot zijn opluchting was de trein nog niet gearriveerd. Rusty rolde een sigaret en stak hem op. Hij was benieuwd met welke gozer Claire Stevenson getrouwd was. Ze was drie maanden jonger dan Sammy die vijf jaar scheelde met de voorman.
Toen de trein van 14.00 uur was gearriveerd en de reizigers waren uitgestapt herkende Rusty Claire meteen. Hij liep naar haar toe maar haar man hield hem tegen.
“Miss Claire Stevenson? Uw vader vroeg me u op te halen”, zei Rusty.
“Het is nu Mrs. Watts - Stevenson. Dit is mijn echtgenoot Jason. Hij zal de koffers dragen. Jij bent toch Rusty Jones, de voorman?”, vroeg Claire deftig.
“Ja zeker. De enige echte. Het rijtuig staat al klaar”, zei Rusty aan een stuk door.
Ze liepen naar het rijtuig. Rusty merkte al direct dat Jason niet aan het ruwe leven in Cooperville gewend was. Toen ze naar de ranch reden zei Jason tegen hem:“Wil je wat kalmer aan rijden want mijn vrouwtje en ik zijn dit niet gewend.”
“Het spijt me maar ik heb dit rijtuig geleend tot 14.30 en het is al 14.20. Mijn baas zal kwaad zijn als ik het te laat terugbreng op zijn erf”, zei Rusty.
Hij jaagde de paarden nog even op. Hij deed dit alleen maar om Jason op stang te jagen.
Toen ze het erf opreden liet Rusty de paarden met een enorm grote stofwolk stoppen. Claire en Jason moesten er flink van hoesten.
De voorman keek op zijn zakhorloge en zei grijnzend:“Gered. Het is 14.29. Welkom op de Crinkly K. Ranch.”
Sammy kwam erbij staan.
Claire zei tegen hem:“Ben jij er ook nog steeds? Ik zal zorgen dat jij snel zal moeten vertrekken.”
“Je moet zo niet tegen hem praten. Sam, neem de paarden en verwen ze maar”, zei Rusty.
Hij gaf de jongen een knipoog.
Terwijl ze hem nakeken zei Rusty tegen Claire:“Vroeger speelde je altijd met hem.”
Claire werd rood en zei erg beledigd:“Dat was toen. Ik ben nu een dame.”
Rusty ging naar binnen en vroeg:“Mr en Mrs Stevenson, Claire is hier met haar man. Mr Stevenson, kan ik u even spreken in uw kantoor?”
“Kom maar mee Rusty”, zei David.
Dat deed de voorman. In zijn kantoor vroeg David:“Wat is het probleem?”
“Het echtpaar Watts. Sam kwam de paarden halen en ook het rijtuig. Claire viel direct tegen hem uit. Ze zei dat ze zou zorgen dat hij vlug moet weggaan. Ze is heel erg veranderd”, vertelde Rusty.
“Maak je geen zorgen. Als we komen te overlijden laten we de ranch aan jou en Sammy na. Vertel je broertje maar dat hij blijft”, zei David.
Hij merkte dat Rusty gedronken had.
“Ben je in de saloon geweest?”, vroeg hij.
“Ja, ik had even een borrel nodig. Bijna was Ansel dood geweest. Hij was aan het beweren dat ik hem bijna een fatale hartaanval had bezorgd door hem te laten schrikken”, vertelde Rusty met een grijns op zijn gezicht.
David begon te lachen en zei:“Er is wel meer nodig dan een hartaanval om Ansel in een doodskist te leggen. Het is al goed maar laat het niet opnieuw gebeuren.”
“Wat bedoelt u? Het drinken of Ansel te plagen?”, vroeg Rusty.
“Ik bedoel het drinken. Ansel vraagt zelf om geplaagd te worden”, was het antwoord van David.
Dat beloofde Rusty. Hij ging naar buiten naar de kraal waar de andere knechten waren. Terwijl hij toekeek kwam Sammy naast hem staan.
Hij zei:“Paarden zijn gedaan.”
“Goed zo Sam. Blijf maar kijken”, zei Rusty. Hij klom op het hek en Sammy ook.
“Mooie paarden”, zei de jongen. “Ja maar die zwarte hengst is moeilijk te temmen. Misschien kan Jason dat wel doen”, zei Rusty.
“Wie is Jason? Weer een nieuw personeelslid?”, vroeg Terry Rhoades, de rechterhand en beste vriend van Rusty. “De echtegenoot van Claire. Een stadskoe”, legde de voorman uit.
Iedereen begon te lachen. Niemand echter wist hoe snel de sfeer op de ranch zou veranderen met de komst van Claire en Jason Watts.
Intussen verliep de kennismaking van Jason met zijn schoonouders niet gladjes. David en zijn vrouw Laura waren ranchers en konden niet tegen de manier waarop Jason en Claire spraken.
“Jullie zijn voorlopig hier te gast mits jullie je kunnen aanpassen. Dat houdt ook in vriendelijk zijn tegen de knechten”, zei David uiteindelijk.
“Laat Rusty maar eerst zijn excuses maken. Hoe hij ons heeft behandeld hier naar toe”, zei Claire uit de hoogte.
“Hij wilde jullie gewoon op stang jagen”, zei Laura.
Ze wist hoe Rusty was.
“Ik neem aan dat wij de mooiste kamer in huis hebben”, zei Jason.
“Jullie kamer is gereed. Loop maar mee”, zei zijn schoonmoeder.
Claire ging naar buiten en riep richting de kraal:“Hey Sammy. Kom hier meteen.”
Rusty en Sammy keken elkaar aan en ze gingen naar het woonhuis toe.
“Jij moet onze koffers naar onze kamer brengen. Meteen!”, beval Claire tegen Sammy.
“Hij doet alleen ik zeg. Dat heb ik met je ouders zo geregeld dus jij moet hem niet vertellen wat hij moet doen. Laat je echtgenoot dat maar doen”, zei Rusty koel.
“Ik zal ervoor zorgen dat jullie beiden spoedig ontslagen worden”, zei Claire woest.
Ze ging naar binnen.
Sammy werd erg onzeker maar zijn broer zei:“Als jij weg moet door haar toedoen zorgen Terry en ik ervoor dat iedereen hier weggaat.”
Rusty wist dat hij dit kon zeggen want allen zouden het voor Sammy opnemen. Dat was altijd al zo geweest en zou zo blijven ook.
Vrij spoedig na hun aankomst gingen Jason en Claire de ranch en het personeel terroriseren. En niet alleen de ranch. Cooperville moest het ook gaan ontgelden. Deze actie was vooral gericht op Rusty en Sammy Jones. De broers lieten zich echter niet klein krijgen door de twee stadskoeien.
Het begon de eerste avond al voor het avondeten. Claire zag de voor zes gedekte tafel.
Ze vroeg aan haar vader:“Waarom is de tafel gedekt voor zes? We zijn toch maar met ons vieren?”
“Je weet dat Rusty en Sammy ook altijd met ons mee eten”, zei David kalm.
Dat was een tegenvaller voor Claire en Jason.
“Ik weet al hoe je die voorman kan pakken”, zei Claire en ze fluisterde hem iets in het oor.
Met dat plan ging Jason meteen akkoord.
Tijdens het avondmaal schopte Jason zomaar tegen de enkel van Rusty. De voorman merkte wel wie het deed maar zei er niets over. Hij gaf Sammy een vlugge knipoog en zijn broertje gaf er eentje terug.
Na het eten stond Rusty met moeite op.
“Kun je lopen Rusty?”, was de schijnheilige vraag van Claire.
“Rusty, is er weer iets met je enkel?”, vroeg Laura bezorgd.
De voorman hinkte naar de bank en zei met een pijnlijk gezicht:“Onder het eten schopte iemand me. En ik weet wie het deed.”
“Laat eens kijken”, zei Laura.
Rusty deed zijn laars uit en het bleek dat zijn linkerenkel ernstig verstuikt was. Laura verzorgde het met ijs.
“Jij beweegt voorlopig maar weer op krukken en houdt buiten toezicht”, zei David toen hij de pijnlijke enkel van zijn voorman zag.
Op de ranch waren er altijd een stel krukken aanwezig omdat Rusty een zwakke linkerenkel had.
Omdat de dader in de woonkamer aanwezig was kon Rusty niet alles zeggen wat hij op zijn lever had maar Sammy had hem door. Hij ging naar buiten om Terry te waarschuwen. Hij vond de knecht in het slaaphuis.
“Hi Sammy. Is er iets?”, vroeg Terry terwijl hij zat te kaarten met de andere knechten.
“Rusty zei dat het weer eens zover is”, zei Sammy.
Terry keek op en zei zuchtend:“Fraai is dat. Meneer kan dus weer eens niet lopen. Sorry heren.”
Hij liet zijn kaarten liggen en ging mee met de staljongen. Terry kende Claire ook nog van de tijd dat ze jonger was.
In de woonkamer zag Terry wat Jason had gedaan.
“Dus jij ben Jason Boy? Ik ben Terry Rhoades, deputy voorman”, zei de knecht met lachende ogen tegen Jason.
“Voor jou ben ik Mr Watts”, zei Jason serieus.
“Ik spreek alleen maar de rancher en zijn vrouw aan met Mr en Mrs”, zei Terry.
Hierdoor was Jason uit het veld geslagen. Rusty keek grijnzend naar Terry en Sammy. Ze hadden deze klap overleefd maar er zouden er nog vele volgen.
Reeds iedere morgen werd Vera Johnson misselijk wakker.
Toen ze op een ochtend aan het werk was zei ze:“Mrs Grant, ik ben duizelig.”
Het moment erop viel ze flauw. Dora ging direct naar de praktijk van Doc O’Brien.
“Doc, Vera is flauw gevallen in de winkel. Kom vlug”, zei Dora tegen hem.
“Ik ga mee”, zei hij direct.
Ze renden naar de stoffenwinkel waar Vera inmiddels weer een beetje bij gekomen was. Toevallig was net haar vriend Rusty binnen gekomen.
“Vera, wat is er gebeurd?”, vroeg hij bezorgd.
“Ik viel flauw. Waar is Mrs Grant?”, vroeg Vera terwijl ze ging zitten.
Ze hield zich vast aan haar vriend.
“Ze is Doc aan het halen. Jij bent niet in orde”, zei Rusty.
“Ik word iedere ochtend misselijk wakker”, was de bekentenis van Vera.
Toen kwamen Doc en Dora de winkel binnen.
“Kom maar even mee naar mijn praktijk!”, zei Doc. Rusty hielp haar overeind en Vera liep mee.
Algauw wist Doc waarom Vera zo beroerd was.
“Vera, je bent zwanger. Ik neem aan dat Rusty de vader is?”, vroeg Doc.
Vera knikte en vroeg:“Hoe lang ben ik al zwanger?”
“Ruim drie maanden. Je zal dus spoedig aankomen”, was het antwoord.
Vera verliet de praktijk en zag Rusty buiten wachten op haar.
“Je bazin heeft je de rest van de dag vrij gegeven. Ik heb ook vrij. Zullen we een picknick houden?”, vroeg Rusty.
“Goed. Daar heb ik best zin in”, zei zijn meisje.
Rusty had er al opgerekend en nam haar mee naar een rustig plekje bij het water.
Toen ze gegeten hadden lag Rusty op zijn rug tegen haar aan.
“Hoe was het toen Sam geboren was?”, vroeg Vera opeens.
“Ik vond het wel leuk. Hoezo?”, vroeg de voorman verbaasd.
“Wel, Sam zal spoedig een neefje of nichtje krijgen. Ik verwacht je kindje. Daarom ben ik ’s morgens misselijk en viel ik flauw deze morgen. Ik ben ruim drie maanden zwanger”, legde Vera uit.
Rusty ging zitten en begon haar te kussen.
“Je moet wel weten dat ik niet met je wil trouwen vanwege Sam. Toen mam stierf heb ik haar beloofd hem op de eerste plaats te zetten”, bekende de voorman na een poosje.
“Ik weet dat. Zolang wij gelukkig zijn hoef ik niet te trouwen. Ook al is er een baby op komst. Voor mijn part komt Sam bij ons wonen. Of ik nu voor twee of drie mensen kook en zorg, het maakt mij niets uit”, zei Vera.
Rusty knikte. Ze besloten hun geheim voorlopig aan niemand te vertellen. Het zou toch gauw in de stad bekend worden dat er een nieuwe bewoner zou komen.
Op een avond in bed zei Claire:“Ik heb een idee hoe we Sammy weg kunnen krijgen. Jij doodt twee kippen. Ik ontdek dat wanneer hij ze voert en geef hem de schuld ervan. Pa zal hem dan op staande voet ontslaan.”
“Goed idee van je. Als Sammy vertrekt gaat die voorman ook meteen weg”, zei haar echtgenoot.
Ze hadden net zo’n hekel aan Rusty en Sammy als andersom.
Toen het nog wat donker was ging Jason uit bed en begaf hij zich naar de keuken. Daar pakte hij een scherp vleesmes uit de la. Hiermee ging hij doodstil naar de kippenren en onthoofdde twee kippen. Ze liepen nog gewoon door als de bekende kip zonder kop. Hierna was Jason het mes aan het schoonmaken en legde hij het terug in de la. Toen dat gebeurd was sloop hij terug naar zijn slaapkamer waar Claire op hem wachtte.
“Het is gebeurd met de carrière van Sammy Jones op deze ranch. Als je pa de twee onthoofdde kippen ontdekt is het dag Sammy”, zei Jason grijnzend.
Tijdens het ontbijt merkte Rusty dat Jason en Claire opvallend vrolijk waren. Maar hij wilde geen argwaan wekken bij de anderen. Toen ze klaar waren gingen Rusty en Sammy aan het werk.
“Sam, je geeft eerst de kippen te eten en daarna de andere dieren. Ik ben bij de kraal”, zei de voorman buiten.
Sammy knikte. Hij liep naar de schuur waar het voer stond. Hij pakte het kippenvoer en deed het in een schaal. Hierna ging hij naar buiten naar de kippenren.
“Moet ik je helpen?”, vroeg Claire behulpzaam.
“Nee, ik doe het alleen”, zei Sammy.
Hierdoor was ze al beledigd. Opeens zag hij de twee dode kippen liggen. Het bloed was er al uitgestroomd op de grond.
De jongen gooide van schrik de schaal op de grond en zei:“De kippen zijn dood.”
“Jij hebt twee kippen gedood. Meekomen”, zei Claire.
Ze pakte hem stevig vast maar Sammy rukte zich los en rende naar het woonhuis. Claire viel op de grond. Ondertussen had Sammy zijn zadeltassen gepakt en het huis verlaten. Ongemerkt pakte hij zijn zadel en legde het op zijn paard. Nadat het dier gezadeld was steeg Sammy op en reed hij snel weg. Niemand zou hem beschuldigen van moord op dieren. Hij reed maar wat rond op zijn paard. Zijn verdwijning zou toch spoedig genoeg opgemerkt worden.
Na een poosje herstelde Claire zich en schreeuwde hysterisch toen ze de dode kippen zag liggen.
De werkgever van de broers kwam erbij en hij vroeg direct:“Claire, is er wat aan de hand?”
“Ik kwam bij de kippen en betrapte Sammy bij de dode kippen. Hij bekende meteen dat hij het gedaan heeft. Om Jason de schuld te geven. Hierop gooide hij me op de grond en reed hij even later weg”, zei ze kalm.
Rusty vertrouwde het hele verhaal niet en inspecteerde de kippen.
“Ze zijn al uren geleden onthoofd met een vleesmes. Sam weet dat hij niet met een vleesmes mag omgaan dus hij kan het nooit gedaan hebben. Hij sliep de hele nacht door”, zei hij.
“Hoe kan jij dat nou weten? Sammy is schuldig en ik ga naar de sheriff en laat dat joch arresteren”, zei Claire.
“Sam slaapt bij mij op de kamer. Als hij ’s nachts wakker wordt is er wat aan de hand”, zei de voorman.
“Sammy houdt teveel van dieren om ze te doden. Hij zou zoiets nooit doen”, zei David.
Terry kwam erbij staan en zag aan de ogen van Claire dat ze loog.
“Hij zei het zelf tegen mij. Ik ga naar de sheriff”, zei Claire en ze liep naar de stal.
Rusty rende haar achterna. Hij hield haar vast en zei een beetje geïrriteerd:“Als jij zorgt dat Sam in de cel komt vermoord ik jou. Ik weet iets over jou dat je ouders niet weten. Maar ik ben er zeker van dat ze het graag zouden willen weten.”
“Ze geloven mij toch eerder dan jou. Ik ben hun dochter en jij de voorman. Laat me los”, zei Claire.
“Vuil smerig rotkreng”, beet Rusty haar toe.
Hij liet haar op de grond vallen en liep weg. Ze stond op en liep naar de stallen. Ze zag dat het paard van Rusty gezadeld was en dacht:‘Ik krijg jou nog wel Jones. Ik neem gewoon jouw paard mee.’ Ze steeg op en reed naar de stad. Het was maar goed dat Rusty het niet zag want anders was Claire dood geweest. Niemand zou het moeten proberen om aan de bezittingen van Rusty en/of Sammy te zitten want dan was het goed mis. Rusty had een zeer opvliegend karakter. Maar meestal wist hij zich te beheersen.
“Wat doen we met de kippen? Het is zonde om ze weg te gooien”, zei David toen hij alleen was met Terry.
“We kunnen ze toch braden en opeten”, stelde de knecht voor.
De rancher keek hem aan en zei:“We eten vanavond kip.”
Terry knikte tevreden.
Ondertussen reed Claire op Silver Star (het paard van Rusty) naar Cooperville. Echter Silver Star was niet gewend aan de zweep en op een gegeven moment stopte het dier. Hij gooide Claire van zijn rug af.
Ze schreeuwde:“Rotbeest.”
Silver Star ging terug naar de ranch waar Rusty juist de verdwijning van zijn paard ontdekt had. Hij vloekte binnensmonds maar toen zag hij zijn paard komen.
Hij pakte het dier en vroeg:“Heeft dat kreng jou gestolen?”
Silver Star hinnikte. Rusty bracht hem terug naar de stal.
Wat later kwam Juan Gonzalez naar Rusty toe. Juan was een Mexicaanse knecht op de ranch.
“Juan, wat kan ik voor je doen?”, vroeg de voorman in zijn beste Spaans.
Het Engels van Juan was niet denderend.
“Señor Rusty, ik weet waarom Sammy is weggegaan. Hij zei me dat hij wegging om niet nog meer problemen te veroorzaken”, zei Juan vlug.
“Was dat vanwege die twee dode kippen?”, vroeg Rusty hem aankijkend.
“Ja. Señora Watts betrapte hem erbij. De jongen is onschuldig”, zei de Mexicaanse knecht.
“Bedankt Juan. Ik zal het señor Stevenson vertellen”, zei de voorman bedaard.
Hij ging naar binnen en vertelde David wat Juan hem had verteld en ook dat Claire zijn paard had gestolen.
“Jij en Terry gaan Sammy zoeken. Neem maar een vers paard mee”, zei David.
“Zal ik meegaan zoeken?”, stelde Jason behulpzaam voor.
De ogen van Rusty werden opeens fel en hard en zijn antwoord luidde:“Nee! Het is jouw schuld dat Sam weg is. Als hij dood is sleep ik je voor de rechter wegens moord. Ik ga weg.”
Met een harde klap sloeg de voorman de deur dicht. David keek even vragend naar zijn schoonzoon maar deze verroerde geen vin. Jason speelde de onschuld zelve.
Algauw hadden Rusty en Terry het erf verlaten. Allebei waren ze bezorgd om Sammy hoewel hij de omgeving goed kende.
Na een poosje gereden te hebben zei Terry:“Misschien heeft onze grote vriend Ansel hem wel gezien. Ansel weet altijd alles als eerste.”
Er kwam een grijns op het gezicht van Rusty. Iedere gelegenheid om hem te plagen greep Rusty met beide handen aan. Ansel kon toch nooit wat terugdoen want Rusty, Sammy en Terry waren zijn beste klanten. Ook wat meubilair slopen betreft. Bovendien waren ze het meest luidruchtigste trio van de stad. Terry merkte wat Rusty van plan was en ging het spelletje meespelen. Ze stopten hun paarden voor de saloon en stegen af. Nadat ze de paarden hadden vastgebonden gingen ze eerst langs alle plaatsen waar Sammy vaak kwam.
In de stoffenwinkel bleef Rusty wat langer.
“Mag ik u helpen Mr Jones?”, vroeg Vera.
“Graag Miss Johnson. Heb je Sam gezien? Ik bedoel hij is weg”, zei Rusty.
“Nee, ik heb hem al een paar dagen niet gezien. Is er weer heibel op de ranch?”, vroeg ze erg bezorgd.
De voorman knikte en vertelde wat er gebeurd was.
“Wat een kreng is die Claire zeg. Kom jij met Sam een keertje bij mij eten?”, vroeg Vera verlegen.
“Rusty, Ansel wacht op ons”, zei Terry bij de deur.
Iedereen lachte. Rusty nam afscheid van zijn Vera met een zoen en knikte goedkeurend.
Buiten was Rusty zo aan het grijnzen dat Terry hem vroeg:“Voel jij je wel helemaal lekker? Ik heb jou nog nooit zo gezien.”
“Ik? Ik voel me goed. Wat zit je toch te zeuren. Je lijkt Ansel wel”, reageerde Rusty lachend.
“Wat een belediging zeg. Mij met die mopperkont vergelijken”, was het lachende antwoord van Terry.
Beide cowboys liepen richting de White Horses saloon die op dat moment volkomen verlaten was. Ansel had zoals gewoonlijk niets anders te doen dan uitgebreid de krant de Cooperville Bode te lezen op de tapkast. Dat deed hij iedere dag op hetzelfde tijdstip. Rusty en Terry wisten dit en maakten daar handig misbruik van. Dit tot grote ergernis van Ansel zelf. Op de een of andere manier had Ansel in de gaten dat zijn twee grote pestkoppen, zoals hij Rusty en Terry altijd noemde, er aankwamen. Hij herkende het paard van Terry. Vlug ruimde hij zijn krant op. Toen Ansel zag dat Rusty en Terry binnenkwamen dook hij weg achter zijn tapkast.
Hij ging op de grond zitten en bad voor de eerste keer in zijn leven:“Laat ze mij niet vinden. Ik zal u voor eeuwig dankbaar zijn.”
Rusty keek verbaasd rond en vroeg aan de bar:“Ik vraag me af wat er met die ouwe seniele Ansel gebeurd is? De bar is open maar geen mopperkont van een halve gare Ansel. Weet jij waar hij is?”
“Waarschijnlijk is hij opgegeten door kaboutertjes. Het schijnt dat ze nogal gesteld zijn op lelijke barkeepers die gekleurd water verkopen als de beste whisky van de stad”, zei Terry nuchter.
Rusty wees op de tapkast en Terry begreep de hint. Ze wisten dat de barkeeper zich verstopt had achter de tapkast.
Rusty zei:“Ik weet nog een raadsel. Weet je wat er opvalt als je een aap naast Ansel zet?”
Terry keek hem niet begrijpend aan maar voelde hem wel aankomen.
“Nou? Niet veel denk ik”, zei Terry.
De voorman keek hem grijnzend aan en zei:“De schoonheid van de aap.”
Beiden begonnen te schateren van het lachen. Ansel hoorde dit aan en werd alsmaar woester. Op den duur kon hij zich niet meer inhouden en hij kwam omhoog. Zijn gezicht was vuurrood.
Rusty zei op dat moment:“Kijk maar uit voor een stier. Je bent nu een makkelijk doelwit.”
“Smoel houden Jones. Wat kan ik voor jullie doen? Whisky is er niet”, zei de barkeeper kwaad.
“Nee, wel gekleurd water. Nu even serieus. Heb je Sam gezien? Hij verliet de ranch een uur of wat geleden met zijn zadeltassen en zijn paard. Hij had een felle woordenwisseling met Claire Watts. Het is zeer dringend Ansel”, zei Rusty bezorgd.
“Nee, ik heb hem al een paar dagen niet gezien. Als ik hem zie laat ik het je wel weten”, zei Ansel.
Hij mocht de jongere broer van Rusty ook graag ondanks de plagerijen.
“Goed. Dag beste Ansel”, zei Terry grijnzend.
“Mocht het je interesseren: ik ben nog lang niet seniel. En lelijk ben ik ook niet”, zei Ansel.
“Je bent de droomprins op het witte paard. Of nog beter gezegd: de nachtmerrie op het witte paard”, zei Rusty lachend.
Ze verlieten lachend de saloon.
Ansel werd witheet en bromde:“Vandaag of morgen vermoord ik die twee nog eens. Rusty is de eerste die er aan gaat.”
Het was maar goed dat Rusty die opmerking niet gehoord had. De voorman had altijd het laatste woord. Ansel werd hierom iedere keer enorm kwaad. Dit tot groot vermaak van zijn klanten.
Terry en Rusty vonden opeens een spoor dat alleen Sammy maken kon en zij herkenden het. Ze volgden het spoor. Het was vrij gemakkelijk te volgen. Plotseling zagen ze de jongen liggen. Rusty sprong van zijn paard en rende naar Sammy toe.
“Sam, wat is er gebeurd met jou? Ben je gewond?”, vroeg de voorman toen hij bij hem zat.
Sammy zei:“Gevallen. Mijn been doet zeer.”
Hij was erg overstuur. Terry gaf hem de veldfles welke gevuld was met water.
“Rusty, ik ga de wagen halen”, zei Terry toen Sammy alles had verteld.
Toen Terry weg was begon Sammy te snikken in de armen van Rusty. Hij liet hem rustig uithuilen.
“Is Mr Stevenson kwaad op mij?”, vroeg Sammy na een poosje.
“Nee, hij was eerder bezorgd omdat je zo plotseling verdwenen was en ik ook. Dit moet je nooit meer doen. Als er iets is kom je voortaan naar mij, Terry of Mr en/of Mrs Stevenson. Goed Sam?”, vroeg Rusty als oudere broer.
Sammy knikte.
“Ik dacht ik jou voorgoed kwijt was”, zei de voorman.
“Ik laat me niet beledigen door Claire”, antwoordde Sammy fel.
“Zo mag ik het horen”, zei zijn broer glimlachend.
“Jason en Claire willen ons weg hebben. Ze zeggen dat de ranch van hen is”, zei Sammy.
Rusty had dat ook in de gaten gekregen. Een tijdje werd er gezwegen tussen de beide broers. Het wachten was op de terugkomst van Terry, de wagen en Doc. Rusty vertelde wat ze met Ansel hadden uitgehaald. Dat maakte zijn broertje wat minder somber.
Terry reed in sneltreinvaart terug naar de ranch. David was nog buiten en wist direct dat er wat was.
“Mr Stevenson, ik heb de wagen nodig. We hebben Sammy gevonden maar hij heeft zijn been bezeerd. Rusty is bij hem”, ratelde de knecht aan een stuk door.
“Neem de wagen maar mee met twee verse paarden. Laura zal de bank voor Sammy in orde maken”, zei zijn werkgever.
Dat gebeurde en even later reed Terry naar Cooperville om Doc op te halen. Hij stopte voor de praktijk en sprong van de wagen.
Hij ging naar binnen en zei:“Doc, heeft u het druk op het moment? Sammy is gewond.”
“Ik kom meteen”, zei Doc.
Onderweg lichtte de knecht Doc in. Toen ze bij de broers waren was Sammy al wat opgewekter.
“Laat me je been verzorgen. Mag ik even Rusty?”, vroeg Doc.
“Natuurlijk Doc”, zei Rusty wat verward.
Hij ging met Terry op afstand staan en zei:“Sam zei me dat Jason en Claire ons weg willen hebben. Als ze hadden gedacht dat het zo gemakkelijk gaat, kunnen ze nog wat verwachten. Ik zal ze hiermee gaan confronteren vanavond onder het eten.”
Terry keek hem aan en zei langzaam:“Dat kan je ontslag betekenen.”
“Dat kan me niets schelen. Maar als ik ontslagen wordt gaat Sam met me mee!”, zei Rusty fel.
“Zo, dat is gedaan. Je hebt wel een paar dagen rust nodig. Rusty, Terry, hij mag mee naar huis”, zei Doc op dat moment.
Toen Sammy op de wagen lag vroeg Rusty:“Mankeert hij verder nog iets?”
“Alleen een paar schaafwonden. Hij heeft een paar dagen bedrust nodig. Ik kom over een paar dagen nog wel even kijken”, zei Doc.
Ze reden terug naar de stad waar ze Doc bij zijn praktijk afleverden en door gingen naar de ranch. Daar stonden David en Laura hen op te wachten. Sammy was weer wat somberder geworden. Maar dat was onnodig. Terry stopte de wagen voor de deur.
“Kom maar Sam”, zei Rusty terwijl hij van zijn paard afsteeg.
Langzaam klom Sammy er van af en leunend op Rusty kwam de jongen binnen.
“Leg hem maar op de bank”, zei Laura zorgzaam.
“Even dan. Hierna ga jij in bed rusten. Bevel van Doc”, zei Rusty een beetje vaderlijk.
“Goed”, was zijn reactie.
David kwam erbij en zei:“Welkom thuis Sammy. Je hoeft niet te werken totdat je beter bent. Rusty zal de dieren voederen. In jouw plaats.”
Rusty keek een beetje verontwaardigd naar zijn baas maar zei niets.
Hij zag dat Sammy wilde slapen dus zei hij:“Kom Sam. Je bed wacht boven op jou.”
Sammy stond op en leunend op zijn broer ging hij naar hun slaapkamer.
In bed vroeg hij:“Wat gaat er nu met ons gebeuren?”
“We blijven gewoon hier. Maak je maar geen zorgen. Probeer wat te slapen”, zei zijn broer.
Sammy was algauw in een diepe slaap gevallen.
Rusty vroeg in de woonkamer:“Er gaan geruchten dat het echtpaar Watts deze ranch bezit? Mr Stevenson, is dat waar?”
“Geen sprake van. Claire en Jason hebben totaal geen recht op deze ranch”, zei de eigenaar van de Crinkly K. Ranch.
Rusty wist nu genoeg.
Het was aanvankelijk een doodgewone zaterdagavond. David had de broertjes Jones en Terry Rhoades vrijgegeven voor hun wekelijkse avondje uit in de saloon. Ze gingen altijd met zijn drieën. Vaak was het alleen maar om Ansel te plagen. Hij was de oerlelijke barkeeper van de White Horses Saloon. Tevens was hij de eigenaar ervan. Iedereen kon hem op de kast krijgen maar alleen Rusty zorgde er elke keer weer voor dat Ansel op de kast bleef. De barkeeper werd hierom iedere keer woest.
Die avond was het gezellig druk in de saloon. De broertjes Jones en Terry waren er nog niet. Dat kwam goed uit voor Ansel. Hij was net begonnen aan zijn moppentapperij.
Hiermee had hij erg veel succes totdat een stem van buiten af erg koel zei:“Dat is een gouwe ouwe mop.”
Iedereen lachte en Ansel wist direct wie er aan kwamen.
‘Laat het niet waar zijn’, ging er door zijn gedachten. Maar het was wel waar. Door de bruine klapdeuren kwamen Rusty, Sammy en Terry gewandeld.
“Rusty Jones, jij houdt je kop dicht van nu af aan!”, zei Ansel direct tegen de voorman.
Hij keek verbijsterd en zei:“Ik heb nog niets gezegd.”
“Daarom ook”, zei de barkeeper.
“Hoe moet ik dan drinken?”, vroeg Rusty.
Ansel liep boos weg. Rusty en Sammy gingen aan de bar staan om te praten en te drinken. Rusty sprak altijd meer dan Sammy want Sammy zei weinig tot niets als er veel mensen in de buurt waren. Sammy was wat verlegen en daarom makkelijk kwetsbaar. Maar niemand in Cooperville had last van hem. Totdat Jason Watts met zijn vrouw kwam.
Halverwege de avond vroeg Rusty aan zijn jongere broer:“Wil je wat in dat glas van je?”
De jongen knikte.
“Bestel maar. Ansel, hier wil een klant iets bestellen”, riep Rusty naar de barkeeper.
Ansel kwam langzaam aansloffen en vroeg:“Wat mag het wezen?”
“Tweemaal hetzelfde”, zei Sammy langzaam.
“Tweemaal hetzelfde komt eraan”, zei de barkeeper.
Ongemerkt hield hij Rusty in de gaten. Hij kon en de wilde de voorman van de Crinkly K. Ranch totaal niet vertrouwen.
“Geef mij eerst een whisky”, hoorde het stel opeens zeggen.
De broers keken elkaar aan en begrepen wie er binnen was gekomen. De woorden waren afkomstig van Jason Watts.
“Eerst deze jongen helpen”, zei Ansel.
“Nee, eerst mij”, zei Jason.
Ansel trok zich daar niets van aan.
“Hier heb je jullie drank. Rusty Jones, ik hoop dat jij nu je mond voorlopig houdt”, zei Ansel.
“Hoe moet ik dan drinken?”, vroeg Rusty.
Ansel wierp hem een zeer nijdige blik toe. Rusty glimlachte terwijl hij betaalde.
Na een poos kwam Jason naar hen toe. Terry zag wat er ging gebeuren en liep ook naar de bar.
Jason zei tegen Sammy:“Mag jij wel hier in de saloon zijn? Nee hé? Jij bent nog te jong dus wegwezen!”
“Ga zelf weg jij”, zei Sammy.
“Je hebt hem gehoord Watts. Dus opgezouten”, zei Rusty.
Terry keek afwachtend van de een naar de ander.
“Ik ben met hem in gesprek. Niet met jou”, zei Jason kwaad.
Hij sloeg toen Sammy zonder enige reden in het gezicht. Ineens was het doodstil in de saloon. Je kon een speld horen vallen. Iedereen keek naar Rusty en Jason. Rusty zette zijn glas op de bar neer en pakte Jason bij zijn kraag.
“Maak je verontschuldigen aan Sam”, zei hij woest.
“Nooit! Laat me los”, zei Jason angstig.
De voorman haalde uit en sloeg Jason de saloon uit.
“Dat zal je leren mijn broertje te slaan”, zei Rusty fel.
Terry had zich inmiddels ontfermd over de staljongen die zichtbaar van streek was.
“Rusty zal wel met hem afrekenen. Dat doet hij altijd”, zei Terry tegen Sammy.
“Hij moet wel omdat Rusty alle geld bij zich heeft”, zei Sammy.
Samen keken ze toe hoe Jason onder handen genomen werd. Jason stond op en liep op Rusty af. Maar de ‘vlucht’ had hem al enigszins verzwakt en hij viel op een pokertafel neer. De tafel brak door midden en Jason viel op de grond. Op dat moment kwam sheriff Hank Larson toevallig langs. Hij ging naar binnen om even een kijkje te nemen.
“Alles in orde hier Ansel?”, vroeg hij.
“Je komt net te laat sheriff. Die nieuweling zat Sammy lastig te vallen. Hij begon”, zei Ansel.
Hank keek naar Jason en vroeg:“Wie sloeg hem knock-out?”
“Ik deed dat sheriff. Ik deed het om Sam te beschermen”, was de bekentenis van Rusty.
“Je hebt hem een mooie finale klap bezorgd. Mijn felicitaties”, zei Hank bewonderend.
Alle omstanders lachten. Hank pakte Jason op en sleurde hem mee naar de cel waar Jason de nacht zou doorbrengen. Rusty had Jason zo’n harde klap gegeven dat hij pas de volgende morgen wakker zou worden.
Rusty vroeg aan Ansel:“Heb je een fles sarsaprilla voor me?”
“Ben je van geloof veranderd Mr Jones? Hier is je fles”, zei Ansel en hij gaf hem de fles.
“Dan zal jij je in je graf omdraaien”, was de reactie van de voorman.
Hij nam Sammy mee naar buiten met de fles sarsaprilla. Op de stoep voor de saloon gingen ze zitten.
“Ik haat ze. Ze moeten weg”, zei Sammy nog wat van streek.
“Iedereen wil ze weg hebben”, zei Rusty terwijl hij de fles openmaakte.
“Niemand heeft me ooit geslagen. Zelfs mam niet”, zei Sammy.
“Ik zal ervoor zorgen dat zoiets nooit meer gebeurt. Hier, neem een slok sarsaprilla om te kalmeren”, zei Rusty.
Hij gaf de fles aan zijn broertje. Sammy nam een flinke slok en voelde zich toen veel beter. Om beurten dronken ze uit de fles.
Toen de fles leeg was zei Rusty:“Kom Sam. Dan gaan we Ansel nog even lekker pesten.”
Sammy knikte grijnzend naar hem. Ze stonden op en liepen de saloon binnen.
“Ik dacht dat jullie weg zouden blijven”, zei de barkeeper tegen hen.
“Zouden wij jou helpen bankroet te gaan Mr Ansel?”, vroeg Rusty met een knipoog naar zijn broertje.
“Je zou wel durven. Hou maar op met dat geslijm. Ik trap niet meer in jouw geintjes Rusty Jones. Ga je nog bestellen of moet ik nog meer onzin van jou aanhoren?”, vroeg Ansel knorrig.
“Tweemaal hetzelfde en dan gaan we jou écht verlaten”, zei Rusty.
“Hoe eerder hoe beter. Jouw opmerkingen jagen mijn klanten weg”, zei Ansel terwijl hij hun bestelling klaarmaakte.
“Welke klanten?”, vroeg Sammy want de saloon was helemaal leeg op de broers, Terry en Ansel na.
“Erg leuk Sammy. Ik kan wel merken wie jouw broer is”, reageerde Ansel beledigd.
Beide broers lachten om de opmerking wat de barkeeper kwaad maakte.
Terry kwam erbij staan en vroeg:“Hij is bang dat hij zijn oude dag niet haalt. Wat is Mr Ansel toch een kleinzielig lelijk mannetje. Vind je ook niet?”
“Ga jij ook nog eens beginnen? Ik begrijp echt niet hoe Rusty Jones hier nou voorman is geworden. Veel hersens heeft hij niet”, was de wanhopige poging van Ansel om zijn gezicht te redden.
Rusty nam een slok whisky en zei daarna:“Ansel, waar ik mijn hersens heb is er bij jou alleen maar zaagsel. Dat is algemeen bekend. Kom Sam. Drink je glas leeg. Dan kan Ansel weer rustig slapen en dromen over ons.”
Ansel was zwaar beledigd en ging weg van hen. Op zijn gezicht stond met koeienletters donder en bliksem te lezen. Terry kwam niet meer bij van het lachen.
Ze zagen dat Sammy moe was dus Rusty zei:“We gaan naar huis.”
Ze verlieten de saloon en zochten hun paarden. Dat hadden ze vrij vlug gedaan en ze gingen richting de ranch.
Toen ze bijna op de ranch waren vroeg Sammy:“Rusty, zal de baas niet kwaad zijn op jou?”
“Omdat ik zijn schoonzoon geslagen heb? Ik denk van niet. Ik deed het voor jou. Misschien bedankt hij me er wel voor. Claire zal er niet blij mee zijn”, zei Rusty lachend.
Het was duidelijk dat hij iets teveel drank naar binnen had gegoten.“Claire zal je ter plekke kunnen vermoorden”, was het antwoord van Terry.
Hij mocht Claire ook niet. Ze mocht dan wel de enige dochter van zijn baas zijn maar Terry had totaal geen respect voor haar. Geen van de knechten op de Crinkly K Ranch had dat voor Claire en Jason.
Op de ranch vroeg Claire:“Vader en moeder, ik eis dat de voorman en de staljongen in het slaaphuis gaan slapen van nu af aan. Ze vallen toch onder het personeel?”
“Jij hebt hier niets te eisen. Rusty en Sammy slapen al hier sinds ze hier zijn. Vroeger had je er geen bezwaar tegen”, zei David.
“Dus Jason en ik moeten hier wonen met een voorman die teveel drinkt en een staljongen die niet helemaal bij is?”, vroeg zijn dochter zwaar beledigd.
“Inderdaad. We weten dat Rusty vaak te veel drinkt. Maar hij werkt er dan ook voor. Sammy is een aardige jongen. Anders gaan jullie maar weg”, zei Laura kalm.
“Dit is ook ons huis”, was het argument van Claire.
Toen hoorden ze een luid gelach. Dat gelach kwam van Rusty, Sammy en Terry. Het klonk over het hele erf.
“Rusty zal wel weer zo zat als een aap zijn. Het zou me niets verbazen”, zei Claire.
Terry deed de voordeur open en zei:“Rusty en Sammy, ik denk dat het beter is als jullie ophouden met lachen.”
Dat deden ze maar het kostte hen erg veel moeite.
Claire vroeg direct:“Waar is Jason?”“In de lik”, zei Rusty.
“Je liegt. Mijn man zou daar nooit komen”, was het felle antwoord van Claire.
Terry vertelde wat er in de saloon gebeurd was.
“Jason was begonnen met vechten. Hij lokte het uit”, zei Rusty.
“Jij en dat achterlijke broertje van je zijn op staande voet ontslagen”, zei Claire fel.“Claire, naar bed”, zei David kortaf.
Dat deed ze.
“Moeten wij weg?”, vroeg Sammy niet op zijn gemak.
“Nee. Wie moet er anders de dieren voeren en verzorgen als jij er niet bent?”, vroeg David.
“Jason. Nee, doe dat maar niet. Anders gaan ze spontaan dood”, zei Rusty lachend.
“Mr Rusty Jones, ik denk dat jij ook wel je bed kan opzoeken”, zei Laura ook wel lachend.
“Als ik het nog kan vinden. Kom Sam. Bedtijd”, zei de voorman erg luidruchtig.
Lachend gingen ze naar hun slaapkamers. Terry begon in te zien dat de ranch in gevaar kwam als Jason en Claire nog langer bleven. De deputy voorman zweeg echter over dit vermoeden tegenover zijn werkgever. Hij verliet het huis en ging naar zijn slaapplaats.
Het was zaterdagavond. Voor de cowboys betekende dat drinken en pokeren in de saloon. Dit gold eveneens voor Rusty Jones en Terry Rhoades. Voor hen was het enige dat telde: Ansel op de kast te krijgen en hem daar op te laten zitten tot na sluitingstijd. Niet alleen Rusty en Terry waren er maar ook Jason Watts.
In de saloon stond Jason aan de bar de sfeer totaal te verpesten. Rusty en Terry hadden er al een paar keer wat van gezegd. Ansel begon zich ook groen en geel te ergeren aan de stadskoe zoals Jason in de omgang werd genoemd.
Hij wende zich tot Rusty en zei fluisterend:“Kun jij hem niet weg pesten? Zo verlies ik geld. De sfeer wordt er ook niet beter op.”
De voorman keek de barkeeper aan, begon te glimlachen en zei:“Ik dacht dat je me het nooit zou vragen.”
Het gezicht van Ansel stond meteen weer op donder en bliksem door deze opmerking. Rusty gaf Terry een knipoog en ging naar Jason.
Hij rolde een sigaret en vroeg:“Heb je een vuurtje voor me?”
“Nee, ik rook niet. Laat me met rust”, zei Jason.
“Ik vroeg alleen of je een vuurtje voor me had. Dat is alles. Mag ik dat niet vragen Mr Watts?”, was de reactie van Rusty.
Hij stak zijn sigaret aan en nam een trekje.
Na een poosje zei hij:“Ansel, een dubbele whisky.”
Ansel zag wat hij wilde doen en speelde mee.
Hij zei smekend:“Nee Rusty, je hebt genoeg gehad. Eruit en neem dat drinkmaatje van je mee.”
“Ik ben zijn drinkmaatje niet. Hij werkt juist voor mij”, zei Jason.
“Je weet dat Claire niet wil dat je zuipt als een ketter. Dus de saloon uit”, zei de voorman.
Hij sleurde Jason naar buiten. Op dat moment rukte Jason zich los en hij sloeg Rusty vrij hard. De pokertafel viel om. Maar Rusty nam dit niet en sloeg Jason naar de andere kant van de saloon. Ook deze keer sneuvelde er wat glaswerk en meubilair. Toen er niets meer te vernielen viel sloeg Jason Rusty met een tafelpoot op zijn hoofd waardoor de voorman het bewustzijn verloor. Terry rende weg om Doc te halen. Toen kwam toevallig de sheriff voorbij.
Hij vroeg aan de barkeeper:“Ansel, ga je de tent verbouwen?”
Alle omstanders lachten behalve Ansel zelf.
“Ben je soms familie van Rusty Jones?”, vroeg hij nijdig.
“Nee, hoezo?”, vroeg de sheriff.
“Ik zou het bijna gaan geloven. Die stadskoe is begonnen en sloeg Jones bewusteloos. Arresteer hem. Ik zal hem de rekening wel sturen”, zei Ansel.
“Meekomen Watts. Je begint zowat een vaste bewoner van de gevangenis te worden. Laat me weten wanneer de heropening van de White Horses is”, zei de sheriff.
Dat was de zoveelste vernedering voor Ansel maar zijn klanten konden er tenminste nog om lachen.
“De tent is dicht”, zei Ansel.
Iedereen verliet de saloon terwijl Doc en Terry weer terugkwamen. Doc zag Rusty liggen en knielde bij hem neer. Hij had een open hoofdwond.
“Help me hem naar mijn huis te brengen”, zei Doc tegen Terry.
Gelukkig was Rusty niet zo heel zwaar. In een bed kon Doc de voorman beter onderzoeken.
“Hoe is het met hem Doc?”, vroeg Terry bezorgd.
“Hij heeft een behoorlijke klap gehad. Ik hou hem hier totdat hij beter is”, antwoordde Doc.
Terry ging terug naar de ranch, ongerust wat hij moest zeggen. Claire zou zoals gewoonlijk hysterisch gaan gillen. Hij maakte zich de meeste zorgen om Sammy. Ze waren nooit uit elkaar geweest tot die avond. Terry voelde zich nu verantwoordelijk voor hem.
Ondertussen vroeg iedereen op de ranch zich af waar Rusty en Terry bleven.
“Jason zal zich vast netjes gedragen hebben. Rusty kan beter een voorbeeld aan hem nemen dan andersom. Neem dat maar van mij aan”, zei Claire.
Toen hoorden ze een paard komen.
“Daar zal mijn Jason zijn”, riep Claire waarna ze naar buiten redde.
“Fijn dat je me zo’n grote uitgebreide begroeting geeft, Claire. Je man is weer eens op bezoek bij de sheriff en zal voorlopig niet thuiskomen”, zei Terry grijnzend.
“Je liegt rotzak”, zei ze fel.
Terry steeg af.
Claire wilde hem slaan maar de deputy voorman pakte haar bij de polsen vast en zei:“Misschien laat Jason boy zich wel slaan door jou maar ik niet. Vervelend verwend kreng.”
Hij liet haar los waardoor ze op de grond viel. Terry ging naar binnen en deed de voordeur dicht.
“Terry, waar is Rusty?”, vroeg Laura bezorgd.
“Jason en Rusty hebben de White Horses verbouwd. De hele avond zat Jason de boel te verzieken. Ansel vroeg Rusty of hij hem er uit wilde werken. Hij heeft dat iets te letterlijk opgevat en na een hevig gevecht sloeg Jason hem neer met een tafelpoot. Doc zorgt voor hem. Uw schoonzoon is in de cel. Larson vroeg Ansel of hij zijn saloon ging verbouwen. Dat kon hij niet erg waarderen. Is het goed als ik vannacht bij Sammy slaap?”, vroeg Terry.
“Dat is in orde. Vertel jij het hem?”, vroeg David.
Terry ging het direct doen.
Sammy zei zachtjes:“Ik wil ze weg hebben.”
“Wij allemaal. Maak je geen zorgen want Rusty en ik zullen ervoor zorgen dat ze jou niet weg krijgen. Ik slaap bij jou zolang je broer weg is”, zei Terry.
Dat was een geruststelling voor de jongste Jones. Ze gingen al snel slapen. Claire was intussen weer binnengekomen en besloot dat het nu écht oorlog was.
In de cel zei Jason:“Rusty begon met vechten. Hij was dronken. Ik begrijp echt niet waarom mijn schoonvader een aan alcohol verslaafde voorman heeft aan kunnen nemen.”
“Slapen Watts! Wat Rusty en zijn drinken betreft: dat is een zaak tussen hem en Mr Stevenson”, zei de sheriff geïrriteerd door zijn gevangene.
Jason zweeg direct en ging slapen.
De volgende morgen was Ansel al vroeg bezig. Niet alleen moest hij de ravage van de vorige avond in zijn saloon opruimen maar ook melden dat de white Horses voorlopig dicht was. Hij hing een groot bord op waarop te lezen stond:
WEGENS VERBOUWING DICHT TOT NADERE MEDEDELING! Ansel dacht even na en besloot zichzelf voortaan te verdedigen tegen de opmerking van Rusty Jones. Wie dacht Rusty wel dat hij, dé barkeeper van Cooperville was? De dorpsgek? Oké, hij was niet bepaald de mooiste man van de wereld maar hij mocht er best wel wezen volgens zichzelf. Nu Rusty uitgeschakeld was kreeg hij zijn broodnodige rust. Tenminste dat dacht hij. Maar toen hij met het opruimen bezig was stond deputy sheriff Cody Walker toe te kijken. Hij hoorde hoe Ansel op de ravage mopperde.
Opeens zei Cody:“Ansel, jij zal nooit van je oude dag genieten. Je bent altijd uit je humeur. Wees blij dat je nu wat te doen hebt.”
“Begin jij ook nog eens, Walker? Help liever mee”, zei Ansel kwaad.
“Ik heb al een baan. Ik wil niet werken voor een oude, seniele mopperkont van een barkeeper zoals jij”, zei Cody.
“Lazer dan op als je niets beters te doen hebt”, beet hij de deputy toe.
Lachend liep Cody door. Iedereen in de stad kende Ansel als de eeuwige mopperkont maar ’s avonds was hij tot vervelens toe lacherig. Maar door Rusty verdween dat altijd direct. Ook al had de voorman nog geen woord gezegd. Zijn blik was genoeg om de barkeeper op de kast te krijgen. Dit werkte altijd op de lachspieren van zijn klanten. Toch wist Ansel elk nieuwtje als eerste. Vaak veel eerder dan de sheriff of de stadsroddelaarster Mrs Sheila Clark.
Rusty werd wakker maar wist niet waar hij was. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen en keek om zich heen. Hij had het gevoel dat er in zijn bovenkamer flink getimmerd werd. Zo’n pijn deed zijn hoofd. De voorman kon zich niet meer herinneren hoe hij er aan kwam. Opeens ging de deur open en Mrs Molly Willis, de echtgenote van Doc, kwam binnen.
“Hallo Rusty. Hoe voelt de patiënt zich?”, vroeg ze.
Hij vroeg wat schaapachtig lachend:“Mijn kop doet zeer. Waar ben ik? Hoe ben ik hier in godsnaam gekomen?”
“Gisteravond sloeg Jason Watts je in elkaar. Terry Rhoades en mijn man brachten je hier. Je hebt een zware klap op je hoofd gehad. Mijn man houdt je hier totdat je genezen bent”, zei de doktersvrouw.
De voorman knikte en viel weer in slaap.
Door veel te slapen en te rusten herstelde Rusty sneller dan werd verwacht. Hij was wel lichamelijk beter maar zijn trots was behoorlijk goed gekrenkt.
Het was in Cooperville traditie dat er op de langste dag van het jaar, 21 juni, een toneelstuk werd opgevoerd. Bijna iedere stadsbewoner ging er heen. Al weken van tevoren hingen er affiches van in de stad.
Op een middag waren Vera en Sammy in de stad aan het kijken bij zo’n affiche.
“Ik zou best willen maar Rusty wil niet”, zei de staljongen opeens.
“Zo is hij nu eenmaal. Maar Mr en Mrs Stevenson gaan misschien wel. Als je vraagt of je mee mag zullen ze dat heus wel goed vinden”, zei Vera kalm.
“Zou je denken?”, vroeg Sammy ongelovig.
Vera knikte en zei:“Kom. Dan zal ik thee zetten.”
Samen gingen ze naar haar huis. Vera ging erg veel om met de broer van Sammy, Rusty, en ze was dol op beide broers. Ze was in verwachting van het kind van Rusty maar ze wist ook dat hij nooit met haar zou trouwen vanwege Sammy. Vera had dat geaccepteerd. Beide broers hielden van haar maar ook van hun vrijheid.
Die avond vroeg Rusty onder het eten:“U gaat zeker naar dat toneelstuk?”
“Inderdaad. Wou je mee?” , vroeg David plagend.
“Ik wil wel in zijn plaats”, zei Sammy direct.
Iedereen keek naar hem en Claire zei hatelijk:“Dat is niets voor jou. Je begrijpt er toch niets van.”
Rusty vergat even wie hij was en vroeg fel:“Vandaag of morgen sla ik jou nog eens flink in elkaar als je zo doorgaat. Je zal ons niet weg krijgen en de ranch in handen krijgen. Rotkreng! Waarom ben je niet weggebleven?”
Hij stond op van tafel en ging naar buiten.
“Wat een brutaliteit zeg. Wie denkt hij wel wie hij is?”, vroeg Claire uit de hoogte.
Haar ouders zeiden niets maar begonnen wel te merken dat Claire de dienst uit wilde maken op de ranch. Sammy keek naar Jason en kreeg meteen niets meer door zijn keel. Jason wilde het vlees van het bord van Sammy pakken maar de staljongen gaf hem een harde klap.
“Jason, afblijven. Je hebt je deel gehad. Anders ga je maar weg”, zei Laura op dat moment.
Hierdoor werd de sfeer nog erger dan het al was.
Laura nam Sammy mee naar de keuken en zei:“Je mag met ons mee naar dat toneelstuk. Hier heb je het dessert en ga dat maar buiten met je broer opeten.”
“Goed Mrs Stevenson”, zei Sammy en hij nam de pudding mee naar buiten.
Daar zat Rusty nog steeds te mokken over de opmerking van Claire over zijn broertje. Hij zou nooit zijn excuses geven. Vooral niet aan duistere stadskoeien zoals zij. Opeens zag hij Sammy komen met het dessert en zijn stemming werd al beter.
Sammy zei:“Hier is ons dessert. Ik had gelijk geen honger meer toen jij van tafel ging. Mrs Stevenson gaf me dit voor ons.”
Hij ging naast Rusty zitten en ze aten samen de pudding op.
“Ze nemen me mee naar dat toneelstuk. Zou Vera iets moois voor me willen maken?”, vroeg de jongste Jones broer toen ze klaar waren met eten.
“Vast wel. Waar ben je vanmiddag geweest? Je hebt toch niet die arme Ansel zitten pesten?”, vroeg Rusty nieuwsgierig.
“Dat laat ik aan jou over. Ik ben bij Vera geweest. Ze vroeg al weken geleden of ik een keertje langs kwam. Mr Stevenson gaf me hierom vanmiddag vrij”, zei Sammy kalm.
“Jij krijgt ook alles voor elkaar, klein broertje van me”, zei Rusty grijnzend.
Sammy haalde zijn schouders op maar zei niets.
Na de scene aan tafel vermeden Claire en Jason de broertjes Jones als de pest. Op verzoek van Rusty maakte Vera een keurig pak voor haar zwager. Sammy durfde dat zelf niet te vragen aan haar dus moest Rusty dat voor hem doen. Hetgeen de voorman met graagte deed.
Voor enkele weken bleef het rustig op de ranch. Er begon een zeer hevige spanning rondom de ranch te hangen naarmate de datum van 21 juni naderde.
Toen het de dag van het jaarlijkse toneelstuk was steeg snel de spanning ten top. Terry kreeg al voor het ontbijt slaande ruzie met Jason om niets in feite.
Jason zei tegen hem:“Ik wil dat je een paard voor me zadelt.”
“Maak het even. Je mankeert toch niets aan die klauwen van je? Of wil Claire niets weten van hoe jij je handjes vuil maakt?”, vroeg Terry sarcastisch.
“Wil jij wel even op je woorden passen? Je bent toch maar een knecht hier”, zei Jason.
Hij sloeg de deputy voorman in het gezicht. Maar Terry nam hem in de houdgreep en sleurde hem mee naar de watertrog.
“Maak nu je excuses aan mij of ik duw je kopje onder net zo lang totdat je het doet”, zei Terry woest.
Maar Jason deed het niet.
Zodoende hield Terry hem onder water totdat Rusty erbij kwam staan en aan Jason vroeg:“Mag Claire je niet meer wassen?”
Tegen Terry zei hij:“Terry, laat hem niet te lang in het water. Anders wordt het drinkwater zo erg vervuild.”
De voorman gaf hem een knipoog. Terry gooide de stadskoe op de grond en gaf hem nog een trap na.
“Rusty, dit kan nog een gezellig dagje op de boerderij worden. Wacht maar en kijk wat de komende uren ons nog zal brengen”, zei Terry die zich meestal een beetje poëtisch uitdrukte.
“Mond houden Rhoades. Ik stuur je naar de White Horses als je niet snel je ontbijt naar binnen werkt. Dan kan je Ansel bezig houden met je gedichten”, zei de voorman lachend.
“Ansel is net zo romantisch als een cactus in de woestijn”, reageerde Terry ook lachend.
“Een cactus heeft meer stekels dan Ansel haren op zijn hoofd”, lachte Rusty.
“Die moeten we onthouden voor de volgende keer dat we Ansel tegenkomen. Dat wordt weer een giller”, zei Terry.
Ze bleven zo aan het lachen dat ze het ontbijt helemaal vergaten. Jason stond op en zon op wraak. Hij zou dat nemen zodra zijn schoonouders weg waren. Hij wist dat zijn vrouw ermee akkoord zou gaan.
De rest van de dag bleef Terry lacherig elke keer als hij Jason zag. Dit leidde tot een enorme ruzie tussen het echtpaar Watts en de knechten.
Rusty zei tegen David en Laura in het kantoor:“Ik wil niet veel zeggen maar vandaag of morgen breekt er hier een veldslag uit. En de oorzaak ligt dit keer niet bij het personeel. De schuld ligt bij uw dochter en schoonzoon.”
“Ik moet toegeven dat de sfeer hier op de ranch danig veranderd is sinds hun komst. Maar het is mijn enige dochter dus probeer daar ook rekening mee te houden. Ik zal zelf ook met ze praten. Rusty, ik weet dat het erg aanlokkelijk klinkt maar veroorzaak geen moeilijkheden”, zei de rancher tegen zijn voorman.
Rusty knikte en verliet zwijgend het kantoor. Hij wist dat het vandaag wel een feestdag was maar van een feestelijke stemming was er op de ranch totaal geen sprake. De voorman pakte zijn paard en reed richting Cooperville. Hij stopte pas voor het huis van Vera Johnson. Rusty steeg af en bond Silver Star vast. Hierna klopte hij op de deur. Vera deed open en was erg verrast en verbaasd haar vriend te zien.
“Kunnen we praten? Het is nu zo leuk op de ranch”, zei Rusty.
“Natuurlijk. Kom binnen”, zei Vera kalm.
In de woonkamer vertelde Rusty alles wat er die dag gebeurd was. Zijn stem verraadde hoe erg hij zich verantwoordelijk voelde voor het reilen en zeilen op de ranch.
“Rusty, het komt niet door jou dat het slecht gaat op de Crinkly K. Ranch. Als Jason en Claire er nooit waren gekomen was het heel anders geweest. Trek het je niet aan. Sam, de baby en ik hebben je hard nodig. Ik zal koffie voor ons maken. Weten ze dat je weg bent?”, vroeg Vera.
Rusty schudde van nee. Hij was anders altijd zo luidruchtig maar daar was nu niets van te merken. Vera vond hem sinds Jason hem had afgetuigd in de White Horses zo veranderd dat ze hem soms niet meer terug kende. Rusty dronk zijn koffie en ging daarna terug naar de ranch waar hij al gemist was. Terry en Sammy wisten dat hun werk en woonplek duidelijk in gevaar was. Mochten Claire en Jason vrij spel krijgen, dan was het met de ranch gedaan.
In hun slaapkamer vroeg Sammy aan Rusty:“Kijk uit voor dat kreng vanavond. Zouden ze toeslaan als haar ouders weg zijn?”
“Dat is mogelijk maar ze krijgen ons niet. Jij gedraagt je netjes tijdens je avond uit. Ik reken op je”, zei Rusty bedaard.
Sammy knikte. De voorman wist niet wat hij die avond zou beleven.
Toen zijn beide werkgevers en broertje wegwaren bleef Rusty alert. Hij had zijn baas beloofd op te blijven totdat ze thuis waren. Dit zon Claire totaal niet en dus moest ze een plan verzinnen. Dat gebeurde.
“Rusty, heb je zin in een borrel?”, vroeg Claire toen ze samen in de woonkamer waren.
Rusty keek op van het boek dat hij aan het lezen was en stond te kijken van deze vraag van haar.
“Nee, even niet. En vooral niet van jou”, zei hij koeltjes.
“Mijn ouders zijn gek dat ze Sammy mee hebben genomen naar dat toneelstuk. Hij begrijpt er toch niets van”, was het volgende commentaar van Claire.
“Hij wou zelf. Jij bent in de grote stad zo’n onuitstaanbaar nest geworden. Het is beter voor iedereen als jij met dat watje van een echtgenoot van je verdwijnt”, zei de voorman fel.
“Ik ben een dame van stand geworden en jij bent ver beneden mijn stand. Ik snap niet wat een griet als Vera in je ziet”, zei Claire lachend.
Rusty legde het boek naast zich op de bank en stond op. Met twee passen was hij bij haar.
Hij pakte haar vast en zei:“Vera heeft iemand die jij toch nooit zal krijgen en dat is ondergetekende.”
Opeens begon Claire hem hartstochtelijk te kussen. Rusty verzette zich en op dat moment kwam Jason binnen. Hij zag wat er gebeurde.
“Jij vuile rotzak. Blijf met je poten van mijn vrouwtje af!”, schreeuwde hij.
Hij rende naar Rusty en rukte Claire van hem af. Rusty kreeg een dreun en viel achterover. Maar hij stond op en sloeg Jason door de woonkamer. Hierbij sneuvelde al een beetje meubilair. Rusty gaf Jason een flink pak slaag. Opeens zag Jason kans om de voorman zo’n harde klap te verkopen dat hij tegen de bank terecht kwam en het bewustzijn verloor.
“Zo, die is er geweest! We leggen wat lege whiskyflessen bij hem en ik giet wat in zijn keel. Zodra je ouders terugkomen zeg jij dat ik hem betrapte bij jou en mij in elkaar sloeg”, zei Jason.
“Pa haat het als je aan zijn drankvoorraad zit zonder zijn toestemming. Nu wordt hij zeker ontslagen en dat broertje van hem ook. Ga maar slapen. Straks komen ze”, zei Claire vlug.
Jason deed wat zijn plan was en Claire deed daarna het licht uit en begon op de trap te snikken.
Ondertussen was in de stad het jaarlijkse toneelstuk afgelopen. Sammy stond nog even na te praten met Vera.
“Vertel Rusty maar van dat etentje. Ik geloof dat je baas weg wil gaan. Dag Sam”, zei ze.
Sammy keek haar verbaasd aan en zei:“Alleen Rusty noemt me Sam. Dag Vera.”
Hij ging naar David en Laura die bij hun rijtuig stonden te wachten.
“Kom Sammy, we gaan naar huis”, zei David tegen zijn staljongen.
“Goed Mr Stevenson”, was het antwoord.
Ze stapten in het rijtuig en reden naar de Crinkly K. Ranch. Niemand kon echter vermoeden wat er in de woonkamer gebeurd was.
Toen het echtpaar Stevenson en Sammy in het rijtuig het erf opreden was alles donker.
“Vreemd. Rusty had beloofd alle lichten aan te laten totdat we thuis waren”, zei David.
Hij hielp Laura en Sammy uit het rijtuig. José ging de paarden en het rijtuig in de stallen zetten. David, Laura en Sammy kregen een vreemde begroeting toen ze de woonkamer binnenkwamen. Laura deed het licht aan en behalve de ravage in de woonkamer zagen en hoorden ze Claire huilen en de voorman was schijnbaar laveloos.
David vloekte hardop en vroeg:“Wat is er in godsnaam hier gebeurd?”
“Rusty probeerde mij aan te randen nadat hij had gezopen als een ketter. Jason probeerde hem tegen te houden. Er ontstond een vechtpartij. Vandaar die troep. Hij moet weg” , zei Claire van streek.
Sammy liep naar zijn broer en wierp een blik op hem.
“Hij is niet dronken maar gewond”, luidde zijn commentaar.
“Laat een van de knechten Doc halen”, zei Laura.
David ging naar buiten en hij zei tegen Terry:“Haal Doc. Rusty is gewond. Er is haast bij.”
Terry vertrok meteen. Zijn werkgever ging weer naar binnen.
“Sam, ben jij hier bij me? In onze slaapkamer vertel ik alles. Mijn hand doet zo’n zeer”, zei Rusty die bijgekomen was.
“Blijf maar liggen jongen. Terry is Doc al aan het halen”, zei Laura.
Ze depte zijn wonden met water. Sammy keek onderwijl vuil naar Claire maar zei niets. Toen kwam Jason naar beneden en hij begon zijn vrouw te troosten.
David zei tegen hem:“Wat is er volgens jou gebeurd? Claire liegt en Rusty wil nog niets zeggen.”
“Ik was buiten toen ik Claire hoorde gillen. Dus ik naar binnen en hij had haar al bijna aangerand. We begonnen te vechten. Maar ik sloeg hem flink buiten westen. Ik deed het om mijn vrouw te beschermen. Dat kunt u toch wel begrijpen?”, vroeg Jason.
“Dat kan ik wel enigszins begrijpen. Maar Rusty was niet dronken en zou nooit een persoon aanranden”, zei David.
“Dat deed hij wel bijna bij mij. Pa, kun je hem niet ontslaan?”, vroeg Claire snikkend.
“Jij begon. Je wilde me dronken voeren”, zei Rusty.
“Dat lieg je. Ik wilde je juist tegenhouden”, zei Claire giftig.
“Wat ben jij toch een liegbeest”, zei Sammy uit de grond van zijn hart.
Rusty trok zijn revolver en zei terwijl hij het wapen op Jason richtte:“Nog 1 beweging naar Sam en je slaapt voortaan in een doodskist. Je hebt je lesje dus nog steeds niet geleerd. In de stad doe je een ruzie af met woorden maar hier met de kogel.”
“Kijk, nu bedreigt hij me met de kogel. Uw voorman en zijn broertje moeten weg. En wel direct”, zei Jason kwaad tegen zijn schoonvader.
David keek hen aan en zei:“Je lokte het zelf uit. Morgen vertrekken jullie hier vandaan. Tenzij jullie beiden je verontschuldigingen aanbieden aan Rusty en Sammy.”
Om de lieve vrede te bewaren boden ze hun verontschuldigingen aan. Rusty en Sammy accepteerden het maar ze bleven toch wantrouwig tegenover hen.
Even later arriveerde Terry met Doc. Toen ze het woonhuis binnenkwam zagen ze de ravage.
“Doc, sorry voor de rotzooi. De patiënt ligt hier”, zei David.
“Vertel me niets, dan weet ik ook niets. Laat me eens kijken”, zei Doc.
Hij liep naar Rusty die nog steeds tegen de bank lag.
“Mijn rechterhand doet zeer”, zei de voorman met een pijnlijk gezicht.
Doc onderzocht de pijnlijke hand en zei:“Dat kan kloppen want het is gebroken. Ik wil je meenemen naar mijn praktijk zodat ik het in het gips kan zetten.”
“Goed. Rusty, neem Sammy maar mee en blijf in de stad slapen. Laat de rekening maar naar hier sturen”, zei Laura.
“Kom Sam. Help je oude broer overeind”, zei Rusty.
Dat deed Sammy. De broers keken het echtpaar Watts niet meer aan maar andersom ook niet.
Doc nam het stel mee naar de stad.
Onderweg vroeg Rusty:“Hoe was het toneelstuk?”
“Wat saai”, zei Sammy.
“Ik voerde zelf ook een toneelstuk op”, zei Rusty lachend ondanks de hevige pijn.
“Vera vroeg naar jou. Ze wil een etentje met ons”, zei Sammy.
Nu werd de voorman verlegen en rood. Hij wist niet waar hij kijken moest.
Doc hoorde dat en zei:“Rusty, dat weiger je toch niet? De hele stad weet hoe jij en Vera over elkaar denken.”
“Doc!”, zei Rusty en hij werd nog meer verlegen.
Dit waren Doc en Sammy niet gewend van hem. Normaal had hij een grote mond maar nu wist de voorman geen enkel woord uit te brengen.
Doc zette de hand en pols van Rusty in het gips.
“Zo jongeman. Pokeren zal voorlopig niet mogelijk zijn voor jou. Vooruit wegwezen”, zei hij tegen Rusty en Sammy.
Ze verlieten de praktijk. Bij het Winston Hotel gingen ze naar binnen.
“Rusty en Sammy Jones, wat mag het zijn?”, vroeg de klerk.
“Een tweepersoonskamer en de rekening graag sturen naar de Crinkly K. Ranch”, zei Rusty.
Tegelijkertijd hield hij zijn broertje in de gaten. Sammy was niet zo vaak in dit hotel geweest. Het Winston Hotel was het beste en deftigste hotel van de stad en dus ook het duurste.
“Hier tekenen”, zei de klerk.
Rusty tekende en kreeg de sleutel mee.
In hun hotelkamer vroeg Sammy die op bed zat aan zijn broer met een ongeruste stem:“Rusty?”
“Ja, wat is er Sam?”, vroeg Rusty die lag.
“Toen we weggingen zei Vera Sam tegen mij. Maar alleen jij noemt mij zo en mam deed dat ook”, zei Sammy verbaasd.
Rusty kwam overeind en keek hem aan.
“Ik kan het jou wel vertellen. Vera is in verwachting van mijn kind. Ik wil dat ze op de ranch komt wonen. Maar niet zolang als dat stel daar nog is. De reden dat ze je Sam noemt is dat ze je ziet als haar zwager. Begrijp je?”, vroeg de voorman.
“Niet echt. Bedoel je dat je niet meer voor mij zorgt?”, vroeg Sammy.
“Ik blijf altijd voor je zorgen. Dat kan Vera niet verhinderen en dat zal ze ook niet doen. Ze zal ook voor jou gaan zorgen”, stelde Rusty zijn broertje gerust.
Hij merkte dat Sammy moe was en zei:“We gaan slapen totdat ze beneden ons gaan wekken voor ontbijt.”
Sammy stemde toe. Vrij spoedig was het doodstil in de hotelkamer waar de broertjes Jones sliepen.
Op de ranch zei David tegen zijn dochter en schoonzoon:“Morgen na het ontbijt ruimen jullie de woonkamer op. Het is jullie schuld dat mijn voorman gewond is.”
“Pa, hij begon. Echt waar”, beweerde Claire.
David zei:“Rusty begint nooit zomaar met vechten. Dus er zal wel wat voorgevallen zijn tussen hem en jou. Ik maak er nu geen woorden meer aan vuil. Welterusten.”
Claire en Jason zagen in dat ze ook deze keer hadden verloren.
In hun slaapkamer zei Jason gemeen lachend:“We moeten harder optreden tegen Jones. Anders zal ons plan geheel in de soep lopen.”
Het was een tijdlang rustig geweest in Cooperville. Rusty kon zijn hand nog niet optimaal gebruiken maar dat maakte voor hem niets uit. Vanuit de noordzijde kwam er een rijtuig langs rijden.
Rusty en Terry waren juist de nieuwe voorraad voor de Crinkly K. Ranch aan het inladen toen de man hen vroeg:“Weten jullie toevallig hoe wij bij de Crinkly K. Ranch moeten komen?”
“Wij werken daar. Als u nog even geduld heeft kunnen wij u er heen begeleiden”, zei Rusty.
“Akkoord. Ik ben John Stevenson. Dat is mijn vrouw Emma en onze dochter Amy”, zei de man.
“Ik ben Rusty Jones en dat is Terry Rhoades. Ik ben de voorman op de ranch. Is David uw broer?”, vroeg Rusty.
“Ja, we zijn gekomen om Claire en Jason weg te jagen”, legde John uit.
Het viel hem op dat de voorman veel naar Amy keek.
“Is zij altijd al zo schuw geweest?”, vroeg Rusty.
“Ja, ze is erg verlegen en zegt niet veel. Hoezo?”, vroeg Emma.
“Mijn jongere broer Sam is ook zo. Misschien kan ik ze wel aan elkaar voorstellen”, zei Rusty.
“We kunnen gaan Mr Jones”, riep Terry zoals altijd.
“Goed Mr Rhoades”, zei Rusty waarna ze op de wagen klommen.
John en Emma hadden ooit een ranch in Nevada gehad maar David en Laura hadden hen geschreven over de problemen op hun ranch.
Op de ranch werden de andere Stevensons met open armen ontvangen door David en Laura. Rusty stelde zijn broertje voor aan Amy. De twee waren meteen gek op elkaar. John en Emma hadden geen bezwaar tegen hun vriendschap en Rusty ook niet.
Door Sammy werd Amy minder schuw en ze begon meer te praten. Ook Vera was veel met Amy bezig en ze werden hartsvriendinnen. Uiteraard waren Claire en Jason niet blij met de komst van John Stevenson en zijn gezin. Ze besloten Amy en Sammy onder handen te nemen.
Het was op een rustige middag toen Jason alleen op de ranch was met Amy.
“Jou ga ik eens lekker nemen”, zei Jason met een gemeen glimlachje rond zijn mond.
Hij pakte haar vast en nam haar mee naar de stallen. Natuurlijk verzette Amy zich maar het hielp niets. In de stallen werd de deur dicht gedaan door Jason. Toen verkrachtte hij het meisje. Hij sloeg haar bont en blauw. Maar Amy beet van zich af door terug te slaan en plotseling zag ze kans om hem een karatetrap te geven in zijn edele delen. Jason gilde het uit van de pijn en liet Amy met rust. Jason liet Amy buiten achter en ging naar de stad. Hij stopte voor de White Horses Saloon. Ansel zag hem komen en maakte een speciaal drankje voor hem klaar. In de whisky gooide de barkeeper een flinke schep slaappoeder.
“Het is hier erg mooi ingericht”, zei Jason terwijl hij zijn drankje naar binnengooide.
‘Je bent een nog grotere slijmbal dan Rusty en Terry bij elkaar’, dacht Ansel. Hij zei het dus ook maar die opmerking maakte Jason kwaad. Algauw viel de bezoeker in een zeer diepe slaap. Ansel pakte hem op en zette de schone slaper op straat. Op dat moment kwamen Laura en Emma net langs.
“Middag dames”, groette Ansel lachend.
“Middag Ansel. Je moet de hartelijke groeten hebben van Rusty, Terry en Sammy”, zei Laura ook lachend.
Ansel keek op en zei zwaar beledigd:“Van Sammy kan ik het nog wel accepteren maar niet van die twee pestkoppen! Vertel ze dat maar!”
Hij ging weer naar binnen.
Laura legde uit aan Emma:“Je moet in zijn aanwezigheid nooit de namen van Rusty en Terry noemen want dan springt Ansel uit zijn vel. Die twee pesten hem altijd. Rusty is de enige die hem op de kast kan laten blijven.”
Op de ranch kwamen John en David thuis. Ze zagen Amy huilend zitten en ze renden naar haar toe.
“Schat, wat is er gebeurd met jou? Wie heeft dit gedaan?”, vroeg John aan zijn dochter.
Amy zei aarzelend:“Jason deed dit. Hij verkrachtte me maar ik gaf hem een flinke trap in zijn klokkenspel.”
“Ik had het kunnen weten. Wedden dat Jason Rusty en/of Sammy de schuld zal geven? Dat is elke keer gebeurd sinds hun komst. Nu gaan ze eruit”, zei David woest.
Maar Claire en Jason waren weg. Niemand had hen de ranch zien verlaten.
“Sammy moet in de schuur of stal zijn want daar is hij vaak”, zei David.
Doch Sammy was spoorloos verdwenen.
Die middag lokte Claire Sammy weg van de ranch.
Ze zei tegen hem:“Sammy, we gaan samen een ritje maken.”
“Maar Rusty zei……..”, begon Sammy maar Claire onderbrak hem met:“Ik heb niets te maken met Rusty. Stap in.”
Sammy deed het wel maar met wantrouwen. Claire reed met grote snelheid weg van de ranch. Ze gingen naar een oude verlaten hut, 12 km van de Crinkly K. Ranch vandaan. Daar stopte Claire het rijtuig.
“Nu ga jij naar binnen rotjoch”, zei ze.
Ook richtte ze een pistool op Sammy. Hij ging naar binnen en Claire volgde hem.
Ze zei:“Je kunt lang wachten op de komst van je broer. Hij zal je niet meer levend vinden.”
Even later ging ze terug naar huis nadat ze Sammy stevig vastgebonden had. Claire was duidelijk in een goed humeur. Zodra Rusty zou ontdekken dat Sammy weg was zou hij ook weggaan. Op die manier konden Claire en Jason de ranch overnemen. Helaas zagen Joe Parker en Rusty haar komen.
“Wat moet die griet hier als ik vragen mag?”, vroeg Joe.
Rusty voelde onrust op komst en zei:“Zij heeft iets uitgehaald met Sam. Joe, ik zie je nog wel.”
Hij keerde zijn paard en gaf het de sporen. Hij hield even later Claire aan.
“Waar kom jij vandaan? Die paarden zien er verhit uit”, zei de voorman.
Toen zag hij de hoed van Sammy liggen en hij sprong op het rijtuig. Hij pakte de teugels af en gooide haar uit het rijtuig.
“Wat heb je in godsnaam met Sam gedaan? Waar is hij?”, vroeg Rusty woest.
“Niets. Ik ben alleen wezen rijden. Sammy is op de ranch”, schreeuwde Claire.
“Je liegt. Waar is hij? Als je niets zegt laat ik je hier achter voor de coyotes”, dreigde Rusty.
Hij wilde haar bijna slaan.
“Hij is in een verlaten hut 5 km hier vandaan”, bekende Claire.
Rusty pakte de hoed van Sammy en nam een extra paard mee. Hierna gaf hij de overige paarden de sporen. Hij steeg op zijn paard en nam het tweede paard mee.
“Rusty, laat me niet hier. Ik heb toch gezegd waar hij is?”, vroeg Claire.
“Dat wel maar ik loog”, zei Rusty grijnzend.
In sneltreinvaart reed hij naar de verlaten hut. Vol ongerustheid bereikte hij de hut. De voorman sprong van zijn paard en rende naar binnen. In een hoek zag hij zijn broertje zitten.
“Sam, is alles goed?”, vroeg Rusty terwijl hij hem losmaakte.
“Ze lokte me mee maar ik wilde niet. Ben je kwaad op mij?”, vroeg Sammy op zijn beurt.
“Hoe kan ik nou kwaad zijn op jou? Je bent mijn broertje. Bovendien, dit is niet jouw schuld. Ik ben alleen kwaad op dat kreng. Je kunt lopen?”, vroeg Rusty.
Sammy knikte en vroeg:“Gaan we terug naar de ranch?”
“We gaan naar de kudde. Hier is je hoed. Het wordt tijd dat je leert vee drijven”, zei Rusty en hij zette de zwarte hoed op het hoofd van Sammy.
Onderweg naar de kudde vroeg Sammy:“Rusty, kun je me leren schieten?”
“Ik jou leren schieten? Graag zelfs. Ik was het toch al van plan. Beloof me dat je alleen in noodgevallen het wapen zal gebruiken”, zei Rusty serieus.
“Ik beloof het”, zei Sammy ook serieus.
Rusty wist dat als Sammy iets beloofde hij zich er dan ook aan hield.
Ze reden naar de kudde waar de meeste knechten waren.
“Wat komt Sammy hier doen?”, vroeg Joe aan Rusty.
“Claire had hem weggelokt van de ranch. In een verlaten hut had ze hem vastgebonden en achtergelaten. Daarom had ze zo’n haast. Ik let wel op Sam”, legde Rusty uit.
“Er moet snel een goede oplossing komen want anders volgt er spoedig een bloedbad. Ik hou teveel van dit leven om te sterven”, zei Joe.
De voorman was het ermee eens. Maar een oplossing was niet zo snel gevonden.
Opeens zei Rusty:“Staking.”
“Staking?”, vroeg Terry verbaasd.
“We gaan in staking totdat die stadskoeien weg zijn”, legde de voorman uit.
Echter de andere mannen gingen er niet mee akkoord.
“Goed. Jullie bekijken het maar. Kom Sam”, zei Rusty en hij verliet de kudde.
Zijn broertje volgde hem.
Terug op de ranch hoorde de voorman wat Jason had gedaan bij Amy. John vertelde Rusty hoe en wat er gebeurd was.
“Ik zeg het wel tegen Sam”, beloofde de voorman wat hij dan ook meteen deed.
Toen Rusty Sammy vertelde wat Jason had gedaan met Amy werd hij woest. De voorman had de grootste moeite om zijn broertje in toom te houden.
“Hij moet van haar afblijven. Hij heeft Claire toch?”, vroeg Sammy toen hij enigszins gekalmeerd was.
“Jazeker. Maar omdat jij met Amy gaat wil hij jou en/of mij daar van beschuldigen. Ik weet zeker dat John ons zal geloven. We komen er wel door”, antwoordde Rusty kalm.
Op een ochtend ging Rusty het kantoor van zijn baas binnen.
David keek op en vroeg:“Rusty , wat kan ik voor je doen?”
“Mr. Stevenson, ik heb een verzoek. Zoals u weet ga ik vanavond bij Miss Johnson eten. Maar ik kan moeilijk aan komen rijden op Silver Star. Daarom zou ik u willen vragen of ik het rijtuig mag lenen?”, vroeg de voorman wat onhandig.
David glimlachte en zei:“Neem maar mee. Ik weet hoe jij en Vera met elkaar omgaan. Vertel haar maar dat ze hier in huis kan komen wonen. Het tuinhuis is dan voor Jason en Claire.”
Rusty wist niet wat hij moest zeggen en verliet het kantoor.
Jason zag hem komen en vroeg:“Moet jij niet eens aan je werk gaan? Daarvoor ben je toch aangenomen?”
“Ik werk voor je schoonouders, niet voor jou. Jij blijft uit de buurt van Sam en Amy. Anders zal jij nog wat beleven”, beet Rusty hem toe.
Jason lachte erg vals en zei:“Dat broertje en die meid kunnen toch niets doen tegen mij. Ik zal ervoor zorgen dat ze weggaan.”
“Dan gaat al het personeel weg. Jouw lieve vrouwtje speelde vroeger elke dag met Sam”, zei Rusty.
“Claire zegt van niet”, beweerde Jason.
Rusty liep naar buiten. Hij had geen zin om te vechten. Er waren al moeilijkheden genoeg op en rondom de ranch.
Terwijl ze bezig was met het eten voelde Vera iets bewegen in zich. Haar hand gleed ongemerkt naar haar buik.
Ze zei tegen haar baby:“Ik voel je schoppen.”
Het maakte haar gelukkig. Opeens werd er aan de deur geklopt. Snel liep ze naar de deur, trok haar jurk recht en deed de deur open.
“Hallo Rusty. Kom binnen”, zei ze glimlachend.
“Hallo Vera. Jij ziet er goed uit”, zei de voorman terwijl hij zijn hoed afdeed.
“Ik voel me ook goed. Fijn dat je er bent”, zei Vera vlug.
Ze liep naar de keuken waar het eten bijna klaar was.
Toen de maaltijd halverwege was vroeg Rusty:“Vera, wat is er?”
“We moeten praten over onze toekomst. We moeten gauw plannen maken want het is al aardig te zien dat ik zwanger ben”, zei Vera langzaam.
“Ik weet het. Je kunt komen wonen op de ranch. We zijn het tuinhuis aan het opknappen. Dat wordt het huis voor die stadskoeien. Vind je het erg als Sam bij ons intrekt? Ik laat hem liever niet alleen. Straks praat de stad over ons”, zei Rusty.
“Dat doen ze toch al. Laat Ansel het maar niet horen” zei Vera.
Rusty haalde zijn schouders op en zei:“Ik kan hem zo op de kast krijgen.”
“Wie niet?”, vroeg zijn vriendin lachend.
Rusty knikte.
“Ik kom toch niet tussen jou en Sammy?”, vroeg Vera na een poosje.
“Nee. Hij denkt van wel maar ik zal veel met hem moeten praten. En jij ook”, zei Rusty.
“Ik heb nooit een broer gehad. Nu heb ik er dus eentje”, zei Vera.
Vera stopte met werken in de winkel van Dora Grant.
Dora vroeg:“Je komt toch nog wel langs in de winkel? Ook als de baby geboren is?”
“Natuurlijk Mrs. Grant. Ik ga alleen maar op de Crinkly K. Ranch wonen met Rusty en Sammy. Rusty wil niet dat ik nog langer alleen woon nu de baby over een paar weken komt”, zei Vera.
Ze was duidelijk hoogzwanger maar wel ongehuwd. Op dat moment kwam Sheila Clark de winkel binnen.
Ze zag Vera en direct zei ze op deftige toon:“Jij en die voorman maken de stad tot een grote schande. Om een kind te krijgen moet je getrouwd zijn!”
“U bent wel getrouwd maar heeft geen kinderen. Wat Rusty en ik doen zijn onze zaken”, zei Vera die niet op haar mondje was gevallen.
“Wat een brutaliteit. Claire Watts is pas een dame. Je kunt nog heel wat van haar leren”, zei Sheila.
“Ze terroriseert anders wel de ranch en de stad”, reageerde Dora.
Sheila zweeg en verliet de winkel. Het was zo dat Sheila overal waar ze kwam, ze de bemoeial en de betweter uithing. Maar als ze werd tegengesproken viel de kakmadam door de mand.
Vera trok veel op met Amy. Vera was hoogzwanger wat leidde tot veel pesterijen van Claire. Maar ze delfde altijd het onderspit.
Het was tijdens een koffie ochtend op de ranch.
“Hoelang moet je nog?”, vroeg Emma opeens.
“Het kan elk moment komen. Het lijkt wel of ik het nooit kwijt zal raken. Hij schopt de hele dag door”, zei Vera.
“Als je er maar voor zorgt dat je kind uit onze buurt blijft. Ik zou toch nooit een kind van Rusty willen”, zei Claire.
“Jij en Jason mogen niet eens bij ons in de buurt komen. Dus wat zeur je dan? Ik hou van Rusty en hij van mij”, reageerde Vera fel.
Hierdoor was Claire zwaar beledigd. Vera gaf daar niets om.
Wat later liepen Vera en Amy naar de keuken.
“Wat vindt Rusty van mij?”, vroeg Amy opeens.
“Hij mag jou erg graag. Claire kan nog een voorbeeld nemen aan jou vindt hij”, antwoordde Vera.
Die middag rustte Vera de hele middag. Althans dat was de bedoeling. Maar halverwege de middag kreeg de aanstaande moeder hevige buikpijn.
“Het gaat toch niet beginnen?”, zei ze tegen zichzelf.
Maar het was wel begonnen en hoe! Vera stond op en liep langzaam naar beneden waar de vrouwen waren. Bij de trap kreeg Vera een hevige wee en ze kromp ineen van de pijn.
“De baby gaat komen en snel ook”, zei ze na de pijn.
Ze stond op en ging naar haar kamer ondersteund door Amy. Laura ging de rest waarschuwen.
Vera lag in bed met hevige weeën en Amy zat bij haar.
“Wil je dat ik bij je blijf gedurende de bevalling?”, vroeg Amy opeens.
“Ja, ik weet niet wanneer Rusty komt maar wel dat de baby niet lang op zich zal laten wachten”, antwoordde Vera.
Ze keek naar haar dikke buik en zuchtte diep. Doordat ze Vera hielp met de bevalling begon Amy hevig te verlangen naar een baby van haar Sammy. Haar schoonzus merkte dat.
“Waarom verleid je Sam niet gewoon? Ik deed dat ook met Rusty en nu lig ik hier met een dikke buik in bed”, zei Vera.
“Ach ja, waarom ook niet?”, vroeg Amy op haar beurt.
“Waar blijven Rusty en Doc? Het doet zo'n pijn. Ik voel het komen”, zei Vera hijgend.
“Ze zijn onderweg”, zei Amy kalm.
Vera voelde toen persdrang opkomen en zei:“Amy, je zal me moeten helpen.”
Amy haalde de dekens en lakens weg en hielp haar schoonzus zo goed mogelijk. Vera haalde adem en begon te persen.
Na een paar keer persen zei Vera:“Amy, ik voel het hoofdje komen.”
“Het is er al bijna. Nog even persen”, zei Amy.
Vera haalde opnieuw diep adem en ging weer persen. Met een harde gil bracht ze haar baby ter wereld.
“Vera, gefeliciteerd met de geboorte van je zoon”, zei Amy terwijl ze de baby opving.
De baby werd bij zijn moeder gelegd en zij begon te huilen van geluk.
Kort na de bevalling ging de deur open en de vader van de baby kwam binnen.
“Rusty, het spijt me maar je zoon wilde niet langer binnen blijven”, zei Vera.
Rusty kwam bij zijn vriendin zitten en kuste haar. Hij kreeg hun zoon in zijn armen.
“We noemen hem Adam. Zou jij samen met Vera voor hem willen zorgen als wij weg zijn?”, vroeg Rusty na een poosje.
“Dolgraag”, zei Amy.
Ze nam Adam over en legde hem in de wieg. De baby viel in slaap. Amy liet de jonge ouders alleen en ging naar beneden.
Rusty zei ernstig:“Zodra jij hersteld bent van de bevalling wil ik dat je met Amy en Adam hier weggaat. Het is voor jullie eigen veiligheid. Zodra alles achter de rug is schrijf ik je dat je terug kunt komen.”
“Ik begrijp het. We gaan wel naar mijn ouders. Ik weet zeker dat ze Adam ook wel willen zien”, antwoordde Vera.
Rusty was gerustgesteld.
Om de ranch definitief in handen te krijgen besloten Jason en Claire hun strategie compleet om te gooien. Ze pasten hun gedrag aan en dat vonden Rusty en Terry verdacht. Ze lieten echter niets merken.
Rusty kon het vertrek van Vera en Adam niet verwerken, ook al wist hij dat het tijdelijk was. Zijn omgeving merkte dat elke dag. Zelfs Sammy kende zijn broer niet meer terug.
Op een avond vroeg Sammy aan Laura in de keuken:“Blijft Rusty zo?”
“Dat weet niemand. Maar het kan echt niet langer zo doorgaan”, zei Laura bezorgd.
David had ook die mening over zijn voorman. Het werk dat hij hoorde te doen bleef gewoon liggen maar de whisky niet. Rusty verliet op een dag de ranch en reed naar Cooperville. Zijn werkgever wist dit niet. Hij en zijn vrouw zagen met lede ogen aan hoe Rusty zijn werk verwaarloosde.
“Als hij zo doorgaat ben ik gedwongen hem te ontslaan. Hij neemt dan wel Sammy mee maar dat moet dan maar. Deze situatie kan echt niet langer doorgaan. Zeg hem dat ik hem nu wil spreken”, zei David tegen zijn vrouw.
Laura ging hem zoeken maar Rusty was in geen van de plaatsen van de ranch te vinden.
Wel was Sammy er maar hij zei:“Rusty is weg maar ik weet niet waar hij is.”
Terry stond erbij en Laura zag aan zijn ogen dat hij wel wist waar de voorman was.
“Hij is naar de saloon. Hij vroeg me niets te zeggen”, bekende Terry.
Sammy keek de knecht aan en zei kwaad:“Jij vuile verrader!”
Het moment erop pakte hij zijn paard en reed hij pijlsnel naar Cooperville om zijn broer te waarschuwen.
Rusty zat in de White Horses saloon stevig te drinken. Ansel zei niets maar zag wel in dat de voorman al ver weg was. Toen Sammy snel de saloon binnen kwam stormen liep hij de barkeeper omver. Ansel viel op de grond en vloekte hardop. Precies op dat moment kwam de dominee langs.
Deze keek naar binnen en zei:“Ansel, zulke taal heeft nog nooit iemand in jouw saloon gezegd.”
Deze opmerking zette kwaad bloed bij de barkeeper.
Intussen zei Sammy tegen Rusty:“Ze gaan ons ontslaan. Terry zei tegen Mrs Stevenson waar je was.”
“Oh? Ze hebben ons dus niet meer nodig op de ranch. Kom mee Sam. We halen onze spullen op en smeren hem”, zei Rusty die meteen nuchter was.
De broers verlieten de saloon.
In sneltreinvaart arriveerden ze op het erf. Rusty sprong van zijn paard en ging direct het kantoor van zijn werkgever binnen.
David keek op en vroeg de voorman:“Waarom ben jij niet op je post? Ik begin te merken dat de drank belangrijker voor je is dan je werk hier. We werken allemaal hard behalve jij. Krijg ik hiervoor een uitleg?”
Rusty vroeg op zijn beurt:“Zijn Sam en ik door jullie ontslagen?”
“Jij wel maar Sammy niet. Pak je spullen en verdwijn. Ik wil je niet meer zien”, zei David kalm.
“Sam kiest toch mijn kant dus is hij ook ontslagen”, zei Rusty woest.
Hij verliet het kantoor en ging zijn broertje helpen met pakken.
“Sam, we gaan ergens anders heen. Ze hebben ons niet meer nodig en wij ook niet”, zei Rusty.
“Ik blijf voorlopig hier. Ga jij maar vast een plek zoeken om te wonen”, zei Sammy toen.
Dat idee beviel Rusty beter. Even later verliet Rusty alleen de ranch en hij nam zijn intrek in het Winston Hotel.
Nu Rusty weg was kreeg Jason meer ruimte om zijn plan uit te werken. Dit plan was echter niet goedaardig zoals later zou blijken.
Rusty zat in de saloon zijn problemen te verdrinken. Ansel zag vanaf de tapkast de voormalige voorman zitten met een fles pure whisky. Hij liep naar hem toe en ging aan zijn tafel zitten.
“Wanneer zijn de problemen op de Crinkly K. Ranch begonnen?”, vroeg Ansel.
“Dat was op de dag dat het kreng van een Claire Watts met haar echtgenoot kwam. Hoezo? Je gaat me toch niet vertellen dat zij er iets mee te maken hebben?”, vroeg Rusty onrustig.
“Het is wel opvallend dat zowel Doc als de sheriff vaak naar de ranch moet komen. Larson zei me dat gisteren nog. Hij vindt het erg verdacht. Claire probeerde toch ook al Sammy weg te jagen?”, was de vraag van Ansel.
“Je had dominee moeten worden, Ansel. Maar nu je het zo zegt: ik geloof dat je gelijk hebt”, zei Rusty.
“Weet je waarom ik nooit dominee zou kunnen worden?”, vroeg Ansel.
“Nou?”, vroeg Rusty hem aankijkend.
“Dan kon ik nooit mijn smerige moppen vertellen”, antwoordde de barkeeper in de hoop dat de voormalige voorman er geen reactie op had.
“Dan had je ze toch in het kerkblad kunnen zetten. Maar ik ga wel Claire en Jason met dit feit confronteren. Ze lusten me rauw en ik hen ook”, zei Rusty.
Het humeur van Ansel had weer eens het bekende dieptepunt bereikt. Rusty stond op en verliet de saloon.
Ansel gilde hem na:“Je wordt bedankt voor het verpesten van mijn dag!”
Hij zei mopperend tegen zichzelf:“Je helpt ze uit de put en wat krijg je er voor terug? Niets! Ze gooien jou in die put.”
Rusty reed vliegensvlug naar de ranch waar hij niet meer komen mocht. Dat kon hem op dat moment niets schelen omdat er levens op het spel stonden. Inclusief dat van zijn broertje.
Bij de ranch stopte hij zijn paard. Hij steeg af en zag Jason staan.
Hij liep naar hem toe en vroeg:“Hallo Jason. Hoe maakt u het?”
Jason keek wel vreemd op maar reageerde er niet op.
“Weet je wat ze in de stad zeggen? Ze zeggen dat jij en je vrouw deze ranch hebben overgenomen”, zei Rusty.
“Dat zeg jij. Maar wie gelooft jou?”, vroeg Jason.
Rusty vond het erg verdacht dat het zo stil was op de ranch.
“Ik kom mijn spullen ophalen. Ik neem aan dat ze er nog zijn?”, vroeg de voormalige voorman.
Jason zei niets dus Rusty wilde naar binnen gaan maar hij werd tegengehouden door Jason. Er ontstond een gevecht. Door het lawaai kwamen David, Claire en Terry naar hen toe en ze werden uit elkaar gehaald.
“Hij begon”, zei Jason woest.
Claire zei:“Zoals altijd.”
Rusty zag hoe rood Claire werd door zijn aanwezigheid en hij viel haar bijna aan.
“Rusty, jij komt nu mee naar mijn kantoor”, zei David alleen maar.
De voormalige voorman stond op van de grond en veegde het zand van zijn kleren. Hierna ging hij met de rancher mee. Jason pakte zijn pistool en richtte die op Terry. De knecht probeerde het af te pakken maar Jason sloeg hem bewusteloos. Met een kogel wilde hij hem doden maar Sammy sloeg het pistool uit zijn hand. Jason pakte vlug die van Sammy. Door het schot renden David en Rusty naar buiten om te zien wat er gebeurde. Rusty wilde schieten maar Jason had Sammy onder schot.
“Laat je wapen vallen Jones. Ik ben nu de baas hier”, zei Jason tegen Rusty.
Sammy gaf Jason een stoot tegen zijn maag. Toen schoot Jason zijn schoonvader dood. Rusty en Sammy lieten zich op de grond vallen. Even later kwam Terry weer bij kennis. Nu zaten ze echt diep in de problemen.
In het ranchhuis zei Jason tegen zijn schoonmoeder:“Rusty heeft u iets aangedaan. Hij heeft namelijk uw echtgenoot vermoord.”
Laura keek hem even aan en ging toen naar buiten. Daar zag ze David liggen. Direct wist ze dat Jason het gedaan had.
“Sammy, ga dit melden bij de sheriff”, zei ze alleen maar.
De staljongen stond op en ging weg. Rusty vertelde wat er voorgevallen was op het erf.
“Ik wil dat je blijft, Rusty. Jij bent de enige die de orde in de hand kan houden. Jij bent nu de voorman”, zei Laura tegen hem.
Dat vond hij goed. Ze gingen de schade opnemen.
Nu Rusty weer voorman was dacht hij ook de baas te kunnen zijn. Dit was echter niet het geval. Het meeste personeel was weg en die er nog waren luisterden niet naar hem. Dit kwam door Claire. Zij had hen opgestookt tegen de broertjes Jones en Terry.
Rusty merkte dat de mannen niet meer naar hem luisterden. Hierdoor vroeg hij zich af of hij niet beter naar een andere baan moest uitkijken. Maar aan de andere kant was er ook zijn verantwoordelijkheid voor Sammy.
Op een avond in een saloon hoorde Rusty van de goudkoorts die er in het westen heerste. Sommigen hadden binnen enkele weken al voor kapitalen gevonden en waren financieel binnen.
Een man zei tegen Rusty:“Het is zwaar maar wel lonend werk. Als je wil kun je vanavond nog vertrekken. Volgens mij heb jij best wel veel zin om te gaan.”
“Ergens wel. Maar ik moet ook voor mijn broer zorgen. Ik kan hem moeilijk hier achterlaten. Meenemen is onmogelijk”, zei Rusty.
“Hoezo? Dat kan best”, zei de goudzoeker.
“Ik zal er met mijn broer over hebben”, antwoordde de voorman.
Hij liep naar buiten om rustig na te denken. Rusty ging er het liefste er als een dief in de nacht vandoor. Hij wist dat zijn dagen op de ranch geteld waren. Het kon hem niet echt meer schelen wat er met de ranch gebeurde. Toen kwam Sammy naar hem toe.
Hij vroeg:“Ik zag je praten met die goudzoeker. Gaan we goud zoeken?”
“Misschien wel. Als de situatie op de ranch niet verandert, gaan we weg. Maar ik hoop van harte dat er spoedig iets gaat veranderen op de ranch”, zei Rusty.
“Laat die twee maar weggaan”, zei Sammy.
Juist op het moment dat ze weg wilden gaan kwam de deputy naar hen toe.
“Rusty, Sammy, er zijn problemen op de ranch”, zei Cody.
“Je vertelt niets nieuws Cody”, reageerde Rusty.
“Nu wel. Er is een ware slachtpartij geweest op de ranch. Het schijnt dat niemand het overleefd heeft”, vertelde Cody.
De voorman vloekte en ze pakten hun paarden. Vliegensvlug reed men naar de Crinkly K. Ranch. Daar trof men alles donker aan. Rusty deed het licht aan en zag een ware slachtpartij. Zijn nuchterheid was meteen weer aanwezig. De maag van Cody begon om te draaien hoewel hij heel wat gewend was. Daarom ging hij in het slaaphuis kijken. Ook daar vond hij niets anders dan lijken.
Cody reed terug naar de stad om de sheriff te halen. Hij haalde wel de heenweg maar de terugweg niet meer.
De deputy vroeg aan zijn baas:“Rick, iedereen behalve de broertjes Jones is vermoord. Kun je komen?”
“Ik kom meteen”, zei de sheriff.
In allerijl reden ze naar de ranch. Bij een rots kwam er opeens een behoorlijke explosie waarbij de sheriff en de deputy omkwamen. De explosie gaf een helder licht in de donkere nacht.
Toen er na een tijd nog steeds geen gezagsdrager kwam opdagen begon Rusty zich ernstige zorgen te maken. Uit voorzorg deed hij alle lichten uit. Na een poos zag hij zijn broertje komen.
“Sam, waar is Cody met de sheriff?”, vroeg Rusty.
“Allebei dood bij een explosie. Rusty, ik ben bang. Waar is Terry?”, vroeg Sammy op zijn beurt.
“Ik zou het niet weten”, antwoordde de voorman.
Hij besefte dat alles nu op hun schouders neergekomen was.
De broers besloten de lijken te begraven op een kaal gedeelte van de ranch. Van Jason en Claire ontbrak elk spoor.
Tegen de morgen keerde Terry terug. Zijn mond viel open van verbazing toen hij hoorde wat er de afgelopen nacht gebeurd was.
“Miss Laura is naar Taos voor zaken. Ze wilde niet zeggen waarom. Wat doen we nu?”, vroeg hij aan Rusty.
“Weet ik veel. Het is nu zo'n puinhoop dat ik het echt niet meer weet. Sam slaapt nu dus laat hem maar met rust”, reageerde de voorman die van vermoeidheid zijn ogen niet meer open kon houden.
“Ga jij ook maar een paar uur slapen. Ik zal wel de wacht houden”, zei Terry.
Dat deed Rusty en viel in de woonkamer in slaap. Terry hoopte van harte dat er niet meer dingen mis zouden gaan op de ranch.
Op zekere dag arriveerde er een vreemdeling per postkoets in Cooperville. Hij ging als eerste naar de White Horses saloon. De saloon was op dat moment leeg.
Ansel stond aandachtig de krant te lezen toen de marshal na een poosje tegen hem zei:“Ik neem aan of het is selfservice of je houdt een langzaamaanactie.”
Ansel schrok op en was direct uit zijn humeur.
Hij vroeg:“Kan ik u helpen marshal?”
“Graag een whisky”, zei de man.
Zuchtend pakte Ansel de fles whisky en een glas.
Hij schonk de whisky in terwijl hij vroeg:“U bent nieuw hier?”
“Ja. Ik ben net aangekomen. Je kent zeker wel Rusty en/of Sam Jones? Ik ben hun vader”, zei de marshal.
Ansel kreeg bijna ter plekke een fatale hartaanval bij het horen van de naam van Rusty Jones.
Hij zei wat boos:“Alsjeblieft niet nog een Jones in de stad. Rusty is al erg genoeg.”
De vreemdeling, Peter Jones, keek de barkeeper verbaasd aan en merkte dat Rusty een zeer beruchte reputatie had.
“Waar wonen ze?”, vroeg hij.
“Op de Crinkly K. Ranch. Zeg hem maar meteen dat hij niet meer welkom is in deze saloon en die knecht annex vriend van hem ook niet meer. Ik bedoel Terry Rhoades”, riep Ansel kwaad uit.
Peter begreep er niet veel meer van maar het zou hem spoedig duidelijk worden. Hij verliet de saloon en liep naar de stalhouderij.
“Kan ik een paard kopen?”, vroeg Peter.
“Jazeker. Komt u maar mee marshal. Bent u de nieuwe gezagsdrager hier?”, vroeg Will, de eigenaar van de enige stalhouderij in de stad.
“Ja. Maar eerst moet ik naar de Crinkly K. Ranch. Weet jij hoe ik er komen moet?”, vroeg Peter.
Terwijl Will uitlegde hoe de marshal er moest komen betaalde Peter voor het paard.
Rusty en Sammy wisten niet dat hun vader terug was. Ze hadden hem tien jaar geleden voor het laatst gezien. Dat was op de begrafenis van hun moeder. Rusty was 12 en zijn broertje nog geen 7. Peter had hen achtergelaten in de stad omdat hij niet voor ze kon zorgen. Nu was hij terug en ongerust voor hun reactie. Spoedig bereikte Peter de ranch. Door de dood van David, John en Emma Stevenson was het landgoed behoorlijk verwaarloosd. Op de een of andere manier zorgden Rusty en Terry ervoor dat alles doorging. Jason en Claire woonden weliswaar in het tuinhuis maar toch bemoeiden ze zich met de ranch.
De voorman keek met dichtgeknepen ogen naar de bezoeker en zei tegen zichzelf:“Het zal verdomme toch niet waar zijn. Dat lijkt mijn ouwe heer wel.”
Rusty werd wel ongerust maar bleef kalm zoals hij vaak was. Vooral in noodgevallen.
Peter reed naar hem toe en vroeg:“Ben jij de baas hier?”
“Ja. U bent toch Peter Jones uit Taos, New Mexico?”, vroeg Rusty om zeker van zijn zaak te zijn.
Peter knikte.
“Welkom pa. Als je komt om ons versterking te geven graag. Anders ga je maar direct weg”, antwoordde de voorman.
“Ik kom ook voor jou en Sam”, zei Peter.
“Dat is je geraden ook”, zei Rusty.
Peter steeg af en samen liepen ze naar de stallen.
“Adam is mijn zoon van een halfjaar en Amy is het meisje van Sam. Maar ze zijn weg en Vera ook. Zij is je andere schoondochter. Iedereen van de Stevensons behalve Miss Laura is dood. Zij beheert de ranch met onze hulp. Daar heb je jouw andere zoon. Sam, kom eens hier”, riep Rusty naar zijn broertje.
Sammy kwam en keek Peter verbaasd aan.
“Sam, ik ben het je vader”, zei Peter.
Rusty zei:“Je bent te lang weggeweest.”
Sammy liep weg zonder nog een woord te zeggen. Rusty keek verlegen naar zijn laarzen en wist geen woord uit te brengen.
Peter begreep er niets van en vroeg:“Rusty, is je broer altijd al zo geweest?”
“Nee! Er is hier zoveel gebeurd het afgelopen jaar dat ik het zelf nauwelijks kan vatten. De schuld ligt bij die twee stadskoeien Jason en Claire Watts. Ze hebben onze baas, zijn broer en schoonzus vermoord. Jason heeft Amy zonder reden verkracht. Ik kan nog wel uren doorgaan maar we krijgen het bewijs niet rond voor een rechtszaak”, zei Rusty een beetje razend.
“Dat is een van de belangrijkste redenen waarom ik ben gekomen. Ik ben nu marshal en Cooperville valt onder mijn districtie. Toen Larson en Walker bij die explosie om het leven kwamen heeft Laura mij ingeschakeld. Ik wil wel dat je dit voorlopig voor je houdt. Eerst moet Sam mij vertrouwen. Jason Watts is een outlaw in vermomming. Hij wordt in veel staten gezocht”, zei Peter.
Rusty wist van verbazing niets te zeggen maar besloot Peter te helpen zo goed als hij kon.
Terry besloot ook zijn medewerking te geven. Al was het alleen maar om Ansel meer te kunnen pesten.
Peter begon te merken dat zijn aanwezigheid in Cooperville wrijving gaf tussen hem en Sammy. Sammy zag hem als een indringer wat Rusty wel een beetje kon begrijpen. Hij kon beter met zijn vader overweg.
Op een middag kwam Peter weer eens langs. Sammy zat buiten. Sammy zag zijn vader komen en liep naar hem toe.
Peter was intussen afgestegen en zei verbaasd tegen zijn jongste zoon:“Sam, wij moeten even serieus praten. Ik ben je vader.”
De jongen vroeg hem direct:“Wanneer zijn Rusty en ik geboren?”
Peter nam hem mee voor een wandeling en zei:“Rusty is geboren op 15 februari 1848 en jij op 15 juni 1853.”
Sammy zei:“Dat weten alleen jij, mam en wij.”
Nu begreep de jongen er helemaal niets meer van.
“Ik wilde je niet in verwarring brengen. Geloof je me nu?”, vroeg Peter kalm.
Sammy knikte.
Peter had algauw in de gaten dat zijn oudste zoon erg goede vrienden was met volle whisky flessen. Hijzelf dronk nauwelijks sterke drank. Sammy was ook niet echt een drinker. Nadat Rusty van de Crinkly K. Ranch was ontslagen wegens teveel drankgebruik leefde hij veelal in de saloons van de stad. Iedere avond moest de marshal hem uit een saloon halen. Op zekere dag was Peter het beu.
Hij vroeg aan Rusty:“Jij stopt nu onmiddellijk met drinken. Er is toch geen reden om te drinken zoveel als jij doet?”
“Het is mijn leven. Trouwens, wat kan mij dat nou schelen? Jij zorgt nu toch voor Sam”, zei Rusty.
Peter besloot zijn zoon achter slot en grendel te zetten. Die avond kwam Sammy zijn vader opzoeken tijdens zijn werk.
“Pa, waar is Rusty? In de saloon zeker weer?”, vroeg Sammy.
“Hij zit achter slot en grendel en daar blijft hij voor een poosje”, antwoordde de marshal.
“Waarom?”, vroeg Sammy.
Hij kon niet begrijpen wat er aan de hand was met zijn broer.
“Sam, Rusty heeft een ernstig alcoholprobleem. Hij wil niet inzien dat hij de verkeerde kant opgaat. Begrijp je?” vroeg Peter.
Sammy knikte en zei:“Laat hem maar gaan dan. Dat hij weer aan de drank is komt door Jason en Claire Watts. Zij hebben hem weer aan de drank geholpen. Rusty weet dat ook.”
De marshal zei:“Dus het is hun schuld dat Rusty ontslagen is? Jij gaat daar ook weg. En wel vandaag.”
Hij stond op en liep naar de cel waar Rusty lag.
“Sta op Rusty Jones. Ik benoem je tot deputy-marshal van Cooperville”, zei Peter.
Rusty ging zitten en liet het nieuws eerst tot zich doordringen. Peter deed de cel open en liet zijn zoon eruit. Rusty aanvaardde zijn nieuwe baan en bleef achter terwijl Peter en Sammy naar de ranch gingen om de spullen van Sammy op te halen. De ranch was geheel verlaten en zwaar verwaarloosd. Er waren geen knechten meer na de hevige slachtpartij op 25 december. Jason had nu de touwtjes in handen samen met zijn lieve vrouw Claire.
Rusty zat achter zijn bureau nuchter te worden toen Claire binnen kwam lopen. Even was hij verrast maar een seconde later had hij al een list bedacht.
“Ah, de vrouw van mijn dromen. Ik heb jaren op jou gewacht”, zei Rusty grijnzend tegen haar.
“Echt waar? Jij bent meer een man dan Jason”, reageerde Claire gevleid.
“Kom even mee. Ik heb een speciaal plekje voor jou gereserveerd”, antwoordde de deputy.
Zo naïef als ze was volgde Claire hem.
“Doe je ogen dicht. Ik leid je wel”, zei hij opeens.
Claire sloot haar ogen en Rusty pakte haar hand. Hij leidde haar naar een cel. Op de brits zette hij haar neer en verliet hij de cel. Daarna deed hij de deur op slot.
Hij zei grijnzend:“Mrs. Watts, doe uw ogen maar open.”
Claire deed dat en zag tot haar ontzetting dat ze gearresteerd was.
“Jij vuile rotzak!”, schreeuwde ze naar Rusty.
De deputy reageerde met de opmerking:“Zo spreek je niet tegen een deputy-marshal.”
“Jason zal je wel krijgen. Reken daar maar op” zei ze woest.
“Ik denk van niet. Pa is hem aan het arresteren. Ik weet dat jij achter Amy aan zat om mijn zoon te krijgen", zei Rusty.
“Ik kan beter voor hem zorgen dan die meid van Sammy”, antwoordde Claire.
“Vera wilde dat Amy voor Adam zou zorgen als zij er niet meer zou zijn”, zei de deputy en hij verliet de cellen.
In het kantoor ging hij zitten en hij draaide een sigaret. Sammy zei niets meer nadat Peter en Sammy weggingen. Peter en Sammy liepen buiten toen Jason voorbij kwam rijden. Sammy werd bijna geraakt en viel op de grond. Peter draaide zich om en trok zijn revolver. Er klonk een afschuwelijke gil toen Jason door zijn paard werd meegesleurd en op die manier aan zijn einde kwam. Peter knielde neer bij Sammy en merkte dat hij niet gewond was. Dora kwam erbij en zag wat er gebeurd was. Ze keek de marshal aan en zijn blik zei genoeg.
Rusty dacht na over alles wat er allemaal was gebeurd. Misschien lag het aan hem maar sinds de komst van Jason en Claire was de stad geheel veranderd. Hij nam zich voor Adam het beste van het beste te geven. Als het moest verliet hij Cooperville om zich bij Vera en Adam te voegen.
In het kantoor zat Rusty te wachten op hun terugkomst. Aan hun gezichten zag hij dat er wat gebeurd was met Sammy.
“Rusty, maak even koffie. Dan neem ik Sam mee naar buiten voor een ommetje”, zei Peter.
Rusty maakte expres traag koffie zodat Peter meer tijd had voor Sammy.
“Pa, ik wil Claire ook dood hebben. Als zij niet was gekomen had ik Amy nog en Rusty Vera”, zei Sammy van streek.
Zijn ogen schoten vol tranen en hij begon langzaam te huilen in de armen van zijn vader. Na een poos kalmeerde de jongen en ze gingen weer naar innen.
Peter bracht Claire het nieuws van het overlijden van haar echtgenoot. Hierdoor kreeg ze zo'n enorme woedeaanval dat ze dood viel op haar brits.
Pas toen de rust weer was teruggekeerd in Cooperville hoorden Rusty en Sammy hoe alles in elkaar zat.
Peter vroeg aan hen op de Crinkly K. Ranch:“Laura is mijn zus. Toen mijn lieve vrouw en jullie moeder stierf leek mij het beste om jullie hier te laten. Niemand mocht er iets over weten. Begrijpen jullie het nu?”
Hij keek zijn zoons ernstig aan. Sammy schudde van nee en Rusty liet zien dat hij er ook weinig van begreep.
Laura zei ter verduidelijking:“David zag dat jullie wel om de ranch gaven en Claire niet. Daarom had hij besloten jullie de ranch te geven na onze dood. Het was erg moeilijk om dit geheim te houden.”
“Dat is dus de reden waarom wij wel in het huis sliepen en de andere knechten niet?”, vroeg Rusty die het als eerste door begon te krijgen.
Ze knikte. Sammy keek van de een naar de ander maar zei geen woord. Peter nam hem mee naar buiten.
Hij zei tegen zijn jongste zoon:“Alles is nu goed. Als je wil kun je bij mij blijven maar je mag ook hier blijven.”
“Ik weet het nog niet. Wat doet Rusty?”, vroeg Sammy.
“Ik weet het niet. Maar als hij voor de ranch kiest, dan moet ik een nieuwe deputy zoeken”, zei Peter.
Sammy knikte en zei:“Rusty heeft me nooit alleen gelaten.”
“Je hebt nu ons ook. Laura zal ook wel voor je willen zorgen. Maar als je bij mij wil wonen vind ik het ook best”, antwoordde Peter.
Sammy keek voor zich uit zonder iets te zeggen. Hij moest alles in alle rust zelf verwerken. Rusty zat hetzelfde probleem uit te denken. Aan de ene kant was hij gek op de ranch maar aan de andere kant was ook de baan van deputy erg aantrekkelijk.
Uiteindelijk zei hij tegen Laura en Peter:“Als Sam ermee akkoord gaat gaan we voor onze pa de marshal werken.”
“Goed Rusty. Ik denk wel dat 1 persoon er niet blij mee zal zijn”, reageerde Sammy.
“En wie is dat dan?”, wilde Peter weten.
Rusty antwoordde lachend:“Onze grote vriend Ansel Collins!”
“En jullie vriendinnen kunnen nu zeker terugkomen en ik wil eindelijk mijn kleinzoon eens zien en vasthouden”, zei Peter.
Rusty schreef zoals hij beloofd had aan Vera dat ze weer terug kon komen bij hem.
De postkoets stopte in de straat. Er stapte als eerste een jonge moeder uit met een baby van ruim 7 maanden oud. Ze werden gevolgd door een jongedame.
“Amy, we zijn weer thuis”, zei de oudste vrouw.
“Eindelijk”, antwoordde Amy.
Toen zagen ze twee zeer bekende cowboys.
“Rusty!”, riep Vera.
Ze rende bijna naar hem toe. Rusty nam haar en hun zoon in zijn armen. Sammy herkende Amy en rende naar haar toe.
“Sam, wat ben ik blij om jou te zien”, zei ze glimlachend.
Sammy kuste haar liefdevol en dat deed zijn broer ook.
“Vreemde dames op straat kussen. Betaal ik jullie daar zo goed voor?”, hoorden ze toen een stem vragen.
De broers lachten en wisten genoeg.
“Pa, mag ik je voorstellen aan onze partners? Dat is mijn Vera met onze zoon Adam en dat andere vrouwtje is Amy, de vriendin van Sam. Dames, jullie schoonvader”, zei Rusty.
Handen werden geschud en Peter kreeg zijn kleinzoon in zijn armen.
“We nemen jullie mee naar ons huis”, zei Peter.
Sammy pakte een rijtuig en hielp Amy en Vera er in waarna ze naar huis reden. Rusty regelde de bagage van de dames. Peter nam zijn kleinzoon mee naar zijn werkplek.
Wat later kwamen Peter en Adam ook thuis en nu was iedereen pas écht thuisgekomen.
Toen Peter zijn kleinzoon vasthield zei hij:“Nog even en er lopen nog meer kleinkinderen van mij rond.”
“En zodra ze oud genoeg zijn om in de White Horses saloon te mogen komen zullen ze Ansel nog meer pesten dan hun vaders deden”, zei Laura.
Door de erg harde hand van de Jones clan bleef de misdaad weg uit Cooperville. Hierdoor werd de stad zeer leefbaar en vond algauw uitbreiding.