Mitch Cartwright keek zijn ouders Adam en Sally Cartwright aan.
“Mag ik proberen een paard te temmen?”, vroeg de jonge cowboy van 15.
“Nee, je bent nog te jong om zoiets gevaarlijks te doen”, antwoordde Sally vastbesloten.
Mitch keek haar verbaasd aan.
“Wat kan er gebeuren?”, vroeg hij.
“Heel wat. Je kan je nek en/of andere ledematen breken. Of voorgoed in een rolstoel belanden. Je bent al mank genoeg”, zei Sally.
Ze klonk zeer bezorgd om haar enige zoon.
“Schat, Mitch deed al gevaarlijke dingen toen hij net kon lopen. Hij was 4½ toen hij met zijn beenbeugel in bomen klom. En dat was een dag na 4 maanden bedrust. Laat het hem gewoon proberen. Wij zijn erbij”, zei Adam.
Hij keek zijn vrouw aan met een blik van:‘Laat het Mitch maar proberen. Dan kan hij zijn energie kwijt.’
“Goed dan. Maar alleen jij, Mitch, mag je bemoeien met het paarden temmen. Niet je zusjes”, zei Sally met tegenzin.
“Zelfs Pam niet?”, vroeg Mitch.
Pam was zijn tweelingzus.
“Zelfs Pam niet”, antwoordde zijn moeder.
Mitch liep naar haar toe, kuste haar en zei daarna:“Mam, ik hou van je.”
“Ik hou ook van jou. Ga nu maar met je vader mee voordat ik van gedachten verander”, zei Sally.
Adam nam zijn zoon mee naar buiten.
“Jongen, ze is gewoon bezorgd dat je iets overkomt”, zei Adam.
Mitch haalde onverschillig zijn schouders op en zei:“Ik kom er altijd wel weer bovenop.”
“Dat kan wel zo zijn maar wij zien jou liever als 1 geheel dan in 1000 stukjes. Ook al denken je ooms daar heel anders over”, reageerde Adam.
“Ze zouden me misschien wel verkeerd in elkaar zetten”, zei Mitch lachend.
“Dat is echt iets voor hen”, zei Adam bevestigend.
Ze keken lachend naar de jongere broers van Adam (en dus de ooms van Mitch en Pam) Hoss en Joe. Natuurlijk was het wantrouwen van Hoss en Joe onmiddellijk gewekt.
“Ik vertrouw het niet als Adam en Mitchy samen zijn en lachen”, zei Hoss.
Hoss noemde zijn enige neefje altijd Mitchy in plaats van Mitch.
“Ik ook niet”, zei Joe.
Toch waren ze in een vrolijke bui. De vrolijke stemming van de Cartwrights sloeg meteen om toen knecht Frank Stone naar hen toe kwam.
“Mag ik weten waarom dat kleine jochie erbij is?”, vroeg Frank wijzend op Mitch.
“Dat mag je weten maar we zijn bang dat het antwoord jou niet zal bevallen”, antwoordde Hoss.
De broers wisten dat Frank een hekel had aan Mitch en dat ook duidelijk liet merken.
Mitch nam het initiatief door te zeggen:“Ik ga proberen een paard te temmen.”
Frank keek eerst stomverbaasd en begon daarna luid te lachen.
“De paarden rennen hard weg als Mitch in de kraal komt”, zei de knecht wat nalachend.
Hij dacht erg grappig te zijn maar Adam zei sarcastisch:“Ik mag hopen dat die paarden jou vertrappen.”
Nu lachte Frank niet meer.
Hij zei zelfs:“Mitch Cartwright, ik daag jou uit om een wild paard te temmen. Ik zeg dat het jou niet lukt.”
“Wat staat er tegenover?”, vroeg Joe.
“Als ik verlies, wat natuurlijk niet gebeurt, neem ik ontslag en vertrek ik. Maar als ik win doet Mitch mijn werk voor 1 maand”, antwoordde Frank.
“Alleen het werk dat geschikt is voor een jongen van 15”, reageerde Adam.
“Nee, al mijn werkzaamheden!”, zei Frank.
De broers keken Mitch aan en de jongen zei:“Ik neem de uitdaging aan. Als ik verlies krijg ik ook jouw salaris van 1 maand werken.”
Frank wreef in zijn handen en zei gniffelend:“Dat wordt een maand lang luieren.”
Ze liepen naar de kraal waar Ponderosa ranch eigenaar Ben Cartwright (de vader van Adam, Hoss en Joe en opa van Mitch) en voorman Candy Canaday al waren. Hoss vertelde hen over de uitdaging.
“Candy, ga met Mitch naar de paarden. Je weet wel welk paard het eerst getemd moet worden”, zei de rancher toen hij alles had gehoord.
Dat gebeurde. Voordat Mitch op het wilde paard klom zei hij in stilte een schietgebedje tegen zijn overleden moeder Mary Cartwright.
“Kom op kleintje”, riep Frank.
Ook de anderen moedigden Mitch aan en niet veel later had de jonge Cartwright het paard kalm gekregen.
“Geweldig gedaan jongen”, zei Adam apetrots.
“Bedankt papa”, zei Mitch glimlachend.
Frank klom over het hek, pakte de teugels en zei:“Dit paard is nu van mij!”
Hij duwde Mitch uit het zadel en wilde opstijgen maar kreeg zelf een paar trappen van het paard. Joe en Candy kalmeerden het paard. De vaste knecht Griff King was meteen door Ben weggestuurd om de dokter te halen.
Adam en Hoss haalden vlug Mitch weg. De jonge Cartwright was zeer ongelukkig op de grond terecht gekomen maar was wel bij kennis.
“Gaat het knul?”, vroeg Adam ongerust.
Mitch knipperde een paar keer met zij ogen en antwoordde toen:“Ja, mijn pols doet enorm veel pijn.”
Hoss onderzocht de pols en zei:“Je pols is waarschijnlijk gebroken.”
“Hoss, help me deze jongen naar de logeerkamer te brengen. Hij blijft in bed totdat de dokter geweest is voor hem”, zei Adam.
Zijn broer knikte en hielp met Adam de jonge Cartwright overeind. Mitch ondersteunde zijn linkerpols en werd zelf ondersteund door zijn vader en oom.
Toen het weer rustig was keken Ben en Joe bij Frank.
“Pa, hij is dood”, zei Joe na een onderzoek.
“Jij en Candy brengen hem weg. Griff is al weg voor de dokter voor je neefje”, antwoordde Ben.
De rancher was duidelijk zichtbaar ongerust over de toestand van zijn enige kleinzoon.
De broers hadden Mitch in de logeerkamer gelegd waar hij door Sally verzorgd werd.
“Hoe voelt deze jonge paardentemmer zich?”, vroeg Adam.
“Mijn linkerpols doet zeer”, antwoordde zijn zoon.
Mitch probeerde zijn geblesseerde pols te bewegen maar dat lukte niet.
“Jij blijft in bed totdat de dokter is geweest en jou heeft onderzocht en behandeld”, zei Sally vastbesloten.
“Begrepen mam”, zei Mitch timide.
Mede door Joe wist de jongen dat vrouwen soms heel erg dominant konden en wilden zijn.
Omdat Mitch in een lichte slaap was gevallen bleef alleen Adam bij hem. Opeens kwam zijn dochter Rose van 3 binnen met een boekje.
“Papa, je moet Mitch voorlezen nu hij in bed ligt”, zei ze.
“Hij wacht op de dokter na een val van een paard. Daarom hebben we hem in bed gelegd”, zei Adam in een poging om er onderuit te komen.
Rose keek haar broer aan met smekende ogen waardoor Mitch bezweek voor haar verzoek.
“Begin maar voor te lezen, papa. Het is zo lang geleden dat jij mij hebt voorgelezen”, zei de jongen.
Omdat Adam zijn kinderen niets kon weigeren besloot hij voor te lezen. Rose klom op bed en ging bij haar broer zitten.
Nog voordat Adam het boekje had voorgelezen was dokter Paul Martin gearriveerd.
Adam gaf het boekje aan zijn dochter, zette haar op de grond en zei:“Vraag maar of Pam je voorleest. De dokter moet je broer behandelen.”
“En opa kan in december de dokters rekening betalen”, zei Mitch droog.
Rose ging op zoek naar Pam zodat Doc de jongen kon behandelen. Adam vertelde wat er precies gebeurd was.
“Mitch, heb je hoofdpijn?”, vroeg Doc.
De jongen antwoordde:“Nee, ik kan alleen mijn linkerpols niet meer bewegen.”
“Hij viel zeer ongelukkig op de grond neer”, zei Adam.
Doc zei:“Je pols is gebroken. Ik wil dat je meegaat naar Virginia City want dan kan ik je pols in het gips zetten.”
Adam zei:“Mitch, ik ga met je mee in het rijtuig.”
Mitch stemde toe.
Niet veel later was Doc naar Virginia City vertrokken. Adam had zijn eigen rijtuig gereed gemaakt en volgde met Mitch de dokter.
Joe en Candy hadden het stoffelijk overschot van Frank bij de begrafenisondernemer afgeleverd en wilden naar huis gaan toen ze Mitch naar buiten zagen komen met zijn linkerarm in een mitella, gevolgd door Adam. De 2 liepen naar hen toe met hun paarden.
“Een gebroken pols”, zei Mitch toen hij hun vragende blikken zag.
“We gaan naar huis”, zei Joe.
Hij en Candy stegen op hun eigen paarden. Adam hielp Mitch in het rijtuig. Hierna reden ze terug naar de ranch. Maar wel in een zeer rustig tempo vanwege de gebroken pols van Mitch.
Opeens vroeg Mitch:“Papa, zal mam niet boos zijn op mij omdat mijn pols gebroken is?”
“Mitch, het was niet jouw schuld dat je viel en je pols brak. Frank duwde je van je paard af en dat weet ze. Sally is gewoon bezorgd omdat ze heel erg veel van jullie houdt”, antwoordde Adam.
“Wat zitten vrouwen toch vreemd in elkaar”, reageerde Mitch.
“Dat is inderdaad zo. Maar dat zeggen ze ook van ons”, zei zijn vader glimlachend.
Dit wist Mitch wel.
Uiteindelijk zei de jonge Cartwright:“Het temmen van een paard is in feite een veel makkelijkere uitdaging dan te leven met veel vrouwen.”
Adams reactie was:“Ik zou het niet beter gezegd kunnen hebben.”
Hij dacht wel:‘Mitch, je begint steeds meer op mij te lijken.’ Adam was echter wel zo verstandig dit niet tegen zijn zoon te zeggen.
Thuisgekomen was Mitch het middelpunt van aandacht wat zijn zusjes en nichtjes betrof. Vooral Lisa en Rose vonden hun broer erg stoer met zijn gebroken pols. De volwassenen waren er echter minder zichtbaar blij mee. Het liep tegen het voorjaar en dan was er altijd veel werk te doen op en rondom de ranch.
Uiteindelijk zei Ben:“Mitch, ik heb een nieuwe uitdaging voor je zolang je gewond bent. Deze uitdaging is zwaarder dan een paard temmen. Jij past op je zusjes en nichtjes.”
“Dat is inderdaad een veel zwaardere uitdaging dan een wild paard temmen. Maar ook dat zal me lukken”, antwoordde Mitch.
Mitch hield woord en oppassen was voor hem een zwaardere maar ook tegelijk een leuke uitdaging.