BOWLEN EN ETEN
Adam Cartwright werd 35. Om dat te vieren besloot hij zijn verjaardag op een aparte manier te vieren.
Al heel vroeg die dag kwam zijn zoon Mitch van 2 zijn slaapkamer binnen om zijn vader te feliciteren met zijn verjaardag.
“Papa, fijne verjaardag”, zei de peuter.
Adam tilde hem het bed in en zei:“Bedankt jongen.”
“Mijn cadeau is beneden”, zei Mitch.
“Dan ga ik jou eerst wassen en aankleden. Daarna doe ik hetzelfde”, zei Adam.
Na een halfuur kwamen Adam en Mitch beneden. Mitch trok zijn vader naar de woonkamer waar op het salontafeltje pakjes lagen.
“Deze eerst uitpakken”, zei Mitch wijzend op een plat geel pakje.
Adam ging op de bank zitten en pakte het gele pakje. Hij pakte het uit en zag een tekening in een lijst.
“Ik heb dat gemaakt en opa ingelijst”, zei Mitch.
“Wat mooi. Bedankt knul”, zei Adam glimlachend.
Hij knuffelde zijn zoon liefdevol. Intussen waren de broers van Adam, Hoss en Joe, en vader Ben ook naar beneden gekomen.
“Van harte gefeliciteerd jongen”, zei Ben.
“Bedankt pa”, zei Adam.
Ook Hoss en Joe feliciteerden hun jarige broer. Ze gingen naar de eetkamer. Adam zette Mitch in de kinderstoel.
“We gaan vanmiddag bowlen. Ik heb 2 banen voor ons gereserveerd. En daarna gaan we uit eten”, zei Adam.
“Wat leuk. Joe, wij spelen samen tegen pa en Adam”, zei Hoss.
“Dat is goed. Ze verliezen toch”, reageerde Joe lachend.
“Jullie vergeten dat Mitch met ons meespeelt”, antwoordde Ben.
Dat was een tegenvaller voor Hoss en Joe.
Om 3 uur gingen de Cartwrights naar de bowlingbaan in Virginia City. Adam had er voor gezorgd dat Mitch er keurig netjes uitzag.
Bij de receptie zei Adam:“De naam is Cartwright. Ik heb twee banen voor twee uur gereserveerd.”
Derek Clark keek in het reserveringsboek en zei:“Dat klopt. Baan 1 en 2.”
Ze liepen naar de schoenafdeling en kregen schoenen in hun maat. Daarna gingen ze naar hun banen.
“Nou pa en Adam, we wensen jullie veel succes”, zei Joe lachend.
“Als wij bezig zijn moeten jullie je neefje in de gaten houden”, zei Ben.
De broers knikten.
“Wat is de prijs voor de winnaars? Hoss en ik dus”, zei Joe.
“De winnaars zijn een week vrij van hun karweitjes op het erf. De verliezers zijn de klos om hun karweitjes te doen”, antwoordde Adam.
Dat vond Ben wel leuk maar de anderen niet.
Ben begon als eerste te gooien. Maar hij gooide maar 6 kegels om. Adam deed het beter en gooide er 9 om. Hoss en Joe lagen op de grond van het lachen.
“Wel Mitch, nu moeten je ooms laten zien hoe goed of hoe slecht ze kunnen bowlen”, zei Adam sarcastisch.
Hoss pakte een bal en gooide die. Helaas kwam die 2 keer in de goot terecht. Joe was zo aan het lachen dat hij een bal pakte en hem gooide. In 1 keer vielen alle kegels om. Ben, Adam en Hoss keken eerst verbaasd en kwamen toen niet meer bij van het lachen.
“Wat lachen jullie nou? Ik gooi tenminste een strike”, zei Joe verbaasd en niet begrijpend waarom hij uitgelachen werd.
“Joseph, je gooit wel een strike maar hij telt niet. Je gooide op baan 3 en jij speelt op baan 2”, legde Ben lachend uit.
“Wat een stom spelletje!”, antwoordde Joe.
Toch was hij zijn kwaadheid snel vergeten. Vooral toen Hoss en Mitch drinken gingen halen. Maar Joe gooide geen strike meer maar Adam wel tot grote vreugde van zijn zoon.
De middag vloog om en met tegenzin brachten de Cartwrights de schoenen terug.
“Jongens, dit gaan we vaker doen”, zei Ben.
Zijn zoons vonden dit een goed idee en Mitch ook.
Door al het bowlen hadden de Cartwrights veel trek gekregen en Hoss natuurlijk het meeste.
“Papa, gaan we nu eten?”, vroeg Mitch bij de receptie.
Adam tilde zijn zoon op en antwoordde:“Natuurlijk gaan we nu eten.”
“Eindelijk want mijn maag is leeg”, zei Hoss.
“Die is altijd leeg”, reageerde Joe.
Ze liepen naar het restaurant dat bij de bowlingbaan hoorde. In een hoek zag Adam een lege tafel staan en liep er met Mitch heen. De anderen volgden hen. Mitch nam meteen het beste plekje in beslag, in de hoek.
“Mitch, jij blijft zitten”, zei Adam.
“Ja papa”, zei de peuter.
Toen kwam een ober naar de Cartwrights om de bestellingen op te nemen.
“Doe mij maar een grote t-bone steak, gebakken aardappels en spinazie”, zei Hoss.
“Doe dat voor mij ook maar”, zei Ben.
Joe bestelde hetzelfde en Adam ook.
“En wat wil deze jongeman hebben?”, vroeg de ober.
“Een kindermenu?”, vroeg Adam.
Mitch knikte. De ober verdween.
Wat later werden er 4 borden met T-bone steak, gebakken aardappels en spinazie gebracht maar geen kindermenu.
“Smakelijk heren”, zei de ober.
“Waar blijft het kindermenu van mijn zoon?”, vroeg Adam.
“Dat hebben we niet”, zei de ober.
“Dan kan je deze vier ook weer meenemen”, zei Ben.
“Waarom?”, vroeg de ober verbaasd.
“Omdat we 5 maaltijden hebben besteld en geen 4. Als mijn zoon zijn bestelling niet snel krijgt zal mijn jongere broer de voorraadkasten plunderen. Dan kan u de tent wel sluiten”, zei Adam, wijzend op Hoss.
“Ik zal wat halen voor de kleine”, zei de ober met tegenzin.
“Dat zou ik maar heel snel doen”, zei Hoss.
Hij keek een beetje veel kwaad naar de ober.
Dat hielp want even later kreeg ook Mitch zijn maaltijd.
“Smakelijk jongens”, zei Adam.
Mitch probeerde netjes te eten maar dat lukte niet echt. Adam liet hem zelf eten maar na een poosje schoof de kleine Cartwright zijn bord weg.
“Papa, ik heb genoeg. Bovendien is het koud”, zei Mitch klagend.
Adam nam een frietje en moest zijn zoon gelijk geven.
“Dit is de allerlaatste keer dat ik met mijn zoon hier ga eten”, zei hij.
“Het smaakt toch goed?”, vroeg Hoss verbaasd.
“Als je eten warm is wel maar niet als het koud aan je tafel gebracht wordt. Mitch en ik gaan wel ergens anders eten”, antwoordde Adam.
Ze stonden op en gingen weg. Ben, Hoss en Joe volgden hen vrijwel meteen.
“En waar gaat dat heen?”, vroeg de boze ober.
“Moeten we betalen voor die slechte maaltijden?”, vroeg Hoss.
Hij keek een beetje veel nijdig.
“Nee Mr Cartwright. Natuurlijk hoeft u niet te betalen maar u moet ook niet denken dat er hier ooit nog een Cartwright mag komen”, zei de ober geïntimideerd.
“Dat zal niet gebeuren ook”, zei Ben waarna ze weggingen.
Buiten zei Mitch klagend:“Papa, ik heb trek.”
“Dat verbaast me niets want je hebt nauwelijks iets gegeten. Wat zou je ervan zeggen als je ooms, opa en ik met jou een pannenkoek gaan eten?”, vroeg Adam.
Mitch knikte. Ben vond dat ook een goed idee en Hoss en Joe ook.
Spoedig hadden 5 Cartwrights 5 grote pannenkoeken voor zich die snel naar binnen werden gewerkt. Niet veel later kwamen de Cartwrights thuis en werd Mitch door zijn jarige vader naar bed gebracht.
Weer beneden zei Adam:“Heren, bedankt voor de fijne verjaardag en ik hoop dat we nooit meer naar dat restaurant bij de bowlingbaan zullen gaan.”
“We worden er toch niet toegelaten”, merkte Joe op.
“Daarom heb ik besloten om een privé bowlingbaan aan te leggen als mijn kleinzoon ook wil bowlen”, zei Ben.
“Dan kunnen Hoss en Joe ook oefenen”, reageerde Adam.
Zijn broers waren het er duidelijk niet mee eens maar wel met het idee van hun vader. Door het bowlen hadden de Cartwrights weer een nieuw tijdverdrijf gevonden.