Het was een mooie dag toen Ponderosa eigenaar Ben Cartwright zeer goede zaken had gedaan in Virginia City. Hij was dan ook in een goede bui en steeg op zijn paard Buck toen sheriff Roy Coffee naar hem toekwam.
“Benjamin Cartwright! Jou moet ik onmiddellijk en direct spreken!”, zei de sheriff luid en duidelijk.
De rancher zuchtte diep want hij wist meteen al hoe laat het was. Zijn goede bui was al voor 50% verdwenen. Hij steeg af en keek Roy aan.
“Roy, kalm aan”, zei Ben.
Met veel moeite kalmeerde Roy.
“Nu gaan we eerst wat drinken in de saloon en vertel jij me wat je me wilde vertellen”, zei Ben.
Ze liepen naar de Silver Dollar Saloon en Ben bestelde 2 bier. Ze gingen aan een tafeltje zitten.
“Wat is er dat ik moet weten?”, vroeg Ben.
Roy nam een slok bier en vertelde daarna:“Jouw 2 jongste zoons Hoss en Little Joe zijn weer eens bezig geweest in de stad. Ze hebben op het marktplein geprobeerd de rust te bewaren door voor sheriff te spelen. Maar in plaats van dat het rustig werd veroorzaakten de heren een oproer waarbij een aardbeving nog niets was. Ze kregen natuurlijk grote ruzie waarbij Hoss Joe in de boom hing. Ondersteboven wel te verstaan. Joe liet Hoss struikelen waardoor een waterwagen omviel en het marktplein flink nat werd. Hierna verdwenen ze meteen als de beste vrienden.”
Nu was de goede bui van Ben helemaal verdwenen.
“Wel Roy, ik zal ze een flinke preek geven en ze daarna naar jou sturen voor hun straf”, zei de rancher.
“En wat voor straf had je in gedachten?”, vroeg Roy.
“Wanneer zijn jouw cellen voor het laatst schoongemaakt? Ik bedoel: echt goed schoon zodat de cellen helemaal blinken in de zon?”, vroeg Ben.
“Al sla je me dood. Ik zou het niet weten. Maar dit lijkt me een geschikte straf voor je zoons”, antwoordde Roy.
De mannen waren het eens over de straf en dronken hun bier op.
Thuis op de Ponderosa zaten Hoss en Joe na te praten over wat ze hadden gedaan op het marktplein in Virginia City.
“Wat was Roy kwaad zeg. En dan moet je bedenken dat het allemaal een grap was”, zei Hoss lachend.
“Ach Hoss, sommige mensen hebben gewoon geen gevoel voor humor”, reageerde zijn broer.
De broers waren zo aan het lachen dat ze niet eens merkten dat hun vader het erf opgereden was en naar hun keek.
“Hebben de heren lol?”, vroeg Ben streng.
Hoss en Joe waren meteen serieus en keken ongerust naar hun vader. Ben steeg af en bond zijn paard vast.
“Mee naar binnen!”, zei hij kortaf.
Gedwee gingen de broers mee.
In de woonkamer gingen Hoss en Joe op de bank zitten en durfden ze nauwelijks hun vader aan te kijken.
Ben keek ze streng aan en vroeg:“Aan de ene kant ben ik blij dat ik nog geen kleinkinderen heb want dan zouden ze aan jullie een zeer slecht voorbeeld hebben. Aan de andere kant zou het misschien wel goed zijn als er hier kinderen van jullie rondliepen. Dan zouden jullie je eindelijk volwassen gedragen. Dan zou er niet zoiets gebeuren zoals jullie vanmiddag hebben uitgehaald in de stad. Roy was enorm kwaad op jullie. Ik wil niet meer horen dat jullie je misdragen in de stad. Begrepen?”
Hoss en Joe knikten bedeesd.
“En nu als de donder naar Virginia City want Roy wacht op jullie!”, was het bevel van Ben.
De jongens stormden de deur uit en pakten snel hun paarden.
Roy zat in zijn kantoor te werken toen hij bezoek kreeg van 2 Cartwrights.
“Hallo Roy. Pa zei dat je ons wilde spreken”, zei Hoss.
“Dat wil ik inderdaad. Ga zitten heren”, zei de sheriff.
Hoss en Joe gingen zitten en keken de sheriff aan.
“Wat jullie eerder op de dag hebben uitgehaald is een enorm slecht voorbeeld voor de jeugd. Jullie Cartwrights zouden juist een goed voorbeeld moeten zijn voor anderen. Als dit nog eens geflikt wordt door jullie zet ik jullie allebei een maand op water en brood. En nu naar de cellen!”, zei Roy.
“Roy, het zal nooit meer gebeuren”, zei Joe ernstig.
“Naar de cellen!”, zei Roy nogmaals.
Zuchtend stonden de broers op en gingen ze naar de cellen. Wat ze daar zagen kwam zelfs in hun stoutste dromen niet voor. Er stonden 2 emmers met water en oude doeken klaar.
Deputy sheriff Clem Foster kwam erbij en zei opgewekt:“Aan het werk heren. Elke cel moet keurig netjes schoongemaakt worden en elke millimeter moet blinken in de zon!”
Met tegenzin gingen Hoss en Joe aan het werk. Omdat Clem toezicht hield konden de Cartwrights geen moment rust nemen.
Pas vele uren later waren Roy en Clem tevreden over de grote schoonmaak.
“Jongens, we bedanken jullie voor deze verdienste. Ik hoop dat jullie toekomstige echtgenotes dit ook te horen krijgen als ze aan de grote schoonmaak gaan beginnen”, zei Roy.
De broers waren te verontwaardigd om te reageren en gingen snel naar huis terug.
Toen ze het erf opreden zei Joe:“Ik ga eerst eten en daarna slapen.”
“Dit keer volg ik je voorbeeld maar daarna nooit meer”, antwoordde Hoss.
Ze stegen af en bonden hun paarden vast. Toen kwam Ben naar buiten.
“Fijn gewerkt heren?”, vroeg de rancher.
“Geweldig fijn. Mogen we nu eten?”, vroeg Joe.
“Nog niet. Het buitenhuis moet nog schoongeschept en schoon gemaakt worden en de stal ook. Dus ga je gang heren”, antwoordde Ben.
Opnieuw gingen de broers met tegenzin aan het werk en hun trek werd steeds groter.
Pas rond 23 uur ’s avonds was het werk gedaan.
“Nu kan ik wel een flinke maaltijd gebruiken”, zei Hoss.
“Anders ik ook wel”, zei Joe.
Ze gingen het ranchhuis binnen waar hun maaltijd klaarstond.
“Eet smakelijk heren. Hop Sing heeft jullie maaltijd al klaargezet”, zei Ben die een boek aan het lezen was.
De twee snelden naar de eetkamer en keken stomverbaasd naar hun avondmaal. Op hun plaatsen stonden 2 borden met droog brood en een glas water.
“Eh pa, heeft Hop Sing zich niet een beetje veel vergist in onze maaltijd?”, vroeg Hoss.
“Nee, hij vond het wel een toepasselijke maaltijd bij jullie straf bij de cellen”, antwoordde Ben.
Mopperend gingen de broers eten en daarna snel slapen.