Januari 1999. Er lag nog wat sneeuw op en rondom de Ponderosa waar de zesjarige Mitch Cartwright goed van profiteerde. Maar sinds hij voor zijn laatste kerst een skateboard had gekregen nam hij het ding overal mee naar toe. Zo ook die bepaalde morgen.
De jonge Cartwright had zijn skateboard meegenomen naar een steile berg. De herdershond Cody was er ook bij.
“Cody, jij wacht hier beneden op mij”, zei Mitch.
“Woef”, zei de hond.
Mitch pakte zijn skateboard en klom naar boven. Even later vloog hij naar beneden en kwam vlakbij Cody terecht.
“Ik doe het opnieuw”, zei de jongen.
Hij beklom opnieuw de berg met zijn skateboard en weer ging de jonge Cartwright naar beneden. Deze keer liep het anders af. Mitch zag een steen niet en vloog met zijn skateboard tegen een dikke boom. Het skateboard brak in vieren en een deel kwam in de linkerlaars van Mitch terecht. De jongen zelf kwam op de grond in de sneeuw terecht. Cody rende meteen naar huis voor hulp. Mitch probeerde op te staan maar hierdoor werd de wond groter.
In het ranchhuis hoorde Adam Cartwright als eerste de hond luid blaffen. Hij stond op en pakte zijn jas en gsm. Hierna rende hij naar Cody die hem als het ware riep. Hoss en Joe gingen hun oudere broer achterna. Al snel hadden ze de jongen gevonden.
Adam knielde bij zijn zoon Mitch neer en vroeg:“Wat heb je nu weer gedaan met je skateboard?”
“Ik ging gewoon met mijn skateboard van die berg af maar raakte een grote steen. Mijn enkel doet pijn”, antwoordde de jongen.
“Dat kan ik begrijpen want een deel van je skateboard zit in je enkel. Ik zal de overige stukken bijeen pakken en je oom Hoss moet je maar naar huis dragen”, zei Adam.
Zo gezegd, zo gedaan.
Adam pakte vlug een tas voor zijn zoon en ging daarna met hem naar het ziekenhuis.
“Wat moet ik toch met jou? Je bent zo wild”, zei Adam onderweg.
“Mag het? Ik ben toch maar een kind”, zei Mitch onschuldig.
Uiteraard had Adam daar geen antwoord op.
In het ziekenhuis werd Mitch direct opgenomen en behandeld. Adam wachtte op hem tijdens de operatie.
Toen Ben Cartwright thuiskwam merkte hij direct dat er iets ernstigs gebeurd was.
“Oké, wie heeft wat gedaan?”, vroeg hij zuchtend.
“Adam is met Mitchy naar het ziekenhuis omdat die kleine jongen zijn skateboard vakkundig sloopte door van een steile berg af te gaan. Hij kwam ermee tegen een boom en een stuk skateboard kwam in zijn enkel terecht”, antwoordde Hoss.
“Waarom verbaast mij dat nou niet?”, vroeg Ben.
“Omdat Mitch zo wild van gedrag is?”, vroeg Joe op zijn beurt.
“Omdat jullie hem zo wild maken. Hij is net 6 en al jarenlang een trouwe bezoeker van het ziekenhuis en wij ook daardoor”, was het antwoord van zijn vader.
Hoss en Joe realiseerden zich dit nu ook.
Ondertussen in het ziekenhuis.
Doc Clark kwam naar Adam toe en zei:“Ik heb de brokstukken van uw zoons skateboard uit zijn enkel verwijderd. Mitch herstelt volledig maar het zal wel een paar weken duren. Tot dan moet hij in een rolstoel zitten. U kunt hem zien in de uitslaapkamer.”
“Bedankt Doc”, zei Adam.
Hij werd naar de uitslaapkamer gebracht waar Mitch bijkwam van de operatie. Adam ging bij hem zitten en keek hem aan.
“Hallo knul. Hoe is het?”, vroeg hij glimlachend
“Een beetje duf. Mag ik alweer op mijn skateboard?”, was de wedervraag van Mitch.
“Jij krijgt dus echt geen skateboard meer van mij. Je kan er toch niet meer op want hij is in 4 stukken gebroken. Bovendien moet je eerst herstellen en in een rolstoel zitten”, antwoordde zijn vader.
“Papa, het was een ongeluk dat ik viel”, reageerde Mitch.
“Dat weet ik wel maar je had ook dood kunnen zijn. En ik kan echt niet zonder jou”, legde Adam uit.
“Maar dan was ik bij mama en oma”, zei Mitch nuchter.
Adam zuchtte even.
“Denk je dat opa, oom Hoss en oom Joe dit leuk zouden vinden? En niet te vergeten Cody en Hop Sing?”, vroeg hij toen.
Mitch schudde van nee.
Hij gooide het toen over een andere boeg en vroeg:“En als ik beloof er alleen mee op het erf te rijden?”
Natuurlijk voelde Adam hem alweer aankomen en hij antwoordde toen:“Alleen dan mag het. Ik ga even naar huis bellen om alles te vertellen.”
Hij stond op en ging naar buiten om te bellen.
Ben nam de telefoon aan en zette hem op de luidspreker zodat Hoss en Joe het ook hoorden.
Tenslotte zei Adam:“Ik blijf bij Mitch totdat hij naar huis mag.”
“Dat is goed”, zei Ben.
Mitch lag intussen op een kamer toen Adam bij hem kwam.
“Je moet de groeten hebben van opa, oom Hoss en oom Joe. Ik blijf bij je totdat je naar huis mag”, zei Adam.
“Papa, het spijt me dat ik zoveel problemen veroorzaak voor je”, zei Mitch.
“Kid, het is al goed”, antwoordde Adam glimlachend.
Hij keek naar zijn nageslacht in bed. Langzaam viel Mitch weer in slaap maar Adam bleef bij hem.
Gelukkig mocht Mitch de volgende dag alweer naar huis maar wel per rolstoel. De jonge Cartwright had wel zijn lesje geleerd want hij was wat rustiger geworden wat vooral zijn vader merkte.