Het was een zonnige middag toen Mitch Cartwright en Matthew Walker (allebei 14) samen naar het honkbalstadion gingen om een wedstrijd van de Carson City Diamonds te bekijken. Mitch zag een bekend gezicht op het veld dus hij ging naar hem toe om hem te zien.
“Bent u niet die beroemde honkballer Gary Turner?”, vroeg de jongen.
De werper keek hem aan en vroeg:“Ja, die ben ik. Wil je mijn handtekening?”
“Ja graag en mijn vriendje ook. Hij is catcher maar ik ben net als u een werper maar niet zo goed als u”, antwoordde Mitch.
Gary tekende twee ballen, gaf ze met 2 exemplaren van de line-up aan de jongen en zei:“Jij gaat zitten en kijk goed hoe ik speel. Na de wedstrijd wil ik zien hoe goed jij ben met gooien en slaan en hij ook.”
“Dat is afgesproken”, zei Mitch glimlachend.
Hij ging terug naar zijn plaats waar Matthew zat.
“Kijk eens wat ik kreeg van Gary Turner. Een bal met zijn handtekening en voor jou ook eentje plus de opstellingen. Gary wil ons zien gooien en slaan na de wedstrijd”, zei Mitch opgewonden.
“Verwacht niet dat hij je zal selecteren als startende werper voor de Carson City Diamonds”, was het commentaar van Matthew.
“Doe ik ook niet maar ik kan het altijd proberen. We hebben wel in het team van de Little League van Nevada gespeeld”, reageerde zijn vriend.
“Dat is waar en met de contacten via jouw opa komen we ook verder”, antwoordde Matthew.
Hij ging de line-up overschrijven in zijn scoreboek en deed het daarna voor Mitch.
Eindelijk begon de wedstrijd tussen de Diamonds en de Las Vegas Cards. Opvallend genoeg was Gary Turner de startende werper en Kevin Walker de catcher.
“Kevin Walker, is dat toevallig jouw oom?”, vroeg Mitch tijdens de tweede inning.
“Ja, daarom kan ik ook zo goed achtervangen”, antwoordde Matthew.
Na de gewonnen wedstrijd lieten Gary en Kevin de jongens bij zich komen.
“Mitch, jij mag eerst gooien naar Kevin”, zei Gary.
De jonge Cartwright pakte zijn handschoen en gooide een zuivere change-up naar Kevin. Hierna kreeg de profcatcher een paar fastballen toegeworpen. De 2 volwassen honkballers waren onder de indruk van het gooitalent van Mitch. Daarna nam Matthew de plek van zijn oom in en kreeg ballen toegeworpen van Gary. Matthew ving ze allemaal. Ook hij maakte veel indruk.
“Laat maar eens zien hoe goed of slecht jullie kunnen slaan”, zei Kevin.
“Staan jullie auto’s ver weg?”, vroeg Matthew.
“Nee, hoezo?”, vroeg Gary op zijn beurt.
Mitch antwoordde droog:“Dan hoop ik dat jullie een zeer goede glasverzekering hebben.”
De honkballers begrepen er niets van en lieten de jongens om de beurt een paar keer slaan. Het ging goed totdat Mitch een slider zag komen. Hij greep zijn kans en sloeg de bal het stadion uit. Ze hoorden eerst niets maar er was wel weer een ruit gesneuveld.
“Dat is dan weer 7 jaar geluk”, zei de jonge Cartwright.
Natuurlijk begrepen de honkballers er niets van maar Matthew wel. Toch zweeg hij. Mitch kreeg opnieuw een bal toegeworpen en ook deze zorgde ervoor dat er een ruit brak.
Derde honkcoach Steve Taylor zag de jongens en liep naar ze toe.
“Jullie 2 zijn aangenomen in het juniorenteam. Maar dan wil ik wel schriftelijke toestemming van jullie ouders hebben”, zei Steve.
“Dat zal wel lukken wat Matthew betreft”, zei Kevin.
“En wat Mitch betreft zit dat ook wel goed”, antwoordde Steve die de jonge Cartwright al een paar jaar kende.
Gary vroeg:“Hoe oud zijn jullie?”
“We zijn allebei 14 en zitten in de 3e klas van de middelbare school”, zei Mitch.
Steve antwoordde:“Wij hebben hier een opleiding waarbij je ’s morgens leert en ’s middags gaat honkballen. Dat zouden jullie dan volgen.”
“Mitch heeft erg veel hulp nodig bij zijn schoolwerk”, zei Matthew.
“Ik heb een ernstige vorm van dyslexie”, legde Mitch uit.
“Dat komt wel goed”, zei Steve.
De jongens kregen de benodigde papieren mee en namen afscheid. De vriendjes gingen lachend naar huis wat de mannen niet begrepen.
“Het zijn echte pubers. Maar ik hoop echt dat ze bij ons komen spelen”, zei Kevin.
“Wat Mitch betreft denk ik dat het geen probleem zal zijn. Zijn vader is Adam Cartwright. En hij is een goede vriend van mij”, zei Steve.
Gary antwoordde:“Matthew is mijn neefje.”
Ze verlieten het stadion en zagen hun gebroken autoruiten.
“Dit bedoelde Mitch dus met die 7 jaar geluk”, zei Gary.
“Coach, wordt die jonge Cartwright nog wel aangenomen? Of worden alle ruiten door houten planken vervangen?”, vroeg Kevin plagend.
“Hij wordt gewoon aangenomen en wat die ruiten betreft zien we wel”, was het antwoord.
Thuisgekomen vroeg Mitch met de deur in huis vallend:“Papa, mam mag ik naar een andere school?”
“Hoezo? Wat mankeert er aan je huidige school?”, vroeg zijn vader Adam Cartwright wat verbaasd.
Mitch antwoordde:“Niets maar na de wedstrijd kregen Matthew en ik de kans om te laten zien hoe goed wij konden slaan en gooien bij de Carson City Diamonds. Toen 3e honkcoach Steve Taylor ons bezig zag bood hij ons de kans bij hen naar school te gaan. Dan moeten we ’s morgens leren en ’s middags honkballen. Mag het?”
Hij gaf de papieren en keek zijn ouders hoopvol aan.
Adam keek even vlug de papieren door en zei daarna:“We moeten het er nog even over hebben.”
Mitch knikte en ging naar zijn kamer.
Sally zei:“Jij was allang op zoek naar zoiets voor Mitch. Dit is zijn kans.”
“Dat is ook zo. Maar laat hem nog maar even in onzekerheid. Hij heeft net zomervakantie”, antwoordde haar echtgenoot.
’s Avonds onder het avondeten zei Adam:“Mitch, je mag van ons naar die nieuwe school. Alleen wij willen niet aansprakelijk gesteld worden voor alle ruiten die jij breekt.”
“Maak je maar geen zorgen wat dat betreft. Toen ik moest slaan sloeg ik 2 ballen het stadion uit. Ze kwamen terecht in de auto’s van Gary Turner en Kevin Walker”, antwoordde zijn oudste zoon.
Iedereen lachte.
Matthew kreeg ook toestemming van zijn ouders Dan en Laura Walker om naar een andere school te gaan. Adam en Dan regelden alles zodat het in orde was voordat het nieuwe schooljaar begon.
Die avond gingen 2 jonge honkballers met een zeer gelukkig gevoel slapen.