De winter was voorbij en alles werd weer groen. Zoals elk voorjaar was er meer dan genoeg werk aan de winkel voor de familie Cartwright.
Aan de vooravond van het bijeendrijven van de kudde vroeg ranch eigenaar Ben Cartwright:“Adam, wat doe je met je zoon?”
“Hij gaat gewoon mee. Mitch kan genoeg doen, ook al is hij nog klein. Bovendien is hij graag buiten. Cody gaat ook mee”, antwoordde de oudste Cartwright jongen die naar de naam Adam luisterde.
Dat laatste wisten de vader van Adam, Ben, en diens andere zoons, Hoss en Little Joe maar al te goed. Mitch was niet te genieten als het regende en hij binnen moest blijven van Adam. Cody was de hond van de Cartwrights en het beste vriendje van Mitch.
De volgende morgen was het een prachtige lentedag. Men reed naar de kudde. Zoals gewoonlijk had Mitch enorm vele vragen.
Ben zei, toen hij de zoveelste vraag had gehoord:“Mitch, je zal alle antwoorden krijgen als we eenmaal bezig zijn.”
Bij de kudde had een knecht, Jake, al een vuur gemaakt. Toen de Cartwrights van hun paarden waren afgestegen zag Mitch het vuur.
Onnozel vroeg hij:“Gaan we een barbecue houden?”
Iedereen lachte.
“Jazeker Mitchell Jonathan Cartwright. We gaan vanavond een barbecue houden. Nee, dit vuur is door Jake gemaakt om de kalveren te brandmerken. Jij en Cody blijven er wel vandaan. Als jij en Cody nu bij de voorraad wagen blijven en wat gaan spelen”, stelde Adam voor.
De jongen knikte, pakte zijn tas en ging met de hond bij de voorraad wagen zitten. De jongens stegen op hun paarden en gingen de kudde bijeenzoeken met de knechten. Door de koude winter waren de dieren her en der verspreid. Omdat de ranch van Ben Cartwright zo enorm groot was konden de koeien overal zijn. Dit probleem deed zich elk voorjaar weer voor. Tevens moesten de jonge klaveren voorzien worden van het brandmerk van de Ponderosa, de ranch van de Cartwrights.
Toen Ben eenmaal bezig was met het brandmerken kwam Mitch naderbij.
Hij keek eerst verbaasd naar wat zijn opa deed en vroeg toen:“Waarom doet u die onschuldige dieren zo’n pijn? Ze hebben u toch niets gedaan?”
De rancher glimlachte en legde uit:“Ik doe ze geen pijn maar door ze ons brandmerk te geven kunnen we ze later terugvinden en bewijzen dat ze van ons zijn.”
“Net zoals mijn beginletters in mijn zadel zitten?”, vroeg de jongen.
Ben knikte.
“Ik begrijp het”, zei Mitch.
Toen kwam Hoss erbij en hij zei:“Pa, kan Mitchy niet meehelpen? Dan leert hij alvast het vak van een veedrijver.”
“Dat is best wel een goed idee. Mitch, pak je paard en laat je vader en ooms zien hoe het moet. Ik let wel op Cody”, zei Ben.
Mitch wist niet hoe snel hij zijn paard moest pakken en met Hoss mee moest gaan.
Door deze nieuwe ervaring leerde Mitch weer een stukje van het harde werken op de ranch.