Het was eindelijk voorjaar geworden en dat had effect op iedere Cartwright. Maar vooral op Hoss en zijn neefje Mitch. Hoss was altijd wel te vinden voor een spelletje met zijn neefje. Ook al verloor de oudste negen van de tien keer van de jongste.
Omdat Mitch voor zijn laatste verjaardag een honkbal zou krijgen maar die er niet op tijd was mocht de jongen de bal later kopen van zijn vader Adam Cartwright. Dat gebeurde dus die ene middag in Virginia City. Hoss was zo goed om de jongen te vergezellen.
De hele rit naar de stad was Mitch stil wat zijn oom ongerust maakte.
“Mitchy, is er iets? Je bent zo stil. Dat ben ik niet gewend van jou”, zei Hoss op een gegeven moment.
“Er is niets. Ik heb gewoon geen zin om te praten”, antwoordde Mitch.
Toch had hij pretoogjes wat Hoss nog meer zorgen bezorgde. Eindelijk reden ze de stad binnen. Ze stopten bij de General Store en stegen af. De paarden werden vast gebonden waarna de heren naar binnen gingen. De winkelier, Dan Miller, zag ze komen.
“Wat kan ik voor jullie doen?”, vroeg hij.
“Mijn vader had vorig jaar een honkbal voor me besteld. We hadden gehoord dat het eindelijk gekomen was. Dus ik kom het nu ophalen”, zei Mitch.
Dan ging de boodschap zoeken en kwam even later terug met een kleine doos.
“Mitch Cartwright?”, vroeg hij.
Mitch knikte.
“Dit is voor jou. Je vader had het al betaald”, zei Dan.
“Bedankt”, zei de jongste Cartwright.
Hij opende de doos en vond er 4 honkballen in. Er kwam een glimlach op zijn gezicht. Hoss kende die blik maar al te goed.
“Ga je mee naar huis?”, vroeg Hoss.
Mitch deed de doos dicht en liep mee met zijn oom.
Buiten vroeg Mitch:“Oom Hoss, gaan we naar huis zodat we daar kunnen honkballen met Cody?”
“Nadat ik jou heb laten zien hoe uitstekend ik kan slaan. Jij bent namelijk niet de enige in de familie met honkbaltalent”, antwoordde Hoss.
Ongerust pakte Mitch een bal en gaf hem met tegenzin aan zijn oom.
“Ik krijg hem toch wel terug?”, vroeg Mitch voor de zekerheid.
“Natuurlijk krijg je hem terug”, zei Hoss.
Hij pakte zijn geweer en hield het bij de loop vast. Hierna werd de bal opgegooid en met zijn geweer sloeg Hoss de bal weg. Het ronde voorwerp vloog door de lege straten en kwam door een ruit binnen. Hoss en Mitch waren erg verbaasd toen ze zagen waar de bal naar binnen was gevlogen.
Het gebouw waar de honkbal naar binnen was gevlogen was het kantoor van sheriff Roy Coffee. Hij was aan het werk toen de bal kwam binnenzeilen. Deputy Clem Foster hoorde het glasgerinkel en kwam naar het kantoor.
“Wat was dat?”, vroeg hij verbaasd.
Hij en Roy keken rond en zagen de bal liggen.
“Een honkbal. Die zal vast en zeker van Mitch Cartwright zijn. Wel, zijn vader zal een vette rekening gepresenteerd krijgen omdat zoonlief in de stad ging honkballen”, zei Roy.
“Ik zal de jongen wel arresteren”, zei Clem.
Hij ging naar buiten en zag de Cartwrights naar zich toe komen.
“Mitch, heb jij die bal naar binnen geslagen?”, vroeg de deputy.
Hoss en Mitch keken elkaar aan en de oudste zei:“Wel Clem, weet je wie het gedaan heeft? De butler.”
“De butler heeft het gedaan? Sinds wanneer is er hier in Virginia City een butler?”, vroeg Clem ongelovig.
“Sinds oom Hoss die bal naar binnen sloeg. Hij wilde laten zien dat hij zó goed een bal naar binnen kan slaan”, vertelde Mitch.
“Je wordt hartelijk bedankt voor deze mededeling!”, zei Hoss verontwaardigd tegen zijn neefje.
“Dus jouw oom heeft het gedaan in plaats van de butler? Wel Hoss, ik heb genoeg ruimte voor je om na te denken over het goede voorbeeld dat je zojuist aan je neefje hebt gegeven”, zei de deputy.
Hoss kreeg de handboeien om en werd meegenomen naar de cellen. Mitch vond het erg amusant maar liep wel mee. Al was het alleen maar om zijn bal terug te kunnen krijgen. Ook Roy geloofde de smoes van de butler niet en sloot Hoss op in de cel.
“Wat doen we met jou?”, vroeg Clem aan Mitch.
“Oom Hoss is verantwoordelijk voor mij”, antwoordde de jonge Cartwright.
“Ik ga je opa halen en dan kan hij het oplossen. Jij blijft hier”, zei Clem.
Zo gezegd, zo gedaan.
Ben Cartwright zat buiten op de veranda de krant te lezen toen de deputy aankwam.
“Clem, wat kom jij hier doen?”, vroeg de rancher verbaasd en ongerust tegelijk.
“Jouw zoon Hoss heeft ons opgescheept met jouw kleinzoon. Hoss probeerde waarschijnlijk indruk op de jongen te maken want hij sloeg een bal door de ruit van het kantoor van Roy”, antwoordde Clem.
“Mitch weet dat hij niet te dicht bij een huis of gebouw mag honkballen. Joseph gaf hem dat slechte voorbeeld en nu doet Hoss het. Ik ga wel mee om Hoss uit de puree te helpen”, zei Ben.
Hij stond op en pakte zijn paard.
Ondertussen hield Mitch Roy onbedoeld van zijn werk.
“Sheriff, weet u wat het voordeel is van een nieuwe ruit?”, vroeg Mitch opeens.
“Vertel me dat eens”, zei Roy.
“Dan is ie ook weer eens schoon en kan je er beter door heen kijken”, antwoordde de jonge Cartwright.
“Je vader is zeker weg voor zaken dat je oom Hoss met je mee moest?”, vroeg Roy.
Mitch knikte.
“Dat idee had ik al. Waarom ga je niet even kijken of je oom er nog zit?”, vroeg de sheriff zuchtend.
Mitch ging opgewekt naar de cellen waar Hoss nog steeds zat.
“Oom Hoss, ga je mee honkballen?”, vroeg de jongen.
“Nee!”, was het antwoord.
“Waarom niet? Het is toch heerlijk weer”, zei Mitch.
“Dankzij jou zit ik nu hier”, antwoordde Hoss.
“Dan had je die ruit maar niet moeten inslaan”, zei Mitch waarna hij wegging.
Ben en Clem arriveerden in sneltreinvaart in Virginia City. In het kantoor hoorde Ben wat er precies gebeurd was. Uiteraard was de rancher er niet blij mee.
“Laat hem maar vrij. Ik denk dat Hoss al genoeg gestraft is en dat mijn geliefde kleinzoon hem nog erg lang aan zijn arrestatie zal herinneren”, zei Ben.
“Mitch kennende zal hij dat nog vaak en graag doen”, zei Roy.
Clem ging naar de cellen en zei:“Hoss, dankzij je vader ben je nu vrij. Dus je mag gaan.”
Hoss ging als een speer weg en vermeed zijn neefje zoveel mogelijk die dag. Mitch kreeg wel zijn bal terug.
Ben nam Mitch mee naar huis terwijl de jongen alles in geuren en kleuren vertelde. De rancher wist dat Hoss zijn lesje ook wel had geleerd.