Monica Parker had een geheime ontmoeting met Kate Young. Monica wilde koste wat koste het huis van haar wijlen moeder terug hebben wat nagelaten was aan Matthew Walker en de tweeling Mitch en Pam Cartwright. Hierdoor had Monica een gruwelijke hekel aan hen. Kate Young was de ex-schoonzus van Polly Miller die nu getrouwd was met Mitch.
“Ik ga eisen dat ze er uitgezet worden. Dan ga ik er wonen en jij ook”, zei Monica tegen Kate.
“Ik help je”, zei Kate glimlachend.
Ze werkten het plan verder uit.
Op maandag 9 mei 1881 werd er een ongestempelde brief afgeleverd bij het huis waar de Cartwright tweeling met hun gezinnen woonde. De oude herdershond Cody vond de brief en bracht hem naar zijn eigenaren.
Matthew pakte de brief aan en zei:“Bedankt Cody.”
De brief was afkomstig van een corrupte advocaat genaamd George Palmer. Matthew kon zijn ogen niet geloven toen hij de brief van George Palmer las.
“Hoe is dit mogelijk?”, vroeg hij.
“Wat is mogelijk?”, vroeg zijn zwager Mitch.
Matthew las de brief voor.
“Dus we moeten er uiterlijk 1 juni uit zijn? Ik wil wel onderdak hebben voor onze vrouwen en kinderen”, reageerde Mitch.
Hij en Polly hadden 2 zoons (Jake en Benji) en dochter Emma. Matthew was getrouwd met de tweelingzus van Mitch, Pam en had met haar een tweeling, Mary en Iris. Pam was met de kinderen bij Sally, haar moeder.
“Mitch, we gaan eerst langs jouw ouders en daarna naar de mijne, misschien weten zij wel iets”, zei Matthew.
De ouders van Mitch waren Adam en Sally Cartwright. Die van Matthew waren Dan en Laura Walker.
“Polly, jij blijft hier”, zei Mitch.
Ze knikte en kuste haar echtgenoot gedag.
Adam las de brief maar vertrouwde het niet.
“Ken je die George Palmer?”, vroeg Matthew.
“Ja, helaas wel. Hij is erg corrupt en doet alles voor geld. We gaan nu naar jouw ouders, Matt. Daarna krijgt Palmer een bezoekje van ons”, antwoordde zijn schoonvader.
Matthew werd door zijn familie altijd Matt genoemd.
Tot groot geluk van de jongens kende Dan Walker George Palmer ook. Maar Dan en George waren geen vrienden van elkaar. Vooral niet omdat de dochter van George, Anna, niet meer kon trouwen met degene op wie ze verliefd was. En dat was uitgerekend Matthew.
Anna zag de Cartwrights en Walkers komen en ging snel naar binnen.
“Pa, ik zie net die Matthew Walker komen. Zou hij dan toch van die Cartwright meid af willen? Dan heb ik nog alle hoop om Mrs Matthew Walker te worden”, zei Anna opgewonden.
“Walker is een goede vangst maar als ik jou was trouwde ik met Mitch Cartwright”, reageerde George.
“Waarom? Hij is mank en honkbalcoach”, zei Anna.
“Je vergeet 1 belangrijk feit over hem: die jongen is het oudste kind van Adam Cartwright. En hij is op zijn beurt de oudste zoon van Ponderosa ranch eigenaar Ben Cartwright. Mitch is dus net als zijn vader erfgenaam”, legde George uit.
Maar Anna was niet van plan om met een Cartwright te trouwen.
“Elke Cartwright is een snob. Maar dat zijn wij gelukkig niet”, zei ze uit de hoogte.
Anna ging naar buiten en kwam de Cartwrights en Walkers tegen. Tot haar ergernis lieten ze haar volkomen links liggen.
Adam viel meteen met de deur in huis door aan de advocaat te vragen:“Hoe durf jij 2 jonge gezinnen op straat te zetten terwijl het huis wettelijk van hen is?”
George speelde de onschuld zelve door te zeggen:“Cartwright, ik weet echt niet waar je het over hebt.”
Hij keek de bezoekers triomfantelijk aan met een blik van: nu staan jullie machteloos.
“Dat weet je best en wij weten dat jij deze brief hebt geschreven. Wie gaf er opdracht toe?”, vroeg Dan.
Hij gooide de brief op het bureau van de advocaat.
“Nogmaals: ik weet niets van deze brief af. En nu wegwezen want ik heb meer te doen”, zei George.
Toen zag hij dat Mitch alles in zijn kantoor oppakte en bekeek. Adam zag dat ook maar deed niets.
George stond op, liep naar de jonge Cartwright en zei erg nijdig:“Blijf met je vuile poten van mijn mooie spullen af. Anders zet ik jou nu al uit je huis en je zusje ook!”
Hij merkte niet eens dat hij zich versproken had.
“Dat is interessant wat je daar zegt”, zei Adam glimlachend.
“Hoe kan je nou zeggen dat er hier mooie spullen staan als er 10 lagen stof op zit? Maar het was fijn u te ontmoeten”, zei Mitch terwijl hij zijn zwarte handen afveegde aan het witte overhemd van de advocaat.
George keek hem woedend aan waarna Mitch en Matthew naar buiten gingen. Maar Adam en Dan bleven in het kantoor achter.
“Jij hebt je zoon duidelijk geen manieren geleerd, Cartwright. Een beetje hem laten zitten aan andermans spullen”, zei George woedend.
Adams reactie was:“Mitch heeft wel manieren geleerd maar hij is ze vergeten. Dat komt voor bij jongens. Maar jij weet daar natuurlijk niets van. Omdat jij maar 1 dochter hebt.”
Hij en Dan verlieten ook het kantoor maar namen wel de brief mee. Ze gingen naar de advocaat van de familie Cartwright, Ira Minton.
“Mitch en Matthew, deze brief is niet geldig. Hij is gemaakt met een drukpers zoals een krant wordt gemaakt. Bovendien is hij niet bevestigd door een rechter”, zei Ira.
“Toen Mrs Parker overleden was en pa en ik haar naar buiten droegen veranderde haar huis in het mooie huis dat het nu is”, zei Adam.
“Dus als wij er uit gaan wordt het weer dat enge spookhuis?”, vroeg Mitch voorzichtig.
“Dat zou best kunnen. Jullie kunnen gaan wonen bij opa. Hij is nu alleen omdat je ooms ook een eigen huis hebben”, zei Adam.
De zwagers keken elkaar aan en Matthew zei:“We moeten het wel eerst met de dames bespreken. Maar ik denk niet dat ze bezwaar zullen hebben.”
De Cartwrights en Walkers gingen naar huis, niet wetende wat er daar gebeurd was.
Omdat haar ex-schoonzus Polly Cartwright zorgde voor de tweeling Jake en Emma wilde Kate Young nog steeds wraak nemen op de moeder van de kinderen. Ze was van mening dat zij beter voor hen kon zorgen dan wie dan ook.
Die morgen trof Kate Polly in de stal aan.
“Dus jij bent nu boerin geworden?”, vroeg Kate hatelijk.
“Nee, ik ben de vrouw van een rancher. Wat doe jij hier eigenlijk?”, vroeg Polly op haar beurt.
“Ik kom mijn neefje en nichtje ophalen. Ik mag van de rechter voortaan voor ze zorgen”, zei Kate.
Polly wist niet wat ze hoorde. Ze wist dat Kate compleet gestoord was en dus ook zeer gevaarlijk. Polly werd gered door Skip die nieuwsgierig werd door de stemmen die hij hoorde in de stal. Kate draaide zich om en keek naar een grommende labrador die bovendien zijn tanden liet zien.
“Nu ben je veilig maar niet voor lang. Want ik ga hier wonen met mijn vriendin”, snauwde Kate.
Ze rende weg en Skip naar Polly. Ze knielde neer en aaide hem.
“Jij bent mijn redder. Bedankt Skip”, zei Polly.
“Woef”, zei Skip.
Polly stond op en liep met de hond naar buiten.
“Besteed nog maar veel tijd aan je kindjes. Want jullie zullen mij hier vaker zien”, snauwde Kate.
Ze pakte haar rijtuig en reed snel weg.
Polly ging het ranchhuis in en op de bank kwam Lucky bij haar zitten. Ze aaide de witte kat die tevreden spinde. Ze genoot van de rust en stilte die er op dat moment in huis was. Polly legde voorzichtig een hand op haar buik en glimlachte. ‘Nog even en dan kan iedereen goed zien dat we een baby verwachten’, dacht ze.
In de keuken zei Pam tegen Sally:“Mam, wat zal ik blij zijn als die misselijkheid voorbij is.”
“Welke misselijkheid?”, vroeg Sally verbaasd.
“Dezelfde misselijkheid als toen ik de tweeling op komst had”, antwoordde haar dochter.
Sally begreep het en zei:“Dus je bent zwanger? Wat fijn voor jou en Matt.”
Ze vloog Pam om de hals en kuste haar van geluk.
“De baby komt in december”, zei Pam.
Ze wist dat de kleine ook in een goed en warm nest zou komen.
In een ongezien moment lokte Kate haar neefje Jake en nichtje Emma van de ranch weg. Ze had een water gezien en dat had haar op een idee gebracht. Kate bracht de kinderen naar het water en stopte het rijtuig.
Ze keek de tweeling aan en zei:“Ik mag niet voor jullie zorgen dus dan zal je moeder ook niet meer voor jullie mogen zorgen!”
Even later reed Kate lachend weg. Maar ze zat nu alleen in het rijtuig.
Monica had echter geen zin om nog langer dakloos te zijn en besloot de Cartwrights er zelf hardhandig uit te zetten. Ze reed naar het huis toe en steeg af. Hoewel de oude herdershond Cody en Skip er waren ging Monica gewoon naar binnen. Naar de muren kijkend dacht ze bewonderend:‘Straks woon ik in deze mooie woning.’ In de gang lag een honkbalknuppel van Mitch. Monica pakte het slaghout op en liep de woonkamer in.
“Mijn huis uit!”, snauwde Monica.
“Jij moet het huis uit!”, reageerde Polly.
“Verkeerd antwoord”, zei de bezoekster.
Monica sloeg Polly van de bank af waarna Polly bewusteloos op de grond bleef liggen.
Monica danste van geluk zingend:“Nu woon ik hier.”
Maar waar ze niet op had gerekend gebeurde wel. Cody leek opeens een jonge pup in plaats van een oude herdershond. Samen met Skip en Lucky viel hij Monica zo aan dat ze achterover viel en het loodje legde door een gebroken nek. De 2 honden en de kat gingen stilletjes bij Polly zitten.
Ergens anders op hun landgoed reden de broers Hoss en Joe Cartwright. Plotseling stopten ze bij een water.
“Joe, zie jij wat ik zie?”, vroeg Hoss ongerust.
Zijn jongere broer keek en antwoordde:“Dat zie ik. Kom mee”
Ze sprongen van hun paarden en renden het water in. Even later legden de broers 2 kinderen op de kant.
“Joe, dat zijn Jake en Emma”, zei Hoss geschokt.
Ze onderzochten de kinderen en ontdekten dat ze nog leefden. De broers namen de slachtoffertjes mee naar het grote ranchhuis waar hun vader Ben Cartwright woonde.
Mitch voelde aan dat er thuis iets gebeurd was want hij gaf zijn paard Caramel de sporen. Matthew volgde hem op de hielen. De 2 gleden uit hun zadels en renden hun huis binnen.
“Polly!”, gilde Mitch toen hij zijn vrouw zag liggen.
Hij ging bij haar zitten en nam haar in zijn armen. Matthew zag het stoffelijk overschot van Monica en keek de dieren aan. Adam en Dan kwamen hun zoons achterna en zagen wat er gebeurd was. Dan zorgde ervoor dat de dieren naar buiten gingen.
“Matt, jij gaat met je vader de sheriff waarschuwen. Ik blijf hier met Mitch. Waarschuw ook de ouders van Polly”, zei Adam tegen zijn schoonzoon.
Zo gezegd, zo gedaan.
Adam zat met zijn zoon op de veranda.
“We hadden nog zoveel plannen. Over 6 maanden zou ons 4e kind geboren worden. Nu moeten Jake, Emma en Benji zonder hun moeder groot worden”, zei Mitch met tranen in zijn keel en ogen.
Adam legde zijn arm om de jongen heen maar zei niets.
Binnen kwam Polly langzaam bij. Voorzichtig kwam ze overeind en ging op de bank zitten. Toevallig kwam Cody binnen. Toen hij Polly zag begon hij luid te blaffen. Adam en Mitch renden naar binnen.
“Pol, je leeft nog!”, riep Mitch.
Hij ging naast haar zitten en kuste haar. Polly vertelde wat er gebeurd was.
“Dan en Matt zijn naar Virginia City om de sheriff en je ouders te waarschuwen. Hoe voel jij je?”, vroeg Adam.
“Afgezien van wat hoofdpijn goed”, antwoordde zijn schoondochter.
“Mitch, jij pakt een tas voor jullie beiden en dan gaan jullie met Cody en Lucky naar opa om daar bij te komen”, zei Adam.
Dat gebeurde en Adam bleef achter met Skip.
Ben had zich intussen ontfermd over Jake en Emma. Ze waren in bad geweest en lagen daarna te slapen. De rancher had zijn 2 jongste zoons om de dokter laten gaan.
Mitch reed het erf op en stopte voor de veranda.
“Dus hier gaan we wonen?”, vroeg Polly op het erf.
“Ja, en onze 4e wordt hier geboren. Jij blijft in bed totdat de kleine in je armen ligt”, antwoordde Mitch resoluut.
“Dat is goed”, zei Polly.
Mitch hielp haar uit het rijtuig en daarna Cody en Lucky. De dieren gingen meteen weer als vanouds op de veranda liggen. Mitch en Polly gingen naar binnen waar Ben ze hartelijk welkom heette.
“Jullie slapen in de oude slaapkamer van Mitch”, zei de rancher toen hij alles had gehoord.
Niet veel later sliep Polly ook zodat haar echtgenoot naar beneden ging. Ben ving zijn kleinzoon op die moeite had om alle gebeurtenissen van die dag te bevatten. De 2 Cartwrights hadden een speciale band met elkaar waar niemand ooit tussen kon komen.
“Opa, wordt het niet een beetje te druk voor u met ons hier en de kleintjes?”, vroeg Mitch voorzichtig.
“Jullie houden me jong en ik wil ook mijn achterkleinkinderen groot zien worden. Nu we het over ze hebben: waarom ga jij niet iedereen optrommelen om jullie te helpen verhuizen. Dan passen wij met Pam op de meiden en Benji. Dan kunnen zij de rest van jullie spullen meenemen”, antwoordde Ben.
“Dat is goed. Ik ga meteen”, zei zijn kleinzoon.
In een mum van tijd had Mitch ieder familielid geronseld en waren alle kleindochters en de achterkleinzoon van Ben in het grote ranchhuis. Sally en haar schoonzussen (Betsy van Hoss en de vrouw van Joe, Cora) zorgden voor de verpakking van de spullen en kleding van de gezinnen van de Cartwright tweeling. De knechten mochten of moesten alles vervoeren.
Intussen waren Hoss en Joe alweer terug met dokter Paul Martin. Doc onderzocht eerst Jake en Emma. Daarna kreeg Polly bezoek van de geneesheer. Uiteraard was Mitch daarbij aanwezig.
“Polly, alles is goed maar ik heb het vage vermoeden dat jij en Mitch in november een tweeling krijgen”, zei de dokter.
“Dat vermoeden heb ik ook”, zei Polly.
“Rust maar goed uit en neem ook voldoende rust. Ik hou jou en Pam goed in de gaten de komende maanden”, zei Doc.
Hij ging weer weg.
In Virginia City vertelde Dan en Matthew aan sheriff Roy Coffee wat er gebeurd was en ook de ouders van Polly, Jack en Cathy Miller, kregen het slechte nieuws te horen. Ze gingen meteen naar de Ponderosa.
Cathy had al betraande en rode ogen van het huilen maar toen Adam haar en Jack vertelde dat Polly nog leefde werden haar ogen nog roder. Maar nu van het huilen van geluk en opluchting dat Polly nog leefde. Ze gingen naar het grote ranchhuis en namen meteen Skip mee.
Polly was dolblij om haar ouders en kinderen te zien. Jack en Cathy hielpen mee met de verhuizing.
’s Avonds maakten Mitch en Matthew nog een late wandeling met Skip. Ze stonden naar hun oude woning te kijken toen Kate kwam.
“Wegwezen want Monica en ik gaan hier wonen”, snauwde Kate.
“Ga maar naar binnen. Wij wonen al ergens anders”, antwoordde Mitch.
Hij had de riem om Skip gedaan voor de veiligheid.
“Kom Mitch, we gaan naar huis met Skip”, zei Matthew.
Kate ging trots naar binnen. Wat er toen gebeurde kon niemand vermoeden. Het mooie huis veranderde meteen weer in een spookhuis. Vanuit de zolder brak er brand uit en in een mum van tijd was het huis afgebrand. Daarna was de as verdwenen. Op de plek waar het huis had gestaan was nu een grasveld te zien. In het midden stond een jonge boom.
“Heb jij gezien wat ik zag?”, vroeg Mitch verbaasd.
“Zeker weten. Volgens mij heeft Mrs Parker dit gedaan”, zei Matthew.
Mitch knikte. Samen met Skip gingen de zwagers naar het grote ranchhuis waar voor hen en hun gezinnen een nieuwe toekomst in het verschiet lag.