Besluiten
Het was 20 oktober toen Jason Young in Virginia City arriveerde. Hij wist dat zijn oude jeugdliefde Polly Miller hier nog steeds woonde en hij had besloten haar ten huwelijk te vragen. Daarna zouden ze samen naar Boston verhuizen alwaar Polly moeder zou worden. Jason had besloten om haar 6 kinderen te laten verwachten. Dat was hij verplicht aan zijn status als voornaam persoon. Als 1e zocht hij zijn aanstaande schoonouders, Jack en Cathy Miller, op.
Hij klopte op de deur en Jack deed open.
“Wat kan ik voor u doen?”, vroeg hij.
“Mr Miller, ik ben het Jason Young. Ik heb zeer verheugend nieuws voor u en uw vrouw wat Polly betreft”, zei Jason.
Natuurlijk begreep Jack er niets van dus vroeg hij:“Jason, wat wil jij met mijn dochter Polly?”
“Zij wordt heel binnenkort mijn vrouw en moeder van mijn 6 kinderen”, antwoordde Jason.
Cathy kwam erbij en hoorde ook wat Jason zei.
“Weet Polly dit zelf al?”, vroeg ze.
“Nee, maar zodra ik haar zie wel. We gaan in Boston wonen”, zei Jason.
Jack zei:“Het spijt me dat ik het je moet zeggen maar Polly is al verloofd en wel met Mitch Cartwright. Ze woont al bij hem sinds september.”
Jason was diep geschokt door dit nieuws. Hij verontschuldigde zich en vertrok snel.
Mitch Cartwright en Polly Miller waren net bij de dokter geweest voor de controle van Mitch. Omdat hij erg mank was bleef hij onder controle bij de dokter.
Heel toevallig kwamen Polly, Mitch en Jason elkaar tegen.
“Jason Young!”, zei Polly ongerust.
“Miss Miller”, zei Jason overdreven beleefd.
“Kennen jullie elkaar?”, vroeg Mitch.
“Mitch, dit is een oude jeugdliefde van mij, Jason Young. We hadden zoiets van verkering toen we 4 jaar oud waren. Het stelde niets voor. Jason, dit is mijn verloofde Mitch Cartwright”, legde Polly uit.
Jason zag hoe Mitch liep en vroeg aan Polly:“Je gaat me toch niet vertellen dat je met hem gaat?”
“Dat doe ik inderdaad. En ik doe het met liefde”, was haar antwoord.
“Mr Young, het was fijn u te ontmoeten. Polly, ga je mee ergens wat eten?”, vroeg Mitch die Jason niet vertrouwde.
“Ik ga met je mee. Dag Jason”, zei Polly.
Ze liepen weg van Jason die zwaar beledigd was. Hij dacht:‘Nou, als Polly zich inlaat met zo’n mank joch is ze het zeker niet waard om mijn nageslacht op de wereld te zetten.’ Toch was zijn nieuwsgierigheid gewekt over waar ze wel woonde en hij ging op onderzoek uit. Als 1e ging hij de Silver Dollar Saloon in. Omdat Jason nette kleding droeg viel hij natuurlijk meteen op tussen de andere bezoekers.
“Waar kan ik informatie vinden over een zekere Cartwright?”, vroeg hij aan barkeeper Sam.
“Welke Cartwright bedoel je? Er zijn er meer dan genoeg”, antwoordde Sam.
“Ik bedoel Mitch Cartwright. Die zo mank is en een schande voor de mensheid en maatschappij”, zei Jason.
Hij keek triomfantelijk om zich heen totdat Hoss Cartwright opstond en naar hem toe liep.
“Wat moet jij met mijn neefje, stuk onderkruipsel?”, vroeg Hoss.
“Ik geef hem zijn vrijheid terug door met Polly Miller te trouwen. In Boston ben ik een belangrijk persoon dus hier ook”, antwoordde Jason.
Iedereen lachte wat Jason kwaad maakte.
Hij riep woedend:“Ik ben een burger en jullie allemaal boeren!”
Hoss pakte hem vast bij kop en kont en gooide hem in de watertrog die buiten de saloon stond.
“Zo, nu proef je ons heerlijke boerenwater”, zei Hoss lachend.
Hij ging weer terug de saloon in. Jason klom uit de watertrog en zwoer wraak op Hoss. Maar niet alleen op hem.
Wat later reden Mitch en Polly naar huis toen Mitch iets vreemds vermoedde aan hun wagen. Hij stopte en sprong van de bok af.
“Mitch, wat is er?”, vroeg Polly ongerust.
“Iemand heeft aan onze wagen gesleuteld”, antwoordde hij.
De jonge Cartwright bekeek de hele wagen maar kon niets verdachts vinden. Terwijl hij onder de wagen keek hoorde hij opeens een gil en vals gelach. Mitch kwam overeind en zag hoe Jason Polly onder schot hield. Hij had zijn pistool tegen haar hoofd gericht en lachte vals.
“Cartwright, zeg maar gedag tegen je liefje want ze is nu van mij!”, zei Jason.
“Ik sterf nog liever dan met jou te moeten trouwen”, zei Polly.
Ze vocht om los te komen maar Jason had haar te stevig vast. Mitch trok zijn revolver en richtte die even op zijn vijand. Toen liet Mitch zijn wapen zakken.
“Goed gedaan jochie. Ga nu maar fijn naar huis om je moeder met de afwas te helpen”, zei Jason lachend.
Ook hij liet zijn wapen zakken. Polly gaf hem een harde trap zodat ze los kwam en wegvluchtte. Mitch vond een steen en zag zijn kans schoon. De steen werd gepakt en kwam even later tegen het hoofd van Jason op. Jason had hier niet opgerekend en was voorgoed uit de levens van Polly en Mitch.
“Is hij dood?”, vroeg Polly fluisterend.
“Zo dood als een pier”, antwoordde Mitch.
Ze kwam naar hem toe en kuste hem van opluchting.
“Beloof me dat je onze kinderen ook zo goed leert gooien. Maar dan alleen met honkballen”, zei Polly na de kus.
“Ik beloof het. En ook dat ze alleen maar met een knuppel mogen slaan”, voegde Mitch eraan toe.
Ondanks de ernst moesten ze allebei lachen.
Mitch legde zijn armen om haar nek en zei:“Pol, wat hou ik toch veel van jou.”
“Ik ook van jou”, zei Polly.
Ze kusten elkaar weer.
Toen zei Mitch zeer ernstig:“Jij bent de allereerste vrouw voor mij. Dus ik heb geen ervaring op het serieuze gebied.”
“Dat geeft niet want ik leer jou alles wat je weten moet”, antwoordde Polly.
Mitch was gerustgesteld.
Ze brachten het lijk van Jason terug naar Virginia City en gingen daarna naar huis terug.
Bij thuiskomst vroeg de vader van Mitch, Adam Cartwright, aan zijn zoon:“Wat zei de dokter?”
“Geen verandering. Het is niet beter of slechter geworden. In december moet ik weer terug voor controle. In de stad kwamen we een ex van Polly tegen. Maar hij zal ons niet meer lastig vallen want hij is gelukkig dood”, antwoordde Mitch.
“Toen we 4 waren hadden we een soort verkering. Maar het stelde niets voor”, legde Polly uit.
Adam merkte dat de relatie tussen Mitch en Polly erg serieus was.
Hij zei dan ook:“Ga maar jullie huwelijksdag plannen met als voorwaarde dat ik jouw getuige ben, Mitch.”
“Dat wilde ik al”, zei Mitch.
Enkele dagen later klopte Kate Young aan de deur van het huis waar Mitch woonde. Hij deed open maar vertrouwde het niet.
“Ben jij Mitch Cartwright, het manke kereltje die mijn broer heeft vermoord?”, vroeg ze bits.
“Hij hield mijn vriendin onder schot dus ik moest het wel doen”, antwoordde Mitch.
Hij kreeg ondertussen gezelschap van de honden Cody en Skip. Net als hun baasje vertrouwden ze de bezoekster niet en bleven de honden alert.
“Jouw vriendin was bestemd om mijn schoonzus te worden! Is ze binnen?”, vroeg Kate.
Ze duwde Mitch opzij en zag Polly met haar schoonzus Pam in de woonkamer.
“Wat doe jij hier?”, vroeg Polly direct.
“Ik kom voor antwoorden zoals waarom is mijn geliefde broer vermoord?”, vroeg Kate.
Ze keek even rond en merkte dat Polly het goed voor elkaar had nu ze bij de Cartwrights woonde.
“Weet Mitch eigenlijk wel waar jij was op 18 november 1877?”, vroeg Kate toen gemeen glimlachend.
De tweeling (Mitch en Pam) keken elkaar verbaasd aan. Polly wist niet waar ze moest kijken en zweeg.
“Dat dacht ik al. Vertel jij het hem of zal ik je geheim verklappen?”, vroeg Kate.
Polly begon te vertellen:“Ongeveer 3 jaar geleden werd ik door Marcus Young verkracht en het gevolg was dat ik 9 maanden later beviel van een zoon Jake en dochter Emma. Ze werden geboren op 18 november 1877 in Carson City. We woonden daar als een getrouwd paar voor de schijn. Ik kreeg de tweeling helemaal alleen.”
Mitch was even stil. Pam wist ook niet ze moest zeggen.
“We gaan samen Jake en Emma ophalen en hen opvoeden. Weet je waar ze nu zijn?”, vroeg Mitch even later.
“Marcus ontvoerde de baby’s en ging naar San Francisco”, antwoordde Polly.
“We gaan samen je zoon en dochter zoeken en halen ze hierheen. Wij kennen veel mensen daar en ze zullen ons vast wel helpen”, zei Mitch.
“Marcus was ook mijn broer maar hij is nu overleden dus ik zorg nu voor de tweeling en niet jij!”, snauwde Kate.
“Geen sprake van! Jij blijft weg van mijn kinderen!”, zei Polly fel.
Skip viel haar bij en begon te grommen tegen Kate. Op dat moment kwam de vader van de tweeling, Adam Cartwright, binnen. Aan het gegrom van Skip merkte hij dat er heel wat aan de hand was.
“Wat is er aan de hand?”, vroeg Adam kalm maar ongerust.
Polly vertelde alles.
“Jullie pakken een tas en ik breng jullie naar het station in Virginia City. En kom niet eerder terug voordat mijn kleinkinderen bij jullie zijn”, zei Adam.
Mitch en Polly accepteerden dit aanbod meteen. Kate vertrok woedend maar niet voordat ze Polly hardhandig een duw gaf zodat ze viel. Kate ging lachend weg. Mitch bekommerde zich meteen om zijn verloofde die begon te huilen van de pijn. Skip en Cody renden achter Kate aan en zorgden ervoor dat zij buiten op de grond hardhandig viel. Matthew Walker kwam binnen, zag wat er gebeurd was en ging de dokter halen voor zijn schoonzus. Adam en Mitch brachten Polly naar bed en bleven bij haar.
“Papa, ik wil dat die 2 kleintjes hierheen komen”, zei Mitch vastbesloten.
“Ze komen ook hier. Als Polly niet kan gaan neem je Matt maar mee”, antwoordde Adam.
“Mitch, ik heb zo’n pijn”, zei Polly snikkend van de pijn.
Mitch ging bij haar zitten en pakte haar hand.
“Blijf maar rustig liggen. Ik ben bij je”, zei hij kalm.
Polly kalmeerde en merkte dat de pijn wegtrok. Adam liet het stel alleen en ging naar beneden.
“Goed. Wil je met me trouwen op 1 februari 1880?”, vroeg Polly toen.
“Natuurlijk wil ik dan met je trouwen”, zei Mitch glimlachend.
Toen dokter Paul Martin was gekomen onderzocht hij Polly meteen. Ze had een gebroken rechterarm.
“Polly, hou voldoende rust om te herstellen”, zei Doc.
“Dat zal gebeuren”, zei Polly.
De dokter ging weer weg. Polly werd door Mitch gekust.
“Mitch, ga jij met Matt de kinderen halen? Dit is het adres”, zei Polly terwijl ze hem een brief gaf.
“Als jij belooft in bed te blijven totdat ik terug ben met de kinderen”, zei Mitch.
“Dat beloof ik”, beloofde Polly.
Mitch was gerustgesteld.
In San Francisco namen Mitch en Matthew eerst een hotelkamer. Ze fristen zichzelf wat op en gingen een hapje eten. Matthew merkte dat zijn zwager zenuwachtig was.
“Mitch, het valt vast wel mee. Jij zag je tweelingzus pas na 10 jaar en het klikte meteen. Jake en Emma zullen dol op jullie zijn”, zei hij.
“Ze zullen nu vast al zo groot zijn. Polly heeft zoveel van ze gemist”, antwoordde Mitch.
“Ze hebben in elk geval genoeg speelkameraadjes thuis”, reageerde Matthew.
Dat kon Mitch niet ontkennen.
Wat later ging het stel naar het adres van de ouders van wijlen Marcus Young, James en Patricia Young. In de voortuin speelde een kleine jongen en meisje met een bal. Mitch en Matthew keken elkaar aan en dachten hetzelfde.
Toen kwam er een oudere vrouw naar buiten en ze zei:“Jake en Emma, binnenkomen.”
“Goed oma”, zei het jochie.
Toen keken de kinderen naar Mitch en Matthew.
“Oma, bezoek”, zei Emma.
Patricia kwam naar ze toe.
“Mrs Young? Ik ben Mitch Cartwright, de verloofde van Polly Miller. Ze kreeg deze brief van u over Jake en Emma. Dit is mijn zwager Matthew Walker”, zei Mitch.
Handen werden geschud en binnen maakten ze kennis met de echtgenoot van Patricia, James. Jake en Emma werden nieuwsgierig naar de bezoekers en kwamen op een gegeven moment naar Mitch en Matthew toe. Jake en Emma keken naar Mitch. Over het hoofd van de kinderen keek Mitch naar James en Patricia. Ze knikten.
“Ik ben jullie vader. Wij wonen op een grote ranch. Er zijn daar veel dieren. En ook andere kinderen om mee te spelen”, zei Mitch.
“Gaan we naar huis?”, vroeg Jake.
“Morgen gaan we naar huis met jullie”, antwoordde Mitch.
James vroeg:“Jullie blijven toch wel eten?”
“Natuurlijk blijven we eten”, antwoordde Matthew.
Patricia ging de keuken in zodat James, Mitch en Matthew bij de tweeling bleven.
“Mitch, wat doe je eigenlijk voor de kost?”, wilde James weten.
“Ik ben honkbalcoach en tevens werk ik op de Ponderosa. Dat is de naam van onze ranch. Het is de grootste ranch van Nevada. Mijn opa is Ben Cartwright en eigenaar ervan”, vertelde Mitch.
“Het is zeker wel hard werken?”, vroeg James.
“Vaak wel maar ook wel leuk. Ik word vaak voorgetrokken door opa omdat ik zijn enige kleinzoon ben en ook het oudste kleinkind”, antwoordde de jonge Cartwright.
Ondertussen bekeken Jake en Emma de loopbeugel die hun vader droeg.
Mitch zag dat en zei:“Ik kan mijn linkerbeen niet goed bewegen. Daarom moet ik die beugel dragen.”
In het kort vertelde Mitch hoe hij mank geworden was.
“Je zei dat je honkbalcoach bent. Hier in de buurt is er een jeugdteam maar zonder iemand die het ze goed kan leren. Interesse?”, vroeg James.
“Dat klinkt als muziek in de oren. Een neef van mij, Alexander Cartwright, heeft de regels van honkbal opgeschreven. Kan ik gaan kijken bij dat team?”, vroeg Mitch.
“Ik zal je er heen brengen”, antwoordde James.
Mitch stond op en liep naar de keuken.
“Mr Young en ik gaan even weg en de tweeling gaat mee. We zijn straks terug”, zei hij.
“Veel plezier”, zei Patricia.
Jake en Emma hielden keurig de hand van Mitch vast.
Op een grasveld speelden wat kinderen met ballen en stokken.
“Spelen ze hier?”, vroeg Mitch.
“Ja. Laat maar eens zien wat je kunt”, zei James.
Mitch liet de tweeling bij hem en liep naar de kinderen. Hij keek eerst even toe totdat hij een bal zag komen. Mitch ving hem zodat de kinderen naar hem toe kwamen.
“Meneer, mogen we de bal terug? We spelen honkbal”, zei een jongen van een jaar of 8, 9.
“Natuurlijk mogen jullie de bal terug. Laat maar eens zien wat je kunt”, zei Mitch.
Hij gaf de bal terug en kreeg een krakkemikkig honkbalspel te zien.
Toen zei een andere jongen:“Laat u nu eens zien wat u kan.”
“Goed. Ga maar op een rijtje staan en hou een bal vast”, zei Mitch.
Dat gebeurde en ze kregen de volgende opdracht:“Als ik tegenover je sta gooi dan de bal naar mij.”
Wat de kinderen toen zagen hadden ze niet verwacht. Mitch sloeg elke bal in hun handschoen.
“Wilt u ons helpen beter te worden? Er is ook een team in de dure buurt en zij pesten ons omdat we zo slecht zijn”, zei de 1e jongen.
“Dat wil ik best maar ik moet dan wel hier heen verhuizen met mijn verloofde”, zei Mitch.
“U woont hier niet?”, vroeg een ander kind.
“Nee, we wonen in Virginia City, Nevada”, antwoordde Mitch.
Toen kwam Jake naar hen toe, pakte de hand van Mitch en zei:“Opa wil naar huis.”
“Ik beloof jullie niets maar ik laat de beslissing wel weten aan die oude man daar. Goed?”, vroeg de coach.
De kinderen knikten waarna iedereen naar huis ging.
Tijdens het eten zei Emma opeens:“Papa kan heel goed slaan.”
Nu keek iedereen naar Mitch die vertelde wat er op het speelveld gebeurd was. Hij besefte dat hij voor een moeilijke keuze stond: of coach blijven in Virginia City of het worden in San Francisco.
Nadat ze de tweeling naar bed hadden gebracht gingen Mitch en Matthew terug naar hun hotel.
“Ik wil ze dolgraag helpen maar thuis hebben ze ons ook hard nodig. Bovendien wil ik dat Jake en Emma de schoonheid van de Ponderosa leren kennen”, zei Mitch opeens.
“Ik wil dat de tweeling bij ons op de ranch opgroeit. Maar ik begrijp ook dat jij die kinderen wil helpen”, antwoordde Matthew.
Ze gingen niet veel later slapen en werden de volgende dag vroeg wakker. Na een stevig ontbijt gingen ze naar de familie Young terug.
Nog voordat Mitch en Matthew binnen waren vroeg Jake al aan hen:“Papa, oom Matt, gaan we naar de ranch vandaag?”
“We gaan inderdaad vandaag naar de ranch met jullie. Mr Young, wilt u aan de kinderen doorgeven dat ik zal zorgen voor een goede honkbalcoach?”, vroeg Mitch.
“Natuurlijk zal ik dat doen”, zei James.
Patricia zorgde eerst voor koffie en hielp daarna Mitch met het pakken van de kleding en spullen van de tweeling.
“Ik zal ze wel missen maar ik weet ook dat jullie goed voor ze zullen zorgen”, zei Patricia.
“Dat doen we zeker”, antwoordde Mitch.
Het viertal ging naar Virginia City per trein. De tweeling luisterde opvallend goed naar hun vader en oom en gedroeg zich ook keurig netjes. Hoe dichter ze bij Virginia City kwamen hoe meer Jake en Emma Mitch uitvroegen over de ranch.
Na een lange reis kwamen Mitch, Matthew en de tweeling eindelijk thuis. Mitch stelde Jake en Emma voor aan iedereen. Vooral Adam en Sally waren meteen dol op hun kleinkinderen.
Mitch nam de kleintjes mee naar zijn slaapkamer waar Polly lag. Hij opende zachtjes de deur en liet de kinderen binnen.
“Pol, kijk eens wie we hier hebben?”, vroeg hij glimlachend.
Polly keek op en er kwam een grote glimlach op haar gezicht.
“Jake en Emma, kom bij mama”, zei Polly.
De tweeling klom op bed en kreeg een warme begroeting van hun moeder.
“Wat zijn jullie groot geworden. Ik heb jullie zo gemist”, zei Polly dolgelukkig.
“We kwamen met de trein”, zei Jake.
“Samen met papa en oom Matt”, voegde Emma eraan toe.
“Ga maar beneden met de anderen spelen. Mama heeft veel rust nodig”, zei Polly na een poosje.
“Ben je ziek?”, vroeg Jake.
“Nee, maar ik moet van je vader in bed blijven”, antwoordde zijn moeder.
“Oma verwacht een kindje gauw”, zei Emma.
Ze gaven hun moeder nog een kusje en gingen weer naar beneden. Een dolgelukkige Polly viel niet veel later in slaap.
Nadat ze haar dochter Rose van 4 naar bed had gebracht ging de hoogzwangere Sally bij Polly kijken. Polly was net even wakker geworden.
“Mitch heeft de tweeling al naar bed gebracht. Hoe is het met jou?”, vroeg Sally.
“Ik ben zo moe. Als dit de komende tijd zo blijft ben ik niets waard voor Mitch en de kinderen”, antwoordde Polly.
“Is er al een trouwdatum bekend?”, wilde Sally weten.
“Onze trouwdag is op 1 februari 1880”, was het antwoord.
“Wat fijn. Gefeliciteerd”, zei Sally.
“Bedankt”, zei Polly.
Toen iedereen op Adam en Mitch na naar bed was zaten vader en zoon buiten op de veranda.
“Papa, ik moet je wat vertellen”, zei Mitch opeens.
“Vertel”, zei Adam.
“Polly en ik gaan op 1 februari 1880 trouwen.”, vertelde Mitch.
Adam wist niet wat hij hoorde en moest het bericht eerst tot zich door laten dringen.
Toen dat eenmaal gebeurd was zei Adam glimlachend:“Ik moet jou en Polly dus feliciteren.”
Mitch knikte en vertelde wat er allemaal in San Francisco was gebeurd.
Tenslotte zei hij:“Ik denk dat ik toch de juiste beslissingen heb genomen door de kleintjes mee naar hier te nemen.”
“Dat denk ik ook en ik weet zeker dat jouw opa ook dol zal zijn op Jake en Emma”, reageerde Adam.
Toen vroeg Mitch wat onzeker:“Nu ben ik verantwoordelijk voor 3 personen: Polly en de tweeling. Vind je mij daar wel volwassen genoeg voor?”
“Het is een grote verantwoordelijkheid maar ik vind je er wel volwassen genoeg voor”, zei Adam.
Adam had gelijk wat Jake en Emma betrof want de volgende dag leerden ze Ben Cartwright kennen. Het klikte meteen. Hierdoor was Mitch er helemaal van overtuigd dat hij het juiste besluit had genomen. Hij regelde een goede honkbalcoach voor de kinderen die hij in San Francisco had ontmoet.