GEVAAR

Adam Cartwright kwam thuis van een hele dag hard werken toen hij onraad vermoedde. Het was doodstil op het erf dat normaal in gebruik genomen was door zijn zoon Mitch van 5. Hij stopte zijn paard Sport en steeg af. Behoedzaam keek de oudste Cartwright jongen om zich heen maar hij zag niets behalve dan dat zijn kind er niet was. Adam zwoer dat hij de jongen die ochtend bij zijn vader Ben Cartwright had achtergelaten. Maar nu was er niemand te bekennen. Adam ging het ranchhuis binnen en deed een vreemde ontdekking. Bij de trap lag een kleine gewonde jongen. Adam rende naar hem toe en onderzocht hem.

“Mitch! Wat is er gebeurd?”, vroeg Adam bezorgd.

De jongste Cartwright werd langzaam wakker.

“Iemand kwam langs en hij deed mij pijn nadat opa weggegaan was”, zei Mitch.

Adam keek verbaasd.

“Opa gaat weg en laat jou hier alleen? Waar is Cody?”, vroeg Adam.

“Dat weet ik niet”, was het antwoord.

Mitch ging zitten en liet zijn rechterpols zien. Adam bekeek het en wist genoeg.

“Het is gebroken. We gaan naar de stad”, zei Adam.

Hij spalkte de gebroken pols en deed zijn zoon een mitella om. Mitch stond op en ging met Adam mee naar buiten. Adam zadelde Caramel en hielp zijn zoon erop. Adam steeg hierna op Sport. Samen reden ze naar Virginia City.

Onderweg zei Mitch niets zodat Adam ook niets wijzer werd. Hij besefte wel dat de verdwijning van Ben erg veel indruk had gemaakt op de jongen want anders had hij hem wel meer verteld. Ook dat hun hond weg was baarde Adam zorgen en hij had veel vragen. Hij had Cody zo getraind dat hij Mitch nooit alleen liet maar nu was dat wel gebeurd.

In de stad aangekomen stopten de Cartwrights bij de praktijk van Doc Paul Martin. Adam steeg af en bond de paarden vast. Hierna hielp hij Mitch van zijn paard af. Samen gingen ze naar binnen.

“Adam en Mitch, wat kan ik voor jullie doen?”, vroeg Paul.

“Ik kwam thuis en vond deze jongeman gewond bij de trap. Zijn rechterpols is gebroken”, antwoordde Adam.

“Laat maar eens kijken”, zei Paul.

Mitch kwam en liet zijn gewonde pols zien. Paul onderzocht hem en zette het in het gips. Opnieuw kreeg Mitch een mitella om.

“Over 6 weken terugkomen”, zei Paul.

Adam knikte en nam zijn zoon mee naar buiten.

“Wat gaan we doen? Opa en Cody zoeken?”, vroeg Mitch zijn vader aankijkend.

“Dat gaan we zeker doen”, zei Adam.

Ze stegen op hun paarden en reden terug naar de ranch.

“Kid, jij kijkt of je iets ongewoons vindt. Dan ga ik iets te eten klaar maken voor ons”, zei Adam in het ranchhuis.

Mitch knikte en ging op zoek naar aanwijzingen. Omdat hun trouwe Chinese kok Hop Sing met vakantie was moesten de Cartwrights zelf hun maaltijden klaarmaken. Adam flanste een maaltijd in elkaar maar Mitch kon niets vreemds vinden.

Toen de jongste Cartwright in de keuken kwam had Adam de maaltijd klaar.

“Waar wil je eten? Hier of in de eetkamer?”, vroeg Adam.

“Doe maar hier”, was het antwoord.

Adam dekte de keukentafel voor 2 personen.

“Ik kon niets vreemds vinden in het kantoor. Zelfs de kluis was dicht”, zei Mitch.

“Wat gebeurde er vanmorgen nadat ik wegging?”, vroeg Adam.

Mitch dacht even diep na en vertelde toen:“Ik ging met Cody op het erf spelen toen er een vreemde man langs kwam. Hij stopte en jaagde Cody weg. Opa kwam naar buiten en riep me naar binnen. Ik naar binnen maar die man ook. Hij sloeg opa neer en toen mij.”

“Hoe zag die man eruit?”, vroeg Adam terwijl hij het eten verdeelde.

“Dat weet ik niet meer”, zei Mitch.

“Het is niet erg. Laten we eerst maar eten”, zei Adam.

Ze gingen zwijgend eten.

Na het eten werd Mitch naar bed gebracht. Althans dat was de planning maar er kwam wat tussen. Adam en Mitch stonden op het punt om naar boven te gaan toen de voordeur openging.

“Opa?”, vroeg Mitch wat angstig.

Niet Ben maar Hoss, de jongere broer van Adam kwam binnen. Hij merkte meteen dat er een vreemde sfeer in huis hing.

“Adam, wat is er aan de hand?”, vroeg Hoss.

Adam vertelde hem wat er allemaal gebeurd was. Mitch zat op de trap en keek naar zijn vader en oom.

“We gaan meteen pa en Cody zoeken!”, zei Hoss vastbesloten.

Ze zochten wat eten en drinken bijeen en gingen op weg.

“Papa, ik ben moe”, zei Mitch na 2 uur rijden en een nog zinloze zoektocht.

“Goed. We slaan kamp op en dan ga jij slapen”, antwoordde Adam.

Ze stegen af. Hoss verzorgde de paarden terwijl Adam een bed maakte voor Mitch. De kleine jongen sliep algauw maar de broers niet. Ze waren erg bezorgd om hun pa en hond.

“Moeten we geen telegram sturen naar Joe?”, vroeg Hoss na een poos.

“Nee, laat hem maar lekker plezier hebben tijdens zijn vakantie in San Francisco”, antwoordde Adam.

Ze keken naar het slapende kind en besloten zijn voorbeeld te volgen.

De volgende morgen waren de Cartwrights vroeg wakker. Hoss maakte ontbijt terwijl Adam Mitch hielp met wassen.

“Zullen we vandaag opa en Cody vinden?”, vroeg Mitch opeens.

“Ik weet het niet maar ik hoop van wel”, antwoordde Adam.

Hier was Mitch niet veel mee geholpen. De jongen besloot niet verder te vragen maar te proberen zijn vader en oom zo goed mogelijk te helpen bij de zoektocht.

“Geef dat kleine kind hier!”, hoorde Adam opeens een stem zeggen.

Tevens werd er een geweer op hem en Hoss gericht. De broers keken op en zagen een vrouw staan die hen onder schot hield. Ze liep naar Mitch en sleurde hem mee. Adam en Hoss moesten hulpeloos toekijken hoe hun lieveling werd meegenomen.

De vrouw nam Mitch mee naar haar huis. De jonge Cartwright vertrouwde haar niet en zweeg om die reden.

“Jij bent mijn zoon Jerry die geroofd werd bij je geboorte”, zei de vrouw die Ester Wallace bleek te heten.

“Ik heet Mitch”, protesteerde de jongen.

Ester sloeg hem in het gezicht. Mitch zag de volle koffiepot staan en liep erheen.

“Blijf van dat ding af!”, snauwde Ester.

Ze liep naar de jonge Cartwright en wilde hem opnieuw slaan maar Mitch was haar voor. Hij pakte de koffiepot en gooide het op het vuur. Een grote vlam ontstond waardoor Mitch kon ontsnappen.

Ondertussen kwam Ben Cartwright thuis en hij trof niemand aan. Cody snuffelde rond en blafte luid bij de voordeur. De rancher liep naar hem toe en onderzocht de deur.

“Cody, zoek Adam en Mitch”, zei hij.

De hond snuffelde rond op het erf en blafte weer. Ben pakte zijn paard en volgde de hond die het spoor van Adam, Hoss en Mitch rook. Al snel kwamen ze elkaar tegen.

“Pa! Cody! Wat doen jullie hier? Mitch is ontvoerd”, zei Adam ongerust.

“We zochten jullie. Patrick Wallace kwam ons ophalen voor een pachthuis maar hij heeft het gemunt op Mitch. Wij gaan naar huis en jullie naar Virginia City”, zei Ben.

Adam en Hoss reden de hoofdstraat in toen ze Mitch zagen komen. De broers stegen van hun paarden af en vingen de jongen op.

“Mitchell, wat hebben we jou gemist. Is alles goed met je?”, vroeg Adam ongerust.

“Ja, maar die vrouw zegt dat ik Jerry heet en haar zoon ben”, antwoordde Mitch.

“Adam, jij gaat daar zitten en ik vertel alles aan de sheriff”, zei Hoss.

Adam stemde toe.

Zo gezegd, zo gedaan.

Hoss was bij de sheriff en Adam en Mitch zaten op het marktplein. Opeens kwam Patrick Wallace langs.

“Wat moet dat met mijn zoon?”, vroeg de zakenman kijkend naar Adam en Mitch.

“Hoe bedoel je?”, vroeg Adam verbaasd.

“Mitch is mijn zoon. Zijn moeder is Mary Watts en ik heb haar zwanger gemaakt van hem”, zei Patrick.

“Zijn moeder is inderdaad Mary Watts maar ik ben wel degelijk zijn vader”, antwoordde Adam verbaasd en ongerust tegelijk.

De zakenman keek opnieuw naar Mitch. Plotseling pakte hij hem stevig vast. Adam greep hardhandig in en draaide de rechterarm van de man om.

“Laat mijn zoon los want anders breek ik je arm”, zei Adam grommend.

Hij dreigde Patrick te slaan maar dat was niet meer nodig omdat Mitch al los gelaten werd. De jongen viel op de grond en rolde weg. Patrick maakte dat hij wegkwam zodra Adam hem losgelaten had maar niet voordat hij Mitch tegen zijn rechterarm had geschopt. De zakenman rende hard weg. Adam bekommerde zich om zijn jongen die roerloos op de grond lag.

“Adam, breng hem maar naar binnen. Er is wel een bed vrij voor hem”, hoorde Adam toen achter zich zeggen.

Hij draaide zich om en keek in de ogen van Dolly Taylor, de bordeelhoudster van Virginia City. Hij pakte Mitch op en liep achter Dolly aan. Alle werkneemsters van haar bordeel keken naar de twee bezoekers. Ze waren meteen weg van de jongste Cartwright.

“Een gozer beweert dat hij de vader van Mitch is en schopte hem tegen zijn gebroken arm”, zei Adam tegen Dolly met wie hij bevriend was.

“Wat een onzin. Zelfs een blinde kan zien dat Mitch jouw zoon is”, reageerde Dolly.

Mitch kermde zachtjes van de pijn.

Dolly ging een privékamer in en zei:“Leg de kleine maar op bed. Jij kunt hier ook blijven slapen.”

Adam legde zijn zoon voorzichtig neer en vroeg:“Heb je een ijszak of iets kouds?”

Dolly verdween en kwam even later terug met een ijszak. Intussen scheurde Adam het overhemd van Mitch open zodat hij de arm kon bekijken.

“Papa! Dit is mijn beste overhemd”, zei Mitch protesterend.

“Je krijgt wel een paar nieuwe van mij. Ik doe dit omdat we dan je arm beter kunnen behandelen”, antwoordde Adam kalm.

Mitch vond het maar niets maar legde zich er wel bij neer. Dolly gaf de ijszak aan Adam die hem op de gewonde arm legde.

“Ik laat Doc Martin en je broer komen. Weet je al hoe je dit gaat uitleggen aan je vader?”, vroeg Dolly.

“Ik vertel gewoon wat er gebeurd is. Hoss moet dan maar even op Mitch passen”, was het antwoord.

Toen ging de deur open en dokter Paul Martin en Hoss kwamen binnen.

“Mitch heeft een gewonde arm doordat een kerel er tegen schopte”, zei Adam.

“Mitch, laat eens kijken”, zei Paul.

Hij onderzocht de arm en wist na het onderzoek genoeg.

“Adam, je zoon zal een poosje in bed moeten blijven want zijn arm is op 2 plaatsen gebroken. Ik zal het opnieuw zetten. Het gaat over met rust. Ik kom over een paar dagen weer even kijken. Sterkte knul. Als Mitch zich goed voelt mag hij naar huis”, zei Paul.

Hij bracht nieuw gips aan en ging daarna weg. Hoss keek van Adam naar Mitch en terug.

“Wat doen we nu?”, vroeg Hoss.

“Jij blijft bij Mitch. Ik ga naar huis om het voorzichtig aan pa te vertellen”, antwoordde Adam.

“Adam, ik zou het niet voorzichtig doen maar héél voorzichtig doen. Je weet hoe dol pa is op Mitchy”, reageerde Hoss.

Adam knikte.

Hij kuste zijn zoon en zei:“Papa gaat even weg maar oom Hoss past zolang op je. Zorg dat hij niet te moe wordt.”

“Dag papa”, zei Mitch.

Adam ging weg en Dolly en Hoss bleven achter.

“Ik zal jullie alleen laten want ik moet ook mijn geld verdienen”, zei Dolly.

Ze verliet de kamer.

“Oom Hoss, wat doen al die dames hier?”, vroeg Mitch.

“Wel Mitchy, deze dames geven de mannen plezier zoals oom Joe dat bij zijn meisjes doet. Alleen de mannen moeten betalen voor dat plezier”, zei Hoss terwijl hij bij de jongen ging zitten.

Mitch knikte begrijpend en viel in slaap.

Ondertussen reed Adam naar huis terug. Hij was erg ongerust over hoe zijn vader zou reageren op het nieuws dat zijn kleinzoon van 5 al in een bordeel was. De oudste Cartwright jongen wist in elk geval dat de eigenaar van de Ponderosa er niet blij mee zou zijn.

“Wat? Mijn kleinzoon ligt gewond in een bordeel?”

Ben Cartwright wist niet wat hij hoorde. Hij keek zijn oudste zoon vragend aan.

“Mitch mag absoluut niet vervoerd worden omdat zijn rechterarm op 2 plaatsen gebroken is en Dolly’s House of Fun was het dichtste bij. Ik blijf bij Mitch zodat er niets kan gebeuren”, reageerde Adam.

“Wie is er nu bij Mitch?”, vroeg Ben.

“Hoss”, zei Adam.

“Hm. Je bent oud en wijs genoeg om voor Mitch te zorgen dus… Ik verwacht en hoop wel dat mijn geliefde kleinzoon spoedig weer thuis zal zijn”, zei de rancher.

Er viel een stilte in de woonkamer.

“Adam, wat is er?”, vroeg Ben ongerust.

“In de stad beweerde een vent dat hij de vader van Mitch is. Hij kent zijn moeder ook. Hij bezorgde Mitch die gebroken arm”, antwoordde Adam aarzelend.

“Iedereen weet dat Mitch van jou is. Je weet niet hoe hij heet?”, vroeg Ben.

Adam schudde van nee.

“Als hij in de stad is lijkt het me beter als jij en Hoss bij dat kleine joch blijven”, zei de rancher.

“Ik zal ook wat van Hoss meenemen”, zei Adam.

Hij ging naar boven om te pakken wat hij moest hebben.

In Virginia City maakte Patrick Wallace zich erg impopulair. Hij was in de Silver Dollar saloon en had het hoogste woord.

Hij verkondigde met lallende stem:“Adam Cartwright heeft mijn zoon geroofd toen het kind net geboren was! Maar nu ik ze gevonden heb zal Cartwright zijn erg verdiende loon krijgen! Hij de galg en ik mijn zoon.”

Het was ineens doodstil in de saloon. Ponderosa voorman Candy Canaday stond aan de bar en vertrouwde Patrick niet.

Candy vroeg:“Wanneer is je zoon geboren?”

“Mijn lieve vrouw Ester beviel van Jerry, de jongen die Cartwright roofde, op 25 juni 1864. Ze is er nu nog kapot van”, antwoordde Patrick.

Candy wist genoeg, dronk zijn glas leeg en verliet de saloon.

“Waarom denk je dat jij het kind zal krijgen? Ken je de Cartwrights wel?”, vroeg Sam, de barkeeper.

“Ik heb ze nog niet ontmoet en ken ze ook niet. Maar ik heb wel gehoord dat ze erg rijk zijn. Dus hun ranch zijn ze ook kwijt want Ester en ik moeten toch ergens wonen met ons kindje”, antwoordde Patrick.

Hij merkte dat hij niet geloofd werd en ging weg.

Na zijn vertrek uit de saloon ging Candy naar Ira Minton, de advocaat van de familie Cartwright.

In het kantoor van Ira vroeg Candy:“In de stad loopt een vent te verkondigen dat Adam zijn zoon Jerry geroofd heeft toen het kind net geboren was. De jongen is geboren op 25 juni 1864. Ik vrees dat die gozer Mitch bedoelt. Adam heeft toch de volledige voogdij over Mitch?”

“Adam heeft inderdaad de volledige voogdij over Mitch. Als Adam komt te overlijden voordat Mitch meerderjarig is gaat de voogdij automatisch over naar Ben. Ik heb het officiële papier hier en je baas heeft dat ook. Tevens heb ik het geboortebewijs van Mitch ook hier en daar staat toch echt 25 december 1862 op”, antwoordde Ira.

Candy ging tevreden weg. Bij het bordeel zag hij de paarden van Hoss en Mitch staan. Hij ging erheen en zette zijn paard ernaast.

Toen Candy de deur opendeed en Dolly hem herkende vroeg ze:“Je komt zeker voor die kleine Cartwright?”

“Ja, is Adam er ook?”, vroeg de voorman.

“Nee, maar zijn broer wel. Kom maar mee”, zei ze.

Dolly klopte op de deur en ging toen naar binnen met Candy.

“Hij slaapt. Candy, wat doe jij hier?”, vroeg Hoss fluisterend.

“Er is een vent in de stad die beweert de vader te zijn van Mitch. Hij was nogal dronken en zijn vrouw kreeg het kind op 25 juni 1864. Bovendien willen ze de ranch hebben om daar te gaan wonen. Ik heb Ira Minton bezocht en hij zei dat Adam de volledige voogdij heeft over dat slapende kleintje”, vertelde de voorman.

“Kent hij ons?”, vroeg Hoss ongerust.

“Nee, hoezo?”, wilde Candy weten.

“Hij is degene die Mitchy dat armletsel bezorgde. Adam is naar huis om wat spullen en kleding op te halen voor Mitchy en hemzelf en het aan pa te vertellen”, was het antwoord.

“Mr Cartwright zal dit nieuws niet leuk vinden. Je weet hoe gek hij op die kleine jongen is”, merkte Candy op.

Hoss knikte.

Door alle commotie renden Patrick en Ester tegen elkaar op en ze rolden al vechtend en scheldend over de straat.

“Het is jouw schuld dat wij dat kind niet hebben. Slappeling!”, schold Ester.

“Mijn schuld? Jij had die 2 kerels moeten doden. Maar nee, je neemt alleen dat kleintje mee. Stomme idioot!”, reageerde Patrick.

Hij trok zijn revolver en schoot het leeg op zijn vrouw. Deputy Clem Foster zag het gebeuren en greep in door Patrick te verwonden. Op zijn beurt schoot Patrick op Clem waarna hij om zeep geholpen werd. In het bordeel hoorden Hoss, Candy en Dolly de schoten en ze keken uit het raam.

“Dat zijn die mensen die ons neefje meenamen en verwondden”, zei Hoss.

“Hoss, blijf jij bij Mitch, dan ga ik informeren wat er gebeurd is”, antwoordde Candy.

De voorman was al weg voordat Hoss kon reageren. Dolly ging ook weer aan het werk.

Clem vertelde Candy wat er gebeurd was en hoorde van de voorman wat het stel op zijn geweten had.

“Dus die kleine Mitch is nu al in een bordeel en alle dames zijn weg van hem? Laat Little Joe dat maar niet horen”, merkte Clem grinnikend op.

“Ach, Mitch is al 5 jaar lang een concurrent van Joe”, reageerde Candy glimlachend.

Ze gingen elk hun eigen weg en Adam kwam net aan rijden toen Candy naar binnen ging.

“Adam, je hebt erg veel gemist. Die Patrick Wallace is dood nadat hij en zijn vrouw al vechtend over de straat rolden. Hij schoot haar dood en stierf nadat hij op Clem had geschoten”, vertelde Candy in geuren en kleuren.

“En mijn broer past nog steeds op mijn lieve zoon?”, vroeg Adam glimlachend.

“Een normaal mens zou wakker worden door die schietpartij maar Mitch niet”, antwoordde Candy terwijl ze naar binnengingen.

In de kamer was Mitch inmiddels weer wakker geworden.

“Waar is papa?”, vroeg hij.

“Hij is even naar huis om opa te vertellen wat er gebeurd is met jou”, antwoordde Hoss.

“Opa is thuis? Dan wil ik naar huis”, zei Mitch.

Adam hoorde die woorden en zei:“Goed, dan gaan we naar huis. Maar niet eerder voordat we ergens gegeten hebben.”

Vooral Hoss klonk dat als muziek in zijn oren.

Na een goede en lekkere maaltijd verlieten de Cartwrights en Candy Virginia City om naar hun vertrouwde ranch te gaan. Hierdoor keerde de rust weer terug in Virginia City en op de Ponderosa. Zij het niet voor heel erg lang natuurlijk.