Adam Cartwright trainde niet alleen een honkbalteam voor 5 en 6 jarigen, maar ook een team voor kinderen van 10 tot 12 jaar. In dat laatste team speelde zijn oudste zoon Mitch van 11. De jonge Cartwright was de werper en had veel talent om te gooien. Maar slaan kon Mitch ook goed.
Op een middag moest Mitch met zijn team de Ponderosa Cowboys een uitwedstrijd spelen tegen de Silver City Lords. Beide teams waren grote rivalen van elkaar.
Op zaterdag 14 mei 2004 vond de wedstrijd plaats.
Mitch en zijn beste vriendje Matthew Walker keken naar de batting practice van hun tegenstanders.
“Ze zeggen dat ze ons gaan verpletteren”, zei Matthew.
“Hoe dan? Zo te zien kunnen ze niet eens honkballen. Ik wil ze dolgraag een lesje leren. Maar dan heb ik wel de hulp van het team nodig”, antwoordde Mitch.
Hij keek met dichtgeknepen ogen naar de tegenstanders.
“Kom Matt. We gaan naar de anderen”, zei de jonge Cartwright.
Ze liepen naar hun kleedkamer waar het hele team en coach waren.
Al bij binnenkomst nam Mitch het woord alsof hij de coach was en zei:“Ik weet niet of jullie het willen maar Matthew en ik zijn van plan die Silver City Lords een lesje in honkbal te leren. Maar daarbij hebben wij wel jullie hulp nodig.”
“We doen mee”, zei Teddy Shearshton namens de anderen.
Adam keek zijn zoon aan en vroeg:“Hoe wil jij dat aanpakken?”
“Door een no hitter te gooien”, antwoordde Mitch.
“En dat is?”, vroeg Adam.
“Een no hitter is als de pitcher de tegenstander niet raakt met de bal, geen vrije lopen geeft en ervoor zorgt dat hij geen honkslagen tegen krijgt. Bovendien moet hij alle innings van de wedstrijd op de heuvel staan”, antwoordde Mitch.
Adam knikte glimlachend en nam de opstelling met de jongens door.
De wedstrijd verliep goed voor de Ponderosa Cowboys. Al in de 1e inning scoorde het uitteam 4 runs. Jason Harris, de startende werper, concentreerde zich helemaal niet en gooide maar wat lukraak. De uitploeg profiteerde hier van.
De 2e helft van de 1e inning begon. Mitch kreeg meteen Jason Harris tegenover zich. Jason was toch al kwaad op Mitch maar helemaal toen hij met 3 slag terug naar de dug-out moest. Maar ook de volgende 2 spelers George en James Connor moesten met 3 slag achter hun naam weer gaan zitten.
De 2e inning verliep eveneens zeer slecht voor de thuisploeg. Gary Willis sloeg een homerun. Maar Sean Miller en Lee Sing deden dat ook. Toch vielen er ook 3 nullen.
Mitch gooide opnieuw 3x 3 slag tot grote ergernis van de thuisploeg.
De commentator zei:“En dat is al de 6e slagman die naar de dug-out kan gaan met 3 slag.”
Adam keek met groot genoegen toe en wist dat zijn zoon bezig was om zijn 1e no hitter te gooien.
De wedstrijd werd saaier met de inning voor de fans van de thuisploeg. Iedere speler werd meteen naar de dug-out gestuurd met 3 slag. Maar de uitploeg leefde zich helemaal uit en scoorde run na run.
Het was de 2 helft van de 6e inning. Er waren 2 uit en Mark Vernon was aan slag.
“Als Mark Vernon ook 3 slag krijgt hebben de Ponderosa Cowboys een no hitter gegooid. Dit is in hun geschiedenis nog nooit gebeurd”, zei de commentator.
“En dat zal niet gebeuren ook. Mijn Mark slaat een homerun op die kleine Cartwright!”, zei Carla Vernon expres hardop.
Adam hoorde dat en vroeg een time-out welke hij kreeg. Hij ging naar Mitch en Matthew kwam ook.
“Kid, de moeder van Mark, die nu aan slag is, beweert dat hij een homerun op jou gaat slaan. Je hebt nog 1 nul nodig dus je weet wat je moet gooien”, zei Adam fluisterend.
Mitch knikte. Matthew wist dat ook. Adam ging terug naar de dug-out.
“Doorspelen”, zei de hoofdscheidsrechter.
Met 3 mooie fastballen schakelde Mitch ook Mark uit.
“Op het veld van de SCL schrijft Mitch Cartwright honkbalgeschiedenis door een no hitter te gooien. Wat is die Cartwright een geweldig talent. Hij zal het vast ver brengen”, riep de commentator.
Matthew rende naar zijn beste vriendje en zei opgewonden:“Het is je gelukt om een perfect game te gooien.”
“Maar ik kon het niet zonder jullie hulp. Bedankt jongens”, antwoordde Mitch lachend.
Ze renden naar de dug-out waar Adam zijn zoon feliciteerde.
“Gefeliciteerd jongen. Ik wist dat je het kon”, zei Adam apetrots.
“Bedankt papa”, zei Mitch met lachende ogen.
Het team kleedde zich om en ging per bus terug naar Virginia City. De kinderen werden opgewacht door hun ouders. Natuurlijk bleef Mitch bij Adam.
Onderweg naar de ranch vroeg Adam:“Wat wil je hebben als cadeau voor je primeur?”
“Mag ik daar nog even over nadenken?”, was de wedervraag van zijn zoon.
“Totdat we thuis zijn”, zei zijn vader plagend.
Mitch zuchtte diep. Hij dacht even na en had toen zijn antwoord klaar.
“Papa, ik heb op internet een blauwe honkbal van de Yankees gezien. Geef me die maar als cadeau”, zei de jongen.
“Goed. Dan gaan we hem straks bestellen”, zei Adam apetrots op zijn oudste zoon.
Mitch was tevreden. Hij zou deze middag nooit meer vergeten.