Voor elke honkballer is het eens de dag van zijn debuut op het honkbalveld en op zaterdag 14 maart 1998 was dat de dag voor Mitch Cartwright. De 5 jarige zoon van coach Adam Cartwright was erg opgewonden.
“Mitch, ik behandel jou hetzelfde als ik de andere kinderen behandel op het veld”, zei Adam tijdens het ontbijt.
“Dat weet ik. Dus oom Hoss en oom Joe blijven thuis?”, vroeg de jongen op zijn beurt.
Adam moest er wel om lachen en zijn vader Ben ook maar de ooms van Mitch, Hoss en Little Joe niet.
“We komen allemaal kijken”, zei Ben.
“Dan moet ik natuurlijk extra mijn best doen”, zei Mitch.
“Zolang je er maar plezier in hebt en ook je best doet vind ik het goed”, reageerde Adam.
Niet lang na het ontbijt gingen Adam en Mitch naar het honkbalstadion van Virginia City.
“Hier heb ik je moeder ontmoet. Ik werd geraakt door een bal en ze was de eerste die me verzorgde. Zodoende bleven we bij elkaar. Zij stimuleerde me te leren voor honkbalcoach”, zei Adam.
“En nu ga jij mij leren honkballen?”, vroeg Mitch.
“Je kunt het al aardig goed maar nu ga jij het nog beter leren”, antwoordde zijn vader.
“Ik wou dat mama hier bij was”, zei Mitch.
Adam slikte.
“Ik ook knul. Maar ze ziet je spelen van bovenaf”, zei hij.
Adam reed het parkeerterrein op en stopte de auto. Hij en Mitch stapten uit en liepen naar het veld.
“Dus hier spelen wij?”, vroeg Mitch.
“Inderdaad”, antwoordde Adam.
Ze liepen naar de kleedkamers waar de tenues lagen.
“Mitch, deze is voor jou. Nummer 7”, zei Aam.
“Dat nummer had Mickey Mantle ook”, reageerde de jongen opgewonden.
“Waarom denk je anders dat jij dat rugnummer ook hebt?”, vroeg Adam.
Mitch trok het aan en volgde zijn vader naar het veld met zijn handschoen en knuppel. De andere kinderen waren er inmiddels ook al. Mitch kende ze ook omdat ze op dezelfde school zaten.
De kinderen begonnen aan de warming-up terwijl het stadion volstroomde met ouders en andere familieleden van de twee teams. Natuurlijk waren Ben, Hoss en Little Joe er ook.
“Jongens, ik ben erg bang dat dit het tweede huis voor mijn kleinzoon wordt”, zei Ben toen hij zag hoe enthousiast Mitch bezig was.
“We zeggen gewoon tegen Adam dat zijn zoon zijn opa gaat opvolgen in het familiebedrijf”, zei Little Joe.
“En jij denkt dat Adam naar jou luistert? Als jij dit voorstelt aan onze oudere broer gaat hij Mitchy nog harder laten trainen dan nu het geval is”, lachte Hoss.
Ben vond het wel amusant maar Little Joe uiteraard niet.
De wedstrijd tussen de Ponderosa Cowboys en de Young Lions begon. Mitch stond op de heuvel en was erg alert. Omdat de kids de bal van een paal moesten slaan kwamen ze vaak de kant van Mitch op. Hij ving ze en gooide de bal naar eerste honkman Teddy Rashdon. Maar aan slag konden de Ponderosa Cowboys er ook wat van. Adam had zijn pupillen geïnstrueerd de ballen zo te slaan dat de tegenstanders hem niet konden pakken en/of vangen. Dat idee werkte en zo kwam er na 4 innings al een einde aan de wedstrijd.
Glen Miller kwam woest naar Adam en zei:“Dit team zal nooit meer tegen dat van jou spelen, Cartwright!”
“Jammer. De kids vonden het best leuk”, antwoordde Adam nuchter.
Glen stormde weg met zijn team.
Na de wedstrijd wachtten Ben, Hoss en Little Joe op de andere Cartwrights. Toen de hele familie compleet was kreeg Mitch zijn beloofde milkshake.
“Joe, had jij niet iets te zeggen tegen je broer?”, vroeg Hoss.
“En wat is dat?”, vroeg Adam ongerust.
“We hebben besloten dat Mitch pa gaat opvolgen in het familiebedrijf”, zei Little Joe.
Mitch hoorde dat ook en nog voordat zijn vader iets kon zeggen over het idee had de jongen zijn reactie al klaar.
“Opa en oom Joe zullen het zonder mijn hulp moeten doen want ik word later honkballer”, zei Mitch vastbesloten.
Adam en Hoss lachten maar Ben en Little Joe niet. Toch konden ze het wel begrijpen.
Thuisgekomen vertelde Mitch alles uitgebreid aan de Chinese kok Hop Sing, hun hond Cody en voorman Candy Canaday. Vanaf die dag moesten de Cartwrights rekening houden met een aankomend honkbaltalentje.