Al 2 dagen lang dreven de broers Hoss en Little Joe Cartwright hun vader Ben en de Chinese kok tot grote wanhoop. Elke dag gingen ze naar Virginia City om 6 zakken graan en 2 zakken suiker op te halen maar beide dagen kwamen ze met niets thuis. Die tweede dag kwam Ben het ranchhuis binnen waar zijn oudste zoon Adam en kleinzoon Mitch waren.
“Pa, wat is er?”, vroeg Adam.
“Die broers van jou zorgen er steeds voor dat ik nauwelijks van mijn oude dag kan genieten”, antwoordde de rancher.
Adam zuchtte diep want hij wist al genoeg.
“Ze hebben zeker weer de graan en suiker vergeten mee te nemen?”, vroeg hij voorzichtig.
Ben knikte.
“Dus we hebben weer geen lekker toetje vanavond?”, vroeg Mitch zeer teleurgesteld.
“Nee knul, inderdaad niet”, zei de rancher.
De zesjarige Cartwright keek van zijn vader naar opa en terug.
“Mitch, wat zou je ervan zeggen als wij het gingen halen?”, vroeg Adam.
“In Virginia City?”, vroeg Ben.
“Nee, in Carson City. Het is bovendien heerlijk weer”, antwoordde zijn zoon.
“Goed”, zei Mitch.
Ze stonden op en gingen naar buiten. Adam pakte de wagen en hielp zijn zoon erop. Even later verlieten ze het erf.
In het ranchhuis kwam Hop Sing de woonkamer binnen.
“Mr Cartwright, waar zijn Mr Adam en kleine Mitch heen?”, vroeg de kok.
“Hop Sing, ze zijn naar Carson City om graan en suiker te halen omdat Hoss en Joseph het weer eens zijn vergeten”, antwoordde Ben.
“Mr Adam en kleine Mitch goede jongens, Mr Hoss en Little Joe niet”, zei Hop Sing.
Dat kon Ben natuurlijk niet ontkennen.
“Geef Adam en Mitch vanavond maar een extra portie voor het halen”, zei de rancher glimlachend.
“Dat zal Hop Sing zeker doen”, zei de kok in zijn nopjes waarna hij weer naar de keuken ging.
Ondertussen waren Adam en Mitch al onderweg naar Carson City.
“Papa, zijn mijn ooms nou echt zo dom of zijn wij zo slim?”, vroeg Mitch opeens.
“Hoe bedoel je?”, vroeg Adam verbaasd.
“Nou, als 2 volwassen mannen niet eens een eenvoudige boodschap kunnen doen en wij wel. Dat zegt toch genoeg over hen?”, vroeg de jongen.
“Wel, in dat geval geldt het voor allebei; je ooms zijn zo dom en wij zijn zo slim. Maar ik moet er ook bij zeggen dat je ooms soms wel verstandig kunnen zijn als ze dat willen”, antwoordde Adam.
“Waarom merk ik daar dan zo weinig van?”, vroeg Mitch.
“Dat weet ik ook niet. Maar ik vrees dat er dan een vrouw in het spel is”, zei Adam.
“Het bekende probleem dus”, concludeerde de jongste Cartwright.
Adam knikte.
Niet veel later reden de Cartwrights Carson City binnen. Adam stopte de wagen voor de handelspost.
“Mitch, ga jij de bestelling opgeven, dan zal ik de zakken op de wagen leggen”, zei de oudste.
“Goed”, zei Mitch.
Hij gleed van de wagen af en ging de winkel binnen.
“Jongenman, waar kan ik je mee helpen?”, vroeg Jake Taylor, de winkeleigenaar.
“Zes zakken graan en 2 zakken suiker graag”, antwoordde Mitch.
“Dat heb ik voor je”, zei Jake.
“De wagen staat buiten”, zei Mitch.
Jake pakte de zakken en droeg ze naar buiten, geholpen door Adam.
“Dat is dan 5 dollar”, zei Jake toen alles op de wagen lag.
Adam betaalde en klom op de bok nadat hij zijn zoon erop had geholpen. In een rustig tempo reden ze naar de ranch terug.
Hop Sing zag het tweetal komen en liep ze enthousiast tegemoet. Adam stopte vlak voor de keukendeur en kwam van de wagen af.
“Hop Sing, dankzij Mitch heb je nu genoeg graan en suiker voor de komende weken”, zei de oudste Cartwright jongen.
“Hop Sing kleine Mitch zeer dankbaar zijn en Mr Adam ook natuurlijk”, antwoordde de kok.
Vlug werden de zakken naar binnen gebracht zodat Hop Sing ook weer verder kon.
Die avond toen het dessert op tafel kwam kregen 2 Cartwrights een zuur toetje en 3 een normaal toetje.
“Bah, wat is dat toetje zuur”, zei Hoss na een hap.
“De mijne ook”, klaagde Joe.
“Hoe kan dat dan? De mijne is gewoon heerlijk”, zei Mitch.
Dat beaamden Ben en Adam ook.
“Mitchy, waarom krijgen jij en je vader een groter toetje dan wij?”, vroeg Hoss toen.
“Is dat zo? Ik zie geen verschil”, antwoordde zijn neefje.
“Waarschijnlijk omdat Mitch en ik wel de goede boodschappen mee naar huis nemen en jullie niet”, zei Adam.
Hoss en Joe wisten nu dat ze dit nog erg lang moesten aanhoren en zwegen.