Omdat zijn zoon Mitch alles voor hem was besloot Adam Cartwright hem voor zijn 7e verjaardag een speciaal cadeau te geven. Sinds Mitch in aanraking was gekomen met honkbal was de jongen gek op de Atlanta Braves en de New York Yankees. Dat kwam mede doordat zijn wijlen moeder Mary Cartwright een trouwe supporter was van de Yankees. Na haar overlijden had Mitch haar collectie van de NYY geërfd.
Een paar maanden voor 1e kerstdag welke was tevens de verjaardag van Mitch was Adam bezig met een zoektocht naar een honkbalkaartje van Yankee Mickey Mantle. Eindelijk vond Adam er eentje via een vriend in Boston, David Smith. Tijdens een zakenreis ontmoetten ze elkaar.
“Adam, omdat ik je zoon ken mag hij ze beiden zeker voor niets hebben. Ik heb ze zelfs 2 keer dubbel. Hij heeft ons destijds zo goed geholpen met onze tuin”, zei David.
“Ik doe ze in een lijstje en dan krijgt hij het voor zijn verjaardag. Bedankt”, zei Adam opgelucht na de lange en zware zoektocht.
Eerste kerstdag 1999.
In de woonkamer stond de grote kerstboom versierd met de pakjes eronder. Ze waren allemaal gelabeld met de naam voor wie het was. De Cartwrights (Ben en zijn zoons Adam, Hoss en Joe) waren vroeg op maar het feestvarken (Mitch) sliep wat langer door. Toch kwam ook hij na een poosje aangekleed en wel naar beneden.
“Van harte gefeliciteerd met je 7e verjaardag”, zei Adam bij de trap.
“Bedankt papa”, zei Mitch.
“Nog vele jaren Mitchy”, zei Hoss.
Dat zeiden Ben en Joe ook.
“Kid, dit krijg je van mij”, zei Adam.
Hij gaf zijn zoon een klein plat pakje. Mitch ging op de bank zitten en pakte het uit. De tranen kwam in zijn donkere ogen toen Mitch zag wat het was.
“Papa, wat mooi zeg. Hartstikke bedankt”, zei hij terwijl hij zijn vader bedankte.
“Het is al goed. Ik ben blij dat je het zo mooi vindt”, antwoordde Adam.
Ook van de anderen kreeg Mitch honkbalspul maar de 2 ingelijste honkbalkaartjes van Mickey Mantle was voor de jarige Cartwright het allermooiste cadeau.
Na het ontbijt nam Adam Mitch mee naar het graf van Mary. Hij liet zijn zoon even alleen bij haar.
“Mama, ik wou dat je kon zien wat papa mij gaf voor mijn verjaardag. Het zijn 2 ingelijste honkbalkaartjes van Mickey Mantle uit 1961. Ik weet zeker dat jij ze ook mooi zou vinden”, vertelde Mitch alsof zijn moeder er nog was.
Adam hoorde alles aan en kreeg tranen in zijn ogen van ontroering. Hij wist dat Mitch haar nauwelijks had gekend maar toch ook haar miste. De jonge Cartwright was voor Adam het kostbaarste wat hij kon bedenken.
Hoewel Mitch nog meer mooie cadeaus kreeg kon niets overtreffen dan wat hij die ochtend van zijn vader had gekregen.