Op de een of andere manier had Hoss Cartwright een oude viool gevonden. Omdat hij toch alleen thuis was kon de 2e zoon van Ponderosa ranch eigenaar Ben Cartwright naar hartenlust oefenen. De grootste fan van Hoss was de Chinese kok Hop Sing. Niet geheel toevallig was Hoss de grootste fan van Hop Sing en dan vooral van zijn kookkunsten en baksels.
Het was een mooie ochtend toen Hoss op de veranda ging oefenen. Hij was daar zo druk mee bezig dat hij niet eens merkte dat hij publiek kreeg.
“Wat een kattengejank zeg”, zei Pam Cartwright.
“Een krolse kat zingt nog mooier”, was de reactie van haar tweelingbroer Mitch.
“Jongens, laat de katten maar niet horen wat jullie net zeiden. Dan vallen ze nog aan. Maar het is inderdaad niet om aan te horen”, zei Adam Cartwright.
Hij was de vader van de tweeling van 10. Ze waren een paar weken weggeweest.
Adam en de tweeling waren afgestegen en hadden hun paarden vastgebonden. Ze keken lachend maar zwijgend toe hoe Hoss een openlucht concert gaf. Toen hij stopte kwam er een luid applaus van zijn broer, neefje en nichtje.
“Opa en oom Joe zijn zeker weg dat je dat jammerding probeert te bespelen?”, vroeg Mitch.
“Mitchy Cartwright, wat ben je toch weer erg tactvol zoals je gewoonlijk bent. Ze zijn inderdaad weg”, antwoordde Hoss.
Om te voorkomen dat zijn zoon en/of dochter een sarcastische opmerking zou of zouden plaatsen zei Adam:“We wensen je veel succes met je muzikale carrière.”
Toen vroeg Pam:“Wanneer ga je op wereldtournee?”
“Ha ha, wat zijn we toch weer leuk”, zei Hoss.
“Papa, jij gaat oom Hoss toch niet begeleiden op je gitaar? En met hem op wereldtournee zodat je ons hier zielig en alleen achterlaat?”, vroeg Mitch.
“Ik ga mijn grote muzikaal talent niet verspillen om je oom te begeleiden of met hem op wereldtournee te gaan. Ik ben verantwoordelijk voor jou en Pam dus ik laat jullie echt niet alleen en zielig achter”, antwoordde Adam.
Hoss stond te klapperen met zijn oren.
“Adam, deze kinderen zijn alles behalve zielig. Ze hebben het beter dan de meeste kinderen van hun leeftijd”, zei hij.
“Daarom wonen ze ook hier”, zei Adam glimlachend.
De tweeling was er intussen bij gaan zitten op de veranda. Ze luisterden geamuseerd naar het gesprek tussen de 2 broers.
“Adam, er is niets mis met een muzikale opvoeding. Je kinderen zijn nog jong maar wel oud genoeg om een instrument te leren bespelen. Ik geef ze de kans om mijn viool leren bespelen”, zei Hoss.
Adam bekeek de viool nauwkeurig en zei wat later tegen zijn broer:“Mijn kinderen dit instrument leren bespelen? Ze hebben geen enkele muzikaal talent. En dat is algemeen bekend.”
Mitch en Pam zuchtten van opluchting.
“Adam, jij doet wat jij wil en de tweeling ook. Maar ik ga verder oefenen op mijn viool”, zei Hoss.
Daar gingen de andere Cartwrights mee akkoord. Ze gingen naar binnen om uit te pakken.
Hoss had zijn viool op een stoel op de veranda gelegd toen hij met Adam in discussie ging. Maar nu kon hij het ding nergens meer vinden.
“Potverdorie, waar is dat ding nou?”, vroeg hij hardop.
Hij keek rond maar de viool was weg. Hoss zocht het hele erf af en vond de viool achter het ranchhuis. De herdershond Cody had het instrument ongemerkt meegenomen en gesloopt door het heen en weer te gooien.
“Cody, wat heb je gedaan?”, vroeg Hoss.
“Woef, woef”, antwoordde Cody kwispelend met zijn staart.
Hoss bekeek de kapotte delen en gooide het in de ton om de viool te verbranden.
Weer binnen zei Hoss:“Adam, kinderen, vanaf nu zal ik echt nooit meer een viool bespelen. Zelfs Cody vond het niet om aan te horen.”
“Goh, oom Hoss wordt eindelijk verstandig”, zei Mitch.
Iedereen lachte.
Hoss hield zich aan zijn woord en bracht nooit meer een viool mee naar huis.