Hoss en Joe Cartwright stonden toe te kijken bij het gereed komen van het nieuwe restaurant Resto Cantina.
“Zodra het open is gaan we er een keertje eten Joe”, zei Hoss die zich al lekker begon te maken.
Joe begon te lachen en zei:“Dat doen we. Weet je wat? We nemen Candy mee en laten hem betalen voor de maaltijd. Dan zal je hem horen.”
“Zeker weten”, zei Hoss ook lachend.
Candy Canaday was de voorman op de Ponderosa en mocht graag geplaagd worden door de broertjes Cartwright en hun vader Ben Cartwright. Candy was wel bijdehand genoeg om hen terug te pakken. Toch kwamen ze voor elkaar op en hielpen ze als er eentje in de puree zat.
Na een poosje vertrokken Hoss en Joe naar huis. Ze wisten niet dat hun plan zeer nare gevolgen zou krijgen.
Candy reageerde echter niet op de uitnodiging zoals Hoss en Joe hadden verwacht.
Zijn antwoord was:“Ik begrijp niet waarom jullie naar zo’n nieuw restaurant gaan als Hop Sing ook lekker kan koken. En voor niets nog wel.”
Hoss legde zijn hand op de schouder van Candy en zei:“Jongen, het is wel eens goed om buiten de deur te eten.”
“Sorry Hoss, Joe. Ik weet wel dat jullie het goed bedoelen maar ik eet net zo goed hier”, was het nuchtere commentaar van de voorman.
Hij keek met zijn blauwe ogen beide broers aan.
“Snap jij dat nou Joe?”, vroeg Hoss zijn jongere broer.
“Ach Hoss, misschien komt hij er wel achter wat voor een heerlijke maaltijden hij mist”, was de reactie van Joe.
“Ik zou er maar niet op rekenen Joe”, zei Candy.
Ben Cartwright, die tot nu toe het gesprek zwijgend had aangehoord had, besloot zich ermee te bemoeien.
“Candy, heb je soms iets tegen een restaurant?”, vroeg de rancher zijn voorman.
“Nee, niets Mr Cartwright. Maar ik heb een voorgevoel dat het daar niet echt helemaal honderd procent pluis is”, legde Candy uit.
“Candy, je bent écht achterdochtig”, beweerde Hoss.
“Misschien wel. Ik vind het maar raar dat er zomaar uit het niets een nieuw restaurant komt in Virginia City”, antwoordde Candy.
Hoe Hoss en Joe ook praatten, Candy bleef bij zijn standpunt. Hij zou niet gemakkelijk zijn mening veranderen.
Het nieuws dat er een nieuw restaurant kwam werd algauw bekend. De meeste inwoners van Virginia City waren erg benieuwd hoe het eten daar smaakte maar er waren er ook die sceptisch bleven. Een van die personen was de voorman van de Ponderosa, Candy Canaday. Via Hoss en Joe Cartwright was hij al op de hoogte gebracht van het restaurant. Maar hij deelde hun enthousiasme niet. Candy vond het nogal vreemd dat er uit het niets een restaurant kwam in Virginia City. Niet alleen Candy dacht er zo over. Ook sheriff Clem Foster dacht er hetzelfde over. Maar hij bleef wel zo nodig onpartijdig om de vrede op die manier te bewaren.
Op een middag kreeg de eigenaar/kok Derek Ramsey ruzie met de voorman van de Ponderosa in de Silver Dollar Saloon. Candy stond aan de bar te drinken toen Derek hem expres een duw gaf.
“Kun je niet uitkijken?”, was de vraag van Candy.
“Ik keek uit. Jij stond in de weg”, zei Derek brutaal.
“Jij bent zeker van dat restaurant? Als je daar net zo onhandig bent en doet zoals daarnet is het zo bekeken met dat eetplekje van je”, zei Candy sarcastisch.
Derek voelde dat als een zeer persoonlijke belediging en vroeg:“Jij zal er niet binnenkomen jochie. Je denkt zeker dat je belangrijk bent?”
Het moment erop sloeg Derek het glas uit de hand van Candy. Het glas brak en zijn hand begon te bloeden. Candy keek eerst naar zijn gewonde hand en nam toen Derek onder handen. Met een harde klap ging Derek tegen de vlakte. De kok stond op en wilde zijn vijand aanvallen. Maar nog voordat hij daar de kans voor kreeg had Clem hem al in de kraag gevat.
“Jou moet ik hebben, Ramsey. Doe je dat altijd? Een onschuldige burger aanvallen? Ik heb gezien hoe jij begon”, zei de sheriff.
“Die cowboy begon. Hij zit mijn restaurant af te kraken. Hij is er nog niet eens geweest”, verdedigde Ramsey zich.
Nu begon Candy zich er ook mee te bemoeien.
Zijn weerwoord luidde toen:“Ik ken jou nog van jaren geleden. Toen zocht je ook ruzie en gaf je anderen de schuld ervan dat zij waren begonnen.”
“Nu is het genoeg Candy. Ga je hand laten behandelen en dan naar huis. Ramsey, jij gaat met mij mee”, zei Clem.
Derek ging mee zonder nog enig protest te laten horen.
Bruno, de barkeeper, zei tegen Candy:“Ik zou wel uitkijken voor die gozer als ik jou was, Candy.”
“Bedankt voor de raad”, zei Candy en hij verliet de saloon.
Terwijl de voorman naar dokter Paul Martin liep vroeg hij zich af hoe de broertjes Cartwright hierop zouden reageren. Ze waren nogal erg enthousiast over het restaurant. Ze zouden hem misschien niet eens geloven. Hij nam zich voor te bewijzen dat Derek Ramsey fout zat.
Doc Martin hechtte de hand van Candy en zei terwijl dat gebeurde:“Geen wonder dat hij jou niet mag. Zulke mensen zijn nu eenmaal zo. Je hand zal de eerste paar dagen wel pijn doen. Dus probeer hem niet teveel te bewegen.”
“Bedankt Doc. Ik ga naar huis”, zei Candy.
Buiten wierp hij een zeer vernietigende blik op het restaurant en steeg toen op zijn paard. Hij kon nu de teugels maar met een hand vasthouden. Hierdoor reed de voorman op zijn gemak naar de ranch waar hij woonde en werkte. Hoe meer de ranch in zicht kwam, hoe meer Candy zich zorgen begon te maken over de reactie van zijn werkgever Ben Cartwright en die van Hoss en Joe. Het zou in ieder geval meteen opvallen dat hij gewond was aan zijn hand.
Gelukkig was iedereen weg toen de voorman het erf opreed. Hij stopte zijn paard en steeg af. Hierna bond hij het dier vast en ging hij naar binnen. Candy liep naar de keuken waar Hop Sing was.
“Hop Sing, waar is Mr Cartwright?”, vroeg Candy direct aan de kok die al met het avondeten bezig was.
“Mr Cartwright weg zijn. Wat jij gedaan hebben?”, vroeg Hop Sing op zijn beurt toen hij de hand zag.
Candy hief zijn hand op en zei:“Oh dit? Een ongelukje in de saloon. Hoss en Joe ook niet aanwezig?”
De Chinese kok schudde van nee en zei:“Nu Candy uit keuken anders geen avondeten. Mr Cartwright dan kwaad zijn op Hop Sing.”
Glimlachend ging Candy naar buiten.
Ondertussen in het kantoor van de sheriff ontkende Derek steevast dat hij was begonnen met de ruzie.
“Ik zag hoe jij tegen Candy opliep. Hij heeft toch niets gedaan bij jou?”, vroeg Clem.
Zijn ogen bleven gericht op de kok in de hoop dat deze toch zou gaan bekennen. Maar dit gebeurde niet.
“Ik zal mijn excuses aanbieden zodra ik hem zie. Ben je nu wel tevreden sheriff?”, vroeg Derek uiteindelijk.
Dit kwam op Clem over als een grove belediging.
Hij reageerde een beetje fel en direct:“Dat meen je toch niet. Maar als je hem lastig valt heb ik hier een kamer voor je. De huur is geheel gratis. Wegwezen!”
Derek wist niet hoe snel hij moest wegkomen uit het kantoor van de sheriff. Onderwijl lopend naar zijn restaurant dacht hij met groeiende haatgevoelens:‘Zodra die Candy zich durft te vertonen in mijn restaurant schiet ik hem meteen overhoop. Wat denkt hij wel?’ Het was duidelijk dat Derek Candy niet mocht en andersom. Veel tijd om over wraak na te denken had Derek niet want het was tijd om met het koken te beginnen. Nog even en het restaurant zou vol lopen.
Kort nadat Candy was teruggekeerd op de Ponderosa zag de voorman zijn baas komen. De rancher was alleen. Hij zag al snel het verband om de hand van Candy.
Hij vroeg:“Ik dacht dat jij nog een poos in de stad zou blijven? Is er wat gebeurd dat je hand verbonden is?”
Candy zei glimlachend:“Dat was ik ook van plan. Maar in de Silver Dollar kreeg ik slaande ruzie met die kok uit dat nieuwe plekje wat hij een restaurant durft te noemen. Ik stond aan de bar wat te drinken toen hij me een duw gaf. Ik vroeg beleefd of hij wou uitkijken. Hij sloeg het glas uit mijn hand zodat ik hem onder handen nam. Het is dat Clem tussen ons kwam want anders was het uit de hand gelopen.”
“Je hand ziet er fraai uit met dat verband. Hoeveel hechtingen zitten er in als ik dat vragen mag?”, vroeg Ben terwijl hij van zijn paard was gekomen en het dier vastbond.
“Maar tien hechtingen”, antwoordde de voorman naar de grond kijkend.
De rancher ging naar binnen.
Hij liep door naar de keuken en zei tegen Hop Sing:“Hop Sing, Candy en ik gaan even naar de stad. We zijn voor etenstijd weer terug.”
“Goed Mr Cartwright”, zei de Chinese kok.
Ben liep weer naar buiten en zei:“Candy, stijg op je paard. We gaan deze zaak wel even uitzoeken. Niemand zal mijn personeel zomaar verwonden.”
Candy keek op van deze felle reactie. Hij steeg zwijgend op en volgde zijn baas.
Onderweg werd er niets gezegd tussen beiden. In Virginia City reden ze direct naar het restaurant dat nog leeg was. Ze stegen af.
Ben zei tegen Candy:“Ik doe het woord. Hij kan jou wel schieten.”
“Goed Mr Cartwright. Ik wacht wel bij de deur”, zei de voorman kalm.
Echter Derek had Candy al zien komen en liep naar de deur.
Hij zei:“We zijn nog niet open. Die gozer komt er hier niet in!”
Candy keek naar Ben maar zei niets.
“Goed dat jullie nog niet open zijn want nu kan jij me een reden geven waarom jij mijn voorman hebt verwond”, zei Ben.
“Hij begon. Dus hij is uw voorman? Dan zal u wel een zeer slechte ranch hebben”, zei Derek sarcastisch.
Dit antwoord maakte Ben woest.
Hij zei:“Mijn ranch is toevallig wel de grootste van de omgeving. Je hebt zeker nog nooit van de Ponderosa gehoord? Ik ben Ben Cartwright en als jij mijn zoons en /of personeel lastig valt krijg je met mij te doen.”
“Gossie, wat ben ik nu toch bang zeg”, zei de kok spottend.
Candy keek de kok aan en zweeg. Als blikken konden doden dan was de voorman van de Ponderosa er niet meer geweest. Zo keek Derek naar Candy.
“Candy, we komen hier nog wel een keertje terug. Het is genoeg voor nu”, zei Ben die het wel in de gaten had.
Met tegenzin ging de voorman mee. Nu was zijn wantrouwen nog groter geworden. Maar niet alleen het zijne.
Tegen de avond arriveerden Hoss en Joe bij het restaurant. Ze wisten niet wat er eerder die dag voorgevallen was omtrent het restaurant. De broers stegen af en bonden hun paarden vast.
“Kom Joe. Ik heb trek”, zei Hoss toen Joe wat langer bleef kijken.
Joe glimlachte en liep toen mee. Hij kende de eetlust van zijn broer maar al te goed.
Bij de deur werden ze hartelijk ontvangen door de gastvrouw Mary Ramsey.
“Hoe is de naam heren?”, vroeg ze.
“Cartwright”, zei Hoss.
“Laat eens kijken. Cartwright. Ja. Hier staat het. Kom maar mee want uw tafel is gereed”, zei Mary.
Ze ging de broers voor naar een tafel bij het raam.
“Ga zitten. Wilt u wat drinken?”, vroeg ze.
“Twee bier”, zei Joe.
“Komt eraan”, zei Mary.
Ze liep naar de bar.
“Zijn dat toevallig die twee van Cartwright? Dan zal ik ze een speciale behandeling geven”, zei Derek.
Niemand kon vermoeden hoe doortrapt hij wel niet was.
Mary bracht het bier en zei:“De kok heeft een speciale maaltijd voor jullie verzorgd. We hopen dat het jullie smaakt.”
“Hoss kennende zal het wel smaken”, zei Joe lachend.
Mary lachte ook maar niet om dezelfde reden.
Ze liep naar de keuken en meldde aan Derek:“Die twee zijn nogal enthousiast over dit restaurant. We moeten zorgen dat het zo blijft.”
“Dat zal wel lukken”, zei Derek met de gemeenste grijns van het land.
De maaltijd smaakte Hoss en Joe buitengewoon goed. Toen Derek het dessert maakte roerde hij in beiden een halve theelepel zout vermengd met rode pepers en peper erdoor.
Op het moeten dat Mary het dessert naar de Cartwright broers bracht kwam net de sheriff binnen. Clem wist dat Derek niet te vertrouwen was. Daarom liep hij naar Hoss en Joe.
“Smaakt het heren?”, vroeg de sheriff.
“Ja, het is heerlijk Clem. Ook een hapje?”, vroeg Hoss lachend.
“Nee, dank je. Ik heb al gegeten. Trouwens, ik ben toch al niet populair in dit restaurant. Net als Candy. Wat er met hem gebeurd is zullen jullie thuis wel horen”, antwoordde de sheriff.
“Het zal Candy weer eens niet wezen. Dat zal pa leuk vinden”, reageerde Joe.
“Ik heb je vader nog niet gesproken maar ik kan bijna wel raden aan wiens kant hij staat. Nog een prettige avond verder Hoss, Joe”, zei Clem.
Hij verliet het restaurant.
Mary vroeg:“Wat moest de sheriff van jullie?”
“Het ging over de voorman van onze ranch”, zei Hoss vlug.
“Als hij net zo aantrekkelijk is als jullie of misschien nog aantrekkelijker wil ik hem best eens ontmoeten”, zei Mary uitdagend.
“Hij is oerlelijk en bovendien houdt hij niet van restaurants zoals deze”, zei Joe.
“Ik geloof er echt geen woord van. Je houdt me gewoon voor het lapje”, zei Mary glimlachend.
Ze liet ze alleen.
“Waarom zei je dat Candy oerlelijk is? Je weet dat veel vrouwen en meisjes op hem vallen”, zei Hoss verbaasd.
“Een beetje plagen mag toch wel? Candy komt hier toch niet”, legde zijn broer uit.
Toen de broers om de rekening vroegen kwam Derek naar hen toe.
Hij zei:“Voor jullie was het gratis. Ik hoop dat het gesmaakt heeft en dat jullie gauw weer eens komen eten.”
“Daar kun je op rekenen. Ga je mee Joe?”, vroeg Hoss opgewonden.
Joe knikte en stond op.
Nog flink nagenietend van de maaltijd reden de broers naar de Ponderosa waar Ben en Candy waren. Candy had het bevel gekregen zich voorlopig koest te houden wat het restaurant betrof.
Toen Hoss en Joe thuiskwamen sliep de voorman al.
“Hoss, Joseph, hoe smaakte het eten?”, vroeg Ben direct.
“Zeer goed pa. Hoezo?”, vroeg Joe verbaasd.
“Die kok heeft wel Candy verwond vanmiddag. Hij heeft 10 hechtingen in zijn hand”, legde Ben uit.
“Dat bedoelde Clem dus toen hij zei dat er wat met Candy gebeurd was”, zei Hoss.
“Lokte hij het niet zelf uit?”, vroeg Joe voorzichtig.
“Volgens Candy zelf niet. Bovendien zag de sheriff alles wat er gebeurde. Candy slaapt nu dus laat hem met rust. Ik vertrouw die kok niet”, antwoordde Ben.
Zijn zoons merkten wel dat hun vader erg anders over het restaurant dacht. Ze waren wel zo verstandig om niet verder in discussie te gaan.
Mary vroeg aan Derek:“Ze hadden het over hun voorman Candy. Is dat toevallig diezelfde kerel als waar jij het mee aan de stok had vanmiddag?”
“Ik denk van wel. De naam Candy komt hier niet zo veel voor. Overal waar ik in Virginia City kom hoor ik die rotzak zijn naam vallen. Ik wil hem in handen hebben. Die twee Cartwright broers staan aan onze kant. Probeer jij dan die Candy te versieren met al je charmes”, zei Derek.
“Hij zal voor me vallen als een blok”, zei Mary verheugd.
“Hij is wel heel gauw aangebrand. Ik waarschuw je maar alvast”, zei Derek.
Hij ging alvast een plannetje bedenken om zijn vijand uit te schakelen.
“Ik krijg hem wel”, reageerde Mary vastbesloten.
De volgende morgen verscheen Candy zeer opgewekt en wakker aan het ontbijt.
Ben vroeg hem geïnteresseerd:“Hoe is het met je hand? Denk je dat je kunt werken?”
“Het doet nog wel pijn maar ik denk wel dat ik kan gaan werken. Hoezo Mr Cartwright?”, vroeg de voorman.
“Wel, ik wilde vandaag naar Carson City rijden om daar meer informatie in te winnen over Derek Ramsey. Jij blijft op de ranch zolang je hand nog niet genezen is”, zei de rancher.
Candy knikte en begon vlug aan zijn ontbijt. Zoveel zin om Hoss en Joe te zien had de voorman ook weer niet. Het nieuwe restaurant was een zeer heet hangijzer in huize Cartwright. Om daar over te praten zo vroeg in de morgen zagen Ben en Candy niet zitten.
Na hun ontbijt ging Candy aan het werk en Ben naar Carson City. Candy zorgde er wel voor dat hij uit Virginia City bleef. Ben reed in een rustig tempo naar Carson City. Daar bezocht hij de sheriff.
“Mr Cartwright, wat kan ik voor u doen?”, vroeg de sheriff.
“Recentelijk is er in Virginia City een nieuwe restaurant geopend. De eigenaar ervan is Derek Ramsey. Gistermiddag heeft hij met opzet mijn voorman verwond. Ik vertrouw die Ramsey niet. Is hij hier ook al geweest?”, vroeg de rancher.
“Ja, hij is hier ook een tijdje geweest. Toen zijn er verscheidene mensen gestorven aan een bepaalde voedselvergiftiging. Maar voordat we hem konden pakken was hij al gevlogen. Hoe denkt Clem Foster er over?”, vroeg de sheriff.
Ben zei:“Ik heb er nog niet met hem over gesproken maar zover ik Clem ken zal hij er ook wel wantrouwen over hebben. Alleen mijn voorman weet dat ik hier ben. Bedankt voor de nieuwe informatie.”
De rancher ging naar Virginia City. Voor het kantoor van de sheriff stopte hij. Hij steeg af en bond zijn paard vast. Hierna ging de rancher naar binnen. Clem had niets te doen en zat een spelletje patience te spelen om de tijd te doden.
“Goh Ben Cartwright. Lang niet meer gezien”, reageerde de sheriff.
“Ik kan van jou hetzelfde zeggen, Clem Foster. Ik heb nieuws dat je vast wel zal interesseren”, zei Ben kalm.
Clem legde meteen zijn kaarten neer en keek met een nieuwsgierige blik de rancher aan. Ben vertelde wat hij in Carson City had gehoord over Derek Ramsey.
“Dat is zeer interessant wat je me daar vertelt. Ik vertrouw die Ramsey ook niet. Heeft Candy je verteld wat er met hem gebeurd is?”, vroeg Clem.
Ben knikte en zei:“Ik heb hem verboden zich met dat restaurant te bemoeien. Maar dat zal voor hem erg moeilijk zijn. Je weet hoe hij is.”
Clem glimlachte en zei:“Dat weet ik inderdaad. Hoss en Joe denken zeker wel positief over het restaurant. Ze zaten in elk geval lekker te smullen gisteravond.”
“Ze zijn het er samen over eens. Toen ik wegging sliepen ze nog. Ik ga eens kijken hoe het staat met de lieve vrede op de Ponderosa”, antwoordde Ben.
Hij verliet het kantoor waar de sheriff verder ging met zijn kaartspelletje.
Op de Ponderosa waren Hoss en Joe inmiddels al uit bed gekomen. Maar ze voelden zich niet 100%.
In de woonkamer vroeg Hoss:“Volgens mij hebben we iets teveel gegeten in het restaurant. Denk je ook niet Joe?”
“Of iets verkeerds”, reageerde zijn broer.
Hop Sing kwam een kijkje nemen en zei:“Mr Hoss en Little Joe zien wit. Nog witter dan witbrood.”
“We voelen ons ook niet goed, Hop Sing”, antwoordde Hoss.
“Buitenlucht goed voor jullie”, klonk het advies van de Chinese kok.
“Kom Hoss, dan gaan we Candy bezig houden”, zei Joe met een pijnlijke glimlach.
Buiten vonden ze de voorman enigszins onhandig aan het werk.
“Morgen Hoss, Joe. Voelen jullie je wel goed?”, vroeg Candy toen hij de broers zag.
“Nee! Hou je commentaar maar voor je”, zei Joe.
Candy haalde zijn schouders op en ging door met zijn werk. Hij had niet echt zin in een conversatie met Hoss en Joe. Het zou toch in ruzie eindigen en dat zag hij ook niet zitten.
Nadat Hoss en Joe alleen waren gelaten door Candy gingen ze weer naar binnen. Maar nog voordat ze de voordeur hadden bereikt ging Hoss als eerste over zijn nek gevolgd door zijn broer. Candy kwam direct toesnellen maar wist niets te zeggen. Hij zag het braaksel liggen en ging tenslotte naar de keuken om Hop Sing te zeggen wat er gebeurd was.
“Hop Sing, Hoss en Joe hebben op de veranda gebraakt”, zei Candy aan een stuk door.
“Hop Sing meteen meelopen”, zei de kok.
Ze liepen naar de voordeur en de voorman deed hem open . De broers zaten aan tafel bij te komen van het braken.
“Mr Hoss en Little Joe naar bed. Candy Doc waarschuwen”, beval Hop Sing.
Candy ging meteen naar Virginia City. Onderweg dacht hij:‘Hier zit die verdomde Ramsey achter!’
Op de ranch gingen Hoss en Joe naar bed. Ze wisten niet hoe hun vader hierop zou reageren.
Terwijl Candy naar Virginia City reed was Ben juist op weg naar de Ponderosa. Ze kwamen elkaar halverwege tegen.
“Candy, wat had ik tegen jou gezegd?”, vroeg Ben direct.
Het was voor hem een complete verrassing om zijn voorman te zien.
“Ik weet het Mr Cartwright. Maar eh…..Hoss en Joe zijn ziek geworden. Hop Sing stuurde me naar Virginia City om Doc Martin te waarschuwen”, legde hij uit.
“Jij gaat naar de ranch en ik ga om Doc Martin. Ingerukt!”, zei de rancher.
Ze keerden hun paarden en reden naar waar ze vandaan kwamen.
Candy zag de eerst komende dagen op de ranch somber in. Hij besloot zich zo koest mogelijk te houden en te proberen zich niet op de kast te laten jagen.
In Virginia City ging Ben direct naar Doc Martin. Hij steeg af en stormde de praktijk binnen.
Doc keek op en vroeg verbaasd:“Ben, wat is er?”
“Candy zei me dat Hoss en Joseph ziek geworden zijn op de ranch. Kom je?”, vroeg de rancher.
Dat gebeurde.
Op de ranch voelden Hoss en Joe zich niet veel beter. Ze hadden weliswaar overgegeven maar het had niet veel geholpen. Hop Sing liep de benen uit zijn lijf voor hen en mopperde in zijn moedertaal op de broers. Gelukkig voor de kok arriveerden Ben en Doc Martin op de Ponderosa.
Ze gingen naar boven en de rancher zei:“Hop Sing, Doc is hier.”
“Eindelijk Mr Cartwright. Mr Hoss en Little Joe lastig zijn nu”, klaagde Hop Sing.
Ben had moeite om niet te glimlachen want hij wist dat zijn kok soms behoorlijk kon overdrijven.
Nadat hij beide broers had onderzocht vroeg hij op de gang aan Ben en Hop Sing:“Ze hebben allebei iets gegeten wat zeer verkeerd was. Je weet zeker niet wat?”
“Nee, ze zijn gisteravond wezen eten in het restaurant van Ramsey. Denk je dat het er iets mee te maken heeft? Candy is er ook al gewond door geraakt”, zei Ben.
“Ik denk van wel. Denkt Clem er ook zo over?”, vroeg Doc terwijl ze naar beneden liepen.
“Ja. Hij heeft Derek Ramsey al stevig onder handen genomen. Ik heb ook al kennisgemaakt met hem maar ik mag hem totaal niet”, antwoordde de rancher.
“Zorg ervoor dat Hoss en Joe voldoende rust krijgen en Candy zijn hand niet teveel gebruikt. Volgende week kunnen de hechtingen eruit”, zei Doc voordat hij de ranch verliet.
Een week lang bleef het rustig rondom de Cartwrights. Hoss en Joe herstelden opvallend snel van hun voedselvergiftiging. De hand van Candy genas ook zeer vlug van de snij wonden.
Die week bleef de voorman zoveel mogelijk uit de buurt van beide Cartwright broers. Hierdoor kon een ruzie voorkomen worden. Er waren al spanningen genoeg op de Ponderosa. Het viel Ben wel op dat zijn voorman erg stil was sinds het ongeluk met zijn hand. Candy zelf zei er ook weinig over. Hij moest dit eerst verwerken en probeerde dit te doen door zo hard mogelijk te werken.
Toen Joe zich weer goed voelde ging hij op een middag naar Virginia City. Hij wist eerst niet dat Candy er ook was. De jongste Cartwright was in de Lucky Nuggett toen Candy voorbij kwam rijden. Niemand wist wat de gevolgen waren van hun aanwezigheid in de stad.
Mary Ramsey stond buiten het restaurant en zag de voorman komen. Haar hart begon harder te bonzen en ze werd helemaal warm van binnen. Ze was vastbesloten Candy aan de haak te slaan. Om dit te bereiken gooide ze al haar charmes in de strijd om de voorman voor zich te winnen. Maar ze had niet gerekend op zijn eigenzinnigheid.
Mary ging naar binnen en zei tegen Derek:“Die Candy durft zijn gezicht hier weer eens te vertonen. Hij kwam net langsrijden.”
Derek keek op en zei grijnzend:“Hij loopt in zijn eigen val. Ik kan niet wachten totdat het zover is. Jij gaat hem verleiden zodra je er de kans ervoor krijgt. Dan breng je hem naar de achterkamer waar ik met hem zal afrekenen. De wereld zal mij eeuwig dankbaar zijn voor het verlossen van Candy!”
“Reken maar schat”, lachte Mary.
Ze ging zich omkleden om haar nieuwe liefde te kunnen versieren.
Nadat Candy zijn hand had laten onthechten wist hij niet dat hij gauw weer een bezoekje aan Doc zou brengen. Buiten ging hij naar de Silver Dollar Saloon om zijn keel te smeren.
Toen Candy binnen was keek Mary opvallend naar hem. Ze liep naar de bar en ging naast hem staan.
“Hallo cowboy”, zei ze heel verleidelijk en met een zwoele stem.
“Hallo miss”, zei Candy wat beleefd maar hij besteedde verder geen aandacht aan haar.
Mary deed een nieuwe poging om hem te versieren.
“Mag ik je wat te drinken aanbieden? Hoe heet je eigenlijk? Ik ben Mary”, zei ze.
Ze keek hem tegelijkertijd aan met haar bruine kijkers.
“Nee, ik heb nog. Trouwens, ik ga toch zo weer weg”, antwoordde de voorman naar zijn glas kijkend.
“Ik val op mannen met bruin haar en blauwe ogen zoals jij”, zei ze verleidelijk.
“Pech voor jou want ik val niet op vrouwen die zich zo opdringen”, reageerde Candy resoluut.
Hij dronk zijn glas leeg en verliet de plaats aan de bar waar hij stond.
“Wat is hij een koude kikker zeg”, zei Mary beledigd.
Ze ging naar het restaurant en zei tegen Derek:“Die Candy is bijdehanter dan we dachten. Hij valt niet op mij. Nu mag jij het proberen.”
Derek kreeg al direct een idee om voorgoed met Candy af te rekenen. Hij besloot de voorman een speciale uitnodiging te sturen. Mocht deze geaccepteerd worden, dan waren de laatste uren van Candy geteld. Derek genoot daar al van bij de gedachte alleen. Maar de nieuwe kans om met hem af te rekenen kwam al eerder dan verwacht.
Mary zei:“Derek, ik hou niet meer van jou!”
“Nou, ga dan maar weg uit mijn restaurant”, schreeuwde Derek tegen haar.
“Fijn!”, zei ze huilend en overstuur rende ze het restaurant uit.
Ze botste tegen Joe op die haar kalmeerde.
“Mary, wat is er?”, vroeg hij kalm.
“Derek heeft me eruit gezet omdat ik zei dat ik niet meer van hem hield”, huilde ze nog wat na.
“Kom maar mee wat drinken in de saloon. Het zal heus zo’n vaart niet lopen”, zei Joe en nam haar in zijn armen.
In de Silver Dollar Saloon stond Candy nog steeds. Hij liet van verbazing bijna zijn glas vallen toen hij Mary zag met Joe. Hij haalde zijn schouders op en deed alsof hij ze niet had gezien. Mary ging aan een tafeltje zitten terwijl Joe wat te drinken ging halen.
“Hallo Candy. Is die dame daar aan dat tafeltje niet iets voor jou?”, vroeg Joe.
“Nee, niet mijn type Joe. Ze is meer wat voor jou”, zei Candy wat afwezig.
Hij was niet in de stemming voor een gezellig praatje.
“Wat ben je toch gezellig zeg”, reageerde Joe.
“Laat me toch met rust”, zei Candy wat uit zijn humeur en hij verliet de saloon.
Sinds dat restaurant geopend was voelde hij de spanning op de ranch. Hij liep voorbij het restaurant en stopte toen. Zijn blik viel op het bord dat buiten hing. Er stond op:“EET HIER GOED EN GOEDKOOP!” Het bord hing pal boven de ingang van het restaurant. Candy wist wat Ben Cartwright hem uitdrukkelijk had verboden. Ergens kon hij de verleiding niet weerstaan. Ook al wist hij verdomd goed wat zijn werkgever hem had gezegd.
Candy wist dat hij zich op glad ijs begaf. Zo populair was hij ook weer niet in het restaurant. Het was nog stil toen de voorman naar binnenging. Derek zag hem komen en dacht:‘Daar is die bemoeial weer. Ik zal direct met hem afrekenen. Zijn laatste uur heeft geslagen.’
Hij pakte zijn revolver en liep naar de voorman. Intussen was Candy naar de bar gelopen en keek verbaasd om zich heen. Hij zette zijn hoed iets achterover en leunde op de bar. Hoewel hij nu zelf het restaurant van binnen zag was dat nog niet de aanleiding om zijn mening erover te veranderen. De blik op zijn gezicht zei meer dan duizend woorden. Hij wilde weggaan maar toen opeens…. Candy zag eerst niet dat de kok achter hem stond. Dit merkte hij pas toen er een revolver stevig tussen zijn ribben geplaatst werd.
Een stem zei:“Lopen bemoeial! Jij zal dit niet kunnen navertellen.”
De voorman werd gedwongen naar een donkere kamer te lopen. Wijselijk hield hij zijn mond.
Derek zei gemeen lachend:“Jij dacht slimmer te zijn. Mooi niet. Ik hou niet van kerels zoals jij.”
Derek haalde de revolver weg om de deur met beide handen te openen. Candy bedacht zich geen moment en maakte van de situatie gebruik om de kok buiten westen te slaan. Voordat dit gebeurde ging de revolver af en Candy kreeg een kogel vlak langs zijn rechteroog. De voorman was even van de wereld en liep wankelend naar buiten. Toevallig kwam net Clem langs. Hij zag Candy strompelend naar buiten komen. De sheriff ving de voorman net op tijd op. Gelukkig kwam net Doc Martin langs. Samen brachten ze de voorman naar de praktijk van Doc.
“Candy, wat is er gebeurd?”, vroeg de sheriff.
Maar de sheriff kreeg geen antwoord.
“Ik verzorg hem en breng hem daarna naar huis. Dus Clem, ….”, zei Doc.
Clem knikte en ging weg. Buiten besloot hij Derek Ramsey te ondervragen. Maar hij was nog steeds bewusteloos.
De sheriff liep het beruchte restaurant binnen en zag hem liggen. Hij knielde neer en sloeg de kok zachtjes zodat deze wakker werd.
“Sheriff, je moet die Candy arresteren. Hij bezorgt ons restaurant een zeer slechte naam. Hij sloeg me neer zonder enige reden”, zei Derek die langzaam bijgekomen was.
“Ik bracht anders net Candy naar de dokter met een schotwond bij zijn oog. Hij kon niet zeggen hoe hij er aan kwam. Weet jij er toevallig meer van?”, vroeg Clem onpartijdig.
“Wat denk je wel? Ik zou nooit iemand neerschieten”, antwoordde Derek beledigd.
Clem wist zeker dat Candy nooit iemand zomaar neer zou slaan als daar geen goede reden voor was.
“Kom Derek. Ik neem je mee naar mijn kantoor. Dan kun je een verklaring afleggen”, zei de sheriff.
Hij nam wel het wapen in beslag. Derek stond op en liep mee met de sheriff.
Intussen lag Candy onder het mes waar Doc de kogelresten weghaalde. De schotwond had het zichtvermogen van de voorman gelukkig niet aangetast. Toen de behandeling voorbij was verbond Doc het hoofd en rechteroog van Candy met verband. Langzaam kwam Candy weer bij.
“Waar ben ik? Wat is er gebeurd?”, vroeg de voorman verward.
“Je bent in mijn praktijk. Iemand schoot je neer. Moet ik je naar de Ponderosa brengen?”, vroeg Doc kalm.
Candy knikte en stond langzaam en voorzichtig op. Met moeite kon hij zich staande houden omdat de duizeligheid zich meester van hem wilde maken. Candy knipperde een paar keer met zijn ogen. Hierdoor werd hij wat helderder van geest. Doc hielp de voorman in zijn rijtuig en reed richting de ranch van de Cartwrights.
In het kantoor van de sheriff zei Derek:“Ik dien een aanklacht in tegen die kerel wegens mishandeling van een onschuldige man.”
Clem keek hem aan en zei:“Ik zou nu toch wel graag willen weten hoe Candy aan dat schotwond komt dat bij zijn rechteroog zit. Ik hoopte dat jij me dat zou kunnen vertellen.”
“Ik weet niet eens dat hij neergeschoten was totdat jij het me vertelde. Ik kan me alleen maar vaag herinneren dat hij me neersloeg. Sinds wij met het restaurant begonnen is Candy de enige geweest die luidruchtig meldt dat het dicht moet”, zei de kok.
De reactie van de sheriff was iets wat Derek kwaad maakte.
Clem zei:“Ik ken Candy al langer dan vandaag en hij zou zoiets nooit doen.”
“Dat komt omdat jij de sheriff bent. Tegen de sheriff is hij zo beleefd”, zei Derek kwaad en hij verliet het kantoor.
Clem keek hem na en had zo zijn eigen bedenkingen over het restaurant. Maar hij was niet de enige. Ben Cartwright dacht er ook zo over. De sheriff besloot naar de Ponderosa te gaan om daar Candy te ondervragen over wat er in het restaurant gebeurd was.
Op de ranch zag Ben het rijtuig van Doc Martin het erf oprijden. Hij was zeer verbaasd hem te zien nu zijn zoons aan de betere hand waren. De rancher liep naar het rijtuig en zag hoe zijn voorman eruit zag.
Doc stopte het rijtuig voor de veranda en zei:“Candy, je bent thuis. Hallo Ben. Ik heb hier nog een patiënt voor je.”
“Dat zie ik. Candy, wat is er in vredesnaam met jou gebeurd?”, vroeg Ben.
Candy kwam uit het rijtuig en zei:“Ik was in het restaurant om te kijken hoe het er van binnen uitzag. Opeens kreeg ik een revolver tussen mijn ribben geduwd. Ik moest naar een donkere kamer lopen. Plotseling kreeg ik de kans om hem bewusteloos te slaan wat ik dus ook deed. Helaas schoot hij me neer. Ik voel me goed Mr Cartwright.”
“Ik moet wel zeggen dat je er fraai uitziet”, zei Ben grinnikend.
Candy gaf een wrang glimlachje wat hem pijn deed.
“Ben, hou hem in de gaten en wat hij ook wil doen: zorg ervoor dat hij voorlopig op de ranch blijft. Anders zal je toch misschien een nieuwe voorman moeten aannemen”, zei Doc als advies aan de rancher voordat hij weer aan de terugtocht naar Virginia City begon.
Ben knikte en keek hem met Candy na.
Daarna vroeg hij aan Candy:“Je weet wat ik heb gezegd. Ben je dat al vergeten?”
Ben Cartwright had het op de Ponderosa voor het zeggen en als iemand zich daar niet aan hield werd dat echt niet geaccepteerd door de rancher. Wat beschaamd keek de voorman naar de grond. Hij voelde zich net een schooljongen die zijn huiswerk niet had gemaakt.
“Nee Mr Cartwright, dat had ik niet. Maar ik kon de verleiding niet weerstaan”, bekende hij.
“Die verwonding is wel een beetje je eigen schuld. Ik hoop dat jij je lesje geleerd hebt Candy”, zei Ben.
“Jawel Mr Cartwright”, zei de voorman.
“Je mag blij zijn als Ramsey je niet aanklaagt. Daar is best kans op”, zei Ben voordat ze de sheriff zagen komen.
“Mr Canaday, jou moet ik hebben. Ben, kunnen we praten zonder gestoord te worden?”, vroeg Clem.
“Kom maar in mijn kantoor”, zei de rancher.
De drie gingen naar binnen. Candy besefte dat hij ergens fout zat.
De voorman vertelde wat hij nog wist van de schietpartij in het restaurant. Ben en Clem wisten dat hij de waarheid sprak.
“Je bent nodig als getuige voor een eventuele rechtszaak tegen Ramsey. Ik neem aan dat je wilt getuigen?”, vroeg Clem.
Candy knikte.
De sheriff stond op en zei:“Ik weet genoeg. Met de getuigenis van Candy, de voedselvergiftiging van Hoss en Joe plus de verklaring van Doc daarvan heb ik genoeg bewijs om die tent dicht te gooien. Sterkte met je herstel Candy. Je ziet er schitterend uit.”
Candy kon er niet echt om lachen maar Ben wel. De sheriff ging terug naar Virginia City.
Onderwijl zei Ben tegen zijn voorman:“Candy, jij gaat nu rusten. Het draait ook wel door zonder jou. Nu is je gezondheid belangrijker.”
“Goed Mr Cartwright”, zei Candy.
Hij stond op en ging naar zijn slaapkamer. Ben keek hem bezorgd na. Deze situatie zat hem niet bepaald lekker.
In Virginia City schreef Clem een arrestatiebevel uit voor Derek Ramsey. Dat deed hem veel genoegen. He restaurant was hem een doorn in het oog. Als het aan hem had gelegen was het gebouw nooit open gegaan. Dan was de rust ook niet verstoord! De sheriff verliet zijn kantoor en liep naar het telegramkantoor. Hij besloot een telegram te verzenden aan rechter Jackson. In het telegram stond:
Verzoek om rechtszaak – stop – om restaurant dicht te krijgen - stop –
Sheriff C. Foster, Virginia City.
Hij kreeg al direct antwoord dat positief was. Dit stelde Clem zeer tevreden. In het antwoord stond tevens een datum voor de rechtszaak. De sheriff ging naar zijn kantoor en schonk zichzelf een kop koffie in. Hij wist dat Ramsey wel verzet zou plegen maar de sheriff bereidde zich er goed op voor.
’s Avonds tijden het eten vroeg Joe aan zijn vader:“Is Candy er niet?”
“Jawel, maar hij is niet in orde. Hij werd vanmiddag in het restaurant door Derek Ramsey neergeschoten. Hoezo?”, was de wedervraag van Ben.
“Wel, ik kwam Candy vanmiddag in de Silver Dollar Saloon tegen. Hij was uit zijn humeur”, zei Joe.
“De reden waarom hij zich zo vreemd gedraagt komt door dat restaurant”, zei zijn vader kalm.
“Wat heeft dat restaurant ermee te maken?”, vroeg Hoss verbaasd.
Hij stopte zelfs even met eten.
“Wel, Candy is al voor de tweede keer gewond geraakt door Derek Ramsey. Hij gaf hem een schotwond bij zijn rechteroog. Clem weet ervan dus je moet niet vreemd opkijken als dat restaurant van Ramsey binnenkort voorgoed dicht is”, antwoordde zijn vader.
Hoss en Joe keken wel erg raar op toen ze hoorden dat hun voorman door Derek Ramsey zonder enige geldige reden was neergeschoten. Hierdoor moesten ze hun mening over het restaurant herzien.
Intussen ging het zeer slecht met het restaurant van Derek. Men had geruchten gehoord over wat de eigenaar voor de grap had uitgehaald met Candy en de Cartwright broers. De inwoners van Virginia City kenden hen beter dan Derek Ramsey. Hierdoor werd Derek met veel wantrouwen benaderd. De sheriff hield nu meer dan ooit het restaurant en met name de eigenaar in de gaten. Zijn wantrouwen tegen hem werd elke dag steeds groter. Dat dit wantrouwen terecht was bleek de volgende dag.
Heel vroeg in de morgen was er een enorm lawaai te horen. Het leek wel alsof in de hele stad alle ramen sprongen. De sheriff vloog uit zijn kantoor en de kogels vlogen hem om de oren. Vlug zocht hij dekking. Met de revolver in de hand ging Clem voorzichtig naar de plek des onheils. Daar aangekomen zag hij wat er gebeurd was. Uit pure verveling had Derek een paar staven dynamiet in zijn restaurant gelegd en deze tot ontploffing gebracht. Mary vuurde de kogels af op de gezagsdrager maar miste finaal. Toen haar wapen leeg was nam Clem zijn kans waar en schoot hij haar meteen dood. Met een erg afgrijselijke gil raakte de serveerster de grond. Ze was helaas gevallen voor haar vaderland. De sheriff kwam naderbij en zag dat Derek gedood was door de ontploffing. Een zeer grote last viel van de schouders van Clem af.
Algauw was de schade opgenomen en de sheriff begaf zich naar de Ponderosa. Hij was heel erg benieuwd hoe de Cartwrights zouden reageren op het bericht omtrent het restaurant. Hij hoopte in elk geval dat de rust spoedig zou terugkeren in Virginia City.
Op de ranch van de Cartwrights was men bezig met het ontbijt te nuttigen. Toen Hoss en Joe zagen hoe Candy eruit zag moesten ze wel toegeven dat ze fout zaten over Derek Ramsey.
“Hoe voel jij je Candy?”, vroeg Ben.
“Redelijk goed Mr Cartwright. Ik heb nog wel wat stekende hoofdpijn”, antwoordde de voorman.
Ondanks zijn verwonding zag Candy er redelijk opgewekt uit.
“Wel, als Hoss en Joseph zich goed genoeg voelen om te werken op de ranch kunnen ze jouw taken er ook wel bij nemen. Toen zij ziek waren heb jij hun werk overgenomen”, stelde Ben voor.
“Als we het zo goed kunnen maken; ik vind het best. Wat jij Joe?”, vroeg Hoss.
“Mij best. Ga jij ermee akkoord Candy?”, vroeg Joe.
De voorman knikte en zei plagend:“Ik zal ervoor zorgen dat mijn pijn nog erg lang zal duren.”
Deze reactie leverde commentaar van allebei de broers op.
Hoss zei:“Hij is weer erg opgeknapt zo te horen.”
Zijn broer deed er nog een schepje bovenop met de opmerking voor Candy:“ Straks loopt hij ons weer te commanderen.”
“Dat doe ik dus nooit”, zei de voorman alsof hij van niets wist.
Op dat moment werd er op de deur geklopt. Hop Sing kwam uit de keuken en deed de deur open.
“Hallo Hop Sing. Is Ben er nog?”, vroeg de sheriff.
“Mr Cartwright bezig met ontbijt. Loop maar binnen”, zei de kok.
Clem liep naar de eetkamer en zei tegen de vier aan tafel:“Morgen heren. Ik heb nieuws over het restaurant van Ramsey. Vanmorgen vroeg was er een enorme explosie in hun tent te zien en te horen. Ik kreeg een traktatie van kogels toen ik naar buiten vloog. Het bleek dat Mary op me schoot. Toen haar wapen leeg was schoot ik haar dood. Derek was gedood door de grote explosie. Als hij er geen einde aan had gemaakt aan dat verdomde restaurant, dan had ik het gedaan.”
Het was even stil aan tafel.
Toen nam de rancher het woord en hij vroeg:“Nu is het zeker weer rustig in Virginia City?”
“Inderdaad en ik hoop van harte dat het voorlopig zo blijft. Ik dacht dat jullie dit wel zouden willen weten”, zei Clem.
“Is mijn getuigenis nu niet meer nodig?”, vroeg Candy.
“Kom toch nog maar even langs vandaag voor het rapport. Ik wil het er wel bij doen. Nog een prettige dag verder”, antwoordde Clem.
Hij verliet de ranch en keerde terug naar Virginia City.
Door deze geschiedenis kwam er voor een zeer lange tijd geen nieuw restaurant meer in de stad. Hierdoor werd het weer rustig in Virginia City, Nevada. Dit tot grote tevredenheid en opluchting van de sheriff en de Cartwrights.