Het was weer eens tijd om wat vee te drijven naar Ogden. Dat was ook het geval voor Ponderosa ranch eigenaar Ben Cartwright. Zijn zoons (Adam, Hoss en Little Joe) werden hierbij betrokken.
Toen de tweeling van Adam, Mitch en Pam van 15, hiervan hoorde was het stel opeens heel erg aardig en behulpzaam tegen hun ouders, ooms en opa. Natuurlijk viel dit snel op. Enkele dagen voor vertrek werd de tweeling ondervraagd.
“Mitch en Pam, waarom zijn jullie zo erg aardig en behulpzaam tegen ons? Het heeft toch niets te maken met het vee drijven naar Ogden?”, vroeg Ben toen zijn jongste kleinkinderen al sliepen.
Mitch keek zenuwachtig om zich heen en zijn zus verlegde haar blik naar de brandende open haard. De volwassenen wisten nu zeker dat ze iets heel graag wilden maar het niet durfden te vragen.
Uiteindelijk had Mitch de moed gevonden en vroeg hij:“Wij mogen zeker niet mee om te helpen vee drijven?”
Zijn zus viel hem bij door te zeggen:“U wil dat wij mee helpen op de ranch. Dan moeten wij dit onderdeel ook leren.”
“We zullen hard werken en ons keurig netjes gedragen”, zei Mitch.
“Dus daarom waren onze zadels zo keurig schoon”, zei Little Joe, de jongste zoon van Ben.
“En onze paarden verzorgd”, zei zijn broer Hoss.
Adam keek om de beurt zijn vrouw Sally en zijn vader aan.
“Ik zal ze missen maar ik denk ook dat het goed voor de tweeling zal zijn. Wat vind jij, Adam?”, vroeg Sally.
“Wel, als Mitch en Pam meegaan moeten mijn broertjes zich netjes gedragen. Pa, wat vind u ervan?”, vroeg Adam.
Mitch en Pam keken nu hun opa smekend aan. Maar de rancher kreeg ook vragende blikken van zijn zoons en schoondochters (Sally, Betsy en Cora).
“Goed, de tweeling mag mee”, zei Ben uiteindelijk.
“Bedankt opa”, zei Pam namens haar broer.
De tweeling vond het geweldig dat ze mee mochten maar wisten ook dat het hard werken was. Toen de zusjes Lisa en Rose hoorden dat hun broer en zus een paar weken weg zouden zijn vonden ze dat helemaal niet leuk. Op een middag werd de tweeling hiermee geconfronteerd door hun jongere zusjes.
“Jullie krijgen en mogen alle leuke dingen. Fijn met opa mee en die koeien”, zei Lisa.
Rose merkte op:“En wij moeten jullie taak doen: de dieren voeren!”
Mitch en Pam keken elkaar verbaasd aan.
Maar de oudste van het stel had al snel zijn reactie klaar:“Wij mogen alle leuke dingen doen? We zitten wel dag en nacht opgescheept met oom Hoss en oom Joe. Zij ook met ons maar dat is hun pech. Hop Sing blijft ook thuis dus jullie krijgen heerlijk eten. En ook veel meer omdat oom Hoss zijn eten moet delen met ons. Jullie slapen in een warm bed met een zacht kussen maar wij op de koude grond met een hard zadel als kussen. Cody, Skip en Lucky blijven ook thuis bij jullie.”
“Als je het zo bekijkt zijn Rose en ik veel beter af dan jullie”, zei Lisa.
Ze lachten maar Pam zei:“Over 10 jaar mag Lisa in onze plaats gaan. En Rose als ze 15 is.”
De tweeling merkte dat vooral Rose er moeite mee had dat ze weggingen. De jongste dochter van Adam en Sally was stapelgek op de tweeling en was veel bij hen te vinden.
Mitch nam zijn jongste zusje in zijn armen en zei:“We komen echt wel terug. Vraag maar of mama, tante Betsy en tante Cora dan een hele grote taart bakken onder leiding van Hop Sing.”
Hij kuste haar liefdevol.
“Hoe groot moet de taart zijn?”, vroeg Lisa.
“Wel, doe maar heel erg groot want oom Hoss moet er ook een stukje van krijgen”, antwoordde Pam.
Hoewel Mitch besloten had om mee te gaan met de mannen om het vee naar Ogden te drijven had de jongen totaal geen rekening gehouden met zijn honkbaltrainingsschema. Ben en Adam hadden dat wel een zochten daarvoor een oplossing.
Drie dagen voor het vertrek zag Mitch Ben en Adam met elkaar praten in het kantoor. Ben zat zoals gewoonlijk in zijn bureaustoel en Adam op een hoek van het bureau. De jonge Cartwright vermoedde dat het over hem ging want Adam had zijn honkbaltrainingsschema in zijn handen. Hij ging naar ze toe en keek zijn opa en vader vragend aan. De mannen begrepen meteen wat Mitch wilde vragen.
“Mitch, we weten dat je dolgraag met ons mee gaat maar over 2 maanden worden jij en Pam 16 en dat betekent dus dat jij ons kort daarop gaat verlaten. Je vader en ik hebben liever dat jij je trainingen doet op de ranch dan met ons mee te gaan. Tenslotte ben jij de 1e Cartwright die gaat proberen om prof honkballer te worden”, zei Ben.
“Gaan Griff en Dusty ook mee?”, vroeg Mitch.
“Nee, ze blijven hier voor de werkzaamheden die ze moeten doen. Maar als wij weg zijn ben jij de man in huize Cartwright”, antwoordde Adam.
“Ik ben dan wel de enige man in huis met al die vrouwen”, reageerde zijn zoon.
“Weet je Mitch, in het verre Oosten wonen rijke sjeiks. En die hebben ook veel vrouwen om zich heen. Dat wordt een harem genoemd”, vertelde Ben.
De ogen van zijn kleinzoon veranderden meteen in pretoogjes.
“Ik durf te wedden dat die sjeiks vaak met oordopjes in rondlopen. Al dat gekwek van die dames. Ik word soms al stapelgek van mijn zusjes en nichtjes”, merkte Mitch droog op.
Drie generaties Cartwright lachten.
“Heren, dit blijft onder ons. Wat die harem betreft”, zei de rancher serieus nadat ze uitgelachen waren.
Adam en Mitch knikten.
Lisa en Rose waren dolblij dat hun broer thuis bleef maar niet dat Pam toch meeging.
Omdat Mitch thuis was gebleven om te kunnen trainen deed hij ook het werk op de ranch. Zijn zus was wel meegegaan maar niet voor lang.
Op een avond verloor Mitch de macht over de paarden en wagen en de jonge Cartwright raakte ernstig gewond. Hij viel op de grond en werd vertrapt door de paarden. Dusty Rhodes en Griff King zagen de paarden en wagen zonder koetsier komen en vermoedden onraad.
Griff stopte de paarden en zei tegen Dusty:“Ga jij Mitch zoeken. Hij was hiermee weg.”
De deputy voorman vertrok meteen. Hij volgde het spoor van paarden en wagen en vond de jongen al snel. Dusty steeg af en onderzocht Mitch.
“Mitch, kun je me horen?”, vroeg Dusty.
Mitch keek langzaam op en zei:“Wat is er gebeurd?”
“Dat mag jij mij vertellen. De paarden en wagen kwamen gehavend thuis maar zonder jou”, antwoordde de deputy voorman.
Mitch ging zitten en knipperde een paar keer met zijn ogen. Toen voelde hij zijn pijnlijke linkerenkel.
“Dusty, help me overeind”, zei de jongen.
Dat gebeurde maar Mitch kon niet op zijn zere enkel staan.
“Ik help je op mijn paard en dan gaan we samen naar huis terug”, zei Dusty.
Zo gezegd, zo gedaan.
Thuis had Griff Sally al gewaarschuwd en ze had al voorzorgsmaatregelen getroffen om haar zoon te verzorgen. Ze stonden op de veranda te wachten toen Mitch en Dusty thuiskwamen. Sally zag meteen hoe erg gewond haar zoon was en liep naar hen toe. Met hulp van Sally en Dusty kwam Mitch binnen. Griff ging de dokter halen.
“Sally, Mitch kan niet lopen of staan op die enkel”, zei Dusty.
“Leg maar hem in de logeerkamer. Ik haal wel wat ijs”, zei Sally.
Dusty hielp Mitch naar bed en ook met het uitdoen van de loopbeugel en laars.
“Dat ziet er niet best uit jongen. Voorlopig ben jij aan bed gekluisterd”, zei de deputy voorman.
“Als ik in januari maar beter ben zodat ik naar New York kan, dan ben ik al tevreden”, antwoordde Mitch.
“Ik hoop het voor je maar zorg eerst maar dat je beter wordt”, reageerde Dusty.
Toen Sally de slaapkamer binnenkwam ging Dusty naar de woonkamer.
“Hoe is het met Mitch?”, vroeg Cora bezorgd.
“Wel, laat ik het zo zeggen: Mitch zal de komende weken niet kunnen rennen”, antwoordde Dusty.
“Dan weet ik genoeg”, zei Cora.
In de slaapkamer legde Sally de ijszak op de pijnlijke enkel.
“Mam, het doet zo’n pijn”, zei Mitch met tranen in zijn ogen.
“Dat kan ik me voorstellen. Misschien helpt het ijs wel wat”, zei ze zorgzaam.
De jonge Cartwright viel langzaam in slaap maar Sally bleef toch bij hem.
Bij de veedrijvers voelde Pam opeens hevige pijn. Ze hadden kamp gemaakt en de jonge Cartwright zat tegen een boom toen ze pijn voelde. Ze kromp ineen van de pijn. Adam zat bij zijn dochter en merkte dat er wat was.
“Pam, wat is er?”, vroeg hij bezorgd.
“Ik heb opeens hevige pijn in mijn enkel”, antwoordde Pam.
Ze zuchtte hevig en hield haar enkel vast. Ben kwam erbij en knielde neer bij zijn zoon en kleindochter.
“Pa, Pam moet naar een dokter”, zei Adam ongerust.
De rancher merkte hoeveel pijn Pam had en zei:“Ogden is niet ver hier vandaan. Ik ga mee.”
Ze stonden op en gingen naar Ogden. Pam kreeg steeds pijn maar liet niets merken.
In Ogden aangekomen werd direct de dokter bezocht door de Cartwrights.
“Doc, we zijn hier niet ver vandaan met een kudde koeien om te verkopen en te laten vervoeren per trein. Twee uur geleden kreeg deze jongedame hevige pijn in haar enkel. Kunt u haar onderzoeken?”, vroeg Ben.
“Ga maar op de onderzoektafel liggen. Hoe heet je?”, vroeg Doc.
“Pam Cartwright. Oh, ik voel weer wat pijn komen”, antwoordde Pam.
Doc onderzocht haar en keek bedenkelijk naar Ben en Adam.
“Doc, wat is er met mijn dochter?”, vroeg Adam ongerust over het antwoord.
“Pam, heb je soms een tweelingzus of -broer?”, vroeg Doc toen.
“Ik heb een tweelingbroer die 5 minuten ouder is dan ik. Hoezo?”, vroeg Pam verbaasd.
“Hij is thuisgebleven op de ranch”, legde Ben uit.
“Dan kan het zijn dat hij gewond is geraakt in zijn enkel en dat jij het voelt. Maar ik wil je hier houden vannacht voor observatie”, antwoordde de dokter.
“Dat is goed. We komen je morgen weer ophalen”, zei Adam.
Ben en Adam gingen terug naar de anderen terwijl Pam een ziekenhuisbed kreeg. Tot haar opluchting bleef de pijn weg.
“Doc, ik voel die pijn van gisteravond niet meer”, zei de jonge Cartwright.
De dokter onderzocht haar opnieuw en verklaarde haar 100% gezond.
Toen Adam zijn dochter kwam ophalen was ze alweer uit bed.
“Hoe is het met jou?”, vroeg hij.
“Goed”, zei Pam.
Ze bedankten de dokter en gingen naar de anderen. Toch liep Pam wat mank. Niemand wist echter nog niet wat er thuis op de ranch gebeurd was.
Op de ranch onderzocht Doc Paul Martin de jonge Cartwright. Sally en Mitch zagen de zeer ernstige blik op het gezicht van de arts.
“Doc, zeg maar hoe ernstig het is”, zei Mitch uiteindelijk.
Doc antwoordde:“Tot nu toe was alleen je enkel verlamd. Maar doordat dat paard er tegen trapte is je onderbeen helemaal lam geworden.”
“Dus mijn droom om top honkballer te worden kan ik nu ook wel vergeten?”, vroeg de jongen ongerust.
De arts knikte en zei:“Je wonden zullen gewoon genezen maar je verlamdheid niet. Ik kom morgen weer even kijken.”
Hij ging weg. Sally keek haar stiefzoon vragend aan.
“Mam, wat moet ik nu doen? Papa laat me nu zeker niet meer gaan”, zei Mitch moedeloos.
Sally ging op bed zitten, pakte zijn hand en zei:“Eerst moet jij beter worden. Daarna zien we wel verder. Laat je vader maar aan mij over.”
Ze keek hem aan met een veel betekende blik en een glimlach waardoor Mitch genoeg wist.
De jongen zei plagend:“Zo kijkt Rose ook altijd naar mij als ze iets wil. Dat heeft die meid dus van jou.”
Hij kreeg meteen plagend een kussen naar zijn hoofd toegegooid van zijn stiefmoeder. Meteen daarna gaf Sally Mitch een liefdevolle knuffel.
“Ik ben echt blij dat ik via jou en Pam je vader heb leren kennen. Ik hou erg veel van jullie”, zei ze daarna.
“Wij ook van jou”, antwoordde Mitch.
Hij viel in slaap zodat Sally hem alleen liet en de anderen vertelde wat er allemaal gezegd was. Uiteraard waren ook zij diep geschokt door het nieuws.
Het vee drijven zat er op zodat de Cartwrights weer naar hun ranch konden gaan. Vooral Pam had haar broer gemist.
Op een gegeven moment zei ze tegen Ben:“Opa, de volgende keer ga ik alleen mee als Mitch ook mee gaat. Maar als hij naar New York gaat blijf ik thuis.”
“Dat is goed”, zei de rancher.
Hij merkte wel dat zijn oudste kleindochter wat geleerd had tijdens het vee drijven.
De terugreis verliep zeer snel en spoedig waren de Cartwrights weer thuis. Al op het erf merkten ze dat er iets ernstigs gebeurd was.
“Wat doet het rijtuig van Doc Martin hier? Is er soms iets met een van de kinderen?”, vroeg Hoss verbaasd.
Adam en Pam keken elkaar even vlug aan en sprongen van hun paarden af. Ze renden het ranchhuis binnen waar Sally en Doc net uit de logeerkamer kwamen.
“Doc, wat doet u hier?”, vroeg Adam ongerust.
“Adam, Mitch is vertrapt door een paard. Hierdoor is zijn linkeronderbeen helemaal verlamd geworden. Ik vrees dat hij het nog niet helemaal beseft”, was het antwoord.
“Wanneer gebeurde dat?”, vroeg Pam voorzichtig.
“Twee avonden geleden. Hoezo?”, vroeg de arts op zijn beurt.
“Toen kreeg ik last van mijn linkerenkel”, legde het meisje uit.
“Dan heb jij zijn pijn gevoeld. Dat komt vaak voor bij tweelingen”, zei Doc.
Adam en Pam gingen de logeerkamer binnen en zagen een zeer stille Mitch in bed liggen. De pup Skip lag bij hem. Hij was ook blij om Adam en Pam weer te zien want hij blafte hard en kwispelde met zijn staart.
“Skip, ga de anderen maar begroeten”, zei Pam nadat ze hem met Adam had begroet.
De pup rende de kamer uit. Adam ging op bed zitten en keek zijn oudste aan.
“Gaat het een beetje?”, vroeg Adam.
Mitch schudde van nee en antwoordde:“Wat voor toekomst heb ik nu nog? Die honkbalclub uit New York neemt mij nu helemaal niet meer aan. Of welke club dan ook.”
“Mitch, wij kunnen je hulp hier altijd goed gebruiken. Zorg maar eerst dat je zo beter wordt dat je uit bed kunt. Daarna zien we wel verder”, zei zijn vader.
Mitch keek weg van zijn vader en zus.
Om van onderwerp te veranderen vroeg Adam:“Hebben je zusjes zich nog een beetje gedragen terwijl wij weg waren?”
“Moest dat dan?”, vroeg Mitch plagend.
Adam zuchtte diep en antwoordde:“Je weet dat ik wil dat jullie je altijd gedragen. Ook als ik een paar weken weg ben.”
“Natuurlijk hebben we ons netjes gedragen. Mam, tante Betsy en tante Cora waren toch ook thuis. Plus Dusty. Hij vond me overigens”, vertelde Mitch.
“Ik ga me met de kleintjes bezighouden. Pam, blijf jij bij je broer. Ik weet zeker dat jullie elkaar heel wat te vertellen hebben”, zei Adam.
Hij verliet de logeerkamer en ging zich bezighouden met Lisa en Rose. Hoss en Joe hadden hun dochters al om zich heen hangen. Ben had intussen van Sally gehoord wat Mitch was overkomen. Natuurlijk was ook de rancher diep geschokt over wat Mitch was overkomen.
Om te weten of hij andere toekomstplannen voor zijn zoon moest regelen schreef Adam een lange brief aan Steve Johnson over het ongeluk van Mitch. Het antwoord van Steve kwam in de persoon van de coach zelf.
Mitch herstelde vlug van zijn wonden maar bleef erg opvallend mank. Hierdoor kon hij het zware werk op de ranch niet meer doen maar wel op de kleintjes letten en de dieren voeren.
Toen hij op een morgen bezig was met het voeren van de kippen zag Rose Adam per rijtuig komen. Hij had tevens iemand bij zich.
“Mitch, bezoek bij papa”, zei Rose die haar broer elke dag hielp.
De jongen keek op en herkende Steve.
“Ik denk dat hij niet voor opa komt maar voor mij. Hij is die coach uit New York”, antwoordde Mitch.
Adam stopte het rijtuig en floot naar Mitch. Zijn zoon kwam glimlachend naar hem en Steve toe.
“Ik weet wel dat ik een echte aantrekkelijke hartenbreker ben maar dat zelfs mijn vader naar mij fluit is toch wel een dieptepunt”, zei Mitch lachend.
De coach vond het wel vermakelijk maar Adam zei tegen hem:“Nu zie en hoor je zelf waarom ik dolgraag wil dat Mitch met jou meegaat. ”
“Hallo Mitch. Je vader schreef me een brief over jouw ongeluk. Ik wil met eigen ogen zien hoe erg moeilijk jij loopt. Zullen we binnen verder praten?”, vroeg Steve.
Mitch knikte. Ze gingen naar binnen om alles te kunnen bepraten. Pam nam de taak van haar broer over en paste ook op haar zusjes en nichtjes.
Adam stelde Steve voor aan zijn vrouw.
“Sorry dat ik er niet op mijn allerbest uitzie maar ik ben nu eenmaal de vrouw van een ranchers zoon”, zei Sally zich verontschuldigend.
“Geeft niet”, zei Steve.
Ze gingen in de woonkamer zitten. De volwassenen merkten dat Mitch zich niet op zijn gemak voelde.
“Geef maar meteen het slechte nieuws dat ik geen prof honkballer kan en zal worden”, zei Mitch in een poging het gesprek te openen.
“Geen prof honkballer maar ondanks dat je mank bent kun je anderen wel leren honkballen. Heb je weleens gehoord van Alexander Cartwright?”, vroeg Steve.
Mitch knikte en antwoordde:“Hij schreef de regels van het honkbal op.”
“Hij is een neef van ons”, verduidelijkte Adam.
“Wel, onderweg van zijn reis van New York naar San Francisco leerde Alexander iedereen die hij tegenkwam honkbal. Ik denk dat we voor jou ook zoiets hebben. Ik kan wel een assistent-coach gebruiken. Plus jij kan de jongere kinderen leren honkballen. Maar alleen als je toestemming hebt van je ouders en als jij zelf het ook wil. Je wordt er gewoon voor betaald”, legde Steve uit.
Adam en Sally keken elkaar aan en in stilte hadden ze hun toestemming al gegeven.
Mitch vroeg:“Wanneer wil je dat ik begin?”
“Gisteren”, antwoordde de coach.
Iedereen lachte.
Steve zei:“De papieren moeten nog geregeld worden. Maar als je begin volgend jaar naar New York komt kun je zo beginnen. Ik heb voor jou deze 2 instructieboeken meegenomen zodat jij je alvast kunt voorbereiden.”
Hij gaf Mitch 2 instructieboeken voor het honkballen.
“Bedankt Steve”, zei Mitch zeer opgelucht over de uitkomst van het gesprek.
Steve nam afscheid van de Cartwrights en ging weer weg. Adam bracht hem terug naar Virginia City.
Mitch zei tegen Sally toen ze alleen in de woonkamer waren:“Ik ben dus nog maar heel even hier op de ranch.”
“En die tijd ga jij besteden door die 2 boeken van A tot Z en andersom te leren. Wij moeten er maar aan wennen dat jij weg bent. Je vader zei dat opa, oom Hoss en oom Joe ook de Ponderosa runden toen hij in Boston studeerde. Dus dat is straks ook het geval. Ook al ga jij naar New York in plaats van Boston. En wij hebben een reden om op vakantie naar New York te gaan. Reken daar maar op”, zei Sally.
De jongen knikte. Hij besefte nu maar al te goed dat zijn jeugd nu echt voorbij was. Met de instructieboeken nam Mitch bezit van het kantoor. Sally ging terug naar de keuken.
Toen Ben wat later thuiskwam stond hij een beetje verbaasd te kijken toen hij zag dat zijn kleinzoon in zijn kantoor aan het studeren was. De rancher was het wel gewend dat Mitch veel aan het studeren was maar dat deed de jongen normaliteit altijd in de woonkamer. Maar nu was de jonge Cartwright dat aan het doen in het kantoor. Ben liep naar het bureau en kuchte hardop.
Mitch keek op en zei:“Hallo opa.”
“Hallo Mitch. Mag ik vragen waarom jij in mijn kantoor aan het lezen bent?”, vroeg de rancher.
“Dat mag u gerust doen en ik zal ook het antwoord geven. Ik ben niet aan het lezen maar aan het studeren. Eerder deze dag kwam Steve Johnson langs en hij bood me de baan van assistent-coach aan. Tevens kan ik dan in New York jongere kinderen leren honkballen. Ik kreeg deze 2 instructieboeken en mam gaf me toestemming om te gaan studeren. Ik vertrek kort na de jaarwisseling naar New York”, antwoordde de jongen.
Ben wist niet wat hij hoorde.
“Dus jij laat ons Cartwright mannen in de steek voor een baan in New York? Nu weet ik zeker dat Adam jou verkeerd opgevoed heeft”, zei hij plagend.
“Ik kan er ook niets aan doen. Maar ik zal heus nog wel een keertje terugkomen”, reageerde zijn kleinzoon.
“Dat weet ik. Maar echt leuk vind ik het niet. Dat begrijp je”, zei Ben.
Mitch knikte.
Toen stelde Ben voor:“Wat vind je ervan als we op 27 december een afscheidsfeest voor jou organiseren?”
Mitch vroeg voorzichtig:“Dit is toch geen suggestie van oom Joe?”
“Hij weet nog niet eens dat jij in januari weggaat. Het is het minste wat we voor je kunnen doen”, antwoordde de rancher.
“Goed. Organiseer het dan maar”, zei de jongen uiteindelijk.
Ben verliet het kantoor en ging naar de keuken waar zijn schoondochters en Hop Sing waren.
“Dames en Hop Sing, op 27 december wordt er hier op de Ponderosa een afscheidsfeest gehouden ter ere van Mitch. Ik stel jullie aan voor het eten en drinken”, zei de rancher.
Dat was een goed idee.
Enkele dagen later ergens anders op de Ponderosa kreeg Pam slecht nieuws te verwerken. Al een paar jaar had ze verkering met Matthew Walker, de jeugdvriend van haar tweelingbroer.
“Pam, ik ga naar New York om te studeren. Mijn ouders gaan mee”, zei Matthew op een middag.
Pam keek haar vriend aan en zei verbijsterd:“Eerst gaat Mitch weg en dan ga jij hem achterna. Jullie jongens zijn allemaal hetzelfde!”
De jonge Cartwright had veel moeite om niet in tranen uit te barsten. Matthew nam haar in zijn armen en kuste het meisje teder.
“Waarom ga je niet mee? Mitch kan niet zonder jou en ik ook niet. Pa heeft een groot huis tot zijn beschikking met genoeg ruimte voor ons”, was het voorstel van Matthew.
Pam keek hem aan en zei:“Ik ga mee.”
Matthew kuste haar van geluk.
Die avond liet Pam het opeens doodstil worden tijdens het eten.
“Mitch, ik ga met je mee naar New York. Matthew vertrekt ook naar die stad met zijn ouders en we kunnen bij hen wonen”, zei ze tussen 2 happen door.
“Geweldig zus”, zei Mitch direct.
Adam legde zijn bestek neer en vroeg verbaasd:“Dus mijn 2 oudste kinderen gaan tegelijkertijd het huis uit?”
“Ja. Dus mijn afscheidsfeest is ook dat van Pam”, antwoordde Mitch.
“Dan ben ik dus de oudste van papa en mam. Betekent dat ook dat dan ook dat ik jullie kamer krijg?”, vroeg Lisa prompt.
Nu kwam de tweeling direct in actie door te zeggen:“Dat gaat echt niet door. We komen heus wel thuis. Wel moeten jij en Rose goed voor Cody, Skip en Lucky zorgen.”
Dat werd beloofd door Lisa en Rose.
Toen zei Hoss:“Adam, als straks de tweeling weg is heb je meer tijd over om ons te helpen met het werk.”
“Hoss, je vergeet dat ik samen met Sally nog 2 meiden heb om ze goed en netjes op te voeden. Je hebt er zelf ook 2 en Joe zelfs 3. Arme vrouwen van jullie”, reageerde Adam.
Toen zei Betsy:“Adam, je bent soms weken weg zodat Sally opgescheept zit met de kinderen.”
“Dat is voor de ranch. Bovendien nam ik de tweeling de laatste weken mee”, was Adams reactie.
“Vroeger leek het wel alsof ik soms 4 vaders had”, merkte Mitch op.
“En toch ben je goed terecht gekomen. Hoe is dat nou mogelijk?”, vroeg Joe plagend.
“Nou oom Joe, in ieder geval niet door jou”, was de snelle reactie van zijn neefje.
Iedereen lachte.
“Omdat ik zijn vader ben, broertje”, zei Adam droog.
Cora zei:“Dan mogen de drieling en ik wel oppassen als Joe weer eens met een plan komt.”
“De kleintjes sturen het toch in de war of oom Hoss zal het wel voor hem verpesten”, zei Pam.
Joe verzuchtte:“Wat zal ik blij zijn als jullie tweeën straks weg zijn.”
Zijn vrouw zei:“Joe wil het niet toegeven maar hij zal jullie, Mitch en Pam, ook missen.”
Mitch keek zijn zus aan en vroeg:“Zus, zullen we dan toch maar blijven?”
“We willen toch ook dat de kleintjes onze ooms en vader plagen als wij er niet zijn?”, vroeg Pam.
Haar broer knikte.
Toen stelde Mitch een voor Ben vervelende maar voor Hop Sing een leuke vraag:“Opa, is het in orde als Hop Sing met ons meegaat? Mam, tante Betsy en tante Cora kunnen dan zijn taken in huis overnemen. Goed?”
Nog voordat de rancher kon reageren zei de kok die de vraag van Mitch had gehoord:“Hop Sing graag meegaan naar New York.”
“Hop Sing, dat is dan afgesproken”, zei de jonge Cartwright.
“Mitch, je mag dan wel mijn oudste en enige kleinzoon zijn maar dat betekent nog niet dat je ook mijn, ik bedoel onze, kok mag meenemen. Toevallig weet ik dat Mrs Walker ook uitstekend kan koken”, zei Ben.
“Het was te proberen”, zei zijn kleinzoon.`
Niet veel later kwam Joe thuis met de post. Hij gaf het meteen aan zijn vader.
Ben zag dat er een pakje vanuit Honolulu bij zat en zei:“Joseph, haal je neefje want er is post voor hem gekomen.”
Joe ging naar buiten waar Mitch bezig was om Rose en Inger te leren gooien naar elkaar.
Hun oom keek het even aan en zei toen:“Ik begrijp niet waarom je helemaal naar de andere kant van het land gaat als je hier ook coach kan zijn.”
“Daar kan ik fulltime bezig zijn met honkbal en hier niet”, antwoordde Mitch.
“Je moet bij opa komen want er is post voor je”, zei Joe.
Mitch liep naar het ranchhuis en ging naar binnen.
“Oom Joe zei dat er post voor me was”, zei de jongen.
“Dat klopt. Ik denk dat jij hier heel blij mee zal zijn”, zei de rancher terwijl hij Mitch het pakje gaf.
De jongen bekeek het adres en zei glimlachend:“Het is van Alexander Cartwright.”
Hij maakte het open en vond in het pakje een boek.
“‘De regels van het honkbal’. Dit boek kan ik ook erg goed gebruiken”, zei Mitch.
Hij liet het zien aan Ben en ook hij was onder de indruk.
Nog diezelfde dag ging er een bedankbrief van de Ponderosa Ranch naar Honolulu.
Op 27 december werd op de ranch een groots afscheidsfeest gehouden. Alle bekenden, vrienden en kennissen van de Cartwrights waren uitgenodigd en ook gekomen. Natuurlijk waren sheriff Roy Coffee en deputy Clem Foster er ook.
“Adam, hoe voelt het nu de tweeling straks weggaat?”, vroeg Roy.
“Vreemd. Maar ik weet wel dat Lisa en Rose pas het huis uit mogen als ze gaan trouwen. En dat gebeurt pas als ze 35 zijn”, antwoordde de oudste Cartwright jongen.
“Ik wens jou en Sally daar veel succes en sterkte mee”, reageerde de sheriff.
“Bedankt”, zei Adam glimlachend.
Toen nam Ben het woord:“Ik wil eerst iedereen welkom heten op dit afscheidsfeest voor Mitch en Pam Cartwright. Normaal vieren ze op deze datum hun verjaardag met hun vrienden maar dit jaar is dat niet het geval. Zoals de meeste van jullie weten is de droom van Mitch om prof honkballer te worden. Helaas door een ongeluk kan hij dat niet meer. Maar mijn enige kleinzoon gaat op 2 januari naar New York om assistent coach te worden bij de New York Nuggets. Zijn tweelingzus Pam gaat met hem mee omdat ze niet zonder elkaar kunnen. Wij vinden het niet leuk maar het is hun eigen beslissing en die moeten wij respecteren. Laten we een toost uitbrengen op 2 jonge en bijzondere Cartwrights: Mitch en Pam.”
Iedereen toostte op de tweeling.
“Geniet van het feest en de tweeling zolang dat nog kan”, zei Hoss.
Iedereen lachte.
Maar er werd nog harder gelachen om de opmerking van Mitch:“Zolang oom Hoss maar kan genieten van al het eten. Vooral de kaas en wortel hapjes.”
Hoss wierp zijn neefje een zeer verontwaardigde blik toe en zei:“Ik zal zijn opmerkingen echt niet missen!”
Wederom werd er gelachen wat leidde tot de reactie van Mitch:“Ik de zijne ook niet.”
Het was een zeer gezellig feest en de tweeling besefte wel dat ze dit soort feesten moesten missen maar toch stond hun besluit om weg te gaan vast.
Datum: 2 januari 1879. De tweeling werd wakker met een vreemd gevoel.
“Zus, vandaag begint ons nieuwe leven”, zei Mitch na een lange geeuw.
“Inderdaad. Zou papa met ons meegaan naar New York?”, vroeg Pam.
“Tot aan de trein misschien. Mam laat hem vast niet gaan tot in New York. Dat mag niet van haar. Papa is wel ouder maar hij heeft niets te vertellen bij mam”, antwoordde haar broer.
“Maar oom Hoss en oom Joe ook niet”, giechelde zijn zus.
Ze lachten.
Speciaal voor de tweeling had Hop Sing een zeer uitgebreid ontbijt klaar gemaakt. De Cartwrights lieten het zich goed smaken maar toch was de sfeer anders dan normaal aan tafel.
“Jullie komen toch wel terug?”, vroeg Lisa voor de zekerheid.
Pam antwoordde:“Natuurlijk komen we wel terug. Ook zullen we schrijven.”
“Wij zullen jullie ook schrijven”, beloofde Hoss.
“Oom Hoss krijgt de adressen van alle restaurants in de stad”, zei Mitch.
Iedereen lachte. Hoss wierp zijn neefje een boze blik toe.
Na het ontbijt werd de bagage naar beneden gebracht en begon het afscheid nemen.
Mitch ging bij de oude hond Cody zitten, aaide hem en zei:“Cody, het breekt mijn hart om jou hier achter te laten. We hebben samen zoveel meegemaakt. Zorg goed voor Skip en Lucky en pas op de meiden. Maar pas ook op voor ze.”
Hij kuste hem en Cody gaf een paar likken terug. Skip en Lucky kwamen ook bij hen zitten. Lucky gaf Mitch kopjes en Skip likte zijn baasje. In ruil ervoor kregen ze een aai. Pam nam ook als eerste afscheid van hun huisdieren.
Het kostte iedereen moeite om afscheid te nemen van de tweeling. Terwijl Hoss en Joe de bagage in de wagen laadden nam de tweeling afscheid van de anderen. Vooral Sally had moeite om niet te gaan huilen toen ze gedag zei tegen Mitch en Pam.
“Mam, beloof me dat jullie van de zomer naar ons komen op vakantie”, zei Pam.
“Dat beloof ik. Met Lisa en Rose aan mijn zijde kan je vader echt geen nee zeggen. Vertrek nu maar snel voordat ik echt ga huilen om jullie vertrek”, beloofde Sally.
Toen kwam Hop Sing met 2 schoudertassen.
“Hop Sing cadeau voor tweeling. Tassen vol met cake en koekjes”, zei de kok.
“Bedankt Hop Sing. Dit houden wij bij ons”, zei Mitch.
Toen kwam Adam binnen en vroeg:“Gaan jullie mee?”
“Ik ga ook mee”, zei Rose spontaan.
“Laat haar maar meegaan”, zei Sally.
Zodoende ging Rose ook mee naar Virginia City.
Op het station gaf Adam zijn tweeling ieder een pakje.
“Wat zit erin?”, vroeg Pam.
“Maak maar open. Dan weet je het”, antwoordde haar vader.
De tweeling maakte het open en zag dat het een boek was. Adam kreeg 2 vragende blikken.
“Dit is het dagboek van jullie moeder. Ze wilde dat jullie er een exemplaar van kregen als je het huis uit ging. Vanaf de dag dat wij elkaar ontmoette tot de dag dat ze overleed. Ik heb er 3 exemplaren van laten drukken. Jullie hebben er elk eentje en Lisa krijgt de hare later”, legde hij uit.
“Bedankt papa”, zeiden Mitch en Pam tegelijk.
Adam nam zijn 2 oudste in zijn armen en kuste ze liefdevol. Intussen waren Dan, Laura en Matthew Walker er ook bijgekomen.
“Jongens, jullie grootste fan wil ook afscheid van jullie nemen”, zei Ben.
Nu namen Mitch en Pam hun zusje om de beurt in hun armen.
“We zullen jou ook missen. Maar als jij met ons meegaat en papa en mama blijven thuis gaan ze jou helemaal missen. Vraag maar of jullie in de zomer naar ons op vakantie gaan”, zei Mitch.
“Goed”, zei Rose met tranen in haar ogen.
Ze kuste de tweeling. Haar broer en zus hadden ook tranen in hun ogen. Gelukkig voor hen en de Walkers kwam de trein er net aan. Ze pakten hun bagage en stapten in de trein. Adam had zijn dochter vast en had het ook moeilijk.
“Ze zullen het wel redden. Je hebt ze goed en zo zelfstandig mogelijk opgevoed, samen met Mary en Sally”, zei Ben.
Adam antwoordde:“Dat is wel zo maar New York is zo ver weg en ze zijn nog erg jong.”
“Jij was nauwelijks 2 jaar ouder toen jij naar Boston ging. En jij was alleen. Mitch en Pam hebben elkaar + de Walkers. Dan en Laura zien de tweeling ook als hun zoon en dochter”, zei Ben.
Ze zagen de trein vertrekken. Rose zwaaide totdat de trein uit het zicht verdwenen was.
“Laten we maar naar de ranch gaan want het leven gaat door. Voor jou is er meer werk te doen nu de tweeling weg is”, zei de rancher.
Adam knikte en met zijn vader en dochter ging hij terug naar de ranch.
Nu de tweeling niet meer op de Ponderosa woonde betekende dat natuurlijk niet dat er rust kwam op de ranch.