In het honkbalstadion van de Las Vegas Cubs was een gloednieuw videoscherm geplaatst. Club sponsor Frank Baker was er apetrots op. Vooral om dit stadion het enige was met een videoscherm. Om dit te vieren had de club een honkbalwedstrijd georganiseerd tegen de San Francisco Kings. De Cubs hadden al vaak van de Kings gewonnen en dat zou ook deze keer gebeuren. Althans dat dachten de Cubs. De wedstrijd vond plaats op 12 april 2012 en was tevens het begin van het seizoen.
Voor de wedstrijd werd met veel bombarie het videoscherm onthuld met een foto van Frank Baker als startscherm. Een luid applaus was zijn deel. Het hele stadion was uitverkocht.
“Spelen maar”, riep de hoofdscheidsrechter na de openingsceremonie.
De thuisploeg nam hun positie in het veld in. De 1e slagman ging naar de thuisplaat en kon na 4 ballen naar het 1e honk met 4 wijd (vrije loop).
“Wie is Frank Baker?”, vroeg 3e honkman Mitch Cartwright.
Coach Steven Keller antwoordde:“Hij is de sponsor van deze club en zo arrogant als wat.”
De jonge Cartwright begon te glimlachen. Intussen waren het 1e en 2e honk bezet door 2x vier wijd. Korte stop Vernon Young kwam op de honken door geraakt werpen.
De stadionspeaker zei:“Aan slag voor het eerst in deze competitie 3e honkman Mitch Cartwright met rugnummer 12.”
Steven had Mitch gezegd aan welke kant van de thuisplaat hij moest staan en dat deed hij. Vijf ballen later stond hij op volle bak (3 wijd en 2 slag). Toen keek hij even vlug naar het videoscherm waarop een stilbeeld van Frank te zien was met zijn aller arrogantste grijns. Mitch dacht:‘Nu zal jij niet meer lachen!’ Even later sloeg de jonge Cartwright de bal het stadion uit via het videoscherm waarbij de San Francisco Kings niet alleen met 4-0 voor stonden via de grand slam homerun (een homerun met alle honken bezet) van de 3e honkman maar ook was Frank Baker op het videoscherm onthoofd. Niet alleen het publiek vond het lachwekkend maar ook de beide teams.
Frank werd kwaad, pakte een megafoon en bulderde erdoor:“Wie heeft het lef om mijn videoscherm te slopen?”
“Wat een geweldig debuut voor 3e honkman Mitch Cartwright! Niet alleen slaat hij een grand slam homerun maar ook sloopt hij een gloednieuw videoscherm van $ 50.000”, zei de stadionspeaker.
Benji Cartwright vond de bal en pakte het voorwerp. Hij wist dat de bal erg speciaal was voor hem. Daarom hield hij de bal bij zich om aan Mitch te geven.
Terug bij zijn vader zei Benji:“Papa, ik vond de bal die Mitch het stadion uitsloeg.”
Hij liet hem zien en Adam Cartwright (de vader van Mitch en Benji) zei:“We bestellen een balhouder, zetten de datum erbij en doen de bal erin en dan krijgt je broer hem.”
Benji deed de bal in zijn rugzak.
De wedstrijd verliep rustig totdat het de 7e inning was. De tussenstand was 9-0 in het voordeel van de San Francisco Kings.
Steven vroeg:“Mitch, zou jij het publiek kunnen laten zien hoe goed jij kan gooien?”
“Natuurlijk”, zei de jonge Cartwright.
Zijn vriend Matthew Walker was de achtervanger. Ze waren samen opgegroeid en kenden elkaar door en door. De San Francisco Kings kwamen het veld op.
“We hebben een nieuwe werper. Mitch Cartwright maakte zich al eerder beroemd door zijn allereerste grand slam homerun en bij 1 persoon berucht. Nu maakte dezelfde Mitch Cartwright zijn prof debuut als werper. De positie van 3e honkman is ingenomen door Ken Grayson”, zei de commentator.
Niet alleen als 3e honkman was Mitch een goede aanwinst, maar ook op de heuvel stond hij zijn mannetje. De 7e inning was voor de San Francisco Kings een 1,2,3 inning want Mitch stuurde 3 slagmannen achter elkaar met 3 slag naar de dug-out terug.
Ook de 8e inning verliep goed voor de San Francisco Kings want ze scoorden 4 runs. Maar door de intense samenwerking tussen Mitch en Matthew kregen de laatste 3 spelers van de Cubs geen kans om op de honken te komen.
Na de wedstrijd van 8 innings werd in het clubhuis flink nagepraat over wat er op het veld allemaal was gebeurd.
Frank zei tegen Ben Cartwright (die nog niet zei dat hij familie was van Mitch):“Ook al heeft die slagman mijn videoscherm gesloopt, hij kan het best ver brengen.”
“Dat weet ik wel zeker”, zei Ben.
“Ik zal hem voorstellen aan mijn dochter Stella. Ze is hier ook”, zei Frank.
Hij ging weg om zijn dochter te halen. Even later kwamen Mitch en Matthew bij Ben.
“Jongens, de wedstrijd was geweldig. Vooral die homerun van jou, Mitch, in de 1e inning”, zei de rancher.
“Ik hoop niet dat ik nu de populairste speler ben geworden”, antwoordde Mitch bescheiden.
“Voor mij wel”, zei Matthew lachend.
Ze kusten elkaar. Precies op dat moment kwamen Frank en Stella bij hen.
“Bah, wat vies”, zei Stella.
“Mitch en Matt, dit zijn Frank Baker en zijn dochter Stella. Frank, Stella, mijn kleinzoon Mitch en zijn vriend Matthew Walker”, zei de rancher die inmiddels gezelschap had gekregen van zijn oudste zoon Adam.
“Sally is naar huis met de kinderen”, zei Adam als reden waarom hij alleen was.
“Is die sloper van videoschermen jouw kleinzoon? Ik heb medelijden met je”, zei Frank.
Stella probeerde toch Mitch te versieren maar dat mislukte.
“Doe maar geen moeite om mij te versieren want alleen deze jongen heeft mijn hart gestolen en ik de zijne. Ga jij maar met je poppenhuis spelen”, zei de jonge Cartwright.
Stella ging boos en beledigd weg, gevolgd door haar vader.
John Wilkins, de coach van de Cubs, kwam naar de jongens toe en zei:“Mitch, ik heb al erg veel jonge honkballers gezien maar niet een van jouw kaliber.”
“Bedankt Mr Wilkins”, zei Mitch glimlachend.
Het clubhuis liep langzaam leeg en de San Francisco Kings gingen naar hun hotel. Vooral Mitch had een zalige nachtrust omdat hij zijn kamer deelde met zijn levenspartner. Maar ook hun familieleden hadden een geweldige avond gehad en genoten van een gezonde nachtrust.
De volgende morgen stond er in alle lokale kranten een positief verslag van de honkbalwedstrijd en vooral het optreden van Mitch. Op de voorpagina stond een foto van het gesloopte videoscherm met een onthoofde Frank Baker. Hierdoor verhuisde Frank en zijn gezin direct naar een klein gat en werd er nooit meer iets van hen vernomen.