Er heerste een nieuw soort koorts in Virginia City. Het was geen goudkoorts maar honkbalkoorts. De kinderen waren er mee begonnen en hadden zodoende hun vaders geïnfecteerd met deze ziekte.
Op een middag waren de mannen aan het trainen. De Cartwright tweeling (Mitch en Pam) keken toe en kwamen niet meer bij van het lachen. De Willis kinderen (George en Trudy) kwamen erbij maar vonden het niet grappig.
Frank Willis gooide de bal naar Hoss maar het ronde voorwerp kwam halverwege op de grond neer.
George zei tegen Mitch:“Mijn vader kan veel beter gooien dan jij.”
“Dat is te zien ja. Zelfs een blinde gooit nog beter dan jouw vader”, reageerde de jonge Cartwright.
De ruzie tussen de jongens werd opgemerkt door Ben en Adam wat hen op een idee bracht.
“Jongens, kom even hier”, riep Adam.
George en Mitch kwamen en keken de mannen vragend aan.
“We geven jullie ook een kans voor een basisplaats in het team. George, jij gooit eerst naar Hoss. Daarna Mitch”, zei Ben.
George pakte een bal en smeet hem de verkeerde kant op. Mitch was daarna aan de beurt. Hij gooide een zuivere bal naar zijn oom die hem precies in zijn handschoen ving.
“Mitch, jij bent de pitcher van ons team”, zei Ben.
“Fijn opa”, antwoordde zijn kleinzoon trots.
Frank werd woedend en zei:“Ik had het kunnen weten. Omdat ik geen Cartwright ben mag ik niet gooien. Dit is een team voor volwassenen dus mag dat jochie niet meedoen. Hij is bovendien toch maar kreupel.”
Adam nam deze opmerking niet en verkocht James een flink pak slaag. Trudy en Pam keken toe en liepen even later naar Ben toe.
“Mogen wij niet meedoen omdat we meisjes zijn?”, vroeg Pam.
James kwam erbij en snauwde:“Wij vormen ons eigen team en dagen de Cartwrights uit voor een wedstrijd. Kom Trudy en George.”
Ze liepen meteen weg.
“Wel Pam, je bent aangenomen. Welke positie wil je hebben?”, vroeg Ben.
“Ik neem het eerste honk wel”, antwoordde zijn kleindochter.
De hele middag werd er in plaats van hard gewerkt hard getraind.
Op school hoorde men ook over de honkbalwedstrijd.
Trudy zei uit de hoogte:“Ik doe niet mee want honkbal is voor jongens en niet voor jongedames zoals ik.”
“Ik doe wel mee”, antwoordde Pam.
Mitch wilde wat zeggen maar hield op tijd zijn mond.
“Waar wordt die wedstrijd gehouden?”, vroeg George.
“Op een veld op onze ranch”, antwoordde Mitch.
“Het zal eens een keertje niet op het landgoed van de Cartwrights zijn. Ze moeten zich ook altijd en overal mee bemoeien”, zei Trudy bits.
“Zonder ons zou er niet eens een honkbalwedstrijd komen”, reageerde Mitch.
“Mitch, zou ik met jullie team mee mogen spelen?”, vroeg Chipper Jackson, een vriendje van de Cartwright tweeling.
“Ik denk van wel”, antwoordde Pam.
“Hij mag wel meedoen en wij niet. De Cartwrights denken écht dat ze alles mogen”, zei George kwaad.
“Jij wil niet eens met ons meedoen dus hou je snater”, reageerde Mitch fel.
George nam dit niet en ging vechten met Mitch. Het gevecht duurde niet lang want nadat Mitch zijn vijand 1 blauw oog had geslagen hield hij op.
“Ik kan mijn krachten beter gebruiken bij het honkballen dan jou in elkaar te meppen”, zei de jonge Cartwright.
George kookte van woede en zwoer wraak. Hij stond op en ging het schoolgebouw binnen.
“Pa, Mitch heeft mij zomaar een blauw oog geslagen”, zei hij klagend.
“Cartwright weer? Ik zal ze allebei voorgoed van school sturen”, zei leraar Frank Willis.
Hij ging naar buiten en riep de Cartwright tweeling bij zich.
“Omdat jullie je hebben misdragen ben ik verplicht om jullie van school te verwijderen. Ik wil jullie hier nooit meer zien”, zei Frank.
“Zeker omdat ik George een blauw oog heb geslagen? Hij begon! Maar goed, wij gaan wel weg”, antwoordde Mitch fel.
“Jullie zijn net als de andere Cartwrights: een grote mond en lastig tegen onschuldige mensen. Mitch, je laat de bal die buiten op de speelplaats ligt wel hier”, zei Frank.
Mitch en Pam pakten hun spullen en verlieten de school. Mitch zag de bal liggen en begon te glimlachen. Hij pakte hem en gooide hem door een ruit heen precies tegen het hoofd van de leraar aan. Frank verscheen even later woedend buiten de deur en zag tot zijn grote ergernis de Cartwright tweeling lachend wegrijden, samen met Chipper.
Op de ranch waren de Cartwrights bezig met hun team in plaats van hun werkzaamheden. Het ging redelijk goed totdat de kinderen zich er tegen aan gingen bemoeien.
Vanaf een veilige afstand zei Mitch:“Ik vraag me af wie de knuppels zijn: de volwassenen of de knuppels zelf.”
“Ik denk de volwassenen”, reageerde zijn zus.
Ze lachten zodat de volwassenen het hoorden en verontwaardigd hun kant opkeken.
“Verdorie, als ik het niet dacht. Dat zijn natuurlijk wéér jouw kinderen die ons uitlachen”, zei Hoss verontwaardigd.
“Over een paar jaar doen jouw en mijn dochter ook met hen mee ons uitlachen”, reageerde Adam.
Ze liepen naar de kinderen.
“Wat doen jullie hier?”, vroeg Adam.
“Mr Willis heeft ons persoonlijk van school verwijderd omdat Mitch ging vechten met George Willis”, zei Pam.
“George begon”, reageerde haar broer meteen.
Adam zuchtte diep. Hij had dit verhaal al vaker gehoord.
“Goed. Dan krijgen jullie hier les. Nu gaan jullie mee trainen”, zei hij.
“We worden weer afgebeuld”, zuchtte Mitch.
Ze brachten hun spullen thuis en kwamen even later terug met hun honkbalspullen. De kinderen namen hun positie in en lieten de mannen zien hoe het wel moest.
Op een gegeven moment toen de Cartwrights bezig waren kwam er een jonge cowboy langs en hij stopte om te kijken. De kinderen trainden apart van de volwassenen.
“Kijk nou eens wie de pitcher is?”, hoorde Mitch opeens achter zich roepen.
De jonge werper draaide zich om en keek in de lachende ogen van Matthew Walker.
“Matthew! Wat doe jij hier?”, riep Mitch verheugd toen hij zijn vriendje herkende.
Matthew steeg af en rende naar zijn vriendje toe.
“Jouw opa heeft mijn ouders een stuk land gegeven zodat ze wel terug moesten. Wat is er hier gaande?”, vroeg Matthew.
“We zijn een honkbalteam begonnen. Mijn zus Pam staat op het eerste honk en Chipper is de catcher. Doe je mee?”, wilde Mitch weten.
“Wie is Pam?”, vroeg Matthew nieuwsgierig.
“Mijn tweelingzus. Ze werd vlak na onze geboorte gescheiden van mij en pas na tien jaar teruggevonden. Mam is kort erna vermoord door mijn oom oftewel haar broer. Maar papa is hertrouwd met een lieve vrouw en we hebben nog een klein zusje erbij”, legde Mitch uit.
“Ga je me nog voorstellen aan je zus of niet?”, vroeg Matthew nieuwsgierig.
Ze stonden op en liepen naar Pam en Chipper.
“Matthew, dit is mijn tweelingzus Pam en dat is Chipper Jackson. Een vriendje van ons. Pam en Chipper, dit is Matthew Walker”, zei Mitch.
Ze waren meteen goede vrienden.
“Welke positie wil je dat ik neem?”, vroeg Matthew.
“Ik ben de pitcher, Pam staat op het eerste honk en Chipper is de catcher. Waarom ga jij dan niet korte stop spelen?”, stelde Mitch voor.
“Ik wil ook wel korte stop zijn als Matthew catcher is”, zei Chipper.
“Goed. Dan doen we dat”, zei Mitch.
“Wie is eigenlijk de coach van dit team? Je vader?”, vroeg Matthew
“Ja, tenminste dat probeert hij te zijn maar opa heeft het laatste woord”, zei Pam.
“Als wij ons er niet mee bemoeien”, antwoordde haar broer.
Toen kwam Adam naar ze toe.
“Moeten jullie niet trainen zoals ik had gezegd?”, vroeg hij.
“Matthew speelt nu op de positie van Chipper dus dan moet jij maar op het derde honk gaan staan”, antwoordde Mitch.
“Ik vind het goed. Jullie zijn erg goed dus we gaan het uitproberen”, zei Adam.
Ze liepen naar de anderen waar Matthew met open armen ontvangen werd.
Ben nam met Mitch en Pam de veranderde line-up door.
“Dit is onze line-up:
Pitcher : Mitch
Catcher : Matthew
Eerste honkman : Pam
Tweede honkman : Candy
Derde honkman : Adam
Korte stop : Chipper
Linksvelder : Griff
Middenvelder : Hoss
Rechtsvelder : Joe.
Met dit team zullen we zeker winnen”, zei de rancher die fungeerde als coach.
Ondertussen had Frank veel moeite om een team bij elkaar te krijgen. Hij had overal in de stad posters opgehangen maar geen hond reageerde. Tenslotte besloot hij naar de Ponderosa te gaan om zijn beklag te doen.
Op het erf zag hij Ben Cartwright.
“Cartwright, ik moet je even spreken!”, zei hij.
“Dat kan. Het gaat zeker over ons honkbalteam?”, vroeg Ben.
“Jazeker. Door jullie krijg ik geen team bij elkaar. Daarom eis ik dat de kids in jouw team bij mijn team gaan spelen”, zei Frank.
“Je hebt zelf mijn kleinkinderen van school verwijderd zonder daar een goede reden voor te geven. Het verbaast me niets dat Chipper Jackson en Matthew Walker hier les krijgen en dus ook in ons team spelen”, antwoordde de rancher.
“Je kleinkinderen zijn gewoon grote lastposten. Ik begrijp nu van wie ze dat hebben”, zei Frank.
“Mijn kleinkinderen zijn beter opgevoed dan sommigen van jouw leerlingen”, reageerde Ben.
Frank besefte dat hij verslagen was en vertrok. Ben realiseerde zich dat ze nu geen tegenstander meer hadden. Hij ging het ranchhuis binnen om na te denken over een oplossing en voor een kop koffie.
“Hop Sing! Hop Sing”, riep hij maar er kwam geen reactie uit de keuken.
Opnieuw riep Ben. Maar nu wat harder. En weer kwam er geen reactie. Tenslotte ging de rancher in de keuken kijken. Maar wat hij er ook vond, geen Hop Sing. Ben zuchtte diep. Hij besloot zelf maar de koffie te maken. Bij de koffiepot lag een briefje waarop geschreven stond:
Mr Cartwright,
Hop Sing gaan honkballen en kan dus niet koken voor familie Cartwright. Kom pas terug na de wedstrijd tegen volwassen Cartwrights. Kids spelen met team van Hop Sing.
Hop Sing.
Opnieuw zuchtte Ben diep. Niet alleen moest hij zijn opstelling compleet omgooien maar nu was zijn trouwe kok ook nog eens een honkbalteam begonnen waarin zíjn kleinkinderen speelden.
Nadat hij de koffie had gemaakt liep Ben de woonkamer in. Toevallig liepen zijn schoondochters Sally en Betsy net naar beneden. De rancher keek naar ze en kreeg een goed idee.
“Dames, ga zitten want ik heb jullie nodig”, zei Ben uitnodigend.
Sally en Betsy keken elkaar ongerust aan want dit hadden ze al vaker gehoord. Ze gingen op de bank zitten en keken hun schoonvader aan.
“Hop Sing is tijdelijk weg en komt pas terug als hij met zijn team tegen ons heeft gespeeld. Zouden jullie daarom de huishoudelijke taken op jullie willen nemen?”, vroeg Ben.
“Natuurlijk doen we dat”, zei Betsy spontaan.
“Ik vermoed dat Mitch en Pam in het team van Hop Sing spelen?”, vroeg Sally voorzichtig.
Ben knikte en zei:“En hun 2 vriendjes ook.”
“Laat Adam dat maar niet horen”, zei Sally lachend.
“Hij komt er vanzelf wel achter”, reageerde Ben.
Bij de training van het Chinese team was het een vrolijke boel. Mede door de Cartwright tweeling leerden de Chinezen goed honkballen. Mitch deed aan Lee Sing voor hoe hij moest slaan.
“Pam, gooi een bal naar mij zodat ik hem kan wegslaan”, riep Mitch naar zijn zus.
Pam gooide een fastball en Mitch sloeg hem weg. Chipper ving hem.
“Ik wil proberen”, zei Lee Sing.
Hij kreeg een knuppel en Mitch pakte zijn handschoen en een bal. Hierna liep hij naar de heuvel om te gooien. Pam liep naar het eerste honk. Mitch gooide een bal en opnieuw sloeg Lee hem weg. De andere Chinezen volgden zijn voorbeeld.
Na de training zei Hop Sing tegen de Cartwright tweeling:“Kids vertellen thuis dat wij klaar zijn voor wedstrijd. Chinese ploeg moet winnen. Anders Hop Sing lange vakantie nemen.”
“Dat zal vooral oom Hoss niet leuk vinden”, grinnikte Mitch.
“We zullen het vertellen. Tot morgen”, zei Pam.
Ze pakten hun spullen en gingen naar huis terug.
Thuis op de ranch klaagden de Cartwrights steen en been. Ben had de mannen verteld wat Hop Sing gedaan had.
“Verdorie, het zou me niets verbazen als die tweeling er achter zit. Zo geniepig zijn ze wel”, zei Hoss.
“Ze bedoelen het anders goed”, reageerde Adam.
Toch vond hij het ook geen goed idee. Maar zijn vrouw viel hem niet bij.
“Adam, wees blij dat ze nu eens met andere kinderen samen spelen. Jij stimuleert dat altijd. En nu ze het doen is het ook niet goed”, zei Sally over haar stiefkinderen.
“Dat is wel zo maar ze moeten niet ons team in de steek laten”, reageerde Adam.
“Geef ze gewoon geen zakgeld meer voor de rest van het jaar”, opperde Little Joe.
“Dan gaan ze er gewoon voor werken. Mijn kinderen zijn bijdehand genoeg om dat te ontdekken”, antwoordde zijn oudste broer.
“Daarom zijn ze ook van jou”, zei Hoss met tegenzin.
Toen de tweeling thuiskwam nam Adam ze meteen onder handen.
“Waarom hebben jullie ons laten zitten?”, vroeg hij direct met de deur in huis vallend.
“Hop Sing bood ons een beter team. Ze zijn écht goed en omdat wij nog moeten groeien besloten Pam en ik voor zijn team te gaan spelen. Ben je boos?”, vroeg Mitch zo optimistisch mogelijk.
Adam zuchtte en keek zijn kinderen aan.
“Waarom kan ik zo moeilijk kwaad op jullie worden?”, vroeg hij.
“Omdat wij altijd erg braaf zijn?”, vroeg Pam voorzichtig.
“Hop Sing zei ons wel tegen jullie te zeggen dat zijn team moet winnen van jullie want anders gaat hij een hele lange vakantie nemen”, zei Mitch.
“Betaald door opa”, voegde zijn zus er aan toe.
Iedereen behalve Ben lachte.
“We zijn klaar voor de wedstrijd. Hopelijk zijn jullie dat ook”, zei Mitch toen iedereen uitgelachen was.
“Dan gaan we maar het avondeten klaar maken. En jullie tweeën wassen na het eten af”, zei Sally tegen de tweeling.
Ze knikten. Sally en Betsy gingen naar de keuken om het avondeten klaar te maken. Ondertussen hielp Adam de kids met hun huiswerk.
De volgende dag begon eindelijk de langverwachte honkbalwedstrijd. Na een stevig ontbijt begaven de Cartwrights zich naar het honkbalveld.
Voordat de wedstrijd begon zei Adam tegen zijn tweeling:“Kids, ik weet niet of jullie voormalige leraar er zal zijn. Maar mocht hij lastig zijn en/of doen tegen jullie, laat het me dan meteen weten. Jullie zitten wel in het team van Hop Sing maar jullie zijn en blijven mijn kinderen. En dat gaat voor alles.”
“Begrepen papa”, zei Mitch namens zijn zus.
Ze pakten hun honkbalspullen en liepen naar hun team. Hop Sing zag de tweeling komen en was blij om ze te zien.
“Papa en oom Hoss zijn niet blij dat we in jullie team spelen”, zei Mitch.
“Mr Adam en Mr Hoss vanavond helemaal niet blij zijn met verliespartij”, antwoordde de kok.
“Je komt toch wel terug na je vakantie?”, vroeg Pam ongerust.
“Hop Sing komt heus wel terug bij Cartwrights”, antwoordde Hop Sing.
Ben besprak de strategie met zijn team.
“Zorg dat die kleinzoon van mij flink geraakt wordt met honkslagen. Ik ben bang dat hij veel 3 slag zal gooien naar Matthew. Adam, jouw taak als pitcher is dat ze niet op de honken kunnen komen”, zei hij.
“Ik zal er aan denken. Wie is de hoofdscheidsrechter?”, vroeg Adam.
“Sheriff Roy Coffee en deputy Clem Foster staat bij het derde honk”, antwoordde Ben.
Maar toen kwam Frank Willis naar hen toe.
“Ik ben de hoofdscheidsrechter. De sheriff kon niet komen”, loog Frank.
“Goed dan. Laat de wedstrijd maar beginnen”, zei Ben.
Iedereen nam zijn/haar positie in. Mitch was de startende werper en kreeg als eerste zijn vader tegenover zich in het slagperk. De jongen besloot zijn vader een fraaie 3 slag te geven. Dat gebeurde dus ook.
“Adam Cartwright 3 wijd en uit”, zei Frank.
“Dacht het niet. Het was duidelijk 3 slag”, reageerde Adam.
“Ben jij de scheidsrechter of ik?”, vroeg Frank kwaad.
“Jij kennelijk maar ken je de regels van honkbal wel?”, vroeg Adam op zijn beurt.
“Beter dan jullie allemaal bij elkaar”, zei Frank.
Mitch keek toe maar vertrouwde het niet. Hij pakte een bal en gooide die op teken van Hoss naar Frank. Deze was zo met Adam aan het discussiëren dat Frank de bal niet aan zag komen. Matthew gaf Adam een duw waardoor hij uit de weg ging. Frank kreeg de bal recht in zijn gezicht waarna hij het bewustzijn verloor.
“Goed gedaan Mitch”, riep Adam glimlachend.
Frank werd vastgebonden en afgevoerd. Sheriff Roy Coffee kwam met zijn deputy en de wedstrijd werd hervat.
Net als zijn broer kreeg ook Hoss 3 slag geserveerd en voorman Candy Canaday ook. Toen waren de Chinezen aan de beurt. Mitch was als eerste aan slag. Al bij de eerste bal sloeg de jongen hem het veld uit.
“Een homerun voor het team van Hop Sing”, riep Roy.
Mitch rende langs alle honken en zwaaide vrolijk naar zijn opa. De rancher zag dat zijn enige kleinzoon in zijn element was. Pam was toen aan slag en ook zij zorgde ervoor dat de score met 1 run uitgebreid werd. Ook Pam zwaaide vrolijk naar Ben die wist dat hij het anders moest aanpakken. Lee Sing sloeg een 2 honkslag. Adam wilde Matthew 3 slag geven maar dat pakte anders uit. De jonge Walker zag een perfect bal zijn richting opkomen en sloeg hem het veld uit.
Ben vroeg een time-out en liet ook Hop Sing bij de scheidsrechter komen.
“Ik stel voor dat we tot 10 runs spelen”, stelde de rancher voor.
“Hop Sing mee akkoord gaan. Wij voorstaan met 4 runs. Mr Cartwright achterstaan”, zei de kok.
Er werd weer verder gespeeld. Hoe de Cartwrights ook hun best deden, ze kregen geen vat op het Chinese team. Mitch stuurde iedereen met 3 slag terug naar de bank. In de dug-out beraamden de broers een plan om Mitch aan te pakken.
“We laten Mitchy voor straf een maand lang afwassen”, zei Hoss.
“Dat vindt hij niet eens erg. Je straft hem meer met een maand lang geen honkbal”, reageerde Adam.
Ben kwam erbij en zei:“Jongens, ik ben bang dat we deze wedstrijd niet kunnen winnen. Bovendien heb ik écht geen zin om Hop Sing een zeer lange vakantie te laten nemen op mijn kosten.”
“Laten we het dan maar opgeven. We weten nu dat we Mitch en Pam beter in ons team kunnen hebben dan in het team dat tegen ons speelt”, antwoordde Adam.
Iedereen stemde hiermee in. Ben ging naar de dug-out van Hop Sing en maakte het voorstel bekend. Ook het Chinese team ging ermee akkoord. Vooral omdat ze al 10 runs hadden gescoord en het Cartwright team 0. Toch was het een leuke wedstrijd geworden.
“Papa, van deze koorts wil ik nóóit meer genezen”, zei Mitch na de wedstrijd.
Dat kon Adam wel begrijpen.