Op de Ponderosa waren de volwassen Cartwrights al de hele maand december 1871 bezig met de nodige kerstvoorbereidingen. Ze moesten het echter wel zo in het geheim doen dat Mitch niets merkte. Ze wisten dat de jongen erg bijdehand was en dat was soms in het nadeel van de volwassenen.
Toen Adam en Hoss met de kale kerstboom thuiskwamen vroeg Mitch direct:“Mag ik helpen hem op te tuigen?”
“Dat is toch de taak van kinderen?”, vroeg Hoss plagend aan zijn broer.
“Ja, dat moeten ze zeker doen.Want als ze dat niet doen krijgen ze niets van de kerstman”, antwoordde Adam.
“Ja, maar het is dan ook mijn verjaardag”, was de reactie van Mitch.
De broers lachten.
“Wat wil je voor je verjaardag hebben?”, vroeg Hoss na de lachbui.
“Een nieuwe honkbalhandschoen als het niet te veel moeite is. Degene die ik nu gebruik is zo goed als versleten en iets te klein geworden”, zei Mitch.
Hij wist dat het een beetje duur cadeau was en hij ging daarom naar buiten. Hoss en Adam keken elkaar aan en de laatste knikte. Hij ging zijn zoon achterna.
Hij zei op de veranda:“Kid, als jij een nieuwe handschoen wil hebben voor je verjaardag om goed te kunnen honkballen, dan krijg je dat.”
“Maar papa, het is toch veel te duur?”, vroeg Mitch ongerust.
“Je bent maar eenmaal per jaar jarig. En aangezien jij mijn enige zoon bent en dat ook wel zal blijven kan ik het beter aan jou besteden dan in de saloon aan drank en gokken”, zei zijn vader.
“Goed”, zei Mitch verlegen.
Ze gingen weer naar binnen en binnen twee uur stond de kerstboom te stralen in de woonkamer. Mitch was er helemaal weg van. Vooral toen de boom licht gaf. Vooral Mitch vond het schitterend.
De volgende dag gingen Adam en Mitch naar Reno om een nieuwe honkbalhandschoen te kopen.
“Weet je al welke kleur je wil?”, vroeg Adam onderweg.
“Ik weet het nog niet. Ik heb altijd een bruine gebruikt en dat beviel goed”, zei Mitch.
“Dus waarschijnlijk een bruine?”, vroeg Adam voor de zekerheid.
Zijn zoon knikte.
Toen het duo in Reno aankwam reden ze meteen door naar de winkel waar ze moesten zijn. Toen Mitch de winkel van binnen zag wist hij niet waar hij kijken moest. Algauw kwam Sue Williams naar hen toe. Maar Mitch wist meteen al welke hij wilde hebben. De eerste handschoen die hij paste zat perfect.
“Papa, deze wil ik”, zei de jongen tegen zijn vader.
“Goed. Dan krijg je deze. Wil je nog verder rondkijken?”, vroeg Adam.
Mitch knikte en gaf de handschoen aan zijn vader.
Adam zei tegen Sue:“Deze wordt het en kunt u hem inpakken?”
“Dat kan zeker. Komt u maar mee”, zei ze vriendelijk.
Adam deed er als extra cadeautje een bal bij. Terwijl de volwassenen dat deden keek Mitch nog even rond. Het was voor hem het paradijs op aarde.
Toen Adam betaald had kostte het hem erg veel tijd en moeite om zijn zoon weer mee naar buiten te krijgen. Uiteindelijk ging Mitch toch mee. De hele weg naar huis sprak de jongen over al het honkbalmateriaal dat er in die winkel te koop was.