Op een zaterdagmiddag zei Hoss Cartwright tegen zijn neefje Mitch van 8:“Mitchy, kom eens even bij je geliefde oom Hoss.”
De jongen kwam en keek hem vragend aan.
“Zullen we een grap met je vader en opa uithalen?”, vroeg Hoss.
“Wat ben je van plan?”, vroeg Mitch.
“Op een internetsite kun je een honkbal bestellen die je op een raam of deur kan plakken. Dan is het net alsof je hem erdoor hebt geslagen. Als wij er nu een paar bestellen en die overal opplakken en kijken hoe ze reageren”, zei Hoss.
“Mag ik er eentje voor op mijn kamerdeur?”, vroeg zijn neefje.
“Natuurlijk”, was het antwoord.
Ze stonden op en liepen naar de centrale computer die in het kantoor stond. Hoss nam plaats en Mitch kwam naast hem staan. Hoss startte de pc en spoedig zaten ze op de site die ze nodig hadden.
“Ik wil er eentje van de Braves”, zei de jongste Cartwright.
“Als die er is. Anders wil je hebben……..?”, vroeg zijn oom.
“Eentje van de Yankees”, antwoordde Mitch.
Ze keken maar vonden er alleen van de New York Yankees en Boston Red Sox.
“We bestellen er 3 van Boston en 3 van de Yankees. Ik betaal met mijn creditcard en laat het pakje hier bezorgen”, zei Hoss.
Hij vulde het bestelformulier in en de bestelling was geplaatst.
“Zo. Nu hoeven we alleen maar te wachten totdat het pakje komt en we kunnen plakken”, zei Hoss toen hij alle informatie geprint had.
Drie dagen later werd er een pakje bezorgd op naam van Hoss Cartwright. Gelukkig voor hem én Mitch waren de ‘slachtoffers Ben en Adam Cartwright’ nog afwezig wegens zaken.
“Mitchy, kom hier want jij moet zeggen waar de ballen moeten hangen”, zei hij tegen zijn neefje.
Mitch pakte het pakje uit en legde er eentje van de Yankees apart.
“Eentje komt er boven het bureau van opa. Eentje van Boston op de slaapkamerdeur van papa. Dan plakken er we een op de badkamerdeur. En op jouw deur en die van oom Joe”, zei Mitch.
“Plus die ene op jouw deur. Zullen we het huis even gaan versieren?”, vroeg Hoss jolig.
Mitch knikte.
Zo gezegd, zo gedaan.
Enkele uren later kwamen Ben, Adam en Joe Cartwright thuis. Uit voorzorg hadden Hoss en Mitch alle verpakking verstopt.
“Hallo pa, Adam, Joe. Welkom thuis”, zei Hoss opvallend beleefd.
“Hallo Hoss, Mitch. Is er hier nog iets gebeurd?”, vroeg de eigenaar van de Ponderosa.
“Nee, hoezo? Gebeurt er dan hier ooit iets?”, vroeg Hoss op zijn beurt.
Ben keek rond en zag toen de bal op de ruit boven zijn kantoor. Hij keek direct naar zijn kleinzoon.
“Mitchell, heb jij die bal door de ruit geslagen?”, vroeg hij streng.
Mitch zweeg. Adam en Joe bekeken de bal en hadden moeite om hun lachen in te houden.
“Mitch, opa vroeg je iets”, zei Adam.
“Nee, want dan zou de ruit helemaal kapot zijn”, antwoordde de jongen.
“Hoss?”, vroeg Ben toen.
“Nee, de smurfen hebben het gedaan”, antwoordde hij.
“Hm, dat zal ik dan maar geloven”, zei Ben.
Hij pakte zijn bagage en liep met zijn oudste en jongste zoon naar boven om uit te pakken. Op de deuren zagen ze ballen hangen.
Toen Adam de bal op zijn deur zag hangen zei hij:“Dit is de allerlaatste keer dat ik Mitch bij Hoss laat!”
“Adam, je broer bedoelt het goed”, zei Joe.
Adam gromde iets onverstaanbaars en Joe liep lachend naar zijn kamer.
“Dat vuile kleine rotjochie!!!!!!!!”, riep Joe uit toen hij de bal op zijn deur ontdekte.
Ben en Adam kwamen aanrennen en zagen ook de bal hangen.
“We moeten die twee straks stevig ondervragen”, zei Ben.
Dat vonden de broers ook.
Weer terug in de woonkamer begon de ondervraging.
“Mitch, was het jouw idee om die ballen op de deuren te hangen?”, vroeg Ben.
“Ja, maar het echte idee kwam van oom Hoss. Hij had ze op een site gezien en besteld”, zei Mitch.
Hij haalde de verpakking en liet het aan de anderen zien. Nu konden Ben, Adam en Joe er ook om lachen.
“Wel, laat ze maar zitten”, zei Ben uiteindelijk.
“Goed opa”, zei zijn kleinzoon.
“Op 1 voorwaarde: dat jij ze nooit door mijn ruiten slaat”, ging de rancher door.
Dat beloofde Mitch plechtig.