Op 2 februari 1999 was Adam Cartwright in Virginia City met zijn zoon Mitch van 6. Plotseling zag de jongste een poster aan de muur hangen.
“Papa, daar hangt een honkbalposter”, zei Mitch wijzend op de poster aan de muur.
“Laten we kijken wat er opstaat”, zei Adam.
Hij liep erheen en duwde de rolstoel waarin Mitch zat.
Adam las voor:
JAARLIJKSE HONKBALWEDSTRIJD
OP 1 MEI 1999 SPELEN DE HONKBALTEAMS VAN VIRGINIA CITY EN CARSON CITY TEGEN ELKAAR.
LOCATIE: PONDEROSA STADION, VIRGINIA CITY.
KAARTEN:
KINDEREN TOT 14 JAAR: $ 2,50
VOLWASSENEN: $ 5,00
DE OPBRENGST IS VOOR DE WEESHUIZEN VAN CARSON CITY EN VIRGINIA CITY.
“Gaan we erheen papa?”, vroeg Mitch opgewonden.
“We zullen wel moeten want je ooms en ik doen mee met het team”, zei Adam.
“Het is dat ik zeker te jong ben om mee te doen?”, vroeg zijn zoon een beetje teleurgesteld.
Adam knielde bij de jongen neer en legde uit:“Kid, je bent net aan je enkel geopereerd. Ik begrijp dat je dolgraag mee wil doen maar dat kan nu echt niet.”
“Ja maar tegen die tijd kan ik toch weer lopen?”, vroeg Mitch hoopvol.
“Misschien wel maar het team is alleen voor volwassenen. Het spijt me echt. Maar je mag wel kijken”, antwoordde Adam.
“Kijken naar een honkbalwedstrijd is leuk maar het zelf spelen is nog leuker”, merkte Mitch op.
“Vooral als jij meedoet”, antwoordde Adam glimlachend.
Hij stond op en duwde de rolstoel verder naar het winkelcentrum. Daar wachtte de jongere broer van Adam, Hoss, op hen.
“Mitchy, ga je mee hardlopen?”, vroeg Hoss plagend.
“Nee, maar zullen we een race houden waarbij jij hardloopt en ik rij?”, vroeg de jongen listig.
“Adam, kan jij je zoontje niet eens goed en beleefd voor zijn ooms opvoeden?”, vroeg Hoss nu aan Adam.
“Hij is al veel beter opgevoed dan andere kinderen. Doe jij ook mee met die honkbalwedstrijd op 1 mei aanstaande?”, wilde Adam weten.
“Nee, maar ik kom wel kijken”, antwoordde Hoss.
“Mooi. Mitch, dan kan je oom op jou passen terwijl oom Joe en ik gaan spelen”, zei Adam.
Hoss wilde protesteren maar wist uit ervaring dat het toch niet hielp. Toch paste hij graag op zijn enige neefje.
Een week later begon de training voor het honkbalteam. Het was te merken dat de mannen niet echt in vorm waren want de training verliep moeizaam. Ze sloegen de gemakkelijkste ballen niet weg en ook het honklopen was verre van excellent. Coach Ben Cartwright zag het somber in en wist dat zijn team nog erg veel en hard moest trainen voor de wedstrijd.
Heel wat beter verging het Mitch. Hij mocht op krukken rond bewegen en af en toe zonder. Het gips was vervangen door gipsverband. Omdat Hoss niet meedeed met het honkbalteam hielp hij zijn neefje met diens revalidatie. Mitch hielp zijn grote oom met eenvoudige klusjes op de ranch.
Op een middag gingen Hoss en Mitch een kijkje nemen bij de training. Ze waren eerst langs het ziekenhuis geweest omdat het gipsverband er af mocht. Gelukkig voor Mitch was de enkeloperatie goed verlopen en ook het genezingsproces had zijn best gedaan.
Ben had zijn 2e zoon en kleinzoon al gezien maar liet niets merken.
“Wat is dat voor een slechte pitcher? Zelfs ik kan naar de catcher gooien”, zei Mitch expres iets te hard.
De pitcher Kevin Stone hoorde dat en zei:“Bewijs dat dan maar eens kleintje!”
Ben liet Mitch komen en gaf hem een bal. Om de spanning op te voeren liet de jonge Cartwright iedereen even wachten en gooide toen een loepzuivere fastball naar Adam die de catcher was.
“Dat was gewoon puur geluk”, zei Kevin kwaad.
Maar Mitch liet zich niet uit het veld slaan en gooide verschillende ballen naar zijn vader. Ben besefte dat zijn kleinzoon beter gooide dan Kevin. Ook al was het kereltje nog maar 6 jaar oud.
“Cartwright, ik stop ermee!”, zei Kevin.
Hij pakte zijn handschoen en knuppel en verliet het veld. Adam kwam naar Ben toe en keek hem aan.
“Pa, u kunt Mitch toch niet zomaar mee laten doen? Hij is te jong”, zei Adam.
“Adam, niemand gooit beter dan hij”, antwoordde Ben.
Dat wist Adam ook. Mitch keek afwachtend naar zijn opa en vader. Hoss en Joe gingen hun neefje helpen met slaan. Opeens sloeg Mitch de bal zo ver weg dat Adam wel toestemming moest geven om zijn zoon mee te laten doen.
“Goed. Hij mag van mij meedoen. En zijn linkerenkel wordt ingetapet en hij draagt er een enkelband omheen”, zei Adam.
“Akkoord”, zei Ben.
Mitch kwam naar zijn vader en opa en vroeg:“Ik mag zeker niet meedoen?”
“Je mag niet meedoen maar je moet meedoen. Je doet mee en je enkel wordt ingetapet plus je draagt er een enkelband om”, zei Ben
Mitch antwoordde:“Dat zei de dokter in het ziekenhuis ook al.”
Hoss vertelde wat de dokter in het ziekenhuis had gezegd.
“Kid, jij gaat nooit meer met je skateboard zonder bescherming de bergen af. Dit keer ging de operatie goed maar de volgende keer misschien niet”, zei Adam.
Mitch beloofde het plechtig.
Doordat Mitch meedeed ging de zoon van Dan Walker, Matthew, ook meetrainen. De jongens waren beste vrienden en gek op honkbal. Ook waren ze getalenteerd en dit had een zeer goede invloed op de andere spelers. Hierdoor gingen ze beter spelen en dat zag de coach ook.
Uit voorzorg waren alle trainingen van de Virginia City Boys achter gesloten deuren.
Kevin had zich intussen bij de Carson City Cows gevoegd en briefte alles over de Virginia City Boys over aan hen.
“Dus zij laten 2 zesjarigen meedoen met de gedachte dat ze zullen winnen? Laat me niet lachen”, zei Hank Parker.
“Die ene is zelfs de kleinzoon van Ben Cartwright. Dat kleine ding heeft ervoor gezorgd dat ik niet meer mee mocht doen”, reageerde Kevin.
De coach Jim Cooper hoorde alles aan en besloot actie te ondernemen.
Die avond ging Jim naar de Ponderosa. Ben was toevallig buiten en zag de bezoeker komen. Hij liep hem tegemoet.
Toen Jim uitgestapt was vroeg de rancher:“Welkom op de Ponderosa. Wat kan ik voor je doen?”
“Bedankt Ben. Is het waar dat jouw kleinzoon ook meedoet met die wedstrijd op 1 mei?”, vroeg Jim.
“Dat is inderdaad zo. Mitch is weliswaar nog maar 6 jaar maar nu blijkt al dat hij hier niet eeuwig zal blijven wonen. Laat staan werken”, antwoordde de rancher.
“Als dat zo is en als jij dat zegt is het wel zo, dan zal ik hem goed in de gaten houden. Ik heb nogal wat contacten in de honkbalwereld”, zei Jim.
“Op voorwaarde dat Mitch het zelf ook wil en zijn vader toestemming geeft”, zei Ben.
“Dat begrijp ik. Misschien is het goed om Mitch op elke positie te laten spelen. Dan kan hij zelf ontdekken welke positie hem het beste bevalt”, zei Jim.
Toen kwam Adam naar buiten en hij hoorde de woorden van Jim.
“Ik laat de kinderen al rouleren maar Mitch kon niet achtervangen. En nu helemaal niet meer na die enkeloperatie”, antwoordde Adam.
“Dat komt wel weer. Ik ben toevallig fysiotherapeut en kan hem leren hoe hij zijn enkel niet belast maar wel goed gebruikt”, zei Jim.
Hij gaf zijn kaartje en vertrok weer. Adam keek Ben aan.
“Hij is wel de coach van onze tegenstander maar ook eerlijk”, zei Ben.
“Ik zal er wel met Mitch over praten. Mijn zoon is de enige in de omgeving met een honkbaluitrusting voor alle 9 posities”, antwoordde Adam glimlachend.
“En dat vind jij gek? Ik heb hem dat zelf gegeven”, reageerde Ben.
“U verwent hem veel te veel en daar maakt hij gewoon misbruik van”, zei Adam.
“Ik ben zijn opa en mag dat dus doen”, zei Ben.
Hier had Adam geen antwoord op.
De volgende morgen liet Ben Mitch catchen maar de jongen was het er duidelijk niet mee eens.
“Opa, ik kan echt niet achtervangen. Straks breek ik weer mijn enkel”, zei Mitch verontwaardigd.
“Knul, je enkels zijn allebei ingepakt plus je hebt enkelbeschermers om. Doe het voor mij”, zei de rancher.
Mitch wilde weigeren maar kon dat echt niet over zijn hart verkrijgen.
Met een diepe zucht zei hij:“Goed dan.”
Hij trok zijn catcher uitrusting aan en ging meedoen. Ben en Hoss keken toe vanaf de kant.
“Mitch heeft te weinig zelfvertrouwen om iets nieuws te leren”, zei Ben bezorgd.
“Hij is te bang om iets nieuws te leren. Mitchy liet toch zijn driewieler 4 maanden in de garage staan voordat hij leerde fietsen. Totdat hij hoorde dat Adam een fietstochtje ging maken”, zei Hoss.
Zijn vader knikte.
Mitch deed zijn uiterste best om zijn opa niet teleur te stellen maar ook Ben zag in dat zijn kleinzoon geen achtervanger was of dat ooit zou worden.
Uiteindelijk zei hij tegen zijn kleinzoon:“Mitch, je hebt me overtuigd. Je vader gaat achtervangen en jij gooit.”
“Ik vind het best”, antwoordde de jongen.
Hij deed zijn catchers uitrusting uit en ging zich concentreren op het gooien van verschillende soorten ballen.
Natuurlijk kreeg de komende wedstrijd veel publiciteit en daar maakte vooral Kevin Stone veel misbruik van. Hij stuurde zelfs een brief naar de krant:
Natuurlijk heeft iedereen gehoord over de komende honkbalwedstrijd tussen de Carson City Cows en de Virginia City Boys. Nu is er bij de Virginia City Boys een spelertje die er onrechtmatig bij gekomen is. Dat joch mag alleen maar meedoen omdat hij de kleinzoon van Ponderosa eigenaar Ben Cartwright is. Ik eis met deze brief dat het kind toegang geweigerd wordt tot het stadion!
Kevin Stone.
Deze brief veroorzaakte veel commotie, vooral bij de Cartwrights. Ben las de ingezonden brief voor en vooral Mitch werd ongerust.
“Mag ik nu niet meer meedoen?”, vroeg hij.
“Ik ben de coach dus jij speelt gewoon mee. Maar ik weet niet hoe de anderen er over denken”, antwoordde Ben.
“Wij vinden het best dat hij en Matthew meedoen”, zei Hoss namens zijn broers.
“Fijn maar jullie drieën zijn wel bevooroordeeld wat Mitch betreft. Adam is zijn vader en jij en Joseph zijn ooms”, antwoordde Ben.
“Wat ben ik blij met zulke ooms”, merkte Mitch droog op.
Ben en Adam lachten maar Hoss en Joe niet.
“Waarom heeft die Kevin Stone zo’n hekel aan mij?”, vroeg Mitch toen serieus.
“Toen je moeder en ik net getrouwd waren kwam Kevin hier op de ranch werken. Hij werd stapelverliefd op je moeder maar ze weigerde mij te verlaten voor hem. En toen jij onderweg was voelde hij zich helemaal vernederd” , antwoordde Adam.
“Daar kan ik toch niets aan doen of wel?”, vroeg Mitch.
“Daar aan niets maar wel dat jij je 2 oude ooms zo plaagt”, antwoordde Joe.
“Hoe kan jij nou oud zijn als je maar 20 jaar met mij scheelt en oom Hoss 26 jaar”, reageerde zijn neefje.
De broers besloten hem maar te negeren en gingen hun karweitjes afmaken.
Toen was het eindelijk 1 mei. Het stadion was uitverkocht en tot de nok toe gevuld. Het was bovendien heerlijk honkbalweer.
De Carson City Cows speelden uit en begonnen met slaan. De startende werper voor de Virginia City Boys was Tim McKay. Hij begon goed door 3 keer 3 slag te gooien. Maar dat deed de startende werper van de Carson City Cows, George Palmer, ook.
Inning 2 verliep ook runloos. Maar in de 3e slagbeurt van de Carson City Cows sloeg de uitploeg toe. George Davis sloeg een tweehonkslag waarna zijn broer Frank de bal het stadion uitsloeg. Maar ook in de 3e en 4e inning kwam er geen speler van de Virginia City Boys over de thuisplaat.
De wedstrijd verliep slecht voor het honkbalteam dat Virginia City vertegenwoordigde. Ze stonden bij het begin van de vierde inning al met 2-0 achter. Dat zagen Hoss en Mitch ook.
“Hadden ze mij moeten opstellen”, zei de jongen.
“Je vader wil niet dat jij weer in een rolstoel belandt met een geblesseerde enkel”, antwoordde zijn oom.
“Waarom sta ik dan op de lijst?”, vroeg Mitch.
“Dat weet ik ook niet”, zei Hoss.
Ze keken verder maar niet voor lang. Ben kwam naar hen toe en keek zijn kleinzoon aan.
“Mitch, je moet onmiddellijk met mij meekomen”, zei de rancher.
Mitch gaf zijn tas en scoreboek aan Hoss en ging mee.
“Jij bent de vervangende werper”, zei Ben terwijl hij en Mitch naar de kleedkamer liepen.
“Maar ik dacht dat ik niet mee mocht doen? Papa zei dat tegen mij”, zei Mitch verbaasd.
“Hij zei dat om je te stimuleren om te herstellen van je enkeloperatie. Ingetapet en met een enkelband erom heen kun je best spelen”, antwoordde Ben.
Mitch kleedde zich snel om en ging warm lopen.
In de vijfde inning kwam Mitch op de heuvel. Adam was de catcher en kende de vervangende werper dus door en door.
James Wilkins was de eerste slagman die Mitch tegenover zich kreeg.
“Goh, ik wist niet dat kleuters ook mee mochten doen”, zei James hatelijk tegen Adam.
“Jij mag toch ook meedoen?”, was de wedervraag van Adam.
Hierdoor was James zo afgeleid dat hij niet eens meer oplette en met 3 slag terug naar de dug-out moest. Maar dat overkwam ook de volgende twee slagmensen.
“Een 1, 2, 3 inning voor de VC Boys”, zei de commentator.
In de 2e helft van de 5e inning sloegen de VC Boys toe. De pitcher van de Carson City Cows was Hank Parker en het was voor hem de eerste keer dat hij op het honkbalveld stond. Joe Cartwright was de eerste aan de beurt om te slaan en sloeg meteen een tweehonkslag. Ponderosa knecht Griff King kreeg 4 wijd, net als Matthew Walker. Adam was als volgende aan slag en sloeg net als zijn jongste broer een tweehonkslag. Toen was het 3-2. Dan Walker kreeg ook 4 wijd. Mitch sloeg meteen bij de eerste slag de bal het stadion uit zodat de stand 7-2 werd. Candy sloeg ook een homerun en de bal kwam in een tuin terecht. Maar toen vielen er 3 nullen en de inning was over.
De 6e inning begon en Mitch kreeg van Ben de instructie:“Zorg dat er niemand op de honken komt.”
“Haal ze dan maar weg”, was zijn droge reactie.
Hank Parker was de eerste slagman. Hij sloeg de bal recht in de handschoen van Mitch. De jonge Cartwright kreeg de bal niet uit zijn handschoen en gooide het ding met bal naar zijn oom Joe die op het eerste honk stond.
“Hank Parker is uit door 1 naar 3. De volgende is Frank Stone”, zei de commentator.
Frank kreeg 3 slag geserveerd. Toen kwam Kevin Stone in het slagperk te staan. Omdat hij door Mitch zwaar vernederd was besloot Kevin wraak te nemen op de jonge Cartwright. Ook Kevin kreeg 3 slag. Uit kwaadheid gooide hij zijn knuppel in de richting van de werper. Het slaghout raakte Mitch tegen zijn linkerenkel. Adam had gezien wat er gebeurde en sloeg Kevin tegen de vlakte. Ben legde direct ijs op de zere enkel van zijn kleinzoon om zwelling tegen te gaan.
Sheriff Roy Coffee, die de rol van hoofdscheidsrechter had, zei:“Kevin Stone, jij bent uit de wedstrijd!”
“En die kleine ellendeling van een Mitch Cartwright hoort hier ook niet te zijn! Hij is nog maar 4 en doet al mee”, snauwde Kevin.
Hij pakte zijn knuppel en vertrok. De coach van de Carson City Cows, Jim Cooper, kwam naar Ben en Mitch. Jim bekeek de zere enkel van Mitch en legde een steunverband aan.
“Draag dit overdag. Dan zal het spoedig over zijn”, zei Jim die tevens fysiotherapeut was.
Mitch knikte.
De 2e helft van de 6e inning begon. Door alle commotie waren de Carson City Cows hun concentratie volledig kwijtgeraakt en Hank kreeg al snel weer alle honken bezet. Jace Taylor, een Ponderosa knecht, sloeg de bal zover dat hij een driehonkslag sloeg en hierdoor de stand op 11-2 bracht. Mike Miller kreeg 3 slag en Joe Cartwright kreeg 3 slag geserveerd. Maar Griff King sloeg een homerun en verhoogde met Jace de stand naar 13-2. Maar Matthew Walker was de 3e nul door de actie 4 naar 3.
Bij de start van de 7e inning bracht Ben een wisseling in zijn veld aan.
“Jace Taylor speelt op het linksveld”, zei de commentator.
De eerste slagman was George Davis.
Hij keek even smalend naar Mitch en zei toen smalend:“Ik ga jou verpletteren!”
De jonge Cartwright seinde 3x een fastball zodat George uitging. Frank Davis ging ook uit met 3 slag. Jack Smith sloeg toen en honkslag. Simon Blake wilde slaan toen Jack het 2e honk wilde stelen. Mitch zag dat en gooide de bal naar korte stop Joe Cartwright. Hierdoor was Jack de derde nul.
Na de traditionele ball game was Adam aan slag en hij sloeg een tweehonkslag. Dan liet hem thuiskomen door een homerun te slaan. Mitch sloeg een honkslag maar werd op het eerste honk weggeduwd door eerste honkman Jack Smith. De jongen bleef op de grond liggen. Ben, Adam en Jim renden naar hem toe. Mitch kwam al snel overeind en voelde zijn zere enkel. Adam ging met hem mee naar het ziekenhuis. Jack zag Hoss komen en rende hard weg. Maar dat deden zijn ploeggenoten ook tot grote hilariteit van het publiek en de Ponderosa Cowboys. Roy maakte direct een einde aan de wedstrijd.
“Bij dezen is de wedstrijd gestopt”, zei de commentator.
“Ben, jullie hebben eerlijk gewonnen en die 2 van 6 zijn natuurtalenten. Doen we dit volgend jaar weer?”, vroeg Jim.
“Alleen als jij bij ons komt”, zei de rancher.
“Akkoord”, zei Jim.
Hiermee werd een oude traditie weer nieuw leven ingeblazen.