Op en rond 24 december 1867 hing er een ontspannen en gezellige sfeer op de Ponderosa Ranch. De boom was opgetuigd door Mitch geholpen door zijn vader Adam Cartwright. Ben, Hoss en Joe hadden de andere versieringen opgehangen.
Die dag zat Mitch iedereen uit te vragen over wat hij voor zijn verjaardag zou krijgen. Maar niemand wilde iets zeggen zodat de jongen het maar opgaf.
“Wat is hij toch erg nieuwsgierig”, zei Hoss,
“Zeg dat wel. Trouwens, wie zegt dat hij wat krijgt?”, vroeg Joe plagend.
“Jullie waren ook zo op zijn leeftijd”, antwoordde Ben.
“Joe misschien maar Hoss en ik niet”, zei Adam.
“Maak het even Adam. Ik ken jullie al je hele leven dus ik zal het heus wel weten. Mitch valt eigenlijk nog mee vergeleken met toen jullie zo oud waren als hij nu”, reageerde de rancher.
Hierdoor wisten Adam en Hoss niets meer te zeggen en zwegen. Ze wisten dat hun vader gelijk had.
De volgende morgen werd iedereen vroeg wakker maar Mitch het eerst. Ook de herder Cody werd vroeg wakker. Hij gaf zijn vriendje een grote lik over zijn gezicht.
“Bedankt Cody. Ik ben benieuwd wat de Kerstman heeft gebracht”, zei Mitch.
Vlug stond hij op en ging hij zich wassen en aankleden. Toen hij daar bijna mee klaar was kwam Adam de slaapkamer van zijn zoon binnen.
“Hartelijk gefeliciteerd met je verjaardag”, zei Adam.
Hij ging op bed zitten en gaf zijn nageslacht een liefdevolle knuffel.
“Bedankt papa”, zei de jongste Cartwright.
Adam hielp zijn zoon met zijn loopbeugel en daarna gingen ze met de hond naar beneden waar de anderen ook al waren.
Ben, Hoss en Joe begonnen te zingen:“Lang zal hij leven.”
Maar Cody was het er niet mee eens en begon luid te janken.
“Heren, stop maar want iemand vindt het maar niets”, zei Adam glimlachend.
Ze stopten meteen.
“Mitchy, het klonk toch goed?”, vroeg Hoss.
“Dat had je niet aan hem moeten vragen”, zei Joe ongerust.
“Het klonk niet slecht maar het zou beter geklonken hebben als papa meezong”, zei de jarige.
“Ik ga wel even lopen met Cody”, zei Joe.
Ze gingen naar buiten terwijl de anderen naar de eetkamer liepen. Mitch keek naar de vele cadeaus en bleef staan bij de boom.
“Heeft de Kerstman die allemaal gebracht voor ons?”, vroeg hij verbaasd.
“Ja, hoezo?”, vroeg Hoss.
“Nou, dan moet hij enorm wel rijk zijn”, was het luchtige antwoord.
“Mitch, we gaan eerst ontbijten en daarna krijg je de cadeaus voor je verjaardag. Vanmiddag komen die voor je kerst”, zei Adam.
“Mij best. Ik ben toch de hele dag jarig”, zei zijn zoon terwijl ze gingen zitten.
De Chinese kok Hop Sing had een zeer uitgebreid ontbijt gemaakt welke de Cartwrights naar binnen werkten. Er was zelfs genoeg over toen Joe binnenkwam.
Na het lange ontbijt begaven de Cartwrights zich naar de woonkamer.
“Mitch, ga op de bank zitten want hier komen je verjaardagscadeaus”, zei Ben.
Mitch ging zitten en keek zijn familieleden vol verwachting aan.
“Dit krijg je van ons allemaal”, zei Adam.
Hij gaf zijn zoon een groot pak en zette het naast de jongen. Mitch pakte het uit en was verrukt van wat hij had gekregen.
“Wat fijn papa. Een knuppel, een paar ballen en een handschoen”, zei Mitch.
“Graag gedaan knul. We hopen dat je er veel plezier van zal hebben”, zei Adam glimlachend.
Mitch probeerde de handschoen en hij paste precies.
“Mag ik naar buiten om met Cody in de sneeuw te spelen?”, vroeg hij.
“Wil je niet eerst een stukje taart?”, vroeg Hoss.
“Ik zit nog vol van het ontbijt. Straks misschien”, antwoordde zijn neefje.
“Ga dan maar. We roepen je straks wel voor het aansnijden van de taart”, zei Adam.
Mitch stond op en ging met de hond buiten spelen.
Hop Sing had een grote taart gebakken voor de verjaardag van Mitch maar Hoss moest tot na de lunch wachten op een stukje taart. Toen het eindelijk zover was liet iedereen het zich goed smaken. De Kerstman had voor iedereen de juiste cadeaus gekocht en was daarvoor in een boekwinkel geweest. Zelfs Mitch had een boek gekregen.
“Papa, kun je me helpen met dit boek?”, vroeg de jongen.
“Natuurlijk zal ik je helpen. Maar ik geloof dat iemand met jou naar buiten wil”, antwoordde Adam.
Mitch keek en zag een smekend kijkende Cody bij de voordeur. Even later was het stel weer buiten totdat het donker werd.
De rest van de middag hing er een zalige lucht van pannenkoeken in en rondom het ranchhuis. Hierdoor kwamen Mitch en Cody snel binnen maar alleen Mitch kreeg een warme pannenkoek die hij met de hond deelde.
“Lekker hé Cody?”, vroeg Mitch.
“Woef”, zei Cody.
“Straks krijgen we er nog meer”, beloofde de jongen.
Hop Sing bakte drie grote stapels die sneller verdwenen waren dan dat ze gebakken waren. Door de heerlijke pannenkoeken en de koude buitenlucht viel de jongste Cartwright in een diepe slaap op de bank. Adam pakte hem op en bracht hem naar bed.
Toen het erg laat geworden was keken de Cartwrights nog even naar de heldere kerstlucht.
“Pa, het was weer een geweldige kerstdag”, zei Joe.
“Zelfs Mitchy was erg braaf vandaag”, zei Hoss.
“Ik wil niet veel zeggen maar mijn zoon is altijd braaf”, reageerde Adam.
“Graag gedaan jongens”, zei Ben.
Niet lang daarna was alles in een diepe rust op en rondom de Ponderosa.