Op 1 januari 2003 was Betsy Kent op de Ponderosa Ranch komen wonen om haar leven te delen met haar grote liefde Hoss Cartwright. Al direct merkte Betsy dat het erg druk in huis was omdat haar zwager Adam en schoonzus Sally al 3 kinderen hadden rondlopen. Namelijk de 9-jarige Mitch en de tweeling Lisa en Benji van bijna 7 weken oud.
Net als de anderen draaide Betsy gewoon mee in het runnen van de ranch, maar dat duurde niet lang. Op een morgen bleef ze wat langer in bed liggen.
Hoss bracht haar ontbijt op bed maar zijn vriendin zei:“Breng maar terug of eet jij het maar op. Ik hoef het niet.”
“Waarom?”, vroeg hij verbaasd.
“Ik ben zo beroerd”, antwoordde Betsy.
Ze duwde het dienblad omver en rende naar de badkamer om over te geven. Hoss kwam haar achterna.
“Hoss, ik vermoed dat ik zwanger ben”, zei Betsy ongerust.
“Kleed je aan en dan gaan we naar de dokter voor jou”, zei Hoss.
Doc Paul Martin vroeg:“Miss Kent, wat kan ik voor u doen?”
“Al een poosje ben ik misselijk, moe en over tijd. Zou het kunnen zijn dat ik zwanger ben?”, vroeg Betsy.
“Ga maar even op de onderzoektafel liggen. Dan zal ik je onderzoeken”, zei Doc.
Dat gebeurde en het vermoeden van Betsy bleek waar te zijn.
Buiten vroeg Hoss:“Druifje van me, wanneer zullen we gaan trouwen?”
“Zo snel mogelijk. De baby komt in september”, antwoordde Betsy.
Hoss dacht even na en stelde toen voor:“Wat dacht je van 1 april aanstaande?”
Betsy vloog hem om de hals en kuste Hoss van geluk. Hierna gingen ze terug naar de ranch om het dubbele nieuws te vertellen.
“Iedereen naar de woonkamer komen want wij hebben wat te melden”, zei Hoss bij binnenkomst.
Zijn vader Ben Cartwright en jongere broer Joe zaten te lezen maar stopten daar meteen mee. Adam en Sally kwamen net naar beneden. Mitch liet zijn huiswerk in de steek. Allen keken Hoss en Betsy aan.
“Hou de datum van 1 april as vrij want dan is onze bruiloft. Plus in september wordt er ook een Cartwright verjaardag gevierd. Namelijk die van ons kindje”, zei Betsy.
Ben zei glimlachend:“Gefeliciteerd allebei. Zeker houden we 1 april vrij.”
Hij feliciteerde zijn zoon en schoondochter. Net als Adam, Sally en Joe.
De reactie van Mitch was niet mals:“We hebben dus niet alleen een mooie bruiloft op een ongelofelijke datum maar ook komt er een smurf of smurfin bij.”
Iedereen lachte.
“Mitchy, jij hebt de ondankbare taak om onze trouwkaarten te ontwerpen”, reageerde Hoss.
Zijn neefje antwoordde:“Goed, ik accepteer de opdracht.”
Hij was er wel wat onzeker van.
Betsy merkte dat en zei:“Ik weet zeker dat de kaarten schitterend zullen worden.”
“We nemen gewoon de mooiste en laten er kopieën van maken. Het origineel gaat in jouw portfolio”, zei Hoss.
Mitch ging ermee akkoord.
Om problemen te voorkomen regelden Hoss en Betsy hun huwelijksdag zelf.
Op een morgen zei Betsy ongerust tegen Hoss:“Of de dokter heeft zich vergist in de datum of ik heb 2 baby’s in mijn buik. Bijna niets past me nog.”
“Dan gaan we eerst naar de huisarts”, zei Hoss.
Ze kleedden zich aan en gingen naar hun huisarts.
“Hoss en Betsy, wat kan ik voor jullie doen?”, vroeg Doc Martin.
“Doc, ik ben de laatste dagen erg dik aan het worden. Krijgen we soms een tweeling?”, vroeg Betsy ongerust.
“Ik zal een echo doen”, zei Doc.
Dat gebeurde en de aanstaande ouders zagen 2 kindjes op het scherm.
“Jullie krijgen inderdaad een tweeling”, zei Doc.
Hoss en Betsy keken elkaar lachend aan.
Doc vroeg:“Wanneer is de grote dag?”
“Over 2 weken”, antwoordde Hoss.
Ondertussen ontwierp Mitch de trouwkaarten. Maar het ging niet zoals de jongen het wilde. Adam merkte dat zijn oudste zoon erg onzeker was geworden door de opdracht. Daarom greep de oudste Cartwright jongen in.
“Mitch, zullen wij vanmiddag samen iets doen?”, vroeg Adam.
“Goed”, zei de jongen.
“Wat wil je doen?”, was de volgende vraag van zijn vader.
Mitch antwoordde:“IJshockeyen.”
“Ga je mee?”, vroeg Adam.
Dat hoefde hij geen 2 keer te zeggen.
In het ijshockeystadion (dat ook in het bezit van Ben Cartwright was) was het stil en verlaten. Toch konden de Cartwrights naar binnen komen omdat Adam de sleutels had. Ze wisten waar de ijshockeyspullen lagen en niet veel later was het ijs bezet door Adam en Mitch.
“Mitch, jij probeert te scoren. Ik sta op doel”, zei Adam na een poosje.
“Succes papa”, zei Mitch glimlachend.
Adam was de keeper maar kon geen enkele puck tegen houden.
Toen alle pucks in het doel lagen zei Adam:“Nu mag jij ze proberen tegen te houden.”
“Akkoord”, zei zijn oudste kind.
De pucks werden verzameld en Adam mocht ze het doel inschuiven. Maar het lukte hem niet want Mitch sloeg ze allemaal weg.
“Laten we maar stoppen want jij bent veel te goed voor je oude vader”, zei Adam na een poos.
“Of jij te slecht voor je jonge zoon”, sloeg Mitch terug.
Adam nam zijn zoon in zijn armen en knuffelde hem.
“Papa, het lukt me niet om die trouwkaarten te maken. Ik kan het gewoon niet”, bekende de jongste Cartwright toen.
“Je kunt het best wel. Laat me vanavond maar zien wat je tot nu toe gemaakt hebt”, was het antwoord van Adam.
Ze namen een douche en gingen daarna naar huis.
Tijdens het avondeten zei Betsy opeens:“Pa, in september zal u niet 3 maar 5 kleinkinderen hebben. Hoss en ik verwachten een tweeling.”
Ben keek eerst zijn schoondochter verbaasd aan.
Toen begon hij te lachen en zei de rancher:“Gefeliciteerd allebei.”
Hoss en Betsy werden ook door de anderen gefeliciteerd.
Nadat Adam met Sally de tweeling naar bed had gebracht kreeg Mitch alle aandacht. Iedereen wist dat hij last had van faalangst en nu had dat erg nare gevoel zich meester van de jonge Cartwright gemaakt. De jongen liet zijn ontwerpen zien.
“Ze zijn gewoon slecht”, zei Mitch.
De volwassenen bekeken de ontwerpen en waren erg onder de indruk.
“Ik vind die van dat peper en zoutstel wel leuk”, zei Betsy.
“Ik ook. Zullen we die dan maar doen?”, vroeg Hoss.
Zijn verloofde knikte.
“Van binnen komt er een tekst en dan kunnen ze weg”, zei Hoss.
Joe gaf zijn neefje een knipoog waardoor Hoss en Betsy zenuwachtig werden.
Hoss zei waarschuwend:“Little Joe, jij gaat niets uitproberen met dat neefje van je!”
“Ik wil niet veel zeggen maar omdat jij mijn broer bent is Mitch ook jouw neefje”, reageerde Joe.
Adam maakte een einde aan de discussie door te zeggen:“Omdat jullie beiden zo dol op mijn oudste zoon zijn mogen jullie hem naar bed brengen.”
“Zo dol zijn we ook weer niet op hem”, zei Joe namens Hoss.
“Mitch, zal ik je dan maar naar bed brengen?”, vroeg Ben.
Zijn kleinzoon knikte. Ze stonden op en gingen naar boven.
In de woonkamer kregen vooral Hoss en Joe er van langs van Sally en Betsy.
“Wat zijn jullie toch een stelletje luie lummels”, zei Sally.
De broers keken elkaar verbaasd aan.
“Hoe bedoel je?”, vroeg Adam.
“Jullie willen graag tijd doorbrengen met Mitch. Maar als het erop aan komt om hem naar bed te brengen zijn de heren opeens niet thuis. Dus dat laten jullie gewoon over aan je vader”, zei Betsy.
“Ik breng hem vaak genoeg naar bed. Maar dat joch wil liever dat pa het doet. Waarom weet ik niet”, reageerde Adam.
“Straks als de baby’s geboren zijn is Hoss voorlopig de klos. Vooral als ze net geboren zijn”, zei Sally.
“Ik geniet daar nu al van”, zei haar schoonzus.
Adam zei:“Jongens, ik denk dat we de dames maar beter te vriend kunnen houden. Want ik weet zeker dat Hop Sing aan hun kant staat. En als we pech hebben pa ook.”
Daar waren zijn broers het mee eens.
De trouwkaarten werden in orde gemaakt en naar een beperkt aantal personen gestuurd. Hoss en Betsy wilden hun bruiloft rustig en intiem houden. Sally en Hop Sing kregen hulp van Mitch wat betreft de bruidstaart.
Eindelijk was het dan de dag.
De familie Cartwright had zich keurig netjes aangekleed en om 10 uur begon de ceremonie. Dominee Jack Ward deed de huwelijksvoltrekking.
Hij begon:“We zijn hier tezamen om deze twee jonge mensen in de echt te verbinden. Als iemand bezwaar heeft tegen dit huwelijk, spreekt hij of zij dan nu of zwijg voor eeuwig.”
Het bleef stil dus ging de dominee verder:“Neemt gij, Eric Haas Cartwright, Betsy Kent tot uw wettige echtgenote in voor- en tegenspoed tot de dood jullie scheidt?”
“Ja”, zei Hoss.
“Neemt gij, Betsy Kent, Eric Haas Cartwright, tot uw wettige echtgenoot in voor- en tegenspoed tot de dood jullie scheidt?”, vroeg de dominee aan Betsy.
“Ja”, zei Betsy.
Mitch en Cody kwamen met de ringen.
“Dan verklaar ik jullie tot man en vrouw. Hoss, je mag je bruid nu kussen”, zei Jack.
Dat gebeurde met veel liefde en hartstocht. Het bruidspaar werd door alle aanwezigen gefeliciteerd. Toen kwam Hop Sing binnen met twee grote taarten.
“Hop Sing twee grote taarten gebakken voor bruidspaar”, zei de kok.
Betsy sneed de beide taarten aan waarna iedereen een stuk kreeg. Natuurlijk werd ook Cody niet vergeten.
“Goh, die taarten smaken heerlijk”, zei Hoss.
“En niet eens naar kaas en/of wortels”, merkte Mitch op.
Iedereen lachte.
De bruiloft was een groot succes. Alle cadeaus waren op 1 tafel gezet om de volgende dag uitgepakt te worden.
Na de brunch zei Mitch droog:“Ik ben benieuwd wat voor cadeaus oom Hoss en tante Betsy hebben gekregen.”
“We pakken ze nu uit”, zei Hoss.
Toen alles uitgepakt was bleek dat Hoss en Betsy 25 peper en zoutstelletjes hadden gekregen.
“Mitchy, dit is de laatste keer dat jij onze trouwkaarten mag ontwerpen”, zei Hoss lachend tegen zijn oudste neefje.
“Afgesproken”, zei Mitch.
Hoss en Betsy zagen dat er een peper en zoutstel van de New York Yankees bij zat.
Na kort overleg zei Betsy:“Mitch, omdat jij de kaarten ontworpen hebt en ook hielp met de bruidstaarten willen Hoss en ik dat jij het peper en zoutstel van de Yankees krijgt.”
“Bedankt oom Hoss en tante Betsy”, zei de jongen met stralende ogen.
“Mitch, dan is je tekening toch nog ergens goed voor geweest”, merkte Adam op.
Dat vond zijn zoon uiteraard ook.
Alle Cartwrights waren het er mee eens dat het een geslaagde dag was geworden.