Al op de eerste dag op de middelbare school merkte Mitch Cartwright dat hij populair was. De jongen wist echter niet of het kwam doordat hij een echte hartenbreker was of een Cartwright. Zijn beste vriend Matthew Walker zat ook bij hem in de klas.
Tijdens de kennismakingsles vroeg hun klassenleraar Terry Fox:“Vertel eens wat over jezelf. Mitch, jij begint.”
“Wie ik?”, vroeg hij verbaasd.
“Ja, jij”, zei Terry.
“Wel, ik woon op de Ponderosa, de ranch die mijn opa van het begin opgebouwd heeft. Ik heb 2 ooms, 1 tante en een broertje en zusje en 2 ouders die uitstekend voor ons zorgen. Verder hou ik van honkbal en tekenen waarin ik allebei erg goed ben”, vertelde Mitch.
“Dus jij woont op die grote ranch?”, vroeg Penny Taylor.
“Bezwaar tegen? Ik ben er geboren op kerstdag”, antwoordde Mitch.
“Ik ben Penny Taylor en woon met mijn ouders en broer in de betere buurt van Virginia City. Mijn hobby’s zijn: hockey, winkelen en tutten met mijn beste vriendin Stacey”, zei Penny.
Mitch en Matthew keken elkaar aan met een blik van:“Dat hebben wij weer!”
Na een poos was iedereen geweest behalve Max Willis.
“Max, vertel jij eens wat over jezelf”, zei Terry.
“Dan zijn we nog uren bezig om te luisteren”, giechelde Stacey Parker, een vriendin van Penny.
Max keek even naar de twee meiden en rende toen het klaslokaal uit. Mitch en Matthew volgden hem onmiddellijk. Op de gang hielden de vrienden hem tegen.
“Max, wat is er?”, vroeg Mitch.
“Z…Ze p…pest…pesten m…mij al…altijd”, zei hij aarzelend.
“Omdat jij toevallig stottert?”, vroeg Matthew.
Max knikte.
“Wel Max, die trutten hebben een gave om bekakt te zijn maar jij hebt een veel betere gave. Namelijk de manier waarop jij spreekt. Vrienden?”, vroeg Mitch.
“V…Vrienden”, zei Max die zich nu wat beter voelde.
“Weet je Max, je weet wat ze zeggen: elke gek heeft zijn gebrek en..”, begon Mitch.
“En w…wij heb…hebben hen”, zei Max.
“Precies. Hou jij van hockey?”, vroeg Matthew.
“Nee, we…wel v….van ijshockey”, antwoordde hun nieuwe vriend.
“Neem ons maar een keer mee naar een training. Dan nemen wij jou mee naar onze training van honkbal. Mijn pa is de coach en nieuwe spelers zijn altijd welkom”, zei Mitch.
Max stemde toe.
Na de kennismakingsles vertelde Max alles aan de leraar die het begreep.
“Wel Mr Fox, Max is niet de enige die iets mankeert want ik heb last van ernstige wordblindheid”, zei Mitch.
Hij gaf een doktersverklaring aan Terry.
“Mankeer jij ook nog iets?”, vroeg Terry toen aan Matthew.
Hij antwoordde:“Ik heb alleen last van een hoge intelligentie.”
Mitch keek weg omdat hij genoeg wist.
“Jullie zijn een fraai stel bij elkaar”, zei de leraar.
“Heeft de school ook een honkbalteam?”, vroeg Mitch.
“Dat is er wel maar we hebben geen coach”, zei Terry.
“Ik kan mijn vader wel vragen of hij het team wil coachen. Hij is ook coach van het jeugdteam”, antwoordde Mitch.
“Ik zal contact met je vader opnemen”, zei de leraar.
De volgende les was geschiedenis. David Green gaf dat.
Toen hij zag wat de achternaam van Mitch was vroeg hij:“Mitch, ben je soms een nazaat van Alexander Cartwright?”
“U bedoelt degene die de spelregels van honkbal heeft opgeschreven?”, vroeg Mitch op zijn beurt.
De leraar knikte.
“Ik weet het niet maar het zou best kunnen. Ik zal het thuis vragen”, antwoordde de jonge Cartwright.
“Ik geef jullie een opdracht die jullie individueel moeten uitwerken. Maak een opstel over de geschiedenis van je familie”, zei David.
David zei:“Het is voor een cijfer.”
De rest van de schooldag verliep rustig voor de brugklassers. Om 16.45 ging de school uit.
“Hoe lang moet jij fietsen om thuis te zijn?”, vroeg Stacey aan Mitch.
“Drie kwartier. Jij wordt zeker opgehaald met de auto?”, vroeg Mitch op zijn beurt.
“Natuurlijk wordt ik met de auto opgehaald”, smaalde ze.
“Luilak”, zei Mitch waarna hij opstapte en wegreed.
Stacey was woedend en zwaar beledigd.
Op de ranch wachtte iedereen op de thuiskomst van de brugsmurf zoals Hoss en Joe hun oudste neefje gekscherend noemden. Ze zagen hem komen en begonnen al te lachen.
“Daar is onze brugsmurf. Mitchy, hoe was het op school?”, vroeg Hoss terwijl Mitch zijn fiets in de garage zette.
“Best. Het is alleen jammer dat er minstens 2 van die kakmeiden in onze klas zitten en steeds de sfeer verpesten”, antwoordde Mitch.
Joe zei:“Die heb je er altijd wel ergens tussen.”
“Ze zijn toch veel te lelijk, te tuttig en bovendien veel te jong voor jou”, reageerde Mitch.
Ze gingen naar binnen waar de anderen waren.
Tijdens het avondeten vertelde Mitch alles wat er op school gebeurd was.
“Opa, zijn wij toevallig nakomelingen van Alexander Cartwright? Onze geschiedenisleraar vroeg dat”, zei Mitch opeens.
“Wel Mitch, dat zou best kunnen”, antwoordde Ben Cartwright, de opa van Mitch.
“Wie is Alexander Cartwright?”, vroeg Benji.
“Hij is de man die de regels van het honkbal heeft opgeschreven”, antwoordde zijn broer Mitch.
’s Avonds hielp Adam zijn oudste zoon met het huiswerk.
“Op school is er ook een honkbalteam maar zonder coach. Zou jij dat niet kunnen doen? Je bent toch honkbalcoach?”, vroeg Mitch na een poos.
“Ik wil het proberen”, antwoordde Adam.
“Onze klassenleraar Mr Fox zal nog contact met je opnemen. Voor geschiedenis moeten we een opstel over onze familiegeschiedenis maken. Matthew en ik zijn bevriend geraakt met Max Willis. Hij zegt niet veel omdat hij wat stottert maar dat kan ons niets schelen. Maar de meiden vallen wel op mij. Is dat omdat ik zo aantrekkelijk ben of vanwege mijn achternaam?”, vroeg Mitch.
Adam zuchtte diep en antwoordde:“Ik zou het niet weten. Jij bent altijd al een hartenbreker geweest. Zelfs toen je net geboren was moest ik je moeder al delen met jou want ze was meteen smoorverliefd op jou.”
De rest van de schoolweek verliep rustig voor Mitch.
Die vrijdagmiddag in september 2005 kwam Mitch Cartwright thuis van school. Zijn moeder Sally Cartwright zag hem komen en stopte met het verstelwerk.
“Hallo jongen”, zei ze.
“Hallo mam. Ik moet je wat vragen en papa ook”, zei Mitch terwijl hij van zijn fiets afstapte.
“En wat is het dat je wil vragen?”, vroeg Sally.
“Wel, we hadden sportles in het ijshockeystadion. Ik scoorde 4 goals en gaf 2 assists. De sportleraar, Mr Keller, vroeg of ik in het schoolijshockeyteam wil. Met jullie toestemming uiteraard, Mag het?”, wilde Mitch weten.
“Je vader heeft het laatste woord maar je schoolprestaties mogen er niet onder lijden”, zei Sally.
Mitch knikte en ging zijn huiswerk maken.
Voor het avondeten vroeg de jonge Cartwright aan zijn vader Adam Cartwright hetzelfde als wat hij eerder Sally had gevraagd.
“Wel, je mag meedoen op voorwaarde dat je cijfers goed blijven”, zei Adam.
“Ik heb wel een uitrusting nodig”, zei Mitch aarzelend.
“Mitch, wil je echt dolgraag ijshockey spelen?”, vroeg Ben.
“Ja, echt dolgraag. Desnoods ga ik op de ranch werken om de uitrusting te betalen”, antwoordde de jongen.
“Nou, als jij het zo graag wil dat je er zelfs voor gaat werken op mijn ranch kan ik moeilijk weigeren. Ik betaal de helft en jij gaat hier werken voor de andere helft”, zei de eigenaar van de Ponderosa ranch.
Mitch stemde toe.
“Mitch, morgen gaan we naar die sportzaak om je uitrusting te kopen”, zei Adam.
“Papa, mogen Lisa en ik ook mee?”, vroeg Benji, het driejarig broertje van Mitch.
“Natuurlijk mogen jullie mee”, antwoordde zijn vader.
Benji en zijn tweelingzus Lisa vonden dat ook goed. Ze mochten altijd veel meer als hun oudere broer bij hen was. Natuurlijk profiteerde de tweeling daar van.
De hele avond keek Mitch op de site van die sportzaak in Las Vegas. Uiteindelijk had hij zijn ‘boodschappenlijst’ klaar, compleet met de prijs erbij. Adam moest hem wel helpen maar dat maakte niets uit voor de oudste Cartwright jongen.
De volgende morgen gingen de Cartwrights naar Las Vegas.
“Kinderen, ik wil wel dat jullie je in die winkel netjes gedragen”, zei Adam onderweg.
“Doen we toch altijd”, zei Lisa.
Haar vader was wel zo verstandig hier niet op te reageren. Maar hij wist dat ze zich toch wel zouden gedragen.
Eenmaal in de sportzaak werd Mitch door een kenner van ijshockey uitstekend geholpen. Adam hield ondertussen de tweeling in de gaten.
Thuisgekomen kreeg Ben een gepeperde rekening van zijn oudste kleinzoon. De rancher had al een lijst met karweitjes opgesteld voor Mitch.
“Je hoeft niet de paardenstal schoon te maken omdat ik weet dat je bang voor paarden bent. In plaats daarvan moet je wel de garage schoonvegen en onze auto’s wassen. Afgesproken?”, vroeg Ben.
“Afgesproken. U zal de auto’s niet meer herkennen nadat ik ze schoongemaakt heb”, antwoordde Mitch.
“Ik mag het hopen”, zei Ben glimlachend.
Hij had genoeg vertrouwen in zijn kleinkinderen.
Doordat Mitch in een nieuwe periode van zijn leven was gekomen leerde hij nieuwe dingen en ook nieuwe mensen kennen. Adam liet hem ook op ijshockey gaan zodat Mitch ook daarin zijn energie kwijt kon.