Het duurde niet lang voordat de Cartwrights van het gerucht hoorden.
In de Silver Dollar Saloon zei Sam Horn met een zeer duidelijke dubbele tong:“Zodra ik die schat heb gevonden koop ik deze saloon zodat ik dan voor niets kan drinken.”
Iedereen begon hard te lachen want ze wisten dat Sam nog nooit van zijn leven had gewerkt. Op dat moment kwam net toevallig Adam Cartwright binnen.
“Sam, waarom vraag je niet aan Adam waar je schat begraven ligt?”, vroeg Andy Carter.
“Goed idee”, zei Sam.
Hij verliet zijn plek aan de bar en liep wankelend naar Adam. Bijna viel de dronken luiaard maar hij kon zich staande houden aan de oudste Cartwright jongen. Sam liet een harde boer waaruit duidelijk werd dat hij al veel alcohol naar binnen had gegooid.
“Adam, ik heb je dringende raad nodig”, zei Sam.
“Ga dan maar eerst zitten”, zei Adam rustig.
Dat gebeurde met veel commotie.
Sam vroeg fluisterend:“Kun je me vertellen waar jullie schat begraven ligt?”
“Welke schat?”, vroeg Adam verbaasd.
“Die op jullie landgoed begraven ligt. Ergens ligt er een kist met geldstukken begraven maar niemand weet waar”, legde Sam uit.
Adam fronste zijn wenkbrauwen en vroeg:“Zover ik weet ligt er nergens een kist met geldstukken begraven op ons landgoed. Wie heeft je dat wijsgemaakt?”
“Iedereen heeft het er over. Ik begrijp dat je het niet wil vertellen maar ik ben maar een zeer arme sloeber zonder geld. Dus ik kan altijd wel wat financiële steun gebruiken”, zei Sam.
Hij legde een hand op de arm van Adam en keek hem smekend aan.
“Vergeet het maar Sam. Jij ruilt elk geldstuk in voor drank. Je zou je eigen moeder nog inruilen voor drank”, reageerde Adam.
Hij stond op en verliet de saloon. Sport stond trouw te wachten op zijn eigenaar die er al snel aankwam. Adam steeg op en reed in een rustig tempo naar huis. Hij had weer wat nieuws gehoord en was daar niet blij mee. Nu werd hun landgoed natuurlijk overspoeld met mensen die naar een schat zochten die er toch niet was.
De volgende morgen zat iedereen aan het ontbijt toen Adam opeens zei:“Gisteravond hoorde ik Sam Horn in de Silver Dollar Saloon zeggen dat er een schat op ons landgoed begraven ligt maar niet waar. Hij vroeg het zelf aan mij.”
“Adam, je weet net zo goed als ik dat Sam graag te diep in het whiskyglaasje kijkt”, reageerde zijn vader Ben Cartwright.
“Dan ziet hij toch alleen maar glas?”, vroeg zijn kleinzoon Mitch van vijf een beetje onnozel.
Iedereen lachte.
Ben legde uit:“Dat betekent dat hij graag alcohol drinkt.”
Mitch zweeg even en zei wat later:“Dan zal hij wel veel glazen van binnen zien.”
“Dat doet hij zeker”, zei Adam.
Er werd doorgegeten waarna Adam en zijn jongere broers Hoss en Little Joe aan het werk gingen. Mitch ging met de hond Cody buiten op het erf spelen terwijl Ben de administratie doornam.
Niet veel later zag Mitch als eerste dat ze bezoek kregen. Het was sheriff Roy Coffee.
De gezagsdrager steeg van zijn paard en vroeg aan de jongen:“Is je opa er?”
“Ja, ik zal even zeggen dat u er bent”, antwoordde Mitch.
“Dat is niet nodig, blijf jij maar spelen. Let wel op mijn paard samen met je hond”, zei Roy.
Dat beloofde de jongen. Roy ging naar de voordeur en klopte. Ben deed zelf open en was verbaasd om hem te zien.
“Kom binnen Roy. Wat is de reden van je bezoek?”, vroeg de rancher.
De sheriff kwam binnen en zei:“In Virginia City gaat het gerucht dat jij, je zoons en kleinzoon een schatkist met geldstukken verborgen hebben op jullie landgoed. Ik kom je waarschuwen tegen de komst van vreemdelingen en bekenden. Vooral in verband met Mitch.”
“Bedankt voor de waarschuwing. Adam hoorde het gisteravond van Sam Horn”, zei Ben.
Nadat hij de boodschap had afgeleverd ging de sheriff weer terug naar Virginia City.
Intussen bedacht Andy Carter een plannetje om de schat in te pikken zonder dat hij er veel voor hoefde of moest doen. Hij had altijd al een gloeiende hekel aan de familie Cartwright gehad. Maar zij mochten hem ook niet dus de haat was wederzijds. Andy wist dat Adam een jong kind had dus de jongeman besloot de kleine jongen te gaan gebruiken om de schat in zijn bezit te krijgen.
Om de Cartwrights onder druk te zetten ontvoerde Andy Mitch. De kleine jongen speelde alleen bij de eik op het erf toen Andy heel toevallig langskwam. Hij steeg van zijn paard en liep naar Mitch. In een seconde greep hij de jongen vast en ontvoerde hem naar zijn huis.
In het huis gooide Andy Mitch hardhandig op de grond.
Hij vroeg:“Waar is de schat van de Cartwrights begraven?”
“Er is geen schat. Ik zweer het!”, antwoordde Mitch wat angstig.
“Liegbeest. Ik hou je net zo lang hier totdat je het me hebt verteld”, gromde Andy.
Mitch besloot te zwijgen en hoopte dat zijn vader, opa en/of ooms hem spoedig zouden komen redden. Omdat de jongen niets meer zei ging Andy zijn woede op hem afreageren. De schatgraver schopte tegen de rechterenkel en stond met zijn laars op de linkeronderarm van Mitch. De jongen gilde het uit van de pijn. Eindelijk hield Andy op en ging hij weg. Mitch probeerde overeind te komen maar ging door zijn rechterenkel heen. Hij begon enorm hard te huilen uit angst en pijn. Gelukkig of helaas had Andy de deur open gelaten zodat iedereen zomaar kon binnen lopen. Zodoende kwamen de drie broertjes Cartwright en Cody langs. Cody begon luid te blaffen.
“Stil even. Ik geloof dat ik iemand hoor huilen. Koest Cody”, zei Adam.
Iedereen was stil en luisterde opnieuw.
Hoss zei:“Het komt uit dat huis.”
“Daar woont die schoft van een Andy Carter”, zei Little Joe opgewonden.
Cody rende vooruit en vond zijn baasje liggend op de grond. Hij likte het gezicht van Mitch. De broers reden naar het huis en stegen van hun paarden af. Behoedzaam betraden ze het huis. Adam vond zijn zoon het eerst.
Hij knielde bij hem neer en vroeg:“Kid, hoe is dit gebeurd? Hoe kom jij in godsnaam hier?”
“Andy ontvoerde me van de ranch en wilde weten waar onze schat verborgen ligt. Ik weigerde dat te vertellen en toen trapte hij me tegen mijn enkel en stond hij op mijn arm. Toen ging hij weg”, vertelde de jongen snikkend.
“Joe, ga pa halen. Hoss en ik blijven bij Mitch. Misschien komt die Carter wel terug”, zei Adam.
Little Joe pakte Cochise en reed terug naar de Ponderosa. De jonge Cartwright wist zeker dat zijn vader dit bericht niet zou waarderen. Onderwijl zorgden Adam en Hoss voor respectievelijk hun zoon en neefje. Mitch was gestopt met huilen omdat hij zich nu veilig voelde en Cody bij hem was. De arm van de jongen werd gespalkt en op de gewonde enkel werd ijs gelegd.
“Zal opa niet boos zijn op mij omdat ik zomaar wegging?”, vroeg Mitch opeens.
“Opa zal wel boos zijn maar niet op jou. Jij werd van onze ranch ontvoerd dus het is niet jouw schuld”, antwoordde Adam.
Hoss stond op en liep naar buiten. Hij wist dat Andy elk moment terug kon komen. Adam en Cody bleven bij Mitch en verloren hem geen moment uit het oog.
Little Joe sprong van zijn paard af zodra hij het erf was opgereden.
Hij rende het ranchhuis binnen en zei hijgend:“Pa, Mitch is ontvoerd door die rotzak van een Andy Carter. De jongen is gewond aan zijn linkerarm en rechterenkel. Adam, Hoss en Cody zijn bij hem.”
Little Joe hoefde niets meer te zeggen want zijn vader ging meteen mee. Vlug reden vader en zoon Cartwright naar het huis van Andy om Mitch op te halen.
In het huis zorgden Adam en Hoss uitstekend voor de jongste Cartwright. Toch bleef Mitch erg bang. De broers merkten dat maar al te goed. De jongen bleef naar de voordeur kijken en lag zeer stil in de hoek waar Andy hem had in gegooid. Toen Hoss zijn vader en broer zag komen was hij opgelucht. Ben en Little Joe sprongen van hun paarden en gingen met Hoss naar binnen. De rancher bekommerde zich meteen om Mitch die meteen bescherming bij hem zocht en vond.
“Adam, Hoss, help Mitch op mijn paard. Ik neem hem mee naar huis. Jullie gaan achter Carter aan”, zei Ben toen hij het hele verhaal had gehoord.
Dat werd gedaan en Ben reed met zijn gewonde kleinzoon naar huis. Cody ging met de broers mee. Nu hij weer bij zijn opa was begon Mitch zich steeds beter te voelen.
Op de ranch aangekomen steeg Ben eerst van zijn paard Buck af en daarna tilde hij Mitch ervan af. Hinkend en ondersteund door zijn opa ging Mitch naar binnen. De jongen ging op de bank zitten en legde zijn rechterenkel er ook op. Voorzichtig trok Ben de laars uit en zag dat de enkel wat opgezwollen was. Hop Sing kwam uit de keuken en zag ook de opgezwollen enkel. Hij ging de keuken weer in en kwam even later terug met een ijszak die hij op de enkel legde. Na de koeling verbond de kok de enkel. Ook de arm werd in verband verbonden en met een paar pleisters vastgezet. Om Mitch wat te laten bijkomen van de ontvoering bleef Ben thuis en gaf hij de jongen een perzik te eten. De rancher wist dat Mitch daar erg veel van hield en het was nog gezond voor hem ook. Mitch had wel erg veel moeite om hem te pellen maar Hop Sing sneed hem in kleine stukken. Nu kon de perzik wel naar binnen gewerkt worden wat dan ook gebeurde. Na een poosje viel Mitch in slaap zodat Ben hem naar bed bracht. De rancher was er honderd procent zeker van dat Andy Carter ook op zoek was naar de schat van de Cartwrights die er helemaal niet was.
Nadat Mitch weer veilig thuis was openden Adam, Hoss, Little Joe en Cody de jacht op Andy Carter. Ze wisten dat het een gevaarlijk type was om mee om te gaan en waren daarom behoorlijk op hun hoede. Toch kreeg hun gevoel voor humor voorrang.
De zon scheen erg fel en heerlijk en dat zorgde ervoor dat Hoss de opmerking maakte:“Het is vast de schuld van Mitchy dat het zo warm is. Dat is echt wat voor hem.”
“Dat zou best kunnen. Sinds hij bij ons woont is het elke dag stralend weer”, reageerde Little Joe.
“Het mag dan wel elke dag stralend weer zijn maar het joch zelf is een donderwolk. Pa is dol op hem en daar maakt hij gewoon misbruik van”, was het commentaar van Adam.
“Jij bent ook dol op Mitchy”, reageerde Hoss.
“Natuurlijk ben ik dat. Hij is mijn zoon. Zijn jullie dan niet dol op hem?”, vroeg Adam.
Hier konden Hoss en Little Joe alleen maar een positief antwoord op geven. Ze reden Virginia City binnen. De broers stopten bij de Lucky Nuggett Saloon.
“Hoss, jij gaat deze saloon binnen. Joe, jij brengt een bezoek aan de Bucket Of Blood saloon en ik neem de Silver Dollar voor mijn rekening. Kom Cody. Over een uur zijn we hier terug”, zei Adam koel toen ze waren afgestegen van hun paarden.
De broers en hond gingen uit elkaar op zoek naar hun vijand. Hoss en Little Joe probeerden hun geluk in de genoemde saloons. Het was redelijk druk in de drinkgelegenheden maar beide broers hadden geen geluk. Andy Carter was in gen velden of wegen te zien. Toen ze bij de Lucky Nuggett stonden op de afgesproken tijd had Adam dezelfde mededeling voor zijn jongere broers.
“Laten we maar naar huis gaan want anders gaat pa ons nog zoeken”, stelde Adam voor.
“We mogen zeker Hop Sing niet laten wachten met zijn maaltijden”, reageerde Hoss.
Adam en Little Joe keken elkaar lachend aan want ze wisten precies hoe laat het was. Als Hoss eenmaal het onderwerp eten in zijn gedachten had kon er niets anders meer bij. Daarom stegen ze op hun paarden en reden ze met Cody in hun kielzog naar de Ponderosa.
Tegen etenstijd kwamen de broers weer thuis. Ze stegen af en brachten de paarden naar de stal. Nadat de paarden waren verzorgd gingen ze het ranchhuis binnen waar Mitch inmiddels alweer beneden was. Ben zag direct dat ze hem nog niet hadden gevonden. Mitch merkte dat ook en begon zich niet meer veilig te voelen op de ranch. Cody voelde dat aan en bleef vlakbij zijn vriendje. Tijdens het eten keek de jongste Cartwright steeds naar de voordeur en raakte hij zijn eten nauwelijks aan.
Adam zei op een gegeven moment:“Drink dan alleen maar je melk op en dan ga jij lekker slapen.”
Dat deed de jongen meteen. Ondersteund door zijn vader ging Mitch naar boven. Cody volgde hen. De overige Cartwrights keken hen na. Ze hadden het allemaal zwaar met hem te doen. Mitch was een gevoelig kereltje en niemand wist hoe hij de nare ontvoering zou verwerken en hoe lang dat zou gaan duren.
Na het avondeten bedachten de Cartwrights hoe ze het beste Andy Carter konden opsporen en hem laten boeten voor wat hij Mitch had aangedaan.
“Kunnen we niet zijn huis in de gaten gaan houden? Hij zal toch eens thuis moeten komen”, stelde Little Joe op een gegeven moment voor.
“Dat is goed. Jullie doen het om beurten. Ik wil liever hier thuisblijven. Vooral voor Mitch”, antwoordde Ben na een lange stilte.
Dat konden de broers best begrijpen. Zonder dat het echt de bedoeling was had men toch de kleine jongen betrokken bij de problemen van de familie.
Adam besloot de nacht voor zijn rekening te nemen om het huis van Andy in de gaten te houden. Hij zadelde Sport en ging tegen middernacht naar het huis toe. Gelukkig was het een heldere nacht en stond het huis afgezonderd van de andere huizen in de stad. Adam wist nog niet dat Andy gevlucht was naar het huis van zijn vriendin.
Tegen de ochtend besloot Adam met risico voor eigen leven en dat van zijn paard een kijkje te gaan nemen in het huis van Andy. Algauw ontdekte Adam dat de schoft weggegaan was. De oudste Cartwright jongen besloot terug naar huis te gaan en zijn vader en broers alles te gaan vertellen.
Ze zaten al aan het ontbijt toen Adam thuiskwam. Hij vertelde wat er gebeurd was en ook dat Andy weggegaan was.
Ben zei uiteindelijk:“Mitch blijft voorlopig thuis met Cody en iemand waakt over hem. Dat doen jullie om beurten.”
Hier gingen de broers mee akkoord.
Om te testen hoe men in Virginia City reageerde als de familie Cartwright in de stad dineerde besloot Ben met zijn zoons en kleinzoon uit eten te gaan.
Die ochtend tijdens het ontbijt zei Ben:“”Mitch, we gaan vanavond uit eten.”
Adam zei tegen zijn zoon:“Je moet er zeker netjes uitzien want we gaan in dat nieuwe exclusieve restaurant dineren.”
“Ik dacht dat we uit eten gingen?”, vroeg de jongen verbaasd.
Er volgde een lachbui waarna Hoss aan Mitch uitlegde:“Uit eten gaan en dineren komt gewoon op hetzelfde neer. Of om het nog eenvoudiger te zeggen: we gaan gewoon vanavond buitenshuis onze magen vullen.”
Maar ook dit begreep Mitch niet want nu vroeg hij:“Gaan we dan niet in het restaurant eten?”
“Natuurlijk wel. Hoezo?”, vroeg Ben verbaasd.
“Oom Hoss zei dat we buitenshuis gaan eten. Dus niet binnen”, legde de jongen uit.
Weer werd er gelachen maar nu hadden de broertjes Cartwright er geen antwoord op.
De gehele dag was het vreemd genoeg erg rustig op en rondom de Ponderosa. Toen iedereen al klaar was met omkleden moesten ze natuurlijk weer eens wachten op Mitch. Speciaal voor vanavond had Mitch een zwarte broek met zwart hesje en een geel overhemd aangedaan met zwarte laarzen.
Toen de jongen naar beneden kwam vroeg Hoss plagend aan zijn jongere broer:“Is dat ons lieve neefje dat er elke avond zo smerig uitziet van het buitenspelen?”
“Nee, dat kan niet. Of is het zijn tweelingbroertje?”, vroeg Little Joe ook op plagende toon.
Adam gaf zijn zoon een knipoog en Ben keek trots naar zijn kleinzoon.
Mitch zei tegen zijn ooms:“Jullie zijn gewoon jaloers op mij omdat ik wel opval en jullie niet!”
Hij genoot duidelijk en zichtbaar van alle aandacht en bewondering die hij kreeg.
“Je ziet er schitterend uit. Ga je mee?”, vroeg Ben.
Mitch knikte. Ze gingen per paard naar Virginia City. Mitch mocht bij zijn vader voorop.
In de stad aangekomen reed men direct door naar het restaurant.
Toen ze afgestegen waren en de paarden hadden vastgebonden zei Mitch tegen Hoss:“Jij zou toch buiten de deur gaan eten dus dan moet je buiten blijven.”
Iedereen behalve Hoss begon te lachen.
“Erg leuk hoor Mitchy”, reageerde hij verontwaardigd.
Ben had een tafel voor vijf personen gereserveerd in een duur en exclusief restaurant. Hij had er niet bij gezegd dat zijn kleinzoon ook meekwam. Anders ging men bij de reservering vast en zeker zeer moeilijk doen. En daar had de rancher echt geen zin in. Hij had al genoeg moeilijkheden op en rondom de ranch.
In het restaurant keek eigenaar Dick Baker een beetje onwennig toen hij zag dat Mitch er ook bij was. Hij besloot meteen actie te ondernemen.
“In dit restaurant worden geen kinderen toegelaten”, zei Dick tegen Ben.
“Mitch is mijn kleinzoon en hij woont ook op de Ponderosa. Maar als hij hier niet mag komen gaan wij ook ergens anders eten”, antwoordde de rancher.
Toen viel het oog van Dick op het artikel in de krant over de verborgen schat van de Cartwrights. Hij dacht:‘Als ik Mitch nu wel toe laat in mijn zaak vertellen ze me vast wel waar die schat verborgen ligt. Dan kan mijn zaak nog groter worden.’
Daarom zei hij vlug:“Mr Cartwright, ik heb me bedacht. Mitch mag toch blijven aangezien hij toch al binnen is. Ik zal u en uw gezelschap even naar uw tafel brengen.”
Mitch keek even naar zijn familie maar zei niets. Dick ging hen voor naar een ronde tafel in een hoek.
“De kelner komt straks uw bestelling opnemen”, zei Dick terwijl hij de menukaart uitdeelde.
Mitch had ook een menukaart gekregen maar hij kon het niet eens lezen.
Adam merkte zag dat en vroeg:“Wat wil jij hebben?”
“Zouden ze geen gebakken aardappels, appelmoes en kip hebben?”, vroeg de jongen.
Ben keek even of het er op stond maar vond het niet.
“Het staat er niet op maar als jij het zo graag wil eten dan zullen wij ervoor zorgen dat jij het vanavond op je bord krijgt”, antwoordde de rancher.
“Dat zal de eigenaar niet leuk vinden. Hij heeft het toch al niet zo op kinderen”, reageerde Adam droog.
Hij wenkte de kelner die hen zou bedienen en die kwam met zijn notitieboekje en potlood om de bestellingen op te schrijven.
Toen de kelner de bestelling van Mitch te horen kreeg zei hij direct:“Dat hebben we niet in huis. Je kunt alleen krijgen wat er op de kaart staat.”
“Dan wil ik de eigenaar spreken”, zei Ben direct.
Die kwam meteen en hij zei:“We hebben al een uitgebreide menukeuze en nog moet er iemand iets hebben wat er niet op staat. Kip is een gerecht voor de gewone man. Zoiets serveren wij niet.”
“Wij zijn toch ook heel gewoon?”, vroeg Mitch pardoes.
De Cartwrights begonnen hard te lachen. Dick kon dit niet waarderen en voelde zich in zijn hemd gezet door een kind.
Hij zei woedend:“Mijn restaurant uit rotjoch dat je bent!”
“Dan gaan wij ook meteen weg. Het was een heerlijke maaltijd die u serveerde maar niet aan ons”, zei Ben direct.
Ze stonden op en verlieten het exclusieve restaurant.
Buiten vroeg Hoss:“Waar gaan we nu eten?”
“In het restaurant op de hoek van de hoofdstraat”, antwoordde zijn vader.
“Mijn bestelling blijft gewoon hetzelfde met ijs toe als dat mag”, zei Mitch.
Zijn vader knikte.
Nu werden de Cartwrights wel welkom geheten en kregen ze eindelijk wat eten op hun bord. Het smaakte hen dan ook voortreffelijk. De eigenaars, het echtpaar Francis en Louise Collins, deden helemaal niet moeilijk over het feit dat Mitch erbij was omdat ze hem graag mochten.
Toen de desserts op tafel kwamen had Louise speciaal voor de kleinste van het gezelschap een grote sorbet gemaakt.
“Jij hebt een extra grote omdat jij nog moet groeien en die grote lummels niet meer”, zei de gastvrouw tegen de jonge Cartwright.
“Mitchy, zullen we ruilen? Jouw ijs is veel groter dan de mijne”, probeerde Hoss nog maar dat lukte niet.
Mitch begon vlug aan zijn dessert voordat iemand anders het van hem aftroggelde. Ben merkte dat zijn kleinzoon zich netjes gedroeg ondanks alle problemen op de ranch. Mede door Adam, Hoss en Little Joe kreeg Mitch een grote eetlust en hij at dan altijd keurig zijn bord leeg. Toch was het een vrij lange avond voor Mitch geworden want hij begon steeds vaker de slaap uit zijn ogen te wrijven.
“We vragen om de rekening en dan gaan we naar huis”, zei Ben toen hij zag dat de ogen van Mitch bijna dichtvielen.
“Moet u dan niet betalen?”, vroeg de jongen opeens klaarwakker.
Iedereen lachte en Ben zei glimlachend:“Mitch, je weet best wat ik bedoel.”
De rancher stond op en liep naar de bar om te betalen.
“Heeft het gesmaakt Ben?”, vroeg Francis die de rekening opmaakte.
“Het heeft ons allemaal uitstekend gesmaakt. We gaan maar naar huis terug want Mitch begint een beetje veel slaap te krijgen”, antwoordde Ben.
Hij betaalde de rekening en nam zijn nageslacht mee naar buiten.
Onderweg naar huis was Mitch erg stil wat men niet vreemd vond. De hele avond had zijn stem gegalmd door het restaurant heen en nu was de jongen wat schor geworden.
Adam merkte plagend op:“Wat is het toch lekker rustig nu de kid zo schor is.”
“Was hij dat maar elke dag. Dan hadden wij rust”, reageerde Little Joe.
“Zeker weten. Maar toch houden we van dat jochie”, zei Hoss goedmoedig.
“Dat is jullie geraden ook. Mitch is lang niet zo vervelend als jullie bij elkaar op zijn leeftijd”, was de reactie van Ben.
Discussiërend over deze reactie reden de Cartwrights naar hun vertrouwde ranch terug.
De volgende dag was het een gewone werkdag voor de Cartwrights. Maar het zou geen gewone dag worden.
Al bij het ontbijt zei Ben:“Mitch, jij gaat met ons mee naar de kudde en je blijft bij mij. De jonge kalveren moeten worden gebrandmerkt.”
“Goed”, zei de jongen nog wat moe.
“Je kan dan ook nog wel wat slapen”, zei Adam.
Ze aten vlug door om daarna weg te gaan.
Onderweg naar de kudde zag Mitch in de verte twee mannen rijden.
“Opa, daar rijden een paar mensen. Dit land is toch van ons?”, vroeg de jongen op dat moment.
Nu zagen de anderen hen ook.
Ben zei:“We gaan naar ze toe.”
Zo gezegd, zo gedaan.
Ben vroeg streng:“Wat doen jullie hier?”
“We zijn opzoek naar de verborgen schat”, zei Glen Wilkes, een van de twee.
“Jullie mogen hier helemaal niet zijn want dit is ons landgoed en er is helemaal geen schat”, antwoordde de rancher kalm maar streng.
“We hebben hier een kaart waar de schat verborgen moet zijn”, zei Simon Kendall, de partner van Glen.
Hij liet de kaart zien aan de Cartwrights.
“Iemand heeft die kaart voor jullie getekend om jullie te bedriegen. De kaart van de Ponderosa ziet er heel anders uit”, reageerde Adam.
Glen werd woedend en zei grommend:“Dan heeft die Frank Simpson ons belazerd met zijn kaart.”
Ze gingen weg naar huis. De Cartwrights kwamen niet meer bij van het lachen maar Ben besefte wel dat het gedonder nu echt begonnen was. Ze reden door naar de kudde maar erg ver kwamen ze niet. Want drie kilometer verder betrapten ze een man gravend op hun landgoed. Hij was al aardig diep aan het graven maar had nog steeds niets gevonden. Cody gromde tegen hem waardoor de man opkeek.
“Wat zijn we aan het doen?”, vroeg Ben streng.
“Ik ben aan het graven. Bezwaar tegen?”, vroeg de man die bij zijn aankomst op de aarde de naam Paul Jenkins had meegekregen.
“Ja, toevallig wel. Je bevindt je op de Ponderosa en je hebt hier niets te zoeken. Gooi dat gat maar dicht en verdwijn voorgoed”, zei de rancher.
“Morgen brengen op mijn fiets”, zei Paul.
“Ik zie nergens een fiets”, zei Mitch droog.
“Jij moet je grote mond houden rotjoch. Jij pest altijd mijn neefje Patrick en nichtje Patty op zondagsschool en alleen omdat zij wel goed kunnen lezen en jij niet”, reageerde Paul.
Hij pakte zijn schop en sloeg de jongen daarmee van zijn pony af. Dit had hij niet moeten doen want hij kreeg meteen een paar kogels in zijn armen. Mitch lag kermend op de grond terwijl Ben hem onderzocht.
“Adam, neem hem mee naar huis en laat Hop Sing hem verzorgen”, zei de rancher.
Mitch stond voorzichtig op en steeg op zijn pony om met zijn vader terug naar huis te rijden. Paul besloot het gat dicht te gooien om niet nog meer kogels van de Cartwrights in ontvangst te hoeven nemen. Hij voelde drie paar ogen in zijn rug branden en dat zorgde ervoor dat hij bang en dus gevaarlijk werd.
Na het gedwongen vertrek van Paul Jenkins konden Ben, Hoss en Little Joe eindelijk naar de kudde gaan. Maar de drie ongewenste bezoekers bleven de Cartwrights bezig houden.
Ben zei op een gegeven moment tegen zijn twee jongste zoons:“Jullie gaan elk een deel van de ranch bewaken en zorgen dat er niemand meer gaat graven.”
Cody bleef bij de rancher. Dat beloofden ze en dat deden ze dan ook. Hoss zocht in het noordelijke deel maar vond geen gravers meer. Zijn broer nam het westelijke deel voor zijn rekening maar ook hij zag geen gravers. Toch bleven ze op hun post zoals ze hun vader hadden beloofd.
Ondertussen had Adam Mitch thuis afgeleverd en onder de hoede van Hop Sing achtergelaten. Adam reed naar de kudde en zag tot zijn grote verbazing dat zijn jongere broers weg waren.
“Adam, jij gaat het zuidelijke deel bewaken en ik doe het oosten. Hoss en Joe doen respectievelijk het noorden en het westen”, zei Ben tegen zijn oudste zoon.
“Goed. Ik heb Mitch thuisgelaten bij Hop Sing. Cody, ga naar huis en pas op het baasje”, zei Adam.
De hond rende naar huis terug. Adam keerde Sport en reed naar het zuiden van de ranch. De hele zaak zat hem niet lekker. De toekomst van de Ponderosa stond op het spel en hun eigen toekomst ook. Toen Adam op de plaats van bestemming was aangekomen ontdekte hij dat er op verschillende plekken gegraven was. De oudste Cartwright jongen reed er heen en betrapte een graver op heterdaad.
“Wat ben je aan het doen?”, vroeg Adam op strenge toon.
De graver keek op en zag Adam kijken.
“Ben je nu écht zo dom of lijkt dat maar zo?”, vroeg Tom Anderson, de graver, op zijn beurt. Adam moest met tegenzin toegeven dat het inderdaad een domme vraag was.
“Krijg ik nog een antwoord of niet?”, vroeg Tom gekwetst.
“Dit is Ponderosa land en je hebt hier echt niets te zoeken. Dus gooi dat gat maar dicht als je leven je lief is”, antwoordde Adam.
“Jij bent er eentje van die rijke Cartwrights. Dus jullie hebben die schat echt niet nodig. Donder dus maar op”, zei Tom die zag dat zijn handlangers achter Adam waren komen te staan.
“Jij op die vos afstijgen en gooi je wapen neer”, zei Greg Garth.
Adam weigerde dat eerst maar toen hij drie geweren achter zich hoorde deed hij wat er van hem gevraagd werd. Hij gooide zijn revolver tegen het hoofd van Tom maar Greg pakte Adam beet en sloeg hem tegen de vlakte. Ze begonnen te vechten maar algauw moest Adam het onderspit delven. Greg, Tom en hun maten, John Knotts en Pete Willis, namen de Cartwright jongen mee naar hun hut. Daar werd Adam in een hoek gegooid.
Tom vroeg:“Waar is jullie schat begraven?”
“Welke schat? Ik weet niet waar je het over hebt”, zei Adam.
Hij knipperde een paar keer met zijn ogen.
“Je weet verdomd goed waar wij het over hebben. We houden je net zo lang hier totdat je zegt waar jullie schat verborgen ligt”, zei Greg.
Hij liep naar de tafel en ging zitten schrijven. Toen hij daarmee klaar was vouwde hij het op en ging hij ermee naar buiten. Hij deed de brief tussen het halster van Sport en stuurde het paard weg. Zijn maten hadden intussen Adam vastgebonden en zijn ogen dichtgeslagen zodat Adam niets meer zag.
John zei luid lachend:“Nu is hij volkomen machteloos.”
Sport liep meteen naar de Ponderosa waar Mitch hem zag komen. De jongen stopte het dier en zag dat er een briefje in de halster zat. Omdat hij nogal klein was kon Mitch er niet bij.
Hij liep de keuken in en vroeg aan de kok:“Hop Sing, Sport is zojuist thuisgekomen maar zonder papa. Wel zit er een briefje bij zijn halster. Kun jij het pakken en voorlezen?”
De kok liep mee en pakte het briefje.
Hij las voor:
GEACHTE BEN CARTWRIGHT,
WIJ HEBBEN ADAM TE PAKKEN.
PAS ALS U ONS PERSOONLIJK HEBT VERTELD WAAR JULLIE GEHEIME SCHAT BEGRAVEN LIGT LATEN WIJ HEM VRIJ.
DE EIGENAARS VAN DE SCHAT.
Mitch bedacht zich geen moment en zei:“Help me op Sport.”
Hop Sing begon te praten in het Kantonees maar omdat Mitch toch niet luisterde hielp hij de jongen op de vos. Mitch gaf de vos de sporen en kwam zo bij zijn vader. De jongen verborg het paard zorgvuldig en gleed uit het zadel. Voorzichtig en behoedzaam sloop Mitch naar de hut maar hij had er niet opgerekend dat hij door Pete betrapt werd.
De graver pakte Mitch bij de kraag en vroeg streng:“Wie ben je en wat kom je hier doen?”
Mitch keek hem even aan en wist genoeg.
“Ik weet waar de verborgen schat van de Cartwrights begraven ligt”, loog de jonge Cartwright.
“Dat verandert de zaak. Kom maar mee naar binnen”, zei Pete nu wat vriendelijker.
Ze liepen naar de hut.
Bij de deur zei Greg woest:“Stommeling, dat is de kleinzoon van Ben Cartwright. Hij zal zeker zijn grote muil niet houden dus vermoord hem maar.”
“Als we zijn oudste zoon én kleinzoon hebben kunnen we meer losgeld eisen. We worden slapende rijk”, reageerde Pete.
Greg was het er mee eens maar ook hij vertrouwde Mitch niet. De jongen werd ook de hut in gegooid en kwam tegen Adam terecht.
De jongen keek eerst even verbaasd toen hij zag wat ze met zijn vader hadden gedaan en vroeg toen:“Wat hebben jullie met hem gedaan?”
“Hij was een beetje veel brutaal tegen ons dus sloegen wij hem zijn ogen dicht. Dat doen we ook met jou als jij niet zwijgt”, zei Tom.
Mitch besloot zich voorbeeldig te gedragen tot grote ergernis van de gravers. Adam hoorde aan de stem van Mitch dat hij bezig was om de mannen uit hun tent te lokken wat nog lukte ook. Onderwijl maakte hij zijn vader los. Toen John dat ontdekte gooide hij zijn revolver naar Mitch toe maar de jongen ving hem handig.
“Gooi hem naar zijn hoofd”, fluisterde Adam Mitch in het oor.
Met een snelle en mooie worp deed Mitch dat en John viel door de klap tegen de tafel waardoor hij zijn nek brak. Door de klap ging de trekker over en de kogel trof Greg in zijn borst.
“Twee zijn er uitgeschakeld, nu nog de rest”, zei Adam.
Dat was niet meer nodig voor Adam en Mitch want Pete en Tom hadden zo’n grote ruzie gekregen over de schat dat ze elkaar doodschoten. Mitch ging buiten kijken en zag de vier lijken liggen.
Toen hij de hut weer binnenkwam zei hij:“Papa, ze zijn allemaal dood. Laten we maar naar huis gaan.”
“Je zal me wel moeten begeleiden want ik zie niets”, zei zijn vader.
Dat deed de jongen zo goed mogelijk. Maar Mitch wist niet eens waar ze waren en Adam zag niets dus hoe moesten ze nu thuiskomen? Eerst moesten ze op Sport zien te komen. Dit ging vrij gemakkelijk. Maar de weg naar huis leek wel van de aardbol geveegd te zijn.
Aan het einde van de dag besloten Ben, Hoss en Little Joe naar huis te gaan. Ze hadden geen gravers meer aangetroffen en dat was maar goed ook. Er waren al moeilijkheden genoeg zonder al die ongewenste gravers op hun landgoed. Ze wisten echter nog niet dat Adam en Mitch weg waren.
Thuisgekomen liep Hop Sing direct naar Ben.
De kok zei:“Mr Cartwright, kleine Mitch weg.”
Dit bericht viel erg verkeerd bij de rancher omdat de jongen wist dat hij thuis moest blijven. Toen vond Little Joe het losgeldbriefje dat Mitch had laten vallen bij zijn vertrek.
“Pa, Adam wordt gegijzeld gehouden”, zei de jonge Cartwright.
“Adam moest naar het zuiden dus hij zal daar ergens zijn en Mitch waarschijnlijk ook. We gaan ze zoeken”, antwoordde zijn vader vastbesloten.
Ze stegen op hun paarden en reden richting het zuidelijk gedeelte van de ranch.
Na een hele poos gereden te hebben kwamen Ben, Hoss en Little Joe eindelijk Adam en Mitch tegen.
“Adam, wat is er gebeurd?”, vroeg Ben.
“Ik betrapte een graver op heterdaad maar hij had nog drie handlangers bij zich. Ze namen me gevangen en sloegen mijn ogen dicht. Sport kwam thuis met een briefje en daardoor kwam Mitch. Hij schakelde twee van de vier uit. Hierna gingen we naar huis terug”, vertelde Adam kalm.
Mitch zei niets omdat hij er niet veel van begreep en erg moe was. Ben pakte zijn kleinzoon over en Hoss pakte de teugels van Sport. In een rustig tempo reed men naar huis.
Thuis verzorgde Hop Sing de ogen van Adam waardoor de oudste Cartwright jongen weer wat kon zien. Ook al was het een beetje vaag.
De Cartwrights zaten duidelijk met de gravers in hun maag want men begon er weer over.
“Nu komen ze natuurlijk elke dag ons landgoed bewerken”, zei Little Joe.
“We kunnen toch moeilijk elke dag gaan kijken voor gravers?”, vroeg Hoss.
“Nee, daar hebben we geen tijd voor maar ik laat ze ook niet toe. Ik wil dat mijn kleinzoon in alle rust kan opgroeien op de Ponderosa en niet lastiggevallen wordt door vreemden”, antwoordde Ben.
Alle vier keken ze naar de jongen die met Cody speelde.
“Ik heb best wel trek gekregen door het zoeken naar die ongewenste schatgravers. Mijn maag begint steeds harder te rommelen door die heerlijke geuren uit de keuken”, zei Hoss om van onderwerp te veranderen.
“Dat doet jouw maag bij elk soort eten”, reageerde Little Joe.
“Kan ik er wat aan doe dat ik gewoon een voorliefde heb voor eten? Maar sinds Mitchy hier woont krijgen we wel een veel kleiner deel van de pudding”, zei Hoss.
“Dat is waar maar hij heeft het nodig en jij niet meer”, zei Adam.
“Oom Hoss, waarom ga je dan niet in de keuken kijken wat we eten?”, vroeg Mitch.
Iedereen behalve Hoss lachte.
“Erg leuk neefje. Je weet dat ik door jou niet meer in de keuken mag komen van Hop Sing”, antwoordde Hoss verontwaardigd.
Even later kwam Hop Sing uit de keuken met de mededeling:“Cartwrights aan tafel. Eten klaar.”
“Mitch, eten”, zei Adam alleen maar.
De jongen kwam meteen en Cody ook.
Aan tafel hielden Ben en Adam Mitch erg in de gaten. Hij at wel wat maar lustte zijn toetje niet.
“Ben je ziek kid?”, vroeg Adam verbaasd.
Hij wist net als de anderen dat zijn zoon dol was op toetjes.
“Ik heb genoeg”, zei de jongen.
Hij schoof zijn schaaltje weg.
“Wil je naar bed?”, vroeg Ben.
Mitch knikte. De jongen stond op en liep langzaam naar boven.
“Dan eet hij het morgen maar op”, zei Adam voordat Hoss het in beslag kon nemen.
Hoss vond dit uiteraard niet leuk maar zei niets.
Ben zei:“Ik dek mijn kleinzoon wel toe en lees hem wat voor.”
Hij stond op en ging ook naar boven.
“Ik had gehoopt dat Mitch buiten alles gehouden kon worden maar dat is dus niet zo. Wie weet waar die Andy is”, zei Adam ongerust.
“Mitch is ook een Cartwright. Reken er maar op dat de dames hem willen gebruiken om met ons aan te pappen. Dat doen ze al sinds zijn doop. Vooral die Sue Parker”, antwoordde Little Joe.
Enkele dagen bleef het rustig op de Ponderosa. Omdat het de beurt aan Adam was om wat boodschappen te halen werd hij weer met de schat geconfronteerd. Nu kwam het door Rosa Keller. Ze werd omringd met haar liefde voor Adam maar met een nog grotere liefde voor geld. Ze kwamen elkaar tegen toen Adam die ochtend in de stad was. Hij had de wagen voor de handelspost geparkeerd toen Rosa expres tegen hem opliep.
“Het spijt me. Ik zag u niet”, zei de jonge vrouw.
“Volgens mij wel want je stond al een half jaar naar mij te kijken toen ik aankwam”, reageerde Adam.
Hij kende Rosa al langer maar mocht haar totaal niet.
Rosa reageerde fel met:“Wat denk jij wel? Omdat jullie toevallig een begraven schat hebben denk jij dat je heel wat bent! Dat ben je niet.”
“Er is helemaal geen begraven schat”, was het antwoord van Adam.
Hij liet haar alleen en ging de winkel binnen.
Na een poosje ging Adam met twee zakken boodschappen weer naar buiten om met paard en wagen naar huis te gaan. Tot zijn grote ergernis stond Rosa met haar paard te wachten.
“Wat ben jij aan het doen?”, vroeg de oudste Cartwright jongen.
“Ik ga met jou mee naar jouw huis. Ik hou zoveel van jou dat ik met je wil trouwen. Dan gaan we samen een gezinnetje stichten”, antwoordde de jonge vrouw met een verleidelijke stem.
“Donder nou heel gauw op. Ik ga voorlopig nog niet trouwen. En als ik het doe, dan is het écht niet met een del zoals jij. Je hebt waarschijnlijk al met zoveel kerels in bed gelegen dat ik nummer zoveel op je lijst ben. Bovendien heb ik al een gezin door mijn zoontje”, reageerde Adam ad rem.
Nu werd Rosa vuurrood en kwaad. Ze had al rood haar dus dat paste goed bij haar gezicht. Giftig beet ze hem toe:“Ik mag hopen dat jullie zoveel ongeluk in de nabije toekomst krijgen dat je gewoon smeekt om mijn goddelijke lichaam!”
“Kijk maar uit dat je geen wilde stier tegenkomt nu je zo rood ziet. Nog een prettige dag Miss Keller”, zei Adam waarna hij vertrok.
Rosa was zo kwaad en beledigd dat ze bijna uit haar vel sprong van nijd. Adam wist zeker dat zijn vader het niet goed zou vinden als hij in het bekende huwelijksbootje zou stappen met Rosa Keller. Ze ging met elke kerel in de stad om en daarna dook ze met hem het bed in. Bovendien was Adam veel te veel gehecht aan zijn vrijheid. Zover die hem bood als Mitch niet in de buurt was. Adam wist niet dat Rosa hem zou achtervolgen met liefdesverklaringen. Maar daar zou hij spoedig achterkomen.
Mitch speelde bij de eik toen hij door Rosa werd geroepen.
Hij keek om en vroeg:“Wat moet jij?”
“Zo praat je niet tegen de aanstaande Mrs Adam Cartwright. Ik eis dat je Adam gaat halen en wel nu meteen”, zei Rosa beledigd.
“Ga jij met papa trouwen? Dan is hij wel erg op zijn achterhoofd gevallen”, reageerde Mitch droog.
Hij wist hoe zijn vader over Rosa dacht en ging gewoon verder spelen. Rosa werd weer kwaad en liep naar het ranchhuis. Adam kwam toevallig naar buiten met Cody en liep zodoende de vrouw omver. Hierbij viel ze in de waterbak voor de paarden. Mitch zag het gebeuren en begon te schateren van het lachen. Adam deed hetzelfde. Cody kwispelde opgewonden met zijn staart.
Rosa schreeuwde naar de twee:“Stelletje pestkoppen. Een beetje een dame zoals ik uitlachen. Ik haat jullie. Je kan ons huwelijk nu écht wel vergeten, Adam Cartwright!”
Ze klom uit de waterbak en ging weg.
Mitch liep naar zijn vader en vroeg een beetje ongerust:“Je ging toch echt niet met dat mens trouwen?”
Adam pakte hem op en zei geruststellend:“Ik ga écht niet trouwen met zo’n vrouw. Als ik het doe gebeurt dat uit wederzijdse liefde en niet uit dwang.”
“En als mama ooit nog komt? Trouw je dan met haar?”, vroeg Mitch hoopvol.
“Als we haar vinden en zij wil met me trouwen, dan ben jij mijn getuige. Dat is de belangrijkste persoon van de bruidegom. Maar voorlopig zijn we samen”, antwoordde Adam.
“Mag ik wat drinken?”, vroeg de jongen.
“Ga maar een glas melk bij Hop Sing vragen”, zei zijn vader terwijl hij Mitch neerzette.
De jongen rende naar de keuken waar hij zijn glas melk kreeg. Adam was allang blij dat hij van Rosa Keller af was. Hoss zag Rosa in allerijl vertrekken en keek zijn broer vragend aan.
“Ze wilde met me trouwen maar toen ze eenmaal het smakelijke water van de Ponderosa had geproefd en erin gevallen was ging het hele feest niet meer door. Het liefdesleven van een Cartwright gaat nu eenmaal niet zomaar over rozen”, legde Adam uit.
“Pa was drie keer gelukkig getrouwd. En hij is óók een Cartwright”, reageerde Hoss droog.
Dat moest Adam toegeven. Zijn zoon kwam erbij staan met zijn glas melk.
Mitch vroeg:“Maar jij en mama waren niet bij elkaar toen ik geboren werd. Waarom niet?” De broers keken elkaar aan.
Adam zei:“Soms gebeurt dat gewoon. Wij zijn in elk geval blij met jouw komst op deze aarde. Ook al ben je zo’n grote pestkop!”
“Nietes. dat zijn jullie en oom Joe ook”, reageerde Mitch vlug.
Hij zette zijn glas op tafel neer en rende weg. Adam en Hoss wilden achter hem aan gaan maar juist op dat moment kwam net Ben aan rijden.
Hij zei streng:“Adam en Hoss Cartwright! Laat mijn kleinzoon met rust!”
Dit was de redding voor Mitch. De jongens wisten dat ze niet achter Mitch aan mochten zitten en daar maakte de jongen erg handig misbruik van.
Het was aanvankelijk een zeldzame rustige avond op de Ponderosa. Maar dat zou het niet lang blijven. Adam en Hoss speelden een spelletje schaak. Ben zat Mitch voor te lezen en Little Joe nam de krant door.
“Zijn alle problemen nu écht voorbij?”, vroeg Mitch opeens.
“Je bedoelt dat gedoe over die schat?”, vroeg Ben.
De jongen knikte.
“Ik weet het echt niet maar ik hoop van wel”, zei Ben.
Adam keek op de grote klok.
“Kid, nu ga jij rustig slapen want het is morgen weer vroeg dag. Het is bedtijd voor jou. Welterusten”, zei Adam.
De jongen stond op en zei:“Welterusten iedereen.”
“Welterusten”, zeiden de anderen.
Mitch ging naar zijn kamer maar toen hij de kamer binnenkwam zag hij Andy Carter op zijn bed zitten.
“Jij houdt je grote mond dicht en je gaat slapen. Zodra iedereen naar bed is gaan wij weg om de schat te vinden”, zei Andy grimmig.
Mitch wist niet wat hij moest zeggen maar hij draaide zich om en rende naar beneden.
“Mitch, wat is er?”, vroeg Adam als eerste.
“Andy Carter is in mijn kamer. Hij wil dat ik hem help de schat te vinden als jullie slapen”, zei de jongen van streek.
“Blijf maar even hier bij Cody. Wij gaan kijken”, zei Ben ongerust.
Ze hoefden niet eens naar boven te gaan want Andy maakte de grote fout door zelf naar beneden te komen.
“Nu heb ik jullie allemaal onder schot. Denk maar niet dat jullie weg kunnen komen want ik heb dynamiet neergelegd bij de voordeur. Als hij maar even opengaat is het boem! En weg is de Ponderosa”, lachte Andy hard.
Hij liep langzaam de trap ad en dwong iedereen om te gaan zitten. Dat gebeurde dan ook. Andy ging op de trap zitten met zijn revolver waarmee hij de familie Cartwright onder schot hield. Het was doodstil in de woonkamer toen de maag van Hoss begon te rommelen.
Andy schrok ervan en vroeg geïrriteerd:“Wie maakte dat geluid?”
“Dat was mijn maag”, antwoordde Hoss luchtig.
“Zorg dat het niet meer gebeurt”, snauwde Andy.
Hoss stond op en liep naar de keuken.
“Ik ben vergeten mijn paard eten te geven. Mag ik het even doen?”, vroeg Mitch.
“Ga maar en geen geintjes”, zei Andy.
Ben, Adam en Little Joe keken elkaar aan en wisten dat Mitch iets in zijn schild voerde. Mitch volgde zijn oom en kreeg van hem een halve emmer water.
“Kom maar mee naar buiten”, fluisterde Hoss Mitch in het oor.
Met de emmer water gingen ze naar buiten om de dynamiet onschadelijk te maken. Bij de voordeur zagen oom en neef het dynamiet liggen. Hoss wees Mitch om voorzichtig het spul te pakken en in het water te dopen. Mitch kroop vlug en handig naar de voordeur waar hij het dynamiet pakte. Hoss doopte de staven in het water.
Mitch vroeg verbaasd:“Is het nu niet meer mogelijk dat het kan ontploffen?”
“Als je een lucifer in water stopt dooft het vuur en hetzelfde effect krijg je met nat dynamiet. Het is dan niet meer te gebruiken”, legde Hoss uit.
Mitch legde het dynamiet terug en ging weer met Hoss naar binnen.
“Waar blijft dat kleine jochie? Adam, ga eens even kijken”, zei Andy.
“Waarom? Mitch redt zich heus wel”, zei hij kalm.
Maar even later kwam Mitch weer terug.
“Is het gelukt?”, vroeg Adam listig.
“Ja, helemaal”, zei Mitch droog.
“Wat is gelukt? Wat heb jij uitgevoerd?”, vroeg Andy nieuwsgierig.
“Als je dat wil weten ga dan maar eens buiten kijken”, stelde Hoss voor.
Andy legde zijn revolver op de trap, ging naar de voordeur en deed hem wijd open. Verbaasd draaide hij zich om.
Hij vroeg op dat moment:“Waarom hoor ik geen explosie?”
“Omdat Mitchy het dynamiet onschadelijk heeft gemaakt”, antwoordde Hoss.
Andy rende naar zijn revolver maar struikelde over Cody en viel languit op de vloer. Het volgende moment overmeesterden de Cartwrights hem. Mitch had tijdens de overmeestering de kogels uit de revolver van Andy gehaald en ze in de open haard gegooid. Een paar harde knallen waren het gevolg.
“Het is nog niet eens vier juli en we hebben nu al vuurwerk”, zei Mitch lachend.
Hoss en Little Joe bonden Andy stevig vast terwijl Ben en Adam Mitch opvingen na de onverwachte knallen in de woonkamer.
Hop Sing kwam verschrikt de keuken uitrennen en vroeg:“Wat gebeurt er?”
“Niets ernstigs Hop Sing. Mitchy zorgde alleen maar voor wat vroeg vuurwerk. Jongens, breng dat stuk ongeluk maar weg”, zei Ben tegen zijn zoons.
“Mitch, opa zal je wel naar bed brengen”, zei Adam tegen zijn zoon.
Mitch knikte. De broers en Cody namen hun gevangen prooi mee terwijl Ben achterbleef met zijn kleinzoon.
Mitch vroeg toen ze weg waren:“Ik moet nu zeker wel naar bed?”
“Inderdaad. Je hebt genoeg opwinding voor 1 avond gehad. Ik kom je zo toedekken”, was het antwoord van de rancher.
Mitch stond op en ging naar boven. Door alle drukte was de jongen direct in slaap gevallen toen hij in bed was gekropen. Ben kwam hem toch nog toedekken.
De broers hadden de grootste lol toen ze met de hond Andy naar het gezag brachten. Om de flauwste opmerking begonnen ze te lachen.
Het werd helemaal erg toen Hoss begon te vertellen:“Een konijn komt een bakkerij binnen. Hij vraagt aan de bakker:“Heeft u worteltjestaart?” “Nee”, zegt de bakker. Het konijn gaat weg. De volgende dag komt hij weer. Opnieuw stelt hij de vraag. Weer krijgt hij een negatief antwoord. Dit gaat zo een paar dagen door. Dan denkt de bakker: ‘Morgen komt dat konijn natuurlijk weer vragen om die taart. Ik zal er eentje bakken.’ Dan is het de volgende morgen en ja hoor, daar is het konijn weer. Hij vraagt:“Heeft u worteltjestaart?” “Ja”, zegt de bakker. “Vies hè?”, vraagt het konijn.”
Adam en Little Joe lachten hard maar Andy vertrok geen spier.
“Vertel er nog eentje. Misschien is hij wat traag van begrip”, zei Little Joe.
“Goed dan. Het is geel en graast in de wei. Wat is het?”, vroeg Hoss bloedserieus.
“Weet ik veel. Een kudde Andy Carters?”, vroeg Adam droog.
“Bijna goed. Het correcte antwoord is een kudde vanille vla”, zei zijn jongere broer.
Adam en Little Joe begonnen opnieuw te lachen maar Andy vond het niet grappig.
“Wat ben jij toch chagrijnig zeg”, merkte Little Joe op.
“Smoel houden Cartwright”, zei Andy.
“Joe, je moet het wel goed zeggen. Andy is niet chagrijnig. Hij is super chagrijnig”, reageerde Hoss.
“Laten we even stoppen en afstijgen. Anders val ik van mijn paard van het lachen”, zei Adam lachend.
“Doe dat nou niet want stel dat je de mooie grond nog beschadigt. Dan wordt je vervolgd wegens milieuvervuiling”, zei Hoss droog.
“Wat zijn jullie een stelletje zeuren zeg”, zei Andy kwaad.
“Jou hebben we niets gevraagd dus hou je smoel”, zei Adam opeens grommend.
Cody begon ook te grommen tegen hun vijand.
“Adam, laat je goede humeur toch niet verpesten door die aanrander van kleine kinderen”, zei Little Joe.
“Goed. Hoss, vertel nog eens een leuke mop”, zei Adam.
“Daar komt ie aan. Twee koeien staan in de wei. Opeens begint de eerste koe op en neer te springen. “Wat doe je?”, vraagt de tweede koe. “Ik ben morgen jarig en ik klop alvast de slagroom”, is het antwoord”, vertelde Hoss.
Weer klonk er hard gelach in de stille avonduren.
Eindelijk bereikte het viertal Virginia City. Andy was dolblij om plaats te kunnen nemen achter de tralies omdat hij dan eindelijk verlost was van de broertjes Cartwright en hun volgens hem zeer flauwe grappen. Clem was net klaar met zijn ronde toen hij ze zag komen.
“Deputy, verlos me van deze drie grappenmakers”, smeekte Andy toen ze bij de sheriff’s office gestopt waren.
“Dat zal moeilijk gaan want ik ben namelijk niet de verlosser maar een eenvoudige deputy” was het gevatte antwoord van Clem.
Hij had al gemerkt dat de Cartwrights in een behoorlijk melige bui waren en dat werkte natuurlijk zeer aanstekelijk. Adam, Hoss en Little Joe lagen op de grond van het lachen.
“Ik gijzelde de hele familie Cartwright in hun huis maar dat kleine kind verpestte het weer eens. Onderweg vertelde Hoss de ene flauwe grap na de andere”, zei Andy.
“Als jij zo flauw ben moet je er wat zout bij doen”, reageerde Little Joe droog.
“Joe, je vergeet wel dat de General store gesloten is”, zei Hoss.
“Jongens, bedankt voor het brengen. Meekomen Carter. Je bent hierbij gearresteerd”, zei Clem lachend.
De Cartwright jongens stegen op hun paarden en reden met Cody naar huis terug. Ze waren allang blij dat Andy Carter netjes achter slot en grendel zat. Ze hoopten dat de rust nu eindelijk weer zou terugkeren. Ook al zou dat op de ranch onmogelijk zijn zolang Mitch daar rondliep en de ene rake opmerking na de andere maakte.
Om aan alle geruchten een einde te maken liet Ben een grote advertentie in de krant zetten waarin te lezen stond:
HIERBIJ VERKLAAR IK, BENJAMIN CARTWRIGHT, DAT ER GEEN SCHAT BEGRAVEN LIGT OP DE PONDEROSA. INDIEN DAT WEL ZO ZOU ZIJN DAN WAS HET IN BEZIT VAN DE FAMILIE CARTWRIGHT.
GETEKEND,
BEN CARTWRIGHT.
De Cartwrights hoopten hiermee voldoende rust te krijgen.
Enkele dagen na de plaatsing van de advertentie speelden Mitch en Cody in de achtertuin toen ze onder een struik een half opgegraven gat ontdekten. De twee groefden verder en vonden een oude metalen kistje. Mitch bedacht zich geen moment, pakte het kistje en rende met Cody het ranchhuis binnen.
“We waren in de achtertuin aan het spelen toen we een half open gegraven gat vonden. Dit kistje zat erin”, zei de jongen in een adem door.
Ben pakte het kistje en keek zijn oudste zoon aan.
“Ik heb dat kistje achtentwintig jaar geleden begraven en er een kaart bij gemaakt. Die kaart is natuurlijk in verkeerde handen gevallen waardoor men ging denken dat er echt een schat op ons landgoed begraven lag”, zei Adam na een lange denkpauze.
“Wat zit er in?”, vroeg Mitch nieuwsgierig.
“We zullen het openen. Dan weten we het”, zei Ben.
Voorzichtig opende hij het kistje. Groot was hun verbazing toen ze zagen dat het kistje leeg was.
“Wat is nou een schatkist zonder wat er in?”, vroeg Mitch die als eerste weer wat zei.
“Het was toch een leuke grap toentertijd en hij werkte nu ook”, antwoordde Adam droog.
“Mitch, de grootste schat in je leven is dat wij van jou houden en jij van ons”, zei Ben tegen zijn kleinzoon
De jongen knikte. Ook al begreep hij er nog niet veel van.