Dit verhaal is geschreven na het zien van de oefenwedstrijd van het Nederlands honkbalteam tegen Team USA op 28 juli 2007 in Durham.
VERRASSING VOOR MITCH
In het diepste geheim had Adam Cartwright kaarten geregeld voor een avondwedstrijd van de honkbalclub Carson City Diamonds. De kaarten waren voor hem en zijn zoon Mitch van 9. Mitch was dol op honkbal en speelde zelf in het jeugdteam dat Adam coachte.
Die morgen zei Adam tijdens het ontbijt:“Mitch, ik kom je direct na schooltijd halen want we gaan vanavond ergens heen.”
“Best. Waar gaan we heen?”, vroeg de jongen direct.
“Waar jij liever heengaat dan naar school”, antwoordde zijn vader.
Mitch begreep het meteen en vroeg opgewonden:“Geweldig papa. Gaan we naar een wedstrijd van de Carson City Diamonds?”
“Ja, dus maak geen plannen voor vanavond”, zei Adam.
Ze aten door waarna Adam Mitch naar school bracht zoals elke weekdag.
De dag ging veel te langzaam voorbij voor Mitch. Hij deed zijn best om zich te gedragen wat zelfs zijn lerares Abigail Jones opviel.
In de lunchpauze zei ze:“Mitch, waarom ben jij zo braaf vandaag? Zo ken ik jou helemaal niet.”
“Papa neemt mij vanavond mee naar een honkbalwedstrijd van de Carson City Diamonds. Hij komt me straks halen en dan gaan we door naar het stadion”, vertelde Mitch opgewonden.
Abigail knikte en ging naar haar klaslokaal. Barry Parkinson liep naar de jonge Cartwright om ruzie te zoeken.
“Ik begrijp écht niet wat er zo leuk is aan een honkbalwedstrijd. Hockey is veel leuker”, zei hij.
“Ik vind hockey niets aan. Honkbal is niet zomaar een sport. Het is een manier van leven. Maar dat zal jij nooit begrijpen”, antwoordde Mitch.
Matthew Walker, de beste vriend van Mitch, viel hem bij.
“Ze kunnen jou altijd wel gebruiken bij honkbal”, zei hij.
“Hoezo? Het interesseert mij geen meter”, zei Barry verbaasd.
“Matthew, je kan het de knuppels niet aan doen als Barry erbij komt”, reageerde Mitch droog.
Ze lieten Barry achter en gingen op het schoolplein naar elkaar overgooien.
Om half 2 ging Adam naar school om zijn zoon op te halen. Hij wist dat de school op vrijdagmiddag om 3 uur uitging en dat Mitch altijd op hem wachtte.
Mitch zag zijn vader al wachten en zei tegen Matthew:“Ik vertel je morgen alles over de wedstrijd.”
“Goed. Veel plezier”, zei Matthew.
Mitch rende naar de Mercedes en stapte in. Adam reed snel weg om niet door Abigail Jones aangesproken te worden.
“Ab Jones was verbaasd dat ik zo braaf ben geweest. Toen ze hoorde waarom dat was deed ze net alsof ze het begreep. Maar ik betwijfel het”, zei Mitch onderweg.
“Ik denk ook niet dat ze het begrijpt. Maar dat is haar probleem. Wij gaan lekker samen naar een honkbalwedstrijd. Ik heb je scoreboek meegenomen”, zei Adam.
Na een poos rijden arriveerden de Cartwrights bij het honkbalstadion van de Carson City Diamonds. Adam parkeerde de Mercedes en keek zijn zoon aan.
“We zijn er kid. Ga je mee of blijf je in de auto?”, vroeg Adam plagend.
“Ik heb een beter idee: jij blijft in de auto en ik ga naar de wedstrijd kijken”, antwoordde Mitch ad rem.
“Dat had je gedacht!”, zei Adam glimlachend.
Ze stapten uit.
“Moet mijn jas ook mee?”, vroeg Mitch.
“Ja, want als het schemerig wordt is het meteen een stuk kouder”, zei Adam.
Ze liepen naar de kassa waar Adam de kaarten betaalde. Mitch kreeg een scorekaart, infoboekje en een sleutelhanger van de Carson City Diamonds. Hij deed de spullen direct in zijn rugzak.
“Mitch, we gaan straks wat eten”, zei Adam toen ze binnenwaren.
“Mag ik een portie friet met milkshake?”, vroeg Mitch hoopvol.
“Natuurlijk. Maar eerst gaan we een goede plek op de tribune zoeken”, antwoordde Adam.
Mitch wist precies wat dé perfecte plaats was om alles goed te kunnen zien. Hij ging zijn vader voor naar hun plek en nam 2 zitplaatsen in beslag. Adam legde de jassen en de rugzak van Mitch neer en keek zijn zoon aan.
“Ik ga het eten halen en jij blijft hier”, zei Adam.
Mitch knikte. Adam liep weg terwijl Mitch zijn scorekaart, infoboekje en sleutelhanger bekeek. Daarna gingen de spullen terug in de rugzak. De jonge Cartwright had zijn handschoen vast en keek naar het nog lege veld. Hij dacht:‘Over een paar jaar speel ik ook hier.’
In het clubhuis kwam Adam een oude bekende Steve Taylor tegen.
“Adam Cartwright! Wat doe jij hier?”, vroeg Steve glimlachend.
“Ik ben hier met mijn zoon Mitch voor de avondwedstrijd. Hij is een grote en trouwe supporter van de Carson City Diamonds”, zei Adam.
“Ik ben hun derde honkcoach. Wij krijgen het eten en drinken voor niets. Dus als je een maaltijd wil hebben, laat het maar aan mij over”, zei Steve.
“Wel, in dat geval: Mitch wil een portie friet met een grote mokka milkshake. En voor mij 3 broodjes hamburger”, zei Adam.
Steve liep weg en kwam even later terug met de hele bestelling. Ze liepen naar Mitch die nog steeds naar het veld keek waar inmiddels de batting practise was begonnen.
“Mitch, dit is Steve Taylor, de derde honkcoach van de Carson City Diamonds. Steve, mijn zoon Mitch”, zei Adam.
Ze gaven elkaar een hand.
“Ik heb misschien wel wat voor je. Maar nu heeft het team me nodig”, zei Steve.
Hij ging weg en Adam gaf de friet en milkshake aan zijn zoon en kwam toen naast hem zitten.
“Kennen jullie elkaar?”, vroeg Mitch.
“Ja, we zijn al jaren vrienden. Maar we verloren elkaar uit het oog. Ik wist niet dat hij hier werkte”, antwoordde Adam.
“Papa, over een paar jaar speel ik ook hier”, zei Mitch vol zelfvertrouwen.
“Dat wil ik best geloven en ik weet zeker dat het je ook zal lukken”, zei Adam.
Steve kwam om 18.30 uur naar de Cartwrights met een bal en een shirt voor Mitch.
“Mitch, alle spelers van de Carson City Diamonds hebben deze bal getekend en dit shirt is voor jou”, zei Steve terwijl hij de bal en het shirt aan de jongste Cartwright gaf.
Mitch pakte het aan en zei:“Gaaf zeg. Bedankt Mr Taylor.”
Hij bekeek de bal en deed hem toen voor de zekerheid in zijn rugzak. Het shirt werd meteen aangetrokken.
Om 19.00 uur begon de wedstrijd. Adam hielp Mitch met het bijhouden van de wedstrijd. Het was werkelijk de avond van Mitch want hij ving 2 ballen tijdens de wedstrijd.
“Ik geef er eentje aan Matthew morgen”, zei Mitch toen hij de tweede bal had gevangen.
“Dat zal hij erg leuk vinden”, zei Adam.
De Carson City Diamonds wonnen de wedstrijd met gemak van de Las Vegas Gamblers. De eindstand was een 10-0 overwinning voor de thuisclub.
Toen het veld leeg was zei Adam:“Kid, ik heb slecht nieuws voor je.”
“Oh ja? En dat is?”, vroeg Mitch ongerust.
“De wedstrijd is voorbij en we moeten weer naar huis”, antwoordde zijn vader.
Met grote tegenzin ging Mitch mee naar huis. Maar hij had een geweldige avond gehad en die kon niemand hem ooit nog afnemen.