Al een paar dagen merkte Adam Cartwright dat zijn oudste zoon Mitch van 11 zich eigenaardig gedroeg. De jongen was stil en afwezig. Hij speelde niet eens meer met zijn broertje Benji en zusje Lisa van 2.
Op een middag lag Mitch in zijn kamer op zijn bed te kijken naar een foto van hem met zijn moeder Mary. Plotseling ging de deur open maar Mitch had genoeg tijd om de foto op te bergen. De jongen zag Benji en Lisa binnenkomen.
“Mitch ga je mee honkballen?”, vroeg Benji.
De tweeling had hun honkbalhandschoenen bij zich.
Mitch ging zitten en zei grommend:“Ga weg uit mijn kamer!”
De kinderen renden verschrikt en overstuur naar de woonkamer waar hun ouders Adam en Sally waren. Ze vingen de kinderen op en troosten ze.
“Wat is er?”, vroeg Sally.
“Mitch is boos”, zei Lisa.
Adam wist genoeg en zei:“Ik ga wel met je broer praten.”
Hij ging naar de kamer van zijn oudste zoon. Na geklopt te hebben betrad Adam de slaapkamer.
“Wat is er met jou aan de hand tegenwoordig? Je zwijgt hele dagen en nu moesten je moeder en ik de tweeling troosten omdat jij iets tegen ze had gezegd op ruwe toon”, zei Adam.
Mitch reageerde direct fel met:“Ze is mijn moeder niet maar mijn stiefmoeder!”
“Sally ziet jou anders wel als haar bloedeigen zoon”, antwoordde Adam.
Hij merkte dat Mitch iets ernstigs dwars zat maar wist ook dat de jongen het niet uit zichzelf zou gaan vertellen.
“Heeft een van de knechten soms iets tegen je gezegd?”, vroeg Adam voorzichtig.
“Kan opa die nieuwe knecht niet ontslaan?”, vroeg Mitch opeens.
Adam zei:“Als je die Bert Davis bedoelt, misschien wel. Maar dan moet er wel een hele goede reden voor zijn.”
Mitch liet toen zijn rechteronderarm zien en antwoordde:“Dit heeft hij vanmorgen gedaan. Ik was de dieren aan het voeren toen hij mij zomaar sloeg.”
Adam zag dat de rechteronderarm van zijn zoon vol met blauwe plekken zat.
“Dit is een zeer goede reden voor ontslag. En wat de kleintjes betreft: hou je kamerdeur voortaan dicht. Ze kunnen toch nog niet bij de deurklink”, zei Adam.
Mitch knikte. Samen gingen ze naar de woonkamer waar de jongste zijn excuses maakte bij Sally en de tweeling. Sally legde ijs op de blauwe plekken terwijl Adam het probleem besprak met zijn vader, Ponderosa ranch eigenaar Ben Cartwright.
Ben hoorde alles aan en zei toen:“Kun je Mitch even hierheen brengen? Ik wil eerst zijn verhaal horen voordat ik actie onderneem.”
“Ik haal hem wel even”, zei Adam.
Hij ging weg en Ben overdacht de hele situatie. De rancher had al vaker gemerkt dat Bert Davis zich veel bemoeide met Mitch. Hij zag toen zijn oudste zoon en oudste kleinzoon binnenkomen.
“Mitch, vertel wat Bert Davis bij je deed”, zei Ben ongerust over het antwoord.
Mitch ging zitten en begon te vertellen:“Toen die nieuwe kwam merkte ik al direct dat hij het op mij had gemunt. Diezelfde ochtend betrapte ik hem bij mijn fiets. Ik zei er wat van en toen sloeg hij me met mijn fietsslot. Maar ik mocht niets zeggen. ’s Middags dwong hij me zijn werk te doen. Ook pest hij me dat mijn echte moeder niet meer leeft. Hoe hij dat weet is een raadsel. Vanmorgen sloeg hij me op mijn arm omdat ik volgens hem de kippen verkeerd voederde.”
“Mitch, mis je mama?”, vroeg Adam.
De jongen knikte.
“Ik mis haar ook nog steeds. Ook al ben ik erg gelukkig met Sally. Ze weet dit en accepteert het ook. Maar ik weet ook dat mama niet zou willen dat je haar mist. Ze wacht op ons in de hemelse Ponderosa samen met je 3 oma’s”, antwoordde Adam.
“Mitch, de dood van je moeder was destijds groot lokaal nieuws. Maar uit respect hielden we ons toen op de achtergrond”, zei Ben.
De mannen beseften dat ze een groot probleem hadden waarbij een kleine jongen van 11 jaar oud bij betrokken was. Maar nog voordat de Cartwrights er iets aan konden doen sloeg Bert al toe.
Bert zei op een morgen:“Mitch, ik heb 1e rang kaarten voor de San Francisco Giants tegen de New York Mets. Als je wil ga jij erheen.”
De jonge Cartwright vertrouwde het eerst niet maar toen de knecht het bewijs liet zien hapte Mitch toe.
“Ik pak een tas en dan gaan we”, zei Mitch.
Zo gezegd, zo gedaan.
In een korte tijd waren Bert en Mitch naar San Francisco. In de stad aangekomen merkte Mitch dat hij in de val gelopen was.
“Wat ben jij toch een grote sufferd. Je denkt toch echt niet dat ik dure honkbalkaarten ga kopen terwijl ik niet eens van honkbal houd?”, vroeg Bert lachend.
“Hoe kan iemand nou niet van honkbal houden?”, vroeg Mitch.
Bert gaf hem een klap waarbij de auto slipte en de knecht de macht over het stuur verloor en ook zijn portefeuille. Vlug griste Mitch het weg en pakte hij het geld eruit. Hierna pakte hij zijn rugzak een vluchtte weg. Bert keerde de auto en reed lachend weg met grote snelheid.
Mitch liep naar het busstation.
“Kan ik je helpen jongen?”, vroeg Simon Keller, de kaartjesverkoper.
“Ik ben hier alleen achtergelaten en wil naar huis”, zei Mitch.
“En waar is je huis?”, vroeg Simon.
Mitch antwoordde:“Ponderosa ranch bij Virginia City.”
Simon keek in de computer en zag dat er een uur later een bus naar Virginia City vertrok.
“Over 1 uur vertrekt er een bus naar Virginia City. Hoe oud ben je?”, vroeg hij.
“Elf”, zei Mitch en gaf het geld.
“Dan reis jij nog voor half geld”, zei Simon.
Hij pakte het benodigde geld en gaf het kaartje en wisselgeld aan de jonge Cartwright.
“Bedankt”, zei Mitch.
Simon wees welke bushalte Mitch moest hebben en hij ging erheen. Om de tijd door te komen tekende Mitch de omgeving en de auto van Bert die hem van de ranch had weggenomen.
Ben had de anderen verteld wat Bert Davis bij zijn kleinzoon had gedaan. De jongste zoon van Ben Cartwright, Little Joe, ontdekte als eerste dat zijn oudste neefje weg was. De deur van de kamer van Mitch stond open terwijl die normaal dicht was. Little Joe ging het slaaphuis in en keek rond.
“Zoek je iemand Joe?”, vroeg voorman Candy Canaday.
“Bert Davis en ook mijn neefje Mitch. De deur van Mitch’s kamer is open maar de jongen zelf is weg”, antwoordde Little Joe.
“Davis is ook weg?”, vroeg Candy verbaasd.
Little Joe antwoordde:“Die Bert Davis heeft Mitch juist geïntimideerd, lastiggevallen en mishandeld. En nu zijn ze allebei weg.”
Ze gingen naar de andere Cartwrights.
“Pa, Adam en Sally, Mitch wordt vermist”, zei Little Joe.
Zijn broer keek hem ongerust aan.
“Wat is er met Mitch?”, vroeg Adam.
“Weg, foetsie, pleite”, antwoordde Little Joe.
Ook zijn vader en schoonzus konden het niet geloven.
“Bert Davis is ook spoorloos verdwenen”, zei Candy.
Ben zei:“Dit is geen toeval meer. Davis is ontslagen en zodra mijn oudste kleinkind weer terug is mogen jullie hem hebben. Op voorwaarde dat de kinderen er geen getuige van zijn.”
“Deal pa”, zei Adam.
Little Joe en Candy hadden er ook wel zin in.
De Cartwrights zochten naar Mitch maar vonden hem niet.
“Adam, zodra Mitch weer thuis is geven we hem een gsm”, zei Sally.
“Ik was dat toch al van plan te doen”, antwoordde haar echtgenoot.
Ze keken naar hun tweeling die hun grote broer miste. Maar zijzelf misten hun oudste ook.
Simon had de buschauffeur verteld van Mitch en die hield hem in de gaten. Tijdens de busreis was de jonge Cartwright bezig met zijn tekeningen. Langzaamaan besefte hij wat er allemaal gebeurd was. Hij hoopte dat zijn ouders hem zouden geloven.
Bert zette zijn auto neer en zag een andere knecht Griff King. Hij liep naar hem toe.
“Waar is iedereen?”, vroeg Bert.
“Mitch is weg. Alle knechten moeten hem zoeken. Bevel van Mr Cartwright”, zei Griff.
Bert ging het ranchhuis binnen en zei tegen Ben:“Mr Cartwright, ik ben net terug uit San Francisco. Mitch dwong me hem daar heen te brengen om naar een honkbalwedstrijd te gaan.”
“Mitch dwong jou hem naar San Francisco te rijden? Dat lijkt me sterk”, zei Ben verbaasd.
“Toch is het zo”, zei Bert.
Hij ging vlug weg maar de rancher vertrouwde het totaal niet.
Al snel zag Bert Adam.
“Adam, ik heb zeer slecht nieuws voor je”, zei de knecht.
“Vertel”, zei Adam ongerust over het bericht.
“Je zoon Mitch dwong me naar San Francisco te rijden vanwege iets met honkbal. Maar toen ik hem bij het stadion van de Giants had afgezet werd de jongen geschept door een bus. Hij was op slag dood”, zei Bert met een stalen gezicht.
Hij ging snel weg voordat Adam vervelende vragen ging stellen. De oudste Cartwright jongen kreeg tranen in zijn ogen toen het nieuws tot hem doordrong. Hij ging naar binnen waar Sally direct merkte dat hij haar nodig had.
“Adam, wat is er?”, vroeg ze ongerust over het antwoord.
“Mitch is overleden. Bert zag het gebeuren bij het stadion van de San Francisco Giants. Hij had onze zoon afgezet waarna Mitch door een bus geschept werd en daarbij op slag dood was”, zei Adam met tranen in zijn keel en ogen.
Sally nam haar echtgenoot in haar armen en liet hem begaan. Betsy kwam binnen, voelde onraad en ging meteen haar schoonvader, echtgenoot Hoss en zwager Little Joe halen. Ze kwamen meteen en kregen van Adam het nieuws te horen.
“Er zijn nog helemaal geen honkbalwedstrijden in februari. Ik ga informeren of dit bericht wel waar is”, zei Ben diep geschokt.
Hij ging naar zijn kantoor en belde met de politie van San Francisco.
“Mijn kleinzoon Mitch Cartwright is in San Francisco en heeft bij het stadion van de San Francisco Giants een dodelijk ongeval gehad. Tenminste dat zegt mijn knecht. Maar ik geloof het verhaal niet”, zei Ben.
“Mr Cartwright, er is geen dodelijk ongeluk geweest bij het honkbalstadion. We kunnen uw kleinzoon gaan zoeken of is hij in staat om zelfstandig naar huis te kunnen komen?”, vroeg de agent.
Ben antwoordde:“Mitch kan zichzelf wel redden. Bedankt voor de informatie.”
Hij ging terug naar zijn kinderen en vertelde het nieuws.
“Dus die Davis liegt dat het gedrukt staat? Ik vermoord hem!”, zei Adam razend.
“Adam, jij neemt rust met je vrouw en kinderen. Ga met ze naar onze oude hut bij het water. Wij doen de rest hier”, antwoordde Ben.
“Ik laat me niet wegjagen door zo’n leugenaar”, reageerde Adam.
“We gaan erheen als Mitch ook terug is”, zei Sally vastbesloten.
Adam stemde toe.
De bus stopte bij het busstation in Virginia City. Mitch herkende het omdat hij daar wel vaker was geweest. Toen de bus weer reed en de jonge Cartwright zag wat de volgende halte was kreeg hij een idee.
“Chauffeur, rijdt u langs de Ponderosa ranch? Ik bedoel het ranchhuis”, zei Mitch.
“Daar kom ik langs. Hoezo?”, vroeg de chauffeur.
“Daar woon ik. Zou u daar willen stoppen?”, vroeg de jongen hoopvol.
“Alleen voor jou doe ik het”, was het antwoord.
De chauffeur reed wat harder door en stopte bij de oude halteplaats die er nog steeds stond.
“Sterkte knul”, zei de chauffeur toen Mitch uitgestapt was.
De jongen knikte. Hij pakte zijn rugzak en liep het pad op dat naar het grote ranchhuis leidde. Opeens zag hij Cody naar zich toe rennen.
“Cody! Wat heb ik jou gemist”, zei Mitch lachend toen de herdershond hem eerst omver had gelopen en daarna uitgebreid likte.
Hij knuffelde de hond en samen liepen ze naar huis.
Adam was bezig met zijn werk op het erf toen hij Cody opgewonden hoorde blaffen. Hij keek op en zag zijn oudste zoon komen.
“Mitch!”, zei hij opgelucht.
De jongen rende in de armen van zijn vader en stortte toen volledig in. Mitch begon enorm te huilen zodat Adam hem naar zijn kamer op de begane grond bracht. De hond bleef bij zijn vriendje. Adam legde Mitch in bed waar de jongen zichzelf in slaap huilde. Adam dekte zijn zoon toe en keek de hond aan.
“Cody, blijf bij het baasje en zorg dat niemand binnenkomt”, zei Adam ernstig.
“Woef”, zei Cody.
Hij kreeg nog een aai over zijn kop. Cody ging voor het bed van de slapende Mitch liggen en ging waken. Adam deed de buitendeur op slot en ging via de kamerdeur naar de gang door naar de woonkamer.
Ben vroeg:“Waarom was Cody zo opgewonden?”
“Omdat Mitch weer thuis is. Hij slaapt nu en Cody waakt bij hem. Ik weet niet hoe Mitch hier gekomen is maar hij stortte volledig in. Is die Davis er nog?”, vroeg Adam.
“Helaas wel. Hij beweert dat hij niets weet van de verdwijning van Mitch. Maar we denken dat hij er achter zit. Reken maar met hem af namens je zoon”, antwoordde Ben.
Adam knikte en ging de knecht zoeken. Onderweg kwam hij Hoss tegen. Vlug vertelde Adam zijn broer wat hij ging doen.
“Ik help je”, zei Hoss glimlachend.
Ze vonden Bert al snel die zenuwachtig werd.
“Ik heb toestemming van pa om met jou af te rekenen. En Hoss helpt me ermee”, zei Adam glimlachend.
“Ik ben onschuldig”, zei Bert.
Hij maakte echter de fout om in plaats van Adam Hoss te slaan. Natuurlijk nam Hoss dat niet en hij sloeg Bert het erf op. Tot zijn ongeluk kwam de knecht tegen de kraal terecht en brak hij zijn nek. De broers keken bij hem en constateerden dat Bert dood was.
“Hij is dood”, zei Hoss.
“Bedankt namens je liefste oudste neefje”, antwoordde Adam.
“Graag gedaan oudere broer”, zei Hoss tevreden.
Op een morgen zaten Adam en Sally bij hun oudste. Mitch was al een paar dagen thuis maar sliep de meeste tijd. Opeens werd hij wakker en zag hij zijn ouders.
“Hoe is het met jou?”, vroeg Sally.
“Beter dan toen ik weer thuiskwam. Ik heb wel trek en dorst”, antwoordde Mitch.
Adam stelde voor:“Ik ga jou een lekker bad geven terwijl je moeder voor jou wat eieren bakt met wat brood.”
“Goed”, zei Mitch.
Dat gebeurde.
Tijdens het bad zei Adam:“Als jij naar het graf van mama wil gaan om bij haar te zijn mag je gerust gaan. Ik moet proberen jou los te laten nu je steeds groter en ouder wordt.”
De reactie van zijn zoon was niet mals want Mitch zei:“Jij wordt niet meer groter maar wel ouder. Straks zie je al Abraham.”
“Dat duurt nog een paar jaar. Laat me maar eerst 44 worden. Ik hoop echt dat Lisa en Benji ook niet zo ad rem worden zoals jij”, antwoordde Adam.
“Dat zal wel zo zijn”, zei Mitch waarna hij weer een plens water over zich heen kreeg.
In de keuken bakte Sally een paar eieren.
“Hoe is het met Mitch?”, vroeg Betsy.
“Hij is iets beter maar nog niet de oude. Mitch zal het ons wel een keertje vertellen”, antwoordde Sally.
Mitch kwam met Adam de keuken in en kreeg zijn maaltijd. Toen gaf de jongen zijn schetsboek. Adam keek er even naar en wist genoeg. Sally en Betsy zagen de tekeningen ook.
“Mitch, ik zal de tekeningen scannen en jij krijgt een nieuw schetsboek van ons. Ik wil niet dat jij deze tekeningen ooit nog ziet”, zei Adam.
“Best. Is die Bert er nog?”, vroeg de jongen tussen 2 happen door.
Adam antwoordde:“Nee, je oom Hoss heeft hem een dodelijke klap gegeven. Het is over.”
Adam en Sally namen hun kinderen mee naar de hut bij het water om alles te verwerken en tot rust te komen.
Na hun thuiskomst merkten de Cartwrights dat alles weer normaal was want Mitch speelde weer veel buiten met zijn broertje en zusje. Door de recente gebeurtenissen waardeerde vooral Mitch zijn familie nog meer dan eerst.