Het was weer bijna tijd voor Ben Cartwright om nieuw vee te halen uit Arizona. Zijn 2 oudste kleinkinderen, de tweeling Mitch en Pam, wisten dit en hadden in het diepste geheim een plannetje gesmeed om deze keer toch mee te mogen. De 2 waren 14 en werkten mee op de Ponderosa ranch waar ze ook woonden met hun familie.
Op een avond vroeg Pam:“Opa, mogen Mitch en ik ook mee met de komende veedrijverij?”
Ben keek op want deze vraag had hij niet verwacht.
“Het is wel zwaar voor 2 kinderen van 14”, zei de rancher.
Mitch viel zijn zus bij door te zeggen:“We werken hier ook hard en veel. Soms veel meer dan de knechten. Als zij in het slaaphuis aan het kaarten zijn werken Pam en ik nog.”
Zijn vader, Adam Cartwright, antwoordde:“Als wij weg zijn is jullie hulp hier nodig.”
“Zeker om alle rotkarweitjes te doen die de knechten laten liggen?”, vroeg Mitch.
“Mitch!”, zei Adam op strenge toon.
“Het is toch zo?”, vroeg Mitch een beetje feller dan hij eigenlijk bedoelde.
“Dat is wel zo maar ik wil geen risico nemen met jullie. Veedrijvers zijn ruwe mannen die het vaak niet zo hebben op 14 jarigen”, antwoordde Ben.
“We mogen het toch proberen? Dan weet iedereen of wij het aankunnen of niet”, stelde Pam voor.
Ben stond op en liep naar zijn kantoor om de kaart van Amerika te pakken. Hij legde hem neer op zijn bureau en riep de tweeling bij zich.
“Dit is de grens van Nevada en Arizona. Ik stel voor dat jullie met je vader hier naar toe reizen zodra wij er zijn met de kudde. Vanaf dan mogen jullie mee met ons”, zei Ben wijzend op de kaart.
De tweeling vertrouwde het niet zodat Mitch vroeg:“Hebben jullie dit soms van te voren bekokstoofd?”
Ben keek Adam aan en de laatste zei:“Pa, het was uw idee.”
“Goed. We hadden al gemerkt dat jullie mee wilden gaan. Maar de tocht heen en terug is te zwaar en te lang voor 2 kinderen van 14. Daarom besloot ik dat jullie vanaf de grens tussen Nevada en Arizona mee mogen. Akkoord?”, vroeg de rancher.
“Akkoord”, zei de tweeling tegelijk.
Adam zei:“Bedtijd voor 2 jonge veedrijvertjes. Welterusten.”
“Welterusten”, zeiden de 2 waarna ze naar boven gingen.
De volgende dag kwam George Franklin naar Ben toe en hij vroeg:“Candy zei dat bij de komende veedrijverij ook 2 kleintjes mee gaan. Is dat zo?”
Candy was Ponderosa ranch voorman Candy Canaday.
De rancher keek de knecht aan en antwoordde:“De tweeling gaat mee tot de grens tussen Nevada en Arizona. Daar wachten ze op ons totdat we terug zijn met het nieuwe vee.”
“Daar zijn ze nog veel te jong voor. Ik zou ze niet eens meenemen als ik u was”, zei George.
“Ik ken Mitch en Pam beter dan jij en daarom is het mijn besluit dat ze meegaan. Ik ben hier de baas en de tweeling valt onder mijn verantwoording”, reageerde de rancher.
Hij merkte dat George het er niet mee eens was maar was niet van plan om zijn 2 oudste kleinkinderen toch thuis te laten. Dat merkte de knecht ook en daarom ging hij weer aan het werk.
Wat later trof George de tweeling aan bij de schuur.
“Wat gezellig. Mag ik bij jullie komen spelen?”, vroeg hij hatelijk.
Mitch en Pam vertrouwden de knecht niet.
De oudste van de 2, Mitch, antwoordde:“Ga jij maar spelen. Wij werken tenminste.”
George werd kwaad om dit antwoord, trok zijn revolver en schoot de tweeling neer. Mitch werd geraakt in zijn rechterschouder en Pam in haar linkerschouder.
“Zo, nu moeten jullie wel thuisblijven”, zei de knecht.
Hij liep lachend weg en liet de 2 gewoon aan hun lot over.
Nadat de tweeling was bekomen van de onverwachte aanval ging het stel naar het ranchhuis waar de volwassen Cartwrights waren. Dat waren Ben en zijn 3 zoons Adam, Hoss en Joe. Zoals gewoonlijk waren ze de route van de veedrijverij aan het bespreken in het kantoor. Allen stopten met praten toen de tweeling binnenkwam.
Adam ving zijn kinderen op en vroeg:“Wat is er gebeurd?”
“Hoss, Joe, waarschuw Hop Sing”, zei Ben direct.
Zijn 2 jongste zoons renden naar de keuken om hun trouwe Chinese kok Hop Sing te waarschuwen. Hij verzorgde ook altijd de gewonden op de ranch.
“We waren gewoon aan het werk bij de schuur toen die George Franklin erbij kwam. Hij dacht dat wij aan het spelen waren. Ik zei dat wij werkten. Toen werd hij kwaad en schoot hij ons neer. Voordat hij wegging zei hij lachend dat wij nu thuis moesten blijven”, vertelde Mitch terwijl hij en Pam op de bank gingen zitten.
Ben vertelde van zijn gesprek met George.
“Er moet nu wel een van ons thuisblijven om voor ze te zorgen. Onze vrouwen blijven nog minstens 2 weken weg”, zei Adam.
Met de vrouwen bedoelde Adam zijn vrouw Sally en de vrouw van Hoss, Betsy die op vakantie waren naar de ouders van Betsy in Denver. Ze hadden hun dochters Lisa en Rose (van Adam en Sally) en Inger en Petra (de dochters van Hoss en Betsy) meegenomen.
“We trekken strootjes. Degene die de kortste trekt blijft thuis”, zei Ben.
“Pa, u vindt het toch niet erg als wij namens de tweeling afrekenen met George Franklin?”, vroeg Adam.
“Nee, ga je gang. Maar wacht even op je broers. Ik denk niet dat zij het plezier willen missen”, antwoordde Ben.
Adam knikte en keek hoe erg gewond zijn kinderen waren.
“Het valt wel mee want jullie hebben wat schampschoten. Hop Sing zal het wel verzorgen”, zei Adam na het onderzoek.
De kok kwam al met doeken en water om de tweeling te helpen.
“Mr Adam, even opzij voor behandeling van Hop Sing”, zei de kok.
Adam liet Hop Sing zijn gang gaan en de afgebroken vergadering over de veedrijverij ging verder.
Nadat hij de tweeling had behandeld zei Hop Sing:“Tweeling naar bed. Chop, chop!”
De 2 vlogen naar hun kamer. Adam en Hoss keken elkaar verbaasd aan.
“Zo vlug gaan ze bij mij nooit”, zei Adam.
“Nu weet je wat je moet zeggen”, adviseerde Hoss nu lachend.
“Werkt niet bij Mr Adam. Alleen bij Hop Sing”, reageerde de kok.
Hij ging grinnikend naar de keuken.
De Cartwrights trokken buiten strootjes en uiteraard trok Ben het kortste strootje.
“Kijk, pa trekt aan het kortste eind”, zei Joe plagend.
Hij en zijn broers lachten maar toen zei hun vader:“Nu kan ik wel erg veel tijd met mijn kleinkinderen doorbrengen omdat jullie ze anders in beslag nemen.”
“U bedoelt: nu kan ik ze lekker verwennen”, zei Hoss.
Ben wist dat Hoss gelijk had en vroeg toen:“Moesten jullie niet met een knecht afrekenen namens de tweeling?”
“Dat is waar ook. Hoss, Joe, kom mee. We hebben toestemming om met George Franklin af te rekenen”, zei Adam.
Dit hoefde Adam natuurlijk niet 2x te zeggen.
George liep over het erf totdat hij de broertjes Cartwright zag. Toevallig keek hij hun richting op en hij werd bang.
“Sodeju! Nu ben ik er geweest”, zei hij tegen zichzelf.
Hij begon hard te rennen maar maakte de fatale fout door achter zich te kijken zodat George tegen een dikke boom liep en op de grond viel. Eerst lachten de broers en Candy ook maar even later renden ze er toch heen.
Hoss onderzocht hem en zei:“Hij is dood.”
“Ik ga het pa wel even vertellen”, zei Joe.
Hij rende naar het ranchhuis om Ben alles te vertellen. De rancher was er niet echt rouwig om. George was geen harde werker maar eentje die problemen veroorzaakte.
Voor dat de broers weggingen namen ze nog even afscheid van de tweeling.
“Jullie gedragen je”, zei Adam semistreng.
“Ja papa. Maar dat doen we dus altijd”, zei Mitch.
Adam zuchtte omdat hij wist dat het waar was.
“En dat komt omdat jij zo’n geweldige vader voor ons bent”, zei Pam.
Nu wist Adam even niet waar hij moest kijken of wat te zeggen.
“Jongens, jullie moeten je vader niet te veel prijzen want dan gaat hij nog naast zijn schoenen lopen”, waarschuwde Hoss.
“Dat doet hij toch al niet want hij draagt laarzen”, merkte zijn neefje op.
Iedereen lachte.
Adam kuste de tweeling en zei:“We zien jullie zo snel mogelijk weer. Rust maar goed uit, beterschap en zorg dat opa niet al te moe is als wij weer terug zijn.”
“Doen we. Veel plezier papa en veel sterkte met onze lieve maar vaak lastige ooms”, zei Mitch namens zijn zus.
De broers gingen naar beneden om te vertrekken.
“Pa, veel sterkte met de kinderen en verwen ze niet teveel. Daar hebben ze ons voor”, zei Hoss.
“Ik heb het recht om ze erg te verwennen omdat ik hun opa ben. Goede reis en gedraag je. Alle 3!”, reageerde Ben.
De broers gingen lachend weg.
Wat later ging de rancher bij de tweeling kijken. Ze waren heel toevallig wakker. Ze zaten in bed te kaarten maar stopten ermee toen Ben binnenkwam.
“U heeft zeker het kortste strootje getrokken?”, vroeg Pam.
Ze kenden de methode van strootjes trekken.
“Daarom namen papa, oom Hoss en oom Joe afscheid van ons. Nu heeft opa maar last van ons”, zei Mitch.
“Maar wij ook van hem”, reageerde zijn zus.
Ze lachten.
“Ik trok inderdaad het kortste strootje dus nu moet ik voor jullie zorgen. En jullie zijn echt geen last voor mij. Ook al denken je vader en ooms daar vaak anders over. Zullen we Hop Sing vragen of hij heerlijke maaltijden voor ons maakt?”, stelde Ben voor.
“Dat doet hij toch al. Maar u mag het proberen”, antwoordde Mitch droog.
“Ik kom straks weer even kijken”, zei de rancher.
Hij verliet de slaapkamer en ging naar de keuken waar Hop Sing bezig was.
“Mr Cartwright, hoe is het met kleintjes?”, vroeg de kok.
“Ze zijn al aardig opgeknapt want ze zaten te kaarten in bed toen ik binnenkwam. Zou jij voor ons heerlijke maaltijden willen maken zolang mijn zoons en Candy weg zijn?”, was de wedervraag van de rancher.
“Natuurlijk Hop Sing heerlijke dingen maken voor Mr Cartwright en kleine Cartwrights”, zei de kok.
Ben verliet tevreden de keuken en ging verder met de administratie. Nu het stil in huis was moest hij daar even goed van profiteren. Zelfs de herdershond Cody sliep op zijn plek bij de open haard.
Tegen etenstijd kwam Ben weer even kijken bij zijn oogappels.
“Voelen jullie je goed genoeg om beneden te komen eten?”, vroeg de rancher.
“Als u ons helpt met aankleden wel”, antwoordde Mitch.
“Natuurlijk help ik jullie ermee”, zei Ben.
Wat later gingen de Cartwrights naar beneden waarvan de 2 jongste allebei een arm in een mitella hadden.
Ondanks de wond in de schouders van de tweeling hadden ze toch een uitstekende eetlust.
“Na het eten gaan jullie slapen. Als er iets is hoor ik het wel”, zei Ben.
“Goed. Dat betekent wel dat u Cody moet uitlaten vanavond”, zei Mitch.
“Dat weet ik. Maar ik vind het ook niet erg”, reageerde de rancher.
Na het eten vielen Mitch en Pam meteen in een diepe slaap. Tenminste totdat het begon te regenen.
“Mitch, hoor jij wat ik hoor?”, vroeg Pam.
Mitch luisterde en antwoordde:“Regen. En onze arme Cody wordt uitgelaten door een kletsnatte opa.”
Ze lachten allebei.
Mitch had gelijk want toen Ben de hond uitliet voor de laatste keer die dag begon het te regenen. En flink ook. Ben en Cody werden behoorlijk nat.
Bij thuiskomst vroeg Hop Sing plagend:“Fijne wandeling gemaakt Mr Cartwright?”
Ben zag er echter de humor niet van in en gromde iets onverstaanbaars. Hop Sing gaf 2 handdoeken waarvan er 1 voor Cody was.
De rest van de avond en nacht verliep rustig op de ranch.
De volgende morgen keek Ben bij de tweeling en hij zag dat ze nog sliepen. Hij sloot zachtjes de deur en ging naar beneden.
“Hop Sing, de kinderen slapen nog. Laat ze maar slapen want ze hebben het nodig”, zei Ben tegen de kok.
Hop Sing knikte en bracht koffie.
Na het ontbijt ging de rancher buiten werken. Omdat hij wist dat zijn kleinkinderen nog sliepen deed Ben dat in de schuur.
Door de goede verzorging van Hop Sing en Ben herstelde de tweeling vlug en waren ze na een week weer op de been.
“Kinderen zijn beter maar nog wel rustig aan doen. Bevel van Hop Sing”, zei de kok.
“Dat zal gebeuren Hop Sing”, zei Mitch.
Hij en Pam gingen naar beneden en toen naar buiten. Ze liepen naar de stallen waar Ben aan het werk was.
“Zus, zullen we gaan vissen?”, vroeg Mitch expres hardop.
“Dat is goed. Hop Sing zal vast wel een lekkere en goed gevulde picknickmand klaar willen maken”, antwoordde Pam.
“Zullen we vragen of die oude man daar met ons mee wil?”, vroeg Mitch wijzend op Ben.
Nu keek Ben hun kant op en hij zei:“Natuurlijk ga ik met jullie mee vissen. Ik heb jullie vader beloofd goed voor jullie te zorgen en veel tijd met jullie door te brengen. Dus….”
Hoewel er nog meer dan genoeg werk te doen was bracht Ben opvallend veel tijd door met de tweeling. Dat vonden Mitch en Pam natuurlijk helemaal niet erg. Dat was totdat de anderen weer thuiskwamen.