Om de jeugd van Virginia City met creativiteit kennis te laten maken had de gemeenteraad een tekenwedstrijd uitgeschreven.
Ponderosa ranch eigenaar Ben Cartwright had het er met raadslid Andrew Burgress over en vroeg:“Wij wonen weliswaar niet in Virginia City. Maar als mijn kleinzoon wil, mag hij dan meedoen met die tekenwedstrijd?”
“Natuurlijk mag hij dat”, antwoordde Andrew.
Ben wist genoeg.
Op de ranch was de 8-jarige Mitch aan het tekenen. Net als zijn vader Adam Cartwright was hij er goed in. En volgens sommigen zelfs beter. Toch liet Mitch zijn tekeningen alleen aan zijn familie zien. De jonge Cartwright had last van faalangst.
Ondertussen had Joe Cartwright weer eens een vrouw aan de haak geslagen. En wat voor een! Ze woonde in een schitterend appartement met haar zoon Freddy (10).
Toen Joe net binnen was en rondkeek zei hij bewonderend:“Je woont hier wel heel mooi, Joan.”
“Dat vinden Freddy en ik ook. Freddy is mijn zoon van 10”, zei de vrouw.
Ze liet hem het appartement zien.
“Zal ik jou mijn huis laten zien? Dan kun je meteen mijn familie ontmoeten”, zei Joe.
“Freddy slaapt toch bij een vriendje dus ik zeg ja”, zei Joan.
Ze kleedde zich om en ging daarna met Joe mee naar de ranch.
Samen met haar echtgenoot Adam bekeek Sally Cartwright de tekeningen van Mitch. Op een gegeven moment zag Sally een tekening van 2 beren.
“Zou Mitch hier een geboortekaartje van willen en kunnen maken?”, vroeg Sally.
“Ik denk van wel. Ga jij het hem vragen?”, vroeg Adam op zijn beurt.
Sally stond op en liep rustig naar buiten waar haar stiefzoon speelde.
“Mitch, kom even bij me”, zei Sally.
De jongen kwam en keek zijn stiefmoeder aan. Sally was intussen gaan zitten op de veranda.
“Je weet dat over 2 maanden de tweeling geboren wordt. Nu zagen je vader en ik je tekening van 2 beren. Zou jij er een geboortekaartje van willen tekenen?”, vroeg ze.
“Best”, zei Mitch.
Ze zagen Joe en Joan komen.
“Ga maar verder spelen met Cody. Ik zal je vader waarschuwen”, zei Sally.
Mitch ging weer spelen met de herdershond Cody. Sally ging naar binnen.
“Adam, Mitch gaat het geboortekaartje maken. En je broer komt met een vrouw”, zei Sally.
Joe liet Joan binnen en zei:“Joan, dit zijn mijn oudste broer en schoonzus Adam en Sally. Dit is mijn vriendin Joan Watts”, zei Joe glimlachend.
Adam moest even slikken toen hij de naam Joan Watts hoorde. Hij voelde zich niet op zijn gemak wat Sally en Joe merkten.
“Mijn 1e vrouw heette ook Watts van haar meisjesnaam. Je bent toch geen familie van Mary?”, vroeg Adam ongerust.
“Helaas wel. Ik heb een nicht gehad die Mary heette. Maar ze is verongelukt in 1993. Hoezo?”, vroeg Joan verbaasd.
“Je mag hopen dat Mitch er niet achter zal komen”, waarschuwde Adam.
“Waar zal ik niet achter komen?”, vroeg Mitch die net binnen kwam.
Adam en Joe keken elkaar aan.
“Mitch, mijn nieuwe vriendin blijkt een volle nicht van je moeder te zijn”, bekende Joe.
Nu keek de jongen zijn vader en oom verbaasd aan. De broers merkten dat Mitch het niet begreep.
“Wat is een volle nicht?”, vroeg Mitch.
“Wel, als een van je ooms een dochter krijgt dan is zij een volle nicht van jou”, legde Adam zo eenvoudig mogelijk uit.
“Ik heb ook nog een lieve zoon en jullie zullen hem morgen ontmoeten”, zei Joan.
De volgende middag.
Het werd al snel duidelijk dat Mitch en Freddy nooit beste vrienden zouden worden.
“Als jouw oom met mijn moeder trouwt ben ik de oudste kleinzoon en niet jij”, zei Freddy.
“Ik ben en blijf toch de erfgenaam, net als mijn vader. En ook de stamhouder”, reageerde Mitch.
“Ach, iedereen vindt mij toch veel liever en leuker”, snoof Freddy.
Cody kwam erbij en gromde even naar hem. Freddy ging vechten met Mitch die zich natuurlijk niet liet kennen. Adam en Hoss haalden de jongens uit elkaar.
“Hij begon met vechten, niet ik”, loog Freddy.
“Jij begon”, gromde Mitch.
Hij rukte zich los van zijn vader en liep weg met Cody. Adam ging hen achterna en vond ze achter het ranchhuis. Ze gingen zitten.
“Waarom vochten jullie?”, vroeg Adam kalm.
Mitch vertelde alles wat er gezegd was. Adam wist genoeg.
Toen kwam Ben naar hen toe en zei:“Mitch, jou moet ik juist hebben.”
“Moet iedereen mij vandaag soms hebben?”, vroeg Mitch nog steeds woest.
Hij stond op en liep opnieuw weg van Ben en Adam. Cody volgde zijn baasje.
“Wat is er gebeurd?”, vroeg de rancher.
Adam vertelde wat er tussen Mitch en Freddy was voorgevallen.
“Ga met Mitch en Cody naar het honkbalstadion. Dan kan je zoon zich daar wat afreageren”, zei Ben.
Adam knikte en ging zijn zoon en hond zoeken.
’s Avonds maakte Mitch zijn excuses bij Ben. De rancher nam de jongen apart in zijn kantoor.
“Het is al goed, Mitch. In Virginia City is er een tekenwedstrijd voor de jeugd. Je mag meedoen als je wil”, zei de rancher.
“Wat moet ik dan tekenen?”, vroeg Mitch.
“De opdracht is: teken je lievelingsvervoermiddel”, antwoordde Ben.
Zijn kleinzoon dacht even na en zei toen:“Ik wil dolgraag in een Jeep Cherokee rijden.”
“Zet het maar op papier voor de wedstrijd. Als je tekening klaar is scannen we hem eerst voor je portfolio”, zei de rancher.
Mitch ging ermee akkoord.
Intussen had iedereen over de tekenwedstrijd gehoord.
Freddy zei:“Ik wil ook meedoen maar ik kan totaal niet tekenen.”
“Jij zal meedoen en winnen met de tekening van Mitch Cartwright. Alleen de 1e prijs is goed genoeg voor jou”, zei Joan.
“En opa is de voorzitter van de jury?”, vroeg haar zoon.
Joan knikte.
Mitch werkte hard aan de tekening en na 2 dagen werken was het klaar.
“Papa, hij is klaar om te scannen”, zei Mitch.
“Leg hem maar op de printer”, zei Adam.
Dat deed Mitch en Adam scande de tekening.
“Hij is echt schitterend”, zei Adam toen de tekening gescand was en op het computerscherm te zien was.
“Zet hem maar in mijn portfolio zoals opa zei”, zei Mitch.
Hij ging met Cody buiten spelen. Adam zette de gescande foto in de map van zijn zoon met meer tekeningen erin. Wat de Cartwrights niet wisten was dat Joan ook de tekening had gezien. Ze kreeg een duivels plan. Adam ging nog wat buiten werken. Ongezien pakte Joan de tekening en riep haar zoon. Vlug namen ze de tekening mee naar huis.
Mitch zocht overal naar zijn tekening maar kon het nergens meer vinden. Zijn oom Hoss zag dat en besloot hem te helpen.
“Mitchy, wat zoek je?”, vroeg hij.
“Mijn tekening die ik had gemaakt voor die tekenwedstrijd. Ik had hem op de printer gelegd om te laten scannen. Maar nu is hij weg”, antwoordde de jongen.
Hoss en Mitch zochten overal maar de tekening was en bleef zoek.
“Papa heeft hem wel gescand. Maar je mag alleen de originele tekening inleveren”, zei Mitch.
“Opa heeft je anders wel ingeschreven. Misschien kun je wat anders tekenen dan je Jeep”, antwoordde Hoss.
Hij merkte dat Mitch niet veel zin had om het opnieuw te tekenen.
Joan merkte dat Joe toch niet de ware was voor haar en besloot het met hem uit te maken vlak voor de prijsuitreiking. Maar Joe was haar voor.
Het was de dag van de prijsuitreiking. Alle inzendingen waren ingelijst en opgehangen. Alle Cartwrights waren aanwezig, net als Joan met Freddy.
Joe liep naar haar toe en zei:“Joan, het is uit tussen ons.”
“Dat kan jij niet maken tegenover mij”, snauwde ze.
“Ach mama, ik win toch deze wedstrijd”, zei Freddy.
Joan knikte.
De voorzitter, Harry Watts, zei:“Er zijn veel mooie tekeningen ingeleverd. Maar helaas kan er maar 1 winnen. We beginnen met de overige winnaars.”
Nadat alle anderen een troostprijs hadden gekregen duwde Joan haar zoon naar voren.
“De winnaar van de tekenwedstrijd is geworden: Freddy Watts. Kom je prijs maar ophalen”, zei Harry trots.
Freddy kwam en keek gemeen lachend naar Mitch.
“Mitchy had daar moeten staan in plaats van dat snertjoch”, zei Hoss.
Harry gaf Freddy een grote doos met kleurpotloden.
“Bedankt opa”, zei de jongen.
Het was ineens doodstil in de zaal. Joe ging naar Joan toe en keek haar aan.
“Is hij jouw vader?”, vroeg hij.
“Ja, hij is mijn vader en mijn zoon heeft eerlijk gewonnen. Dus ga maar weg met je verwende neefje”, zei Joan.
“Jouw zoon is verwend en niet mijn neefje”, reageerde Joe.
Ben sprak intussen met deputy Clem Foster. Beide mannen wisten dat er opzet in het spel was ten koste van Mitch.
Mitch zat zwaar teleurgesteld en gekwetst bij zijn ouders. Sally hield zijn hand vast voor steun.
“Hoe kon mama zo lief zijn met zulke slechte familieleden?”, vroeg de jongen.
“Dat weet ik ook niet. Maar wij weten dat jij ook beter bent dan zij”, zei Sally.
Mitch knikte.
Clem liet Harry en Joan afvoeren wegens corruptie en het omkopen van de jury.
“Wat heb jij een mooie doos kleurpotloden gekregen”, zei Vera Stone, een jurylid.
Freddy zei onverschillig:“Ach, ik zal ze toch niet gebruiken.”
Hij liep naar een vuilnisbak, gooide de doos leeg en werd daarna mee genomen door een maatschappelijk werkster.
Nadat Harry en Joan verwijderd waren ging Mitch naar de winnende tekening.
“Dat heb ik getekend”, zei hij verontwaardigd.
“Je kunt gewoon niet tegen je verlies. Die jongen heeft eerlijk gewonnen en niet jij”, zei Vera.
Mitch keek zijn ouders aan. Adam ging naar de deputy en legde alles uit.
“Kun je bewijzen dat het jouw tekening is?”, vroeg Clem.
“Ik zet altijd mijn naam op de achterkant”, antwoordde de jongen.
Clem haalde het kunstwerk van de muur en keek op de achterkant van de tekening. Daar stond inderdaad ‘Mitch Cartwright’ geschreven.
“De wedstrijd is voorbij en alle prijzen zijn uitgereikt. Pech gehad!”, zei Vera triomfantelijk.
Ze kon echter maar heel kort van haar overwinning genieten.
“Freddy Watts is gediskwalificeerd wegens fraude. In plaats daarvan is Mitch de winnaar”, zei Clem.
“Er zijn geen prijzen meer dus hij heeft weer pech gehad”, zei Vera.
Ze had toch al een hekel aan de Cartwrights en vond dat zij boven hen stond.
“Laat Mitch dan maar iets uitkiezen voor een bepaald bedrag als prijs”, stelde Ben voor.
“Geen sprake van!”, zei Vera.
Andrew Burgress zei:“Ben, dat is dan afgesproken. Laat je kleinzoon maar even komen.”
De rancher wenkte Mitch en hij legde uit wat er besloten was.
“Voor welk bedrag?”, vroeg Mitch.
“Kies maar wat uit voor 50 dollar”, zei Andrew.
Hij gaf de jongen een catalogus om een keuze te maken. Mitch nam het mee naar Sally en ze hielp hem ermee.
“Ik neem een paar instructieboeken om nog beter te leren tekenen en lezen”, zei de jonge Cartwright.
Dat gebeurde en een paar dagen later kreeg Mitch toch zijn verdiende prijs. De tekening van de Jeep werd mee naar huis genomen en in zijn kamer gehangen.