Al een paar dagen hing de lucht van vers gebakken koekjes in het ranchhuis van de Ponderosa. En iedere ochtend was de koekjesdoos leeg. De Chinese kok Hop Sing werd er radeloos van. Hij besloot de bewoners van de ranch, de Cartwrights, ermee te confronteren.
Op een avond na de afwas kwam Hop Sing naar de woonkamer. Hij was de hele dag al humeurig en dat hadden de Cartwrights zeer goed gemerkt.
“Hop Sing, wat is er?”, vroeg Ben Cartwright, eigenaar van de ranch.
“Hop Sing zeer boos zijn omdat gebakken koekjes steeds gestolen worden”, raasde de kok.
“Hop Sing, kan het wat rustiger?”, vroeg Adam, de oudste zoon van Ben.
De kok keek Adam verbaasd aan.
“Mitch ligt hier in mijn armen en hij probeert in slaap te komen”, antwoordde Adam kijkend naar zijn zoon van twee maanden.
“Hop Sing weten wil wie koekjes weer heeft gestolen”, zei de kok.
“Mitch in elk geval niet. En ik ook niet”, reageerde Adam.
Toen keek iedereen naar de jongere broer van Adam, Hoss. Deze keek verbaasd rond en wist dat men hem verdacht om de bekende reden.
“Ik heb ze alleen maar geroken maar niet gegeten”, antwoordde Hoss.
“Dat zal wel”, zei Little Joe, de jongste Cartwright broer.
Op dat moment keken de broers en Hop Sing naar Ben.
“Mr Cartwright misschien koekjes gestolen?”, vroeg de kok.
“Ik zou niet durven. Misschien zitten ze wel in de maag van Joseph”, zei Ben.
Nu keken acht paar ogen naar Little Joe.
“Goed, ik zal het maar bekennen. Ik heb ze de eerste avond meegenomen om ze aan Shirley Willis te geven”, antwoordde de jonge Cartwright.
“Little Joe stoute jongen”, zei de kok.
“Het spijt me Hop Sing. Ik zal het nooit meer doen”, zei Little Joe beteuterd.
“Vond Shirley ze lekker?”, vroeg Hoss.
“Nee, ze dacht dat ik haar wilde vergiftigen met die koekjes”, antwoordde zijn broer.
De Cartwrights begonnen te lachen maar Hop Sing niet. Hij sprong bijna uit zijn vel.
“Hop Sing maakt alleen maar heerlijke koekjes. Niet met gif er in”, zei de kok.
“Hop Sing, kalm. Toen Shirley ze niet wilde heb ik ze aan Louise Collins gegeven voor haar theehuis. Louise was ze zo kwijt en plaatste nog een order. Dus ik nam ze weer weg”, zei Little Joe.
Hij pakte een flinke stapel biljetten uit zijn zak en gaf ze aan Hop Sing. Nu klaarde zijn gezicht op.
“Hop Sing nu nog meer koekjes bakken”, zei de kok lachend.
Hij verdween naar de keuken.
“Ik hoop maar dat dit zéér tijdelijk is”, zei Ben met een diepe zucht.
Zijn zoons hoopten dat ook. Maar ze wisten nu ook dat ze niet zomaar de gebakken lekkernijen van Hop Sing weg mochten nemen.