Het was 1 juli 1882. Sinds jaren was Connie McKee weer naar Virginia City gekomen. De belangrijkste reden was om haar jeugdliefde van toen, Joe Cartwright, weer te zien. Alleen wist ze niet dat Joe allang bezet was door Cora Williams met wie hij zeer gelukkig getrouwd was. Ze hadden een drieling van 4 en hun 4e was op komst. Cora was met de kinderen op bezoek bij haar schoonvader Ben Cartwright. De drieling (Felicia, Marie en Polly) speelden buiten met de kleintjes van de Cartwright tweeling Mitch en Pam.
“Ik ga maar weer naar huis want anders denkt Joe nog dat ik hier woon met de meisjes”, zei Cora.
“Matt zal jullie wel even naar huis begeleiden”, zei Ben.
Matt was Matthew Walker die getrouwd was met de oudste kleindochter van Ben, Pam Cartwright.
“Dat is fijn. Vooral nu de baby spoedig komt”, antwoordde zijn schoondochter.
De rancher hielp haar overeind en samen gingen ze naar buiten.
“Meiden, opa gedag kussen want we gaan naar huis”, zei Cora tegen haar drieling.
Dat gebeurde en Ben vroeg aan zijn aangetrouwde kleinzoon Matthew:“Breng jij je tante en nichtjes naar hun huis? ”
“Komt voor elkaar”, zei Matthew.
Hij bond zijn paard achter het rijtuig en hielp de dames erin. Even later reden ze weg, vanaf het ranchhuis gadegeslagen door Ben en buiten het erf door Connie McKee.
Connie reed iets te hard en stopte abrupt op het erf. Zonder dat ze het zag verwondde ze Mitch Cartwright die net uit de schuur kwam. Hij viel op de grond en bleef roerloos liggen.
Zijn jongste zoon Benji zag het gebeuren en gilde:“Papa!”
Ben kwam van de veranda en rende naar zijn kleinzoon.
“Mitch, wakker worden”, zei de rancher.
Benji was erbij gekomen en pakte de hand van zijn vader. Langzaam deed Mitch zijn ogen open. Connie was uit haar rijtuig gekomen.
“Sorry maar ik zag je niet”, zei ze.
Ben herkende haar meteen maar besteedde eerst aandacht aan zijn kleinzoon en achterkleinzoon.
“Kom voorzichtig overeind”, zei de rancher.
Met steun van Ben kwam Mitch overeind maar hij kon niet staan op zijn verlamde linkerbeen.
“Opa, ik kan nauwelijks lopen”, kermde Mitch.
“Jij leunt op mij en dan hink je naar huis. Benji, vertel mama dat papa gewond is”, zei Ben kalm.
Het ventje rende over het erf naar het grote ranchhuis richting keuken. Zijn moeder was Polly Cartwright die een echte keukenprinses was.
“Mama, papa heeft pijn”, zei Benji.
Polly droogde haar handen af en zei:“Ga maar weer spelen. Ik zorg wel voor je vader.”
Zo gezegd, zo gedaan.
Mitch lag op de bank met zijn enkel in het ijs. Ben en Polly merkten dat hij niet echt besefte wat er precies gebeurd was.
“Candy is al weg voor de dokter”, zei Ben.
Candy was Candy Canaday, de voorman van de Ponderosa. Toen werd er op de deur geklopt. Ben liep naar de voordeur om open te doen.
“Mr Cartwright, is Joe er?”, vroeg Connie.
Zij was degene die op de voordeur had geklopt.
“Hij woont hier niet meer sinds 2 jaar”, zei Ben.
Connie was zichtbaar gekwetst en ging weg. Ben ging terug naar Mitch en Polly.
“Wie was dat aan de deur?”, vroeg Polly.
“Dat was Connie McKee. Ze was een jeugdliefde van oom Joe en ook degene die jou, Mitch, verwondde. Ze woonde naast ons maar haar vader kwam op het slechte pad terecht”, antwoordde de rancher.
“Waarom komt ze dan opeens terug? Om het huwelijk van oom Joe en tante Cora kapot te maken?”, vroeg Mitch die opeens helder van geest was.
“Misschien wel maar ik hoop van niet”, zei Ben.
Na haar vertrek van de Ponderosa bezocht Connie het graf van haar vader Denver McKee.
Ze knielde neer en zei:“Papa, ik ben terug en zal je trots maken door met Joe Cartwright te trouwen. Ook zullen we je kleinkinderen geven. Dat beloof ik je.”
Ze stond op en ging naar Virginia City.
Ben en Polly hadden intussen een ligbank bij het kantoor geplaatst zodat Mitch wat comfortabeler lag. Bij hem lag zijn dochter Melissa van 8 maanden oud. Ze sliepen allebei.
De rancher vroeg aan zijn aangetrouwde kleindochter:“Zijn ze zo niet allebei lief?”
“Ja, maar dat zijn ze ook als ze niet slapen”, antwoordde Polly.
“Daar denken zijn ooms nog steeds heel anders over”, zei Ben glimlachend.
Polly merkte dat de rancher zich zorgen maakte over het bezoek van Connie McKee.
“Als ik u was zou ik oom Joe en tante Cora vertellen dat Connie McKee weer terug is”, zei Polly.
Ben ging meteen weg. Toen hij het erf verliet kwam net Candy met Doc Martin.
“Doc, de patiënt ligt binnen”, zei de rancher.
“Bedankt Ben”, zei Doc.
Hij reed tot aan het ranchhuis en ging naar binnen.
“Mr Cartwright, waar gaat u heen?”, vroeg de voorman.
“Naar Joe en Cora. Ga je mee?”, vroeg Ben op zijn beurt.
Candy knikte. Hij wist dat de drieling stapelgek op hem en Ben waren.
Toen Doc was gearriveerd legde Polly haar dochter in de box en werd Mitch wakker gemaakt.
Nadat Doc alles had gehoord en Mitch onderzocht was zei hij:“Mitch, ik schrijf je 3 weken complete rust voor. Daarna mag je weer voorzichtig leren lopen.”
“Melissa loopt straks nog beter dan ik”, zei Mitch droog.
“Dat zal ze toch wel doen”, reageerde Polly.
Ze lachten en Doc vond het ook wel leuk.
Joe zag Ben komen en vermoedde dat er iets ernstigs was.
“Pa, mist u uw kleinkinderen nu al?”, vroeg Joe plagend.
“Joseph, ik mis ze elke dag. Nee, ik kom nu voor iets serieuzer. Candy, hou jij de meiden bezig in hun kamer?”, was de wedervraag van de rancher.
“Doe ik, Mr Cartwright”, zei Candy.
Ben en Candy stegen af, bonden hun paarden vast en gingen met Joe naar binnen. Candy nam de drieling mee naar hun kamer.
“Pa, wat is er?”, vroeg Joe ongerust.
“Connie McKee is terug. Ze reed eerst Mitch aan en kwam even later vragen naar jou. Ik heb niets gezegd over Cora en/of de drieling”, antwoordde Ben.
Joe stond even totaal aan de grond genageld. Ze gingen naar binnen en Ben vertelde zijn schoondochter wat er aan de hand was. Uiteraard was ook Cora niet blij met dit nieuws.
Joe verzekerde Cora door te zeggen:“Connie heeft haar kans bij mij gehad. Ik blijf bij jou en de meiden.”
Ben stelde voor:“Laat de meiden bij mij logeren en jullie gaan vanavond uit eten en blijven bij de ouders van Cora slapen.”
Joe en Cora hoefden natuurlijk niet lang over dit voorstel na te denken en accepteerden het meteen. Joe pakte een tas voor zijn dochters en een tas voor hem en Cora.
“Papa, ik ga later met Candy trouwen”, zei Marie opeens.
“Ik ook”, zeiden haar zusjes.
“Wacht even. Jullie trouwen alle 3 met hem? Geen sprake van!”, was de reactie van hun vader.
“Ik heb al ja gezegd dus Joe, over 14 jaar wordt jij mijn schoonvader”, zei Candy.
“Cora is dan wel je schoonmoeder. Onthoud dat wel”, zei Joe.
“Dat vind ik niet erg want ze is een schat van een vrouw en een geweldige moeder. En jij bent natuurlijk een geweldige vader” , zei de voorman.
“Fijn dat je dat zegt. Maar het geeft je nog niet het recht om met mijn dochters te trouwen”, reageerde Joe.
“Dames, gaan jullie mee?”, vroeg Candy.
Dit hoefde niet 2x gevraagd te worden.
Joe en Cora lieten hun dochters bij Ben achter en reden naar Virginia City. Beiden waren niet gerust omdat ze wisten dat ze Connie konden tegen komen.
Bij het restaurant van de familie Williams aangekomen hielp Joe Cora uit het rijtuig.
“Ga jij maar alvast naar binnen. Ik zorg voor de rest”, zei Joe.
Cora ging naar binnen en zag haar ouders, Jeff en Susan Williams.
“Pa heeft de meisjes te logeren en wij komen bij jullie eten en slapen”, zei Cora.
“Wat gezellig. Jij gaat zitten”, zei Susan.
Cora ging voorzichtig zitten en kreeg niet veel later gezelschap van Connie die zich voorstelde. Ze zaten tegenover elkaar.
“Waarom ben je eigenlijk teruggekomen na zoveel jaar?”, vroeg Cora.
“Voor Joe en om verder te gaan waar onze relatie stopte”, was het antwoord van Connie.
“Joe heeft me alles over jou verteld. Ik weet hoeveel hij van zijn en mijn dochters houdt en nu hij spoedig weer vader wordt zal Joe ons echt niet verlaten voor jou”, zei Cora.
Connie sloeg terug met:“Joe en ik waren al heel jong bij elkaar. Ik weet zeker dat ik met hem een betere toekomst heb dan jij en je kinderen met hem.”
Ze stond op en liep naar de deur. Joe kwam net het restaurant binnen. Op dat moment merkte Cora dat ze ging bevallen.
“Hallo Joe. Zullen we ergens anders gaan eten?”, vroeg Connie poeslief.
“Joe, de baby komt”, zei Cora terwijl ze haar buik vasthield.
Joe liet Connie meteen links liggen en vroeg aan zijn schoonvader:“Kunt u de dokter laten komen?”
Jeff ging meteen weg.
“Cora, jij gaat onmiddellijk naar bed. Je kamer is al klaar”, zei Susan.
Joe en Cora gingen naar boven.
Cora lag in bed en zei:“Joe, blijf voor altijd bij mij en de kinderen.”
“Hoe kan ik jullie nou verlaten als jullie alles voor me zijn? Connie heeft mij verlaten, niet andersom”, antwoordde Joe.
Cora wist genoeg en concentreerde zich op de bevalling. Dit had effect want 3 uur later lag de 4e dochter van Joe en Cora in de armen van haar moeder.
Doc Martin vroeg:“Hoe gaat de jongedame heten?”
“Natalie Cartwright”, zei een apetrotse vader.
Hoewel ze net geboren was had Natalie Cartwright al meteen de harten van Jeff en Susan Williams gestolen.
Connie besefte dat haar kans op een toekomst met Joe Cartwright vervlogen was toen ze hem met zijn dochter voor het raam zag staan. Ze keek even naar hen en liep toen zwijgend weg om nu echt nooit meer naar Virginia City terug te keren. Joe op zijn beurt richtte al zijn tijd en aandacht op zijn gezin en familie.