BEZOEK AAN BOSTON
Adam Cartwright besloot zijn zesjarige zoon Mitch mee te nemen naar een paar honkbalwedstrijden. Maar niet zomaar een paar maar in Boston. Omdat Adam toch daar moest zijn voor zaken had de oudste Cartwright jongen kaarten geregeld voor hem en zijn zoon.
Op zondag 25 juli zei Adam:“Kid, komende donderdag gaan we samen op vakantie naar Boston. Ik heb daar wat zaken af te handelen en dan kan jij ondertussen naar een middagwedstrijd van de Red Sox.”
“Wat geweldig papa. Maar jij bent toch voor de Red Sox?”, vroeg Mitch.
“Dat is wel zo maar ik heb nog een paar zaken te regelen. Die cliënt kan alleen overdag. En zaken is niets voor een kleine jongen zoals jij. We slapen bij vrienden van ons”, antwoordde zijn vader.
Mitch vond het best en ging weer spelen met Cody, de herdershond van de familie Cartwright.
Mitch was erg opgewonden over de komende vakantie en dat merkten zijn ooms Hoss en Joe erg goed.
“Oom Hoss en oom Joe, jullie blijven dan wel thuis. Maar toch zal ik jullie zien in Fenway Park”, zei Mitch op een middag.
De broers werden ongerust. Ze herkenden de sarcastische toon in de stem van hun neefje maar al te goed.
“Mitchell Jonathan Cartwright, jij vergelijkt je beste ooms toch niet met een stel knuppels?”, vroeg Hoss.
“Ik zou niet durven want dan beledig ik die arme knuppels nog”, zei Mitch lachend.
Hij moest rennen voor zijn leven want zijn ooms kwamen hem achterna. Gelukkig werd de kleine Cartwright gestopt door de eigenaar van de Ponderosa, Ben Cartwright.
“Ho Mitchell. Je gaat me toch niet vertellen dat je ooms weer eens achter je aanzitten?”, vroeg Ben aan zijn kleinzoon.
“Helaas wel opa. Ik zei tegen hen dat ik ze in Fenway Park zal zien. Toen waren de heren beledigd”, zei Mitch.
Hij en Ben zagen de broers komen.
“Moeten jullie niet werken in plaats van je neefje te plagen?”, vroeg Ben streng.
“Ja maar pa, dat kleine ding zat ons te vergelijken met knuppels”, antwoordde Hoss.
Ben bleef zijn jongste zoons aankijken zodat ze toch maar weer aan het werk gingen. Toen keek de rancher zijn kleinzoon aan.
“Wat zou je ervan zeggen als wij samen naar Virginia City gaan om wat te eten?”, vroeg Ben.
Mitch knikte glimlachend. Ze gingen meteen weg. Vanaf toen ontweken Hoss en Joe hun neefje zolang de jongen niet weg was met zijn vader.
Ben bracht zijn zoon en kleinzoon weg op het vliegveld van Las Vegas.
“Adam, pas goed op die kleinzoon van mij”, zei de rancher.
“Ik beloof het”, zei Adam.
Mitch had moeite om afscheid te nemen van Ben maar het was andersom ook. De jongen bleef dicht bij zijn vader die hem geen moment uit het oog verloor.
Op het vliegveld van Boston werden de Cartwrights opgewacht door David en Rose Keller.
“Adam Cartwright, wat fijn dat je er bent”, zei David in de ontvangsthal.
“Het is fijn om weer thuis te zijn”, zei Adam.
De mannen omhelsden elkaar en ook Rose kreeg een hartelijke begroeting.
“Mag ik jullie voorstellen aan mijn zoon Mitch? Mitch, dit zijn Mr en Mrs Keller. We slapen bij hen”, zei Adam.
Mitch gaf keurig een hand.
“Hij lijkt veel op jou maar ook op Mary. Is hij ook zo lief als hij er uitziet?”, vroeg Rose.
“Wel, mijn broers zien hem vaak liever gaan dan komen en ik kan hem soms wel achter het behang plakken maar bij mijn vader kan hij met alles wegkomen. Mitch is gek op honkbal en ik heb hem kaarten voor de Red Sox beloofd”, antwoordde Adam.
“En jij bent ook een supporter van Boston, net als je vader?”, vroeg David.
“Nee, ik ben voor de Atlanta Braves en Yankees. Zelf speel ik in het team van papa”, zei Mitch.
“Ik coach een team van kids van rond de 5,6 jaar oud”, legde Adam uit.
“We gaan”, zei Rose.
Eenmaal thuis bij David en Rose voelde vooral Mitch zich erg thuis. Hij speelde al snel buiten met zijn bal en handschoen.
Adam en David zagen dat en de laatste zei:“Je zoon heeft echt talent.”
“Dat zeggen er meer”, zei Adam apetrots.
“Waarom gaan we niet met Mitch naar het park? Daar kan hij met andere kinderen spelen”, stelde David voor.
Adam antwoordde:“Hij speelt thuis ook vaak met andere kinderen dus dit zal hij ook wel leuk vinden.”
Ze liepen naar de jongen.
“Mitch, ga je mee naar het park om te honkballen?”, vroeg David.
“Goed”, zei Mitch.
“Laat wel je bal hier”, zei Adam.
Mitch gaf hem de bal waarna Adam de bal naar binnen bracht en Rose de boodschap gaf.
“Ga maar fijn in het park spelen”, zei Rose plagend.
In het park was Mitch al snel aan het honkballen met andere kinderen. Vanaf een bankje keken de mannen toe.
“Ik heb morgenmiddag een afspraak met Nigel Smith over een ontwerp van een gebouw. Kan jij dan met Mitch meegaan naar die wedstrijd tussen Boston en Yankees?”, vroeg Adam.
“Die is ’s avonds dus we kunnen gewoon met zijn allen gaan”, reageerde David.
Met tegenzin gaf Adam zijn ongelijk toe.
Na een uurtje keerden de mannen en Mitch weer naar huis. Adam merkte dat zijn zoon moe was want hij moest hem dragen. David had zijn handschoen vast.
“Die zal straks snel slapen”, zei David.
“Ik denk het ook. Maar hij slaapt al sinds zijn geboorte de hele nacht door”, reageerde Adam.
Rose had het eten al klaar zodat ze aan tafel konden. Mitch at keurig zijn bord leeg waarop Adam hem in bad deed en daarna naar bed bracht.
Weer terug zei Adam:“Hij was meteen weg.”
“Het was dan ook een zeer lange dag voor hem. Je kan hem morgen met een gerust hart hier laten”, zei Rose.
“Fijn. Hij heeft Mary nauwelijks gekend omdat hij 11 maanden was toen ze overleed”, zei Adam.
David en Rose merkten dat Adam Mary nog steeds miste.
“Zeg Adam, heb jij je collectie honkbalkaarten nog?”, vroeg David om van onderwerp te veranderen.
“Ja, maar Mitch weet dat niet. Anders ben ik ze kwijt. Hoezo? Heb jij ze ook nog?”, vroeg Adam op zijn beurt.
“Ja. Ik heb ze onlangs uitgezocht en de dubbele apart gelegd. Zou Mitch ze willen hebben?”, was de volgende vraag van David.
“Ik denk van wel. Ik weet wat: laat hem morgen maar helpen met klusjes. Dan krijgt hij als beloning die kaarten. Thuis helpt hij ook vaak in de keuken bij Hop Sing en in de bloementuin van pa”, zei Adam.
“Afgesproken”, zei David.
Om 4 uur werd Mitch wakker. Zijn eerste gedachte was:‘Ik ga met papa naar het honkbalstadion.’ De jongen stond op en liep naar de slaapkamer van Adam.
Hij maakte zijn vader wakker door aan zijn arm te sjorren en tegelijkertijd te zeggen:“Papa, we komen te laat in het stadion.”
Adam was meteen klaarwakker, wist hoe laat het was en zei:“Mitch, het is net 4 uur in de nacht. Alle honkballers van de Yankees en Red Sox slapen nog. Ik breng je terug naar bed en je komt er pas uit als ik je kom halen. Bovendien is het een zeer lange dag voor jou.”
Met een beetje tegenzin liet Mitch zich opnieuw naar bed brengen. Tot opluchting van Adam viel de jongen direct weer in slaap. Adam ging toen zelf ook terug naar bed.
Tijdens het ontbijt zei Adam:“Mitch, ik ga straks weg voor zaken. Ik wil dat jij je keurig netjes gedraagt.”
“Ik beloof het papa”, antwoordde de jongen.
“Mitch, zou jij tante Rose willen helpen met afwassen na het ontbijt?”, vroeg David toen.
Mitch keek Adam aan en de laatst genoemde knikte glimlachend.
“Natuurlijk wil ik helpen”, zei de jongste Cartwright.
Na het ontbijt ging Adam weg en liet hij zijn zoon achter bij David en Rose. Mitch hielp Rose met de afwas.
“Mitch, ga je straks mee boodschappen doen?”, vroeg ze opeens.
“Goed. Thuis mag ik ook wel eens mee naar de supermarkt”, antwoordde de jongen.
Even was het stil.
Toen vroeg Mitch een beetje verlegen:“Heeft u mama ook gekend?”
“We hebben allebei je moeder gekend. Ze was een jeugdvriendin van mij. Toen je vader hier studeerde leerden ze elkaar kennen”, vertelde Rose.
“Dus mama kwam ook uit Boston? Maar ze was wel voor de Yankees”, zei Mitch verbaasd.
“Ik leerde haar kennen in New York waar we in dezelfde straat woonden. Maar we konden hier allebei aan het werk zodat je moeder je vader hier ontmoette. Ze ging wel vaak per auto naar Yankee Stadium en ik ging mee”, legde Rose uit.
“Mama ging vaak naar Yankee Stadium. Wow. Ik ben daar nog nooit geweest”, zei Mitch.
Intussen was de afwas gedaan en ze maakten zich klaar voor het boodschappen doen.
Na de lunch hielp Mitch David in de grote tuin. Ook hier liet de jonge Cartwright zien dat hij erg hulpvaardig was. Toen de tuinklussen waren gedaan moest Mitch wel in bad maar dat vond hij helemaal niet erg.
Met zijn nieuwe zwarte spijkerbroek en Yankees shirt aan kwam Mitch naar beneden waar Adam net thuiskwam. De jongen vloog in zijn armen.
“Heb jij je netjes gedragen?”, vroeg Adam.
“Ja, zoals altijd. Ik moest wel erg hard werken. Eerst in de keuken en vanmiddag in de tuin”, antwoordde Mitch.
Ze liepen naar de woonkamer waar David en Rose waren.
“Hallo Adam. Je zoon heeft ons goed geholpen en hij was helemaal niet lastig”, zei Rose.
“Hij weet dat hij straf krijgt als hij lastig is. Dat is gelukkig nooit”, antwoordde Adam.
David verliet de woonkamer en kwam even later terug met een grote ijsdoos die hij aan de jongste Cartwright gaf.
“Mitch, vanwege jouw vakantiewerk krijg je van ons deze ijsdoos”, zei David.
Mitch pakte hem aan en zei:“Bedankt oom David.”
Hij maakte hem open en vond er een heleboel honkbalplaatjes.
“Mag ik ze allemaal hebben?”, vroeg hij verbaasd.
“Ze zijn allemaal voor jou. Vanavond in het stadion mag je tevens nog kijken voor een bewaarmap met hoezen voor de plaatjes. We hadden dit gisteravond met elkaar afgesproken toen jij allang sliep”, antwoordde Adam.
David had er een lijst bij gedaan en het waren er 100.
Wat later gingen ze naar Fenway Park waar ook gegeten werd. Natuurlijk waren de beste [plekken voor de Cartwrights en de Kellers. Mitch keek zijn ogen uit.
“Mitch, ga je mee kijken voor die bewaarmap?”, vroeg Rose.
“Goed”, zei de jongste Cartwright.
Ze verlieten hun plaatsen en gingen naar de souvenirwinkel van de Red Sox. Al snel had Mitch gevonden wat hij wilde hebben. Rose betaalde en met een zeer blije Cartwright liep ze terug naar David en Adam.
“Morgen sorteren we de plaatjes en doen we ze in de map”, beloofde Adam.
De wedstrijd begon en Mitch vermaakte zich uitstekend. Vooral toen de Yankees voor kwamen te staan. Natuurlijk had Mitch zijn handschoen bij zich en ving hij een fout geslagen bal. Adam gaf zijn zoon nog een Red Sox bal in een standaard. Ook de gevangen bal ging in een standaard.
Zeer moe maar ook zeer tevreden ging Mitch met de volwassenen mee terug naar huis. Maar nog voordat ze thuis waren sliep de jongen al.
De volgende morgen liet Adam zijn zoon expres uitslapen. Toch was Mitch om 9.30 uit bed. Fris gewassen kwam de kleine Cartwright beneden.
“Morgen iedereen”, zei hij opgewekt.
“Morgen knul. Lekker geslapen?”, vroeg Rose terwijl ze gebakken eieren voor hem maakte.
“Ik droomde dat ik de startende werper van de Yankees was en elke slagman van de Red Sox met 3 slag terug naar de dug-out stuurde”, antwoordde Mitch.
Hij at zijn ontbijt op en besteedde toen zijn tijd en aandacht aan zijn honkbalplaatjes. Adam hielp hem met ze op nummer te leggen.
“Kid, morgen laat ik je Boston zien. Er is 1 plek die jij zeker gezien moet hebben”, zei Adam na een poos.
“Behalve Fenway Park?”, vroeg Mitch.
“Behalve Fenway Park”, antwoordde Adam.
“Ik ben benieuwd”, was de reactie van zijn zoon.
Die middag speelde Mitch buiten terwijl Adam alleen naar het graf van zijn moeder ging. Hij had van Ben instructies gekregen hoe hij er moest komen.
Bij het graf van Elizabeth Cartwright zei Adam zachtjes:“Ma, ik ben hier op vakantie met uw enige kleinkind Mitch. Hij lijkt ook erg veel op u. Ik zal hem morgen hier mee naar toe nemen.”
De volgende dag kreeg Mitch een uitgebreide rondtoer door Boston. Het was heerlijk weer.
Bij het kerkhof vroeg Mitch een beetje benauwd:“Papa, weet je wel zeker dat we hier moeten zijn?”
“Jazeker want ik was hier gisteren ook”, antwoordde Adam.
Ze liepen naar het graf van Elizabeth Cartwright. Mitch herkende de naam wel maar durfde niet verder te vragen.
“Ma, dit is uw kleinzoon Mitch. Mitch, hier ligt oma begraven. Ze stierf kort na mijn geboorte”, zei Adam.
Mitch was er helemaal stil van.
Onderweg naar hun logeeradres vroeg Mitch:“Tante Rose zei me eerder dat zij en mama vaak naar Yankee stadium gingen. Gaan wij daar ook nog een keer heen?”
“De Yankees spelen morgenmiddag thuis. En het is maar ruim 3 uur rijden. Dus zullen we gaan?”, vroeg Adam.
De stralende ogen van zijn oogappel zeiden genoeg.
’s Avonds zaten de Cartwrights en de Kellers weer in Fenway Park. Opnieuw had vooral Mitch het naar zijn zin. Tot zijn grote vreugde won zijn club opnieuw.
Na een goede nachtrust en een heerlijk ontbijt vertrokken de Cartwrights naar New York. Ook deze keer was het mooi weer zodat het goed honkbalweer was. Adam reed vlug naar het stadion van de New York Yankees zodat ze er op tijd waren. Mitch bleef dicht bij zijn vader. Toen ze zaten ging de jongste Cartwright een kijkje nemen in de souvenirwinkel van de thuisclub. Deze keer kocht Mitch een bal van de Yankees met standaard.
Weer terug Bij zijn vader zei Mitch:“Papa, ik wou dat mama hier ook kon zijn.”
“Dat wil ik ook maar zij en oma kijken van boven naar ons en dus ook naar de wedstrijd”, antwoordde Adam.
“Dan kan ik echt geen kattenkwaad uithalen als ik van alle kanten in de gaten word gehouden”, merkte Mitch op.
“Inderdaad”, zei Adam glimlachend.
“Wat zullen ze thuis jaloers zijn als ze onze vakantieverhalen horen”, zei Mitch.
“Waarom teken je het niet in een boek? Dan wordt het nog duidelijker”, stelde zijn vader voor.
Dat vond Mitch een goed idee.
De wedstrijd verliep goed totdat Mitch per ongeluk een bal op zijn linkerpols kreeg. De bal bleef bij hem liggen en Adam stopte het ronde ding in de rugzak van Mitch.
“Mijn pols doet zeer”, zei Mitch met tranen in zijn ogen.
Adam bekeek de pols en vroeg:“Kun je hem bewegen?”
Mitch probeerde het maar het ging met moeite. Intussen was er iemand van de EHBO bij gekomen. Hij legde een ijszak op de geblesseerde pols.
“Hij heeft hem 2 maanden geleden ook al ernstig geblesseerd”, zei Adam.
“Ik denk dat hij een verstuikte pols heeft. Ga na de wedstrijd in elk geval even langs het ziekenhuis”, adviseerde de hulpverlener.
Adam beloofde dat te doen. Mitch keek met veel pijn de wedstrijd uit.
Na de wedstrijd gingen de Cartwrights naar het ziekenhuis. Bij de Eerste Hulp vertelde Adam wat er precies gebeurd was. Na het onderzoek werd de linkerpols van Mitch in het gips gezet.
“Ga over 6 weken bij uw eigen ziekenhuis langs want dan mag het gips er af”, zei de zuster in de gipskamer.
Terug rijdend naar Boston zei Mitch:“Dat heb ik weer. Kom ik voor het eerst van mijn leven in Yankee Stadium, krijg ik een bal op mijn pols.”
“Je hebt wel de bal in je tas zitten. En misschien geneest je pols nu wel wat sneller. Hij zit tenslotte in het gips”, zei Adam.
Eenmaal thuis vertelde Mitch wat er allemaal gebeurd was.
“Is hij thuis ook zo’n brokkenpiloot?”, vroeg David plagend.
“Helaas wel. Maar hij ziet wel altijd overal de zonnige kant van in”, antwoordde Adam.
Adam had nog wat zakelijke afspraken die week maar Mitch vermaakte zich toch wel.
Toen de Cartwrights weer op het vliegveld van Las Vegas waren geland stond Ben hen al op te wachten. Mitch vloog in zijn armen en de rancher zag natuurlijk meteen het gips.
“Hoe is dit nu weer gekomen?”, wilde Ben weten.
“Oh dit. Ik kreeg in het Yankee Stadium een bal op mijn pols. We zijn ook nog bij het graf van oma geweest”, antwoordde Mitch.
Ze pakten hun bagage en liepen naar de Mercedes van Ben. Naar huis rijdend vertelde Ben wat er tijdens hun afwezigheid was gebeurd.
Onder het avondeten kregen Ben, Hoss en Joe alle vakantieverhalen te horen.
Toen Mitch vertelde over zijn verzameling honkbalplaatjes zei Joe per ongeluk:“Je vader heeft ook nog een grote verzameling honkbalplaatjes.”
De jongste Cartwright keek zijn vader vragend aan zodat Adam het wel moest bevestigen.
“Je krijgt ze als je mijn auto wast”, zei Adam.
“Morgen?”, vroeg Mitch.
“Als je uitgerust bent van de reis”, antwoordde Adam.
Het was erg duidelijk dat het een zeer geslaagde vakantie was geworden.