Het was op een vrijdagmiddag toen lerares Carla Miller haar leerlingen een opdracht meegaf voor het weekend.
Ze zei:“Kinderen, ik wil dat jullie in het weekend een verslag maken van logeren bij opa en oma. Maandag wil ik het hebben. Ga maar naar huis.”
Alle kinderen renden naar buiten maar de zevenjarige Mitch Cartwright bleef aarzelend achter.
“Mitch, moet je niet naar huis om aan je verslag te werken?”, vroeg Carla verbaasd.
“Wel, ik zit met een probleem wat het verslag betreft”, antwoordde de jonge Cartwright.
“En dat is?”, vroeg ze.
“Ik kan nooit bij mijn opa en oma logeren want die van mijn moeders kant ken ik niet en die van mijn vaders kant, de oma dan is allang overleden. Ik woon bij mijn opa, net als mijn vader en ooms”, probeerde Mitch uit te leggen.
Maar de lerares had er totaal geen begrip voor.
“Ik was al gewaarschuwd voor jullie Cartwrights door anderen. Jij schrijft dat verslag en daarmee uit! En zonder enige spel- en/of schrijffouten deze keer!”, zei ze vinnig.
Mitch ging weg en was danig uit zijn humeur wat zijn oom Hoss merkte. Hij stond zijn neefje al op te wachten bij de school om samen naar huis te gaan. De jongste steeg op zijn paard en zweeg een tijdlang.
“Mitchy, wat is er nu weer gebeurd op school?”, vroeg Hoss uiteindelijk.
“Wat niet? We moeten van de lerares een verslag schrijven over een logeerpartij bij opa en oma. Dat kan bij ons helemaal niet”, zei Mitch.
Hoss begreep het.
Toch zei hij:“We kunnen wel doen alsof jij bij opa logeert.”
“Hoe dan? Iedereen weet dat ik er al sinds mijn geboorte woon”, antwoordde Mitch verbaasd.
“Wel, ik neem je vader en oom Joe mee een weekendje jagen en dan kan jij mooi bij opa logeren. Jij bent toch nog te klein om mee te gaan en dan kan opa mooi op jou passen”, stelde Hoss voor.
“Dan hebben wij al het lekkere eten want Hop Sing blijft natuurlijk ook thuis. Jammer voor jou”, zei Mitch nu wat opgewekter.
Met tegenzin gaf Hoss toe dat het zo was.
Thuisgekomen vroeg Mitch aan zijn opa Ben Cartwright:“Opa, mag ik dit weekend bij u logeren?”
Ben, die de hele dag al bezig was met zaken doen omtrent zijn ranch de Ponderosa, keek de kleine jongen lang vragend en verbaasd aan.
“Hoezo?”, vroeg hij uiteindelijk.
“Ik moet voor school een verslag schrijven over logeren bij opa en oma. Oom Hoss kwam toen met het idee om dan met papa en oom Joe te gaan jagen zodat ik dan bij u kan logeren. Alleen oom Hoss is er niet blij mee dat Hop Sing ook thuis is zodat wij alle lekkere hapjes hebben”, legde Mitch uit.
Ben had de hele dag al moeilijkheden rondom zijn zaken behandeld en dit bericht maakte zijn dag helemaal goed.
“Mitch, dat is een zeer goed idee van je oom. Ik vind het goed en ga je vader en ooms maar vertellen dat ik ze het hele weekend niet wil zien of horen”, zei de rancher glimlachend.
Mitch vloog naar buiten waar hij de 3 broers zag staan.
“Papa, je mag het hele weekend niet thuiskomen van opa. En dat geldt ook voor oom Hoss en oom Joe”, zei Mitch met lachende ogen.
De vader van de jongen, Adam Cartwright, keek zijn nageslacht verbaasd aan.
“Is dit in het kader van een onverwachte logeerpartij?”, vroeg Adam.
“Ja, dat moet voor school en ik mag er geen spel en/of schrijffouten in maken van de lerares”, antwoordde Mitch.
“Ik zal wel met haar praten over die fouten maar die logeerpartij gaat wel gewoon door. En wij gaan jagen”, zei Adam.
Mitch was gerustgesteld. Adam ook omdat hij wist dat zijn zoon in goede handen was.
Die avond vertrokken de broers van de ranch naar hun jachtgebied. Ben en Mitch keken ze na en gingen toen naar binnen waar de logeerpartij begon. De herdershond Cody bleef bij Ben en Mitch en de Chinese kok Hop Sing.
Tegen acht uur vroeg Ben:“Mitch, zal ik je kamer laten zien?”
“Dat betekent zeker dat ik moet gaan slapen?”, vroeg de jongen listig.
“Inderdaad. Morgen gaan we samen een eind rijden en laat ik je wat van de ranch zien”, antwoordde de rancher.
Dat vond Mitch goed. Ze stonden op en gingen naar de slaapkamer waar Mitch altijd al sliep.
“Hier slaap jij dit weekend, jongeman”, zei de rancher.
“Wel een grote kamer”, merkte Mitch op.
“Maar jij bent ook al een grote jongen”, antwoordde Ben.
Toen Mitch in bed lag sliep hij al vlug zoals gewoonlijk. De rancher bleef nog een poosje bij zijn kleinzoon zitten en ging toen terug naar beneden.
De volgende morgen waren de Cartwrights zoals gewoonlijk vroeg op. Hop Sing had voor een stevig ontbijt gezorgd.
“Morgen knul. Lekker geslapen?”, vroeg Ben toen zijn kleinzoon aan tafel kwam.
“Morgen opa. Ik heb heerlijk geslapen”, antwoordde Mitch.
Hij begon aan zijn kom havermout en werkte toen nog 2 pannenkoeken naar binnen.
“Mag Cody ook mee met onze tocht?”, vroeg Mitch.
“Natuurlijk. Je weet dat hij graag en veel rent”, antwoordde Ben.
Zijn kleinzoon knikte. Ze aten snel door zodat de tocht kon beginnen.
Mitch had in zijn jonge leven al veel van de ranch gezien maar natuurlijk nog lang niet alles. Om die reden nam Ben hem mee naar een rustige plek bij het meer van Tahoe. Onderweg wees de rancher de jongen op verschillende dingen die ze tegenkwamen. Cody rende naast hen en genoot van alle aandacht maar dat deed Mitch ook.
De Cartwrights hielden lunch op een open plek bij wat bomen.
“Opa, hoe heten die bomen op onze ranch?”, vroeg Mitch na een poos.
“Ze heten Ponderosa bomen”, antwoordde Ben.
Mitch dacht even na en vroeg toen:“Dus u heeft de ranch naar die bomen vernoemd?”
“Inderdaad jongen”, zei de rancher.
Hij voelde dat er een scherpe opmerking aankwam.
“Het is hier wel mooi maar toch zal ik later gaan honkballen”, zei zijn kleinzoon.
“Dat vind ik best maar dit is altijd je thuis”, antwoordde Ben.
Dat wist Mitch ook wel.
Tegen de avond gingen de Cartwrights weer naar huis terug.
“Opa, na het avondeten ga ik aan mijn opstel beginnen”, zei Mitch.
“Dat is goed. Dan kan ik het nakijken als jij slaapt en dan kan jij het morgen verbeteren”, antwoordde Ben.
Mitch knikte. Hij was best wel moe geworden van de hele dag in de buitenlucht. De rancher zag dat en besloot zijn kleinzoon morgen thuis te vermaken.
Na een heerlijk avondmaal ging Mitch het opstel schrijven in het kantoor. Het kostte hem wel veel moeite en tijd maar tegen half 9 had de jonge Cartwright het af.
“Opa, hier is het opstel”, zei Mitch terwijl hij het papier aan de rancher gaf.
“Bedankt jongen. Het is nu bedtijd voor jou en ik kom over een kwartier bij je kijken”, antwoordde Ben terwijl hij het papier aanpakte.
Mitch rende naar boven om te gaan slapen. Door de lange trektocht viel hij al snel in een diepe slaap. Ben vond zijn kleinzoon al in dromenland toen hij hem kwam toedekken.
Toen het zondagmorgen was hadden de Cartwrights weer een uitgebreid ontbijt. Op verzoek van Mitch had Hop Sing flensjes gebakken voor het zondagmorgenontbijt.
“Mitch, ik heb je opstel nagekeken en de fouten duidelijk aangegeven”, zei Ben tijdens het ontbijt.
“Dan zal ik het straks verbeteren”, antwoordde de jongen.
“Als jij dat nou buiten op de veranda doet, dan kan ik nog even verder met de administratie”, stelde de rancher voor.
Mitch dacht even na en reageerde toen sarcastisch:“Goed maar het is niet eerlijk opa. Ik moet mijn huiswerk maken en u gaat verder met uw grootste hobby.”
Natuurlijk wist Ben hier niets op terug te zeggen en zweeg daarom ook maar. Hij was het al jaren gewend dat zijn kleinzoon altijd het laatste woord had.
Na het ontbijt nam Ben met Mitch de fouten door en zei tenslotte:“Doe het maar op je gemak want je hebt tot vanavond de tijd om het te verbeteren.”
Mitch knikte en ging met Cody naar buiten om het opstel te verbeteren. Hop Sing voorzag de thuisblijvers van hun natje en droogje.
Toen Mitch zijn opstel eindelijk goed verbeterd had en Ben het nagekeken had stond het avondmaal al te wachten op hen.
“Zal Miss Miller het opstel goed vinden?”, vroeg Mitch ongerust.
“Ik hoop van wel maar je kunt er maar beter op rekenen dat ze het niet goed vindt. Maar zolang wij het goed geschreven vinden is dat het belangrijkst. Ik zal het ook aan je vader later lezen en vragen wat hij ervan vindt”, antwoordde de rancher.
Mitch was nu wat meer gerustgesteld dan eerst.
De broers kwamen pas thuis toen de jongste Cartwright al sliep.
“En is Mitch braaf geweest?”, vroeg Adam.
“Adam, ik wil niet veel zeggen maar jouw zoon is altijd braaf”, antwoordde Ben.
Hoss en Joe keken elkaar vragend aan.
“Waarom merken wij daar nou nooit iets van?”, vroeg Hoss verbaasd
“Omdat jullie hem alle slechte dingen leren”, antwoordde Adam ad rem.
“Mitch heeft vandaag zijn opstel verbeterd en ik vind het goed geschreven. Als jij, Adam, het ook nog leest voordat hij het morgen inlevert”, zei Ben.
De broers lazen het opstel en waren het ermee eens dat het goed geschreven was.
Maar toen Mitch het opstel inleverde en Carla er een simpele blik op wierp zei ze meteen:“Er zitten teveel fouten in om het een cijfer te geven. Dus een 0 voor de moeite!”
Ze had niet in de gaten dat Adam alles had gehoord en dus ingreep.
“Dus u geeft een leerling zomaar een onvoldoende terwijl u er niet eens goed naar heeft gekeken? Mitch, jij gaat maar mee met mij naar huis terug om daar les te krijgen”, zei de oudste Cartwright jongen.
“Dat gaat zomaar niet! Ik ben gekwalificeerd om les te geven aan kinderen en u heeft maar een boerderijtje. Bovendien heeft u niets te vertellen want u woont niet eens in Virginia City en ik wel”, snauwde Carla.
Adam gaf geen antwoord maar pakte het opstel terug en ging met Mitch terug naar de ranch.
Thuis vertelde Adam alles en de anderen waren het met zijn handelswijze eens. Omdat nu Adam zijn leraar was kreeg Mitch wel een voldoende voor het opstel en ook het logeerweekend was goed voor een dikke voldoende.
“Dus Mitch, ik denk dat jij wel vaker bij mij zal komen logeren als je vader en ooms weer eens gaan jagen”, zei Ben.
“Kunnen we dat niet elk weekend doen?”, vroeg Mitch listig.
“Hoezo?”, vroeg Joe verbaasd.
“Nou, dan hebben opa en ik alle lekkere dingen en jullie niet”, antwoordde zijn neefje.
Nu moest de jongste Cartwright echt rennen voor zijn leven want zijn ooms kwamen hem achterna.
“Wel pa, het normale leven op de Ponderosa is weer begonnen”, zei Adam terwijl hij en Ben toekeken.
“Inderdaad jongen, inderdaad. Dat betekent dus ook dat ook jullie weer aan het werk moeten”, antwoordde Ben.
Adam besefte dat ook.