Plotseling stond er een doodskist bij een boom op de Ponderosa, het landgoed van de familie Cartwright. Niemand had gezien wie het ding er had neergezet. De eerste die de kist zag was Mitch Cartwright. Hij reed wat rond op zijn paard Caramel in het gezelschap van zijn herdershond Cody. Zo nieuwsgierig als de jongen was stopte hij zijn paard en steeg hij af.
“Kom Cody. We gaan die kist bekijken”, zei hij tegen de hond.
Voorzichtig kropen ze naar de doodskist. Op zich was het een doodgewone kist maar Mitch en Cody vertrouwden het niet. Bij de kist gekomen snoof Cody eraan en hij begon luid te blaffen.
“Koest Cody”, zei Mitch.
Cody probeerde zijn baasje van de doodskist weg te trekken maar Mitch vocht net zo hard terug. Plotseling ging de kist open. Mitch schrok zich rot en ging met zijn hond vlug naar achteren. Een vreemde man kwam omhoog en keek het stel aan.
“Wie…Wie bent u?”, vroeg de jonge Cartwright.
“Ik ben je ergste nachtmerrie! Jij maakte mij wakker en nu zal ik je achtervolgen en moeten doden”, sprak de man met een ijzige stem.
“Je bent toch niet Magere Hein?”, vroeg Mitch.
Een vals gelach klonk over het veld. Mitch stond vlug op en rende zo hard hij kon naar Caramel. De jongen steeg op en gaf zijn paard de sporen. Cody rende ook weg.
Op de Ponderosa zei Adam Cartwright tegen zijn dochter Pam:“Waar is je broer? En zeg niet dat hij in zijn vel is want dat geloof ik écht niet meer.”
“Hij is een eindje rijden met Caramel en Cody”, antwoordde ze.
“Hij mankeert toch niets?”, vroeg Adam voor de zekerheid.
“Nee, maar hij wilde alleen zijn. Trouwens, Cody is toch bij hem?”, was de wedervraag van Pam.
“Ja, maar het probleem met je broer is dat hij zeer nieuwsgierig is en vaak de tijd vergeet”, zei Adam.
Pam reageerde er niet op tot grote opluchting van haar vader. Plotseling zagen ze Mitch en Cody in grote haast het erf oprijden. Adam stopte direct Caramel en tilde zijn zoon er van af.
“Papa, er is een doodskist bij die oude eik. Cody en ik gingen er heen en opeens ging het open. Een vreemde vent kwam eruit”, vertelde Mitch hijgend.
Adam en Pam keken hem verbaasd aan.
“Een doodskist? Hier op de Ponderosa? Onmogelijk”, zei Adam.
“Spannend”, zei Pam.
“Hij zei dat ik hem wakker had gemaakt en dat hij me nu moet doden. Bovendien is hij mijn ergste nachtmerrie volgens hem. En ik heb niet eens een schoonmoeder”, zei Mitch.
Adam glimlachte even maar werd snel weer serieus.
“Weet je nog precies waar die doodskist is?”, vroeg hij.
Mitch knikte.
“We gaan erheen”, zei de oudste Cartwright jongen.
“Maar papa, er zit een écht enge vent in”, reageerde Mitch.
Adam keek zijn zoon aan.
“Je gaat me toch niet vertellen dat je bang bent?”, vroeg Adam.
Mitch knikte. Adam begreep dat er veel meer aan de hand was met de mysterieuze doodskist want normaal was Mitch niet bang uitgevallen.
Maar de jonge Cartwright wilde zich niet laten kennen en zei:“Ik ga wel mee.”
Ze stegen op hun paarden en met Cody reed het drietal naar de plek waar de doodskist weer gesloten stond.
Adam vond het ook vreemd dat de doodskist er plotseling stond. Hij vertrouwde het ook niet. Adam trok zijn revolver en ging er voorzichtig heen. De tweeling volgde op veilige afstand. Voorzichtig klopte hij op de kist. Het bleef doodstil. Mitch en Pam keken elkaar verbaasd aan. Adam deed zijn revolver in de holster terug, keek naar zijn kinderen en kroop naar ze toe.
“Mitch, die kist is gewoon leeg”, zei Adam.
“Niet toen ik het voor het eerst zag”, antwoordde Mitch.
Hij merkte dat zijn vader hem niet geloofde.
“Moeten we de kist dan openmaken?”, stelde Pam voor.
Dat hoefde niet eens want de doodskist ging uit zichzelf open. Opnieuw verscheen de enge man. Adam probeerde zijn kinderen te beschermen maar de engerd vloog naar de tweeling.
“Laat ons met rust!”, schreeuwde Mitch.
De engerd lachte vals en bleef de tweeling lastigvallen. Adam trok opnieuw zijn revolver en schoot op de engerd. Het was een voltreffer want het spook viel op de grond neer. Verbaasd door deze actie van hun vader bleef de tweeling op veilige afstand maar Cody niet. Hij rende erheen en snuffelde aan het spook. Toen blafte hij luid. Adam kwam er ook bij. Hij onderzocht het spook en ontdekte dat het Jack Taylor was. Mitch herkende de blik van zijn vader en zijn nieuwsgierigheid overwon zijn angst.
“Kom zus”, zei hij tegen Pam.
Ze kropen naar hun vader en hond.
“Papa, wie is dat?”, vroeg Pam.
“Jack Taylor, een oude vijand van opa. Hij verdween vele jaren geleden spoorloos”, antwoordde Adam.
“Maar een spook kan niet lopen. Of probeerde hij ons gewoon bang te maken?”, vroeg Mitch.
“Ik denk het laatste. Hij probeerde altijd al ons land van ons af te pakken maar dat is hem gelukkig nooit gelukt. We brengen het lijk naar Virginia City en vertellen alles aan de sheriff”, zei Adam.
Pam keek toen om haar heen en ontdekte iets vreemds.
“Papa, Mitch, de doodskist is weg”, zei ze.
De Cartwrights keken om zich heen en stonden toen op. Maar op het moment dat Adam en Mitch het lijk van Jack wilden optillen was dat ook verdwenen.
“Laten we maar snel naar huis gaan want het is ook nog eens Halloween vanavond”, zei Adam.
Ze stegen op en reden snel naar huis waar niemand hen gemist had.
Adam wist dat niemand hen zou geloven en drukte zijn kinderen op het hart niets over het incident te vertellen. Dat beloofde de tweeling meteen.