Al enige weken had men gehoord over de kermis die Virginia City ging bezoeken. Vooral de kinderen waren er enthousiast over. Dat gold natuurlijk ook voor de negenjarige Mitch Cartwright. Toen zijn vader Adam Cartwright hem op een middag van school kwam halen begon de jongen erover.
“Papa, gaan we naar de kermis?”, vroeg Mitch.
“Natuurlijk gaan we. Maar ik weet nog niet precies wanneer”, antwoordde Adam.
“Wat is er allemaal te doen?”, vroeg de jongen.
“Hoefijzer gooien, bierglazen schuiven, Kop van Jut en nog veel meer denk ik”, zei zijn vader.
“Wat is de Kop van Jut?”, wilde Mitch weten.
Adam glimlachte even.
“Dat is een kermisattractie waarbij iemand met een grote hamer op iets moet slaan. Als hij het hoogste heeft geslagen hoor je een bel waardoor hij een prijs heeft gewonnen”, legde hij toen uit.
“Als oom Hoss het probeert kan niemand dat spel spelen”, lachte Mitch.
Adam zuchtte diep en zei:“Inderdaad. Jij brengt hem niet op dat idee.”
“Ik zeg niets maar oom Joe en/of Candy vast wel”, reageerde Mitch.
Thuisgekomen ging Mitch direct naar zijn moeder Mary en zusje Lisa Cartwright.
“Hallo mama. Er is binnenkort een kermis in Virginia City. Papa zegt dat we gaan”, zei Mitch opgewonden.
“Hallo schat. We gaan zeker. Hoe was het op school?”, vroeg Mary.
“Saai zoals altijd. Miss Jones is te aardig voor me. Vooral als papa me brengt. Ze probeert altijd een excuus te vinden om met hem te praten. Hij gaat ons toch niet verlaten voor haar?”, vroeg de jongen ongerust.
Mary ging zitten en trok haar zoon naar zich toe.
“Je vader gooit echt niet zijn gezin weg voor zo’n schooljuf. Hij is veel te gelukkig met ons. Geloof me”, zei ze kalm.
Mitch knikte. Hij pakte zijn handschoen en bal en ging buitenspelen. Mary liep naar haar echtgenoot.
“Adam, Mitch is bang dat jij ons verlaat voor Abigail Jones. Ze is te aardig voor hem. Ik vertrouw haar niet”, zei Mary.
Adam nam zijn vrouw in zijn armen en kuste haar.
“Ik moet haar echt niet hebben. Daarvoor hou ik teveel van jou en de kinderen”, zei hij.
Mary was gerustgesteld.
Toen de Cartwrights naar de kermis gingen kwamen ze natuurlijk veel bekenden tegen. Eentje was Abigail Jones. Omdat Mitch bij zijn oom Hoss was had Adam alleen maar oog voor zijn vrouw Mary en hun 4 maanden oude dochter Lisa. Abigail Jones zag Adam Cartwright en ze liep naar hem toe.
“Adam Cartwright. Wat gezellig dat je er ook bent. Waar is Mitch?”, vroeg de lerares.
“Bij mijn broer Hoss”, zei Adam.
“Hoe is het met jullie?”, vroeg ze beleefd.
“Met ons is alles goed”, antwoordde Adam.
Abigail zag de baby en voelde een jaloersheid opkomen. ‘Dat had mijn baby moeten zijn’, dacht ze.
“Is het wel verstandig om zo’n kleine jonge baby mee te nemen naar een kermis?”, vroeg de lerares.
“Natuurlijk wel. Lisa heeft haar beide ouders bij zich en dat is alles wat ze nu nodig heeft. Ben je soms jaloers?”, vroeg Mary op haar beurt.
Abigail kleurde en zei:“Natuurlijk niet!”
Ze liep vlug door. Adam kuste zijn vrouw en keek haar glimlachend aan.
“Zolang Ab mij al kent loopt ze achter me aan. Ze is zo verliefd op mij dat niemand meer met mij mag gaan. Maar ik ben zo gelukkig met mijn 2 vrouwen en zoon”, zei Adam.
“Laat haar zelf maar iemand vinden en kinderen krijgen. Ik wil ze alleen maar van en met jou krijgen”, reageerde Mary.
“We zullen zorgen dat Mitch en Lisa nog meer broertjes en zusjes krijgen. Zodra deze jongedame wat groter is gaan we daar voor zorgen”, beloofde Adam.
Mary knikte glimlachend.
Mitch was met zijn oom Hoss en hond Cody bij de spelletjes te vinden. Op een gegeven moment kwamen ze bij de Kop van Jut.
“Oom Hoss, dat kan jij vast goed”, zei Mitch.
Hoss keek eerst een beetje sceptisch naar het apparaat en toen naar zijn neefje.
“Jij bent veel te klein om het te doen”, zei Daniël Cooper, de man bij de kop van Jut.
“Laat mij het maar eens proberen. Wat win ik?”, vroeg Hoss.
“Een grote slagroomtaart”, zei Daniel.
Hoss kreeg het water in de mond en Mitch lag al op de grond van het lachen.
“Ga je nog slaan of niet?”, vroeg Daniël.
“Natuurlijk ga ik slaan. Wat dacht je dan?”, vroeg Hoss op zijn beurt.
“Vijftig cent”, zei Daniël.
Hoss betaalde en kreeg de hamer. Mitch keek lachend toe met Cody naast zich. Hoss pakte de hamer en tilde hem op. Hij sloeg er meteen mee. De bel rinkelde maar dat was niet het enige. De Kop van Jut kreeg zo’n harde klap dat het apparaat in elkaar stortte. Intussen waren de andere Cartwrights waaronder Ben en zijn jongste zoon Joe er bijgekomen en zagen ze wat er gebeurde.
“Wat heb je nu weer gedaan?”, vroeg Daniël verbaasd.
“Ik moest er toch mee slaan?”, vroeg Hoss onnozel.
“Ja, maar niet mijn apparaat slopen. Ik kan nu echt wel naar huis gaan want jij was zo leuk om het te slopen”, snauwde Daniël.
De Cartwrights lagen op de grond van het lachen.
“Mr Cooper, weet u waarom u naar huis moet gaan?”, vroeg Mitch onschuldig.
“Omdat die fijne oom van jou mijn apparaat kapot heeft gemaakt?”, vroeg Daniël.
De jonge Cartwright schudde van nee. Adam en Mary keken elkaar lachend aan want ze wisten precies wat hun zoon zou gaan zeggen. Ben en Joe keken geamuseerd toe. Maar dat deed voorman Candy Canaday ook.
“Krijg ik nog een antwoord?”, vroeg Daniël geërgerd.
“Omdat het huis niet naar u toekomt”, antwoordde Mitch luchtig.
Hij rende direct naar zijn ouders en zusje. Mary ving hem op.
“Krijg ik mijn taart nog?”, vroeg Hoss.
Daniël keek hem aan en antwoordde:“Denk jij nou echt dat je die taart nog krijgt nadat jij mijn inkomen hebt verknalt? Dacht het niet!”
“Ach, ik hoef die taart van jou toch niet. Hop Sing bakt veel heerlijkere taarten dan jij”, reageerde Hoss waarna hij met zijn familie wegliep.
Ergens anders zag Joe bij het bordjes schieten een mooie pop staan.
“Adam, zie je die pop daar? Is dat niet wat voor je dochter?”, vroeg hij.
“Zeker. Lisa zal en moet die pop krijgen”, antwoordde Adam.
Hij liep naar de eigenaar van de kraam en zei tegen Laurence Jones:“Ik wil het proberen.”
“Dat kan. Vijftig cent”, zei Laurence.
Adam betaalde en schoot alle bordjes kapot. Heel toevallig zag Patricia Miller ook de pop.
“Vader, ik eis dat u die pop voor mij wint. Hij is voor mij”, zei ze kattig.
“Jij zal hem krijgen”, beloofde haar vader George Miller.
Maar Adam was hen voor.
“Gefeliciteerd Mr Cartwright. De prachtige pop is voor u”, zei Laurence.
Hij pakte de pop en gaf hem aan Adam. Hij nam hem in ontvangst en gaf het speelgoed meteen aan zijn dochter. Lisa was er dolblij mee. George en Dorothy Miller kwamen erbij staan met hun dochter.
“Cartwright, ik geef je 4 dollar voor die pop. Onze Patricia wil hem dolgraag hebben”, zei George.
“Sorry, maar hij is voor mijn dochter”, antwoordde Adam.
“Die pop hoort bij mij!”, snauwde Patricia boos.
“Niet waar. Hij is nu van mijn zusje en dat blijft zo”, reageerde Mitch.
“Geef die pop hier!”, zei Patricia.
Ze begon te vechten met Mitch die zich natuurlijk niet liet kennen. De 2 kinderen rolden door het zand. Patricia gilde hard waarop Mitch haar sloeg. Patricia gilde opnieuw. George greep in en schopte de jonge Cartwright. Adam verkocht George een harde klap waarna hij met zijn vrouw en dochter het hazenpad kozen. Ben knielde neer bij zijn kleinzoon en onderzocht hem.
“Ik mankeer niets”, zei Mitch dapper.
Hij stond op en veegde het zand van zijn kleding.
De tijd vloog om en tegen de avond gingen de Cartwrights weer naar huis terug. Eenmaal thuisgekomen werden de jongste Cartwrights naar bed gebracht zodat ze samen snel naar Dromenland konden gaan. Maar de anderen maakten het ook niet al te laat.