Ponderosa ranch eigenaar Ben Cartwright had het verzoek gekregen om op zijn achterkleinzoon Tim van 7 te passen. De ouders van Tim, Mitch en Matthew Cartwright waren weg voor zaken en ook zijn opa en oma (Dan en Laura Walker) konden niet omdat zij de B&B runden.
Die bewuste middag zaten de rancher en zijn achterkleinzoon een fotoboek van de vakantie 2016 te bekijken wat Tim voor zijn laatste kerst had gekregen. Matthew had van alle foto’s die hij in de Efteling had gemaakt fotoboeken gemaakt voor zijn zoon. Ieder fotoboek ging over hun vakantie daar, aangevuld met tekeningen die waren gemaakt in het park.
“Opapa, zou u dat park wel eens in het echt willen zien?”, vroeg Tim opeens.
Hij noemde Ben altijd opapa.
Ben antwoordde:“Natuurlijk wil ik dat. Maar dan gaan jij en je vader mee. En met je vader bedoel ik Mitch.”
De rancher zei echter niet dat de korte vakantie allang tot in alle details geregeld was.
Tim zei:“Dat is een goed idee.”
Enkele dagen later was Tim Cartwright van 7 niet zichzelf. Hoewel hij het zeer goed had bij zijn ouders Mitch en Matthew Cartwright zat de jongen ergens mee. Uiteindelijk besloot Tim zijn probleem aan zijn vaders voor te leggen. De jongen liep naar het kantoor van hun Bed & Breakfast.
“Papa, kan ik je even spreken?”, vroeg Tim aan Mitch die er alleen was.
Mitch stopte met werken, trok zijn zoon naar zich toe en vroeg:“Jij mag ons altijd storen. Wat is er?”
“Wanneer gaan we weer naar het Sprookjesbos? Ik mis het zo”, bekende Tim.
“Is dat de reden dat jij zo stil bent?”, vroeg Mitch die nu het vreemde gedrag van zijn zoon begreep.
Tim knikte en keek zijn vader vragend aan.
“Tim, ik beloof niets maar misschien kan ik wel iets regelen in verband met jouw probleem”, zei Mitch na een lange stilte.
“Goed”, zei zijn zoon waarna hij in de tuin ging spelen met de husky Chip.
Mitch belde met zijn opa Ben Cartwright die meteen kwam met zijn oudste zoon Adam (de vader van Mitch).
In het kantoor zei Mitch:“Zojuist bekende Tim dat hij erge heimwee heeft naar het Sprookjesbos van de Efteling. Ik heb niets beloofd maar zou wel proberen er iets aan te doen.”
Ben keek van Adam naar Mitch en zei:“Nu moet ik toevallig voor zaken in die buurt zijn. Dus ik heb voor ons en Tim een korte vakantie geregeld voor 4 dagen in het park. De enige voorwaarde die ik stel is deze: jij regelt het met de school dat Tim zonder problemen mee kan.”
“Kan papa niet meegaan om dat te regelen?”, vroeg Mitch listig.
Adam vroeg voorzichtig en ongerust over het antwoord:“De lerares van mijn kleinzoon is toch niet Ab Jones?”
De Cartwrights noemden lerares Abigail Jones altijd Ab Jones. Ze deden dat uiteraard niet in haar aanwezigheid.
“Helaas wel. Ze zegt wel dat Tim de gemakkelijkste Cartwright is die ze tot nu toe heeft gehad”, antwoordde Mitch.
“Wees blij dat jij haar niet lang hebt gehad. Bij Rose kon ik elke week een keer op gesprek komen”, verzuchtte Adam.
Rose was zijn jongste dochter.
“Ik zal het regelen”, zei Mitch.
Hij stond op en ging naar het huis van Abigail Jones.
Abigail zat huiswerk na te kijken toen er gebeld werd. Ze stond op om open te doen.
“Mitch Cartwright! Wat leuk om je te zien. Kom binnen”, zei de lerares verrast.
Mitch kwam binnen en begon zijn verhaal:“U moet de allerbeste groeten van mijn vader hebben. Tim vierde zijn 6e verjaardag in een erg leuk attractiepark in Nederland. Nu vertelde hij me dat hij het erg mist. Heel toevallig moet mijn opa daar in de buurt zijn voor zaken. Wij kunnen mee op voorwaarde dat ik het regel met de school. Desnoods maakt Tim ’s avonds zijn schoolwerk.”
“Dan is het goed. Doe je vader de hartelijke groeten van mij”, zei Abigail.
“Dat zal ik zeker doen. Prettige dag verder Miss Jones”, zei Mitch waarna hij weer snel vertrok.
Zonder dat hij het echt besefte had Mitch de dag van Abigail helemaal goed gemaakt.
In het ranchhuis kreeg Ben de vraag van zijn oudste kleinzoon:“Opa, wanneer vertrekken we naar Nederland?”
De rancher keek Mitch aan en antwoordde:“Ik wist wel dat jullie mee konden gaan. We vertrekken komende zondagavond 14 april en vliegen ’s nachts.”
“Tim zal niet meer te houden zijn als hij dit hoort”, zei Mitch glimlachend.
“Hoe ging het gesprek met Ab Jones?”, wilde Adam weten.
“Zeer goed. Tim mag mee. En jij, papa, moet de hartelijke groeten van haar hebben”, antwoordde zijn oudste zoon.
Adam was hier niet echt blij mee omdat hij wist dat Abigail Jones nog steeds stapelverliefd op hem was.
“Ik ga mijn echtgenoot even lekker jaloers maken over onze trip”, zei Mitch met lachende ogen.
’s Avonds tijdens het eten zei Matthew tegen zijn zoon:“Tim, weet je dat ik enorm jaloers ben op jou en je vader!”
De jongen keek hem verbaasd aan en vroeg:“Hoezo?”
Matthew keek Mitch aan en die knikte.
“Omdat jullie naar de Efteling gaan en ik moet thuisblijven. Opapa heeft niet voor mij geboekt maar wel voor jullie en zichzelf”, antwoordde Matthew.
Tim wist niet wat hij hoorde.
“Wanneer gaan we?”, vroeg hij even later.
“We vertrekken komende zondag. Dan vliegen we ’s nachts zodat we kunnen slapen. We komen aan op maandag”, vertelde Mitch.
“En wij moeten opapa een rondleiding geven zoals we dat hebben gedaan bij oom Sean?”, vroeg Tim.
“We kunnen het voorstellen. Ik denk dat opapa dat wel leuk zal vinden”, zei Mitch.
De volgende vraag van Tim was:“Papa, als we samen in het park zijn, kunnen we dan Nederlands praten?”
“Dat doen we toch al als we samen zijn of met Matt erbij. Dus dan doen we dat daar ook. Maar als opapa erbij is spreken we Engels”, was het antwoord van zijn vader.
Daar ging de jongste Cartwright mee akkoord.
Voordat ze weggingen vroeg Tim:“Tante Lisa, moeten we nog iets voor je meenemen uit het park?”
“Doe maar een voorleesboek in het Engels zodat ik de baby en jou kan voorlezen”, antwoordde Lisa.
“Je bedoelt die 2 sprookjesboeken met blauwe en rode kaft?”, vroeg Tim voor de zekerheid.
Lisa knikte.
Laura hielp met pakken en Dan bracht de Cartwrights op een late zondagmiddag weg naar het vliegveld van Las Vegas.
“Heren, veel plezier en geniet van je vakantie. Voordat je het weet zijn jullie weer hier”, zei Dan plagend.
“Geniet dus nog maar van je rust”, reageerde zijn schoonzoon ad rem.
Dan nam lachend afscheid van de reizigers en ging terug naar de B&B.
Maandag 15 april 2018
Na de landing in Rotterdam haalden de Cartwrights de door Ben gehuurde auto op.
Mitch stelde voor:“Zal ik rijden?”
“Nee jongeman. De huurauto staat op mijn naam dus ik ben de enige die rijdt”, antwoordde de rancher.
Toen keek Tim zijn vader aan en die knikte.
“Opapa, weet u wel dat ze hier op zijn Nederlands rijden?”, vroeg de jongste Cartwright.
“Dat weet ik. Ze rijden hier rechts, net als wij in Amerika. Gaan jullie nog mee of komen jullie per trein naar ons logeeradres?”, was de wedervraag van Ben.
Mitch en Tim begrepen er niets van maar ze laadden alles in en stapten daarna in de auto.
Een uurtje later stopte Ben bij een gewoon woonhuis.
“Hier slapen we zolang we hier in Nederland zijn. De bewoners zijn oude vrienden van mij en ze hebben onze vakantie geregeld”, zei de rancher.
Ze stapten uit en pakten de bagage.
Binnen keek Diana Jenson naar buiten waar ze de gasten uit Amerika zag komen.
“Mark, daar zijn onze gasten”, riep ze naar haar echtgenoot.
Mark liep naar de voordeur en deed open.
“Ben, welkom”, zei Mark lachend.
“Hallo Mark. Mag ik je voorstellen aan mijn kleinzoon Mitch en achterkleinzoon Tim?”
Mark keek Tim aan en herkende veel in de jongen. Diana kwam erbij en werd aan de anderen voorgesteld.
Diana vroeg:“Mark, is dat jongetje niet onze kleinzoon?”
Haar man keek naar de Cartwrights en gaf als antwoord:“Hij lijkt erg veel op Claire.”
“Mijn mama heette ook Claire”, zei Tim.
Mitch vroeg verbaasd:“Kende u Claire Baxton?”
“Ze was onze dochter. Toen ze 18 was ging ze naar Amerika als au pair. Ik ben Mark Jenson en dit is mijn vrouw Diana”, zei Mark.
“Claire is bij een auto ongeluk omgekomen, samen met haar echtgenoot David. Pas op haar sterfbed hoorde ik van Claire dat Tim mijn zoon was. Ik zorg voor hem samen met mijn echtgenoot Matt. Hij is thuis om onze Bed & Breakfast te runnen”, zei Mitch.
“En om voor Chip te zorgen. Dat is onze husky”, voegde Tim er aan toe.
Ze gingen naar binnen.
Mark liet de gasten hun kamer zien terwijl Diana voor de koffie zorgde. Ze had tevens een lekkere appeltaart gebakken voor de gasten, Mark en haarzelf.
Toen Mitch en Tim alweer beneden waren nam Mark Ben even apart.
“Ben, we behandelen je verzoeken vanavond. Geniet overdag maar van je kleinzoon en achterkleinzoon. De tijd vliegt toch al zo snel voor kinderen”, zei Mark.
Dat wist Ben zelf ook. Daarom besloot hij het aanbod van Mark te accepteren.
In de keuken was Diana nog even bezig toen vader en zoon Cartwright binnenkwamen.
“Dus u bent ook mijn oma?”, vroeg Tim.
“Ja, dat ben ik ook”, antwoordde Diana.
Tim ging door:“Matt heeft ook nog zijn ouders en papa heeft ook een moeder dus ik heb 3 oma’s.”
“Nee Tim. Je hebt 4 oma’s want Sally is mijn stiefmoeder”, verbeterde Mitch zijn zoon.
Tim knikte.
“Mitch, hoe oud was jij toen je moeder stierf?”, vroeg Diana.
“Ik was 11 maanden oud toen ze doodgereden werd. Toen ik 7 was hertrouwde mijn vader met Sally Baxton”, legde Mitch uit.
Diana begreep het en vroeg:“Mitch, kom jij met het gebak?”
Hij knikte en volgde zijn ex-schoonmoeder naar de woonkamer waar Ben en Mark ook al waren.
“Heren, wij hebben nog een verrassing voor jullie”, zei Mark na de koffie en appeltaart.
De Cartwrights keken hem vragend aan.
“De inhoud van deze envelop is voor jullie”, zei Diana.
Ben opende de envelop en vond 3 abonnementen voor de Efteling.
“Bedankt namens deze 2 jongens”, zei de rancher.
“Gaan we nu?”, vroeg Tim smekend.
“Pak mee wat je nodig hebt en dan gaan we”, antwoordde Ben.
Mitch en Tim namen mee wat ze in het park nodig hadden.
“Heel veel plezier en we zien jullie vanavond weer”, zei Diana.
Ze gaf een tas met eten en drinken voor in het park mee.
“Bedankt en tot vanavond”, zei Ben.
Niet veel later reed Ben het grote parkeerterrein op en vond hij een plekje dichtbij de ingang.
“Tim, je blijft wel bij opa en mij!”, zei Mitch op vaderlijke toon.
“Ja papa”, zei de jongen.
Ze liepen naar de ingang en in een mum van tijd waren de Cartwrights binnen.
“Papa, zou opapa zo’n lekkere cupcake lusten?”, vroeg Tim in het Nederlands toen ze vlakbij de Octopus waren.
“Ik denk van niet. Maar als oom Hoss nu bij ons was…”, zei Mitch.
“Dan waren alle cupcakes veel te klein”, vulde Tim aan.
Ze lachten wat Ben natuurlijk hoorde.
“Wat is er zo grappig?”, wilde hij weten.
Mitch ging over in het Engels en vertelde over de grote cupcakes.
“Dan gaan we ze in dat restaurant proberen”, zei Ben.
Ze gingen het restaurant in en niet veel later stonden er 3 cupcakes, 2 koffie en 1 sinas op een tafeltje en 3 Cartwrights erbij.
“Jongens, ze zijn inderdaad zalig”, zei Ben toen alles op was.
“Dat wisten wij allang”, reageerde Mitch.
Toen vroeg Ben:“Timothy Cartwright, zou jij ons een mooie rondleiding door het park willen geven?”
“Ik dacht dat u het nooit zou vragen”, antwoordde zijn achterkleinzoon.
Tim bleek nog steeds het hele park uit zijn hoofd te kennen want hij gaf Ben en Mitch een schitterende rondleiding inclusief een rondrit per stoomtrein.
Op een rustig plekje gebruikten de Cartwrights de meegekregen lunch.
“En opa, hebben wij u teveel verteld over het park?”, vroeg Mitch opeens.
“Nee, helemaal niet. Het is zelfs veel mooier dan jullie hadden verteld”, antwoordde Ben.
“Gaan we straks naar Carnaval Festival?”, vroeg Tim.
“Daar gaan we als 1e heen”, zei Mitch.
Ze pakten alles in en liepen naar het Carnaval Festival Plein. Tim en Ben gingen in een karretje, gevolgd door Mitch die de rugzak bij zich hield.
“Mitch en Tim Cartwright, ik meen onze kok te zien wachten op jullie om te koken”, zei de rancher na een wereldreis met poppen.
De jongens wisten meteen wat Ben bedoelde.
“Ik dacht dat Hop Sing thuis gebleven was”, merkte Mitch op.
Hop Sing was de trouwe Chinese kok van de Cartwrights.
“Kom papa, dan kan opapa even uitrusten en op de rugzak letten”, zei Tim.
Hij trok zijn vader mee naar Monsieur Cannibale zodat Ben even kon genieten van de omgeving.
Ben en Mitch lieten Tim nog een poosje spelen in de speeltuin Kindervreugd terwijl ze toekeken.
“Opa, soms twijfel ik wel of ik een goede vader voor Tim ben”, zei Mitch opeens.
“Jongen, dat heeft elke ouder. Zelfs je ouders twijfelen soms over jou, je broer en zusjes. Maar dat geldt ook voor mij over je vader en ooms. Jij en Matt voeden die kleine jongen goed op”, antwoordde de rancher.
Mitch zei:“Tim is een gemakkelijk kind. Maar dat was ik natuurlijk ook vroeger.”
Ben kuchte even hardop en keek zijn kleinzoon fronsend aan.
Toen vroeg Mitch:“Zouden oma en mama ook dol zijn op Tim?”
“Dat weet ik 100% zeker. Zullen we dat jochie roepen voor het avondeten?”, was de wedervraag van de rancher.
Mitch knikte, stond op en ging zijn zoon halen. Tim ging meteen mee.
Ben trakteerde zijn kleinzoon en achterkleinzoon op een zalige maaltijd.
Opeens vroeg Tim:“Opapa, eten we op de laatste avond weer hier in het park?”
“Als jij dat wil doen we dat. Mitch, jij regelt het restaurant”, antwoordde Ben.
Mitch knikte en gaf zijn zoon een knipoog die het begreep.
Na het avondeten zag Tim Symbolica en hij vroeg:“Zullen we daar heen gaan?”
“Goed. Ga je mee?”, vroeg zijn vader.
Mitch hoefde dit natuurlijk niet 2x te vragen. De Cartwrights keken hun ogen uit en buiten de attractie werd alles vastgelegd via de gsm van Mitch. Het paleis der Fantasie werd 3x bezocht.
Ben zag dat zijn achterkleinzoon erg moe begon te worden en stelde voor:“Zullen we naar huis gaan? Morgen gaan we weer hier heen.”
“Dat is goed”, zei Mitch die ook wat last had van jetlag.
Ook Tim ging mee maar niet voordat zijn vader een boekje had gekocht om voor te lezen.
Eenmaal thuis ging Tim onder de douche en daarna had Diana warme anijsmelk voor haar kleinzoon klaargemaakt. Ook was er nog wat appeltaart over.
“Zullen we de planning voor morgen bespreken?”, vroeg Mitch toen alles op was.
“Goed”, zei Tim.
Hij pakte de plattegrond van het park en legde die uit op tafel. Mitch en Tim bestudeerden samen de plattegrond van het park.
“Ik stel voor dat we beginnen met wat drinken en een gebakje waarna we daarna het Sprookjesbos in gaan”, zei Mitch.
“Goed. Lunch bij Raveleijn en weer een rit met de stoomtrein”, zei Tim.
Toen zei Mitch:“Daarna maken we een lange wandeling en zien we wat we tegenkomen.”
Zijn zoon knikte en zei:“Ik ga slapen. Des te eerder gaan we erheen.”
“Welterusten. Ik kom zo bij je”, zei Mitch.
Tim ging naar boven en nog voordat zijn vader hem kon voorlezen was de jongen al in dromenland.
“Ma, zou ik even de pc mogen gebruiken zodat ik de foto’s van mijn gsm op een USB stick kan zetten?”, vroeg Mitch beleefd toen hij weer beneden was.
“Natuurlijk. En ik ben vereerd dat je mij ma noemt”, zei Diana blozend.
“Je bent toch mijn schoonmoeder?”, vroeg Mitch.
Diana knikte en hielp hem met de pc want ze wist van Ben dat zijn kleinzoon ernstig dyslectisch was. Ze merkte dat haar schoonzoon opvallend goed Nederlands sprak.
“Spreken jullie thuis met Tim Nederlands?”, vroeg Diana nieuwsgierig.
“Als we alleen met Matt zijn wel. Maar als zijn ouders en mijn zus erbij zijn is het meer een mengelmoes van Engels en Nederlands. Maar zijn we bij mijn familie thuis spreken we alleen maar Engels”, antwoordde Mitch.
“Mitch, er zijn nog 2 stukken appeltaart. Als ik nu eens 2 bekers anijsmelk voor ons maak zullen we die 2 stukken taart erbij opeten?”, stelde Diana voor.
“Dat is een heel goed idee”, zei Mitch glimlachend.
Niet lang na de anijsmelk en appeltaart ging ook Mitch slapen.
Dinsdag 16 april 2018
Na een stevig ontbijt togen de Cartwrights weer naar de Efteling.
Bij de bushalte stopte Ben en hij zei:“Jongens, misschien lijkt het jullie wel leuk om via de voetgangerstunnel naar de ingang te lopen. Dan zoek ik een plekje om te parkeren. Ik wacht bij de ingang op jullie.”
“Dat is goed. Kom Tim”, zei Mitch.
Ze stapten uit en liepen door de voetgangerstunnel waar ze allerlei geluiden uit het park hoorden. Hierdoor kwamen ze al goed in de stemming. In een rustig tempo liepen Mitch en Tim naar de ingang die steeds groter werd naarmate ze er dichterbij kwamen. Ze maakten foto’s van alle vaandels die er hingen.
“Papa, ik maak mijn opdracht voor school wel in 2 versies. Die voor school in het Engels en de 2e in het Nederlands voor het geval Miss Jones het werkstuk wil houden”, zei Tim opeens.
Mitch antwoordde:“Dat is een heel goed idee van je. Bovendien heb je zelf dan ook een mooi herinneringsboek voor bij je collectie.”
In het park namen de Cartwrights koffie, melk met 3 pandagebakjes.
Toen Mitch er een foto van genomen had stelde hij voor aan Ben en Tim:“Zullen we deze naar Matt sturen?”
Ben en Tim bekeken de foto en Tim zei:“Doe maar.”
Even later had Mitch de foto van het gebak naar Matthew gestuurd met de tekst “Wij genieten van een pandagebakje van chocolade.” Ze wisten dat Matthew dol was op chocolade.
“Papa, ik denk dat jij nu op de bank zal moeten slapen bij thuiskomst”, zei Tim lachend.
“Maak je daar maar geen zorgen over. Ik slaap overal”, zei Mitch.
Even later ruimden ze hun tafel leeg en bezochten de Cartwrights het Sprookjesbos.
“Opapa, bij elk sprookje staat een boek. Zou u dat aan ons willen voorlezen?”, vroeg Tim.
“Natuurlijk wil en doe ik dat”, antwoordde de rancher.
Terwijl ze daar vertoefden zagen Ben en Mitch dat Tim met volle teugen genoot van hun tijdelijke omgeving. Maar dat deden ze zelf ook. Zoals beloofd las Ben elk sprookje voor ofschoon de jongens het allang kenden. Natuurlijk lieten ze dat niet merken.
Nadat het Sprookjesbos was bezocht ging de wandeling via Symbolica verder. Hoewel de jongen het niet echt liet merken hadden Ben en Mitch toch gezien dat Tim soms wat onrustig werd als er veel mensen bij elkaar waren.
“Kunnen we ergens rustig zitten?”, vroeg Tim toen ze langs Symbolica liepen.
Mitch zag toevallig op dat moment een paar bankjes die leeg waren.
“We gaan daar even zitten”, antwoordde Mitch.
Hij had al gemerkt dat er iets was met zijn zoon. Ben had dat ook al gemerkt.
“Wat is er?”, vroeg Mitch kalm.
Tim begon te vertellen:“Ik word zo onrustig van al die mensen. Dan is het net of ik in de verdrukking kom.”
“Weet je wat we doen? We zoeken de rustige plekjes op en kijken ook wat we doen”, stelde Ben voor toen hij alles had gehoord.
Tim knikte. Ze besloten op de plek achter Symbolica te lunchen.
“Opa, in die attractie krijg je een mooi zicht over het hele park. Zullen we dat doen?”, vroeg Mitch.
“Natuurlijk wil ik dat zien. Tim, ga je mee?”, vroeg de rancher.
Tim knikte en hield de hand van Ben vast. Mitch pakte alles in en ging daarna met hen mee naar de Pagode voor de rondvlucht.
“Mooi uitzicht hé opapa?”, vroeg Tim tijdens de vlucht.
“Zeker jongen. Hierna gaan we weer een stuk wandelen”, antwoordde Ben.
“Naar de Laven. Dat is ook er leuk”, opperde Tim.
Zo gezegd, zo gedaan.
Het leek wel alsof de Laven wisten dat ze erg belangrijk kregen want het was er rustig. Mitch en Tim lieten Ben alles zien inclusief de bierbrouwerij.
Bij de Laven school zei Tim:“Opapa, mijn ouders kwamen met het idee om hier vlakbij een B&B te beginnen. En dan zou ik naar deze school moeten gaan.”
Ben keek Mitch aan en de laatste zei:“Dat was een idee van Matt.”
“Timothy, je mag dan wel blij zijn dat je geen les kan krijgen van Abigail Jones”, zei de rancher.
Tim knikte en zei:“Toch ga ik liever naar een gewone school. Dan hoef ik maar 5 dagen en zij moeten ook in het weekend.”
Daar moesten Ben en Mitch hem gelijk in geven. Hierna gingen de Cartwrights naar het Museum waar ze lang bleven.
Het was rond 4 uur in de middag. De Cartwrights zaten op een bankje tegenover de Grote Zweefmolen.
“Papa, ga je mee er in?”, vroeg Tim smekend.
Mitch wilde weigeren en keek Ben aan voor hulp. Doch de rancher besloot zijn achterkleinzoon te helpen.
“Mitch, jij was net zo als Tim nu is. Je zocht altijd de gevaarlijke kanten op. Dus doe je opa een heel groot plezier en ga onmiddellijk met je zoon die zweefmolen in”, zei Ben.
“Als u ons straks op een cupcake trakteert”, zei Mitch in een poging Ben om te kopen.
“Dat is een deal”, zei Ben.
Niet veel later zaten vader en zoon Cartwright in de Grote Zweefmolen terwijl Ben op hun rugzak paste. De rancher keek geamuseerd toe. Hij wist precies hoe hij zijn oudste kleinzoon moest bewerken. Zelfs nu Mitch volwassen was paste Ben dat trucje soms nog op hem toe. Ook al stond er iets tegenover.
Zoals beloofd trakteerde Ben de jongens op een cupcake.
“Zullen we straks naar diorama gaan?”, vroeg Tim opeens.
“Dat doen we”, antwoordde Mitch.
Ben werd natuurlijk nieuwsgierig en vroeg:“Wat is Diorama?”
“Iets heel moois. We zeggen verder niets”, antwoordde Mitch.
De rancher keek heel bedenkelijk naar zijn nageslacht en wist genoeg.
Voordat de Cartwrights naar Diorama gingen bezochten ze het Stoomcarrousselpaleis. Eerst werd alles van buiten bekeken en gefotografeerd en daarna gingen ze naar binnen. Ook dit werd gewaardeerd.
Mitch en Tim lieten Ben het miniatuur landschap zelf ontdekken en wezen hem op verschillende details. Ook hier werd hele wat tijd door gebracht.
Weer buiten stelde Ben voor:“Wat zouden de heren ervan zeggen als we in de Octopus een lekkere pasta maaltijd gingen gebruiken?”
Vader en zoon keken elkaar aan en de oudste zei:“Aangenomen.”
“We kunnen het snelst via Doornroosje, Kabouterdorp, Langnek, Roodkapje en Pinokkio bij de Octopus komen”, zei Tim.
“Ga ons voor, Timothy”, zei de rancher.
De jongen leidde hen door een verkorte route door het Sprookjesbos maar bleef lang staan bij het huis van Roodkapje.
Ben keek Mitch aan en vroeg verbaasd:“Durft Tim niet verder vanwege de wolf?”
“Jawel, maar hij is nog steeds verliefd op dat meisje met een rood kapje”, legde zijn kleinzoon uit.
Ben begreep en vroeg expres hardop:“Mitch, zullen wij alvast onze warme pasta maaltijd bestellen?”
“Dat is goed. Dan kan Roodkapje voor haar vriendje uit Amerika koken”, antwoordde Mitch.
“Ik ga al mee”, zei Tim zuchtend.
Hij wist dat hij nog vaak genoeg geplaagd zou worden. Vooral nu zijn opapa het ook wist van hem en Roodkapje.
Bij de Octopus bestelden de Cartwrights een zalige pasta maaltijd. Tim kreeg de zijne zelfs in een apart schaaltje van de Pandadroom.
“Wat is dit heerlijk zeg”, zei Mitch halverwege de maaltijd.
“Mama kon dit ook heerlijk klaarmaken”, zei Tim.
Ben en Mitch keken elkaar aan en ze dachten hetzelfde.
“Mis je haar?”, vroeg Mitch voorzichtig.
“Bij dit soort maaltijden wel”, antwoordde de jongen.
Hij knipperde een paar keer met zijn ogen.
“Tim, het geeft niets. Ik mis mijn mama ook nog steeds. Ook al heb ik haar nauwelijks echt gekend. Maar ze wachten op ons boven”, bekende Mitch.
Tim begreep het.
Na de maaltijd werden wat cupcakes gekocht om daarna weer huiswaarts te keren.
Thuisgekomen duurde het niet lang voordat de 2 jongste Cartwrights sliepen. Op verzoek van Mitch zette Ben de foto’s van de gsm over op een USB stick.
Woensdag 17 april 2018
Het was de 3e dag voor de Cartwrights in Nederland. Maar deze dag zou anders verlopen dan Mitch en Tim hadden gedacht en verwacht.
“Diana, zou jij met de jongens naar het park willen gaan vandaag?”, vroeg Ben tijdens het ontbijt.
“Natuurlijk wil en doe ik dat”, antwoordde Diana meteen.
Mitch en Tim keken elkaar verbaasd aan maar vonden het ook wel leuk om met iemand anders mee te gaan.
“Waarom kunt u vandaag niet mee met ons?”, vroeg Mitch.
Ben antwoordde:“Omdat mijn zakenpartner alleen vandaag kan. Ik verwacht wel dat jullie die sprookjes cupcakes meenemen voor vanavond.”
“Dat zal gebeuren”, beloofde Diana.
Ze maakte broodjes klaar voor de lunch en tussendoor.
“Opa, gaat u ook mee vandaag?”, vroeg Tim aan Mark.
De jongen keek zo smekend dat Mark zeer moeilijk nee kon zeggen.
Zijn antwoord was dan ook:“Vertel je vader en oma dat ik ook mee ga.”
Tim deed dat en pakte daarna zijn rugzak. Hij wist wel dat hij en Mitch nu de hele dag Nederlands zouden spreken.
De dag in de Efteling begon met koffie met een tompouce paddenstoel.
“Dit gebak is ook lekker”, zei Mitch.
Mark en Diana keken elkaar aan en knikten tegelijk.
“Gaan we nu naar het sprookjesbos en lezen jullie voor uit wat er in het boek staat dat bij elk sprookje staat?”, vroeg Tim.
“We doen dat en gaan de Sprookjesbos bewoners een bezoekje brengen”, antwoordde Mark.
De tafel werd leeggeruimd en de wandeling ging naar het Sprookjesbos.
Om de beurt lazen Mark en Diana uit het boek voor. Ze vertelden de Cartwrights ook veel over de geschiedenis van het park en de sprookjes. Vooral Tim vond dat erg interessant omdat hij gek was op geschiedenis.
Het was rond half 1 toen Mark voorstelde:“Zullen we onze jonge Amerikaanse gasten trakteren op een typisch Nederlands gerecht?”
Diana begreep het meten en zei:“Volg mij maar heren.”
Dat gebeurde en het gezelschap stopte bij ’t Poffertje. Omdat het heerlijk weer was besloten ze buiten te gaan eten.
“Jongens, neem maar wat je wil. Wij betalen”, zei Diana.
Mitch en Tim bestudeerden zorgvuldig de kaart en kwamen tot een gezamenlijk besluit.
“Doe voor ons maar 2x een portie poffertjes met aardbeienjam en witte chocolade”, zei Mitch.
De ober nam 4x de gewenste portie en drank op en bracht het wat later.
Het klikte zo goed tussen de Cartwrights en de Jensons dat Mitch zijn ex-schoonouders uitnodigde om kerst + oud en nieuw bij hen door te brengen.
“Is jullie B&B dan niet al vol?”, vroeg Diana op voorzichtige toon.
“We zijn altijd rond kerst gesloten. Mede omdat ik op 1e kerstdag jarig ben”, antwoordde Mitch.
“Maar papa, we zijn toch altijd hier met de kerstdagen?”, vroeg Tim op dat moment.
Mitch keek zijn zoon aan en antwoordde:“Dat was ik even vergeten.”
Diana kwam met een oplossing:“Jullie slapen bij ons en zijn overdag hier in het park. Daarna vliegen we met jullie naar jullie B&B voor de jaarwisseling.”
De Cartwrights keken elkaar aan en knikten goedkeurend.
“Dat zal Matt ook wel leuk vinden”, zei Mitch.
Mark vroeg:“Hoe lang kennen jij en Matt elkaar al?”
“Onze moeders waren hartsvriendinnen en we werden 2 maanden na elkaar geboren. Matt in oktober en ik in december. Hij vroeg me bij Langnek ten huwelijk in 2012 en op 14 februari 2013 zijn we op de ranch van mijn opa getrouwd”, antwoordde Mitch.
“En als we jarig zijn eten we pannenkoeken”, zei Tim.
“Erg origineel. Vooral als je met kerst je verjaardag viert. Is dat al sinds je klein was?”, vroeg Diana.
“Mijn moeder zei tegen onze kok dat ik dat wilde eten op mijn geboortedag. Sindsdien is dat traditie”, legde Mitch uit.
“Oma, zou u bij ons thuis ook poffertjes willen maken voor oudejaarsavond?”, vroeg Tim toen.
Diana antwoordde:“Natuurlijk doe ik dat maar wel met jouw hulp.”
Tim knikte.
“Dan wordt dan een hele hoop poffertjes bakken. Vooral voor oom Hoss”, zei Mitch lachend.
Hij liet een foto zien van hun geliefde oom waardoor Mark en Diana het begrepen.
Na de lunch zei Tim:“Ik wil wel naar en in Droomvlucht. Maar ik ben bang in het donker.”
“Jongen, je vader en grootouders zijn bij je”, zei Mark.
“Dan durf ik wel”, antwoordde Tim grootmoedig.
Mitch vertelde:“De 1e keer dat we met Tim waren, in juli 2016, zijn we er ook niet in geweest. Ik kon niet vanwege mijn gebroken enkel en Tim durfde niet. Bovendien was de wachttijd te lang. Maar we hebben de hele rit in een filmpje thuis.”
Ze stonden op en liepen naar Droomvlucht. De wachttijd was niet lang en zodoende werd ook deze attractie bezocht.
Weer buiten zei Tim:“Het was wel mooi maar wat mij betreft te donker.”
“Ik moet nog een restaurant regelen voor morgenavond”, zei Mitch.
“Doe maar Het Wapen Van Raveleijn en laat je opa dan maar tafelheer zijn”, stelde Mark voor.
Zijn schoonzoon knikte glimlachend en regelde het restaurant.
Nadat Mitch het restaurant had geregeld voor de laatste avond vroeg Tim:“Zal opapa niet boos zijn op ons als hij ontdekt dat hij tafelheer moet zijn?”
“Ik denk van niet. Je moet wel heel ver gaan als opapa boos op je wordt. We zeggen niets over dit gesprek”, antwoordde zijn vader.
Dat begreep Tim maar al te goed.
Het gezelschap bezocht even later Villa Volta en op speciaal verzoek van Tim Ravelijn.
Daarna werd de wandeling door het park voortgezet.
Tim vertelde:“Thuis slaap ik in een echte Efteling kamer die ik kreeg voor mijn 6e verjaardag. Vooral Raveleijn vind ik schitterend.”
“En die nieuwe attractie? Symbolica bedoel ik”, zei Mark.
“Dat is ook erg mooi. Maar daar heb ik nog niets van thuis”, antwoordde zijn kleinzoon.
Diana zei:“Dan gaan we daar aan het einde van de dag wat verandering in brengen. Als je vader het goedvindt.”
Mitch zei:“Ik vind het best. Zo vaak zijn we hier niet.”
Bij Carnaval Festival aangekomen zei Mitch tegen zijn schoonouders:“Jullie kunnen hier even uitrusten zodat wij hier naar binnen gaan.”
“Dat is goed. Veel plezier”, zei Diana.
Mitch en Tim gingen naar binnen en kwamen wat later weer naar buiten.
“Opa en oma, dit is voor jullie van ons”, zei Tim.
Hij gaf een mapje waarin een actie foto van vader en zoon Cartwright zat.
“Als aandenken van ons verblijf”, legde Mitch uit.
“Hartelijk bedankt jongens”, zei Mark namens zijn vrouw.
“Graag gedaan”, zei Mitch glimlachend.
Bij Station De Oost kreeg Tim een Symbolica kidsmenu. De volwassenen namen een gewoon menu.
“Deze doos en toorts gaan mee naar huis”, zei Tim direct.
“Tim, jij bent toch op 12 juli jarig?”, vroeg Mark.
De jongen knikte en keek hem vragend aan.
“We willen dan een weekje komen. Als het jullie uitkomt tenminste”, antwoordde Diana.
“Wat ons betreft wel. Maar mijn zus die ook in de B&B werkt moet rondom die tijd bevallen. Plus er is iemand die onze B&B en land wil hebben. Maar afgezien van dat zijn jullie van harte welkom. Ik zal Matt even een appje sturen om een kamer te reserveren”, zei Mitch.
Hij deed dat meteen en zei wat later:“Het is geregeld. De oom van Matt, Sean, vliegt ons altijd heen en weer. Ik weet zeker dat hij dat bij jullie ook zal doen.”
“Bedankt Mitch. We begrijpen nu waarom Claire op jou viel”, zei Diana glimlachend.
Mitch was even sprakeloos maar ook gevleid.
Na het avondeten maakte het gezelschap nog een treinrit waarna ze naar de uitgang wandelden.
Mark zei:“Mitch, ga jij met Tim 5 cupcakes halen? Dan zorgen wij voor wat souvenirs. We zien elkaar over een uur bij de auto.”
“Dat is goed. Kom Tim”, zei Mitch.
Hij pakte zijn hand en ze gingen naar de Octopus om 5 cupcakes te halen.
Toen dat gebeurd was stelde Mitch voor:“Zullen we kijken of je vriendinnetje thuis is?”
Tim dacht even na en zei toen:“Ze wacht al op me.”
Ze liepen vlug het Sprookjesbos in en via Pinokkio kwamen de Cartwrights bij het huisje van Roodkapje. Tim bleef er echter erg lang staan totdat Mitch het beu werd.
“Ga je mee Romeo? Straks eet de wolf jou ook nog op”, zei Mitch plagend met een erg plat Amerikaans accent.
Tim ging mee naar de uitgang en ze liepen naar de auto van hun gastheer.
Wat Mitch en Tim niet wisten was dat Ben een leuk cadeau voor Tim had gekocht in het park.
Toen vader en zoon thuiskwamen zei Ben:“Timothy, ga maar eens in je kamer kijken.”
De jongen rende naar zijn kamer en vond op bed een dekbedovertrek van Raveleijn.
Tim rende naar beneden en vroeg:“Opapa, is dat souvenir van Raveleijn echt voor mij?”
“Ja Timothy. Hij is echt voor jou”, zei Ben lachend.
De rancher werd bedankt voor het cadeau met een grote knuffel van zijn achterkleinzoon.
“Ik heb nog iets voor je gekocht maar dat krijg je pas als je jarig bent”, zei Ben.
Tim nam een douche en kreeg daarna anijsmelk met een cupcake.
“Welterusten iedereen”, zei Tim toen hij alles op had.
“jij ook. Slaap lekker”, zei Mark.
Net als eerdere avonden sliep de jonge Cartwright meteen.
Omdat het nog heerlijk weer was zaten de volwassenen buiten. Ben had Mark en Diana verteld over de problemen omtrent de B&B.
“Ik heb deze vakantie geregeld om wat meer tijd met Mitch en Tim door te brengen. Maar ook om Mitch wat tot rust te laten komen. Hij heeft al eens een poos in een inrichting gezeten en dat willen we graag voorkomen”, zei de rancher.
Mitch sloeg zijn ogen neer terwijl Ben dat zei.
“Mitch, dit blijft onder ons. We beschouwen jou als onze schoonzoon. Ook al ben je nu met iemand anders getrouwd en is Claire overleden”, zei Mark.
“Tim bekende gisteren dat hij haar ook nog steeds mist”, zei Mitch.
“Wij missen haar ook. Maar ze wilde ook dat wij gewoon door gaan met ons leven”, zei Diana.
“Ik ga slapen want morgen wordt het weer een lange dag. Welterusten”, zei Mitch.
“Jij ook”, zei Diana.
Mark zette nog even de foto’s over zodat de gsm van zijn schoonzoon weer leeg was. Maar daarna was de rust weer teruggekeerd in het huis.
Donderdag 18 april 2018
De laatste dag brachten Mitch en Tim met Ben door in het park. Bovendien werkte het weer goed mee.
Zoals elke dag werd ook vandaag begonnen met koffie met gebak. Mitch zorgde voor de koffie, chocolademelk + gebak. Tot zijn grote verrassing waren er ook paddenstoel tompouces. Hij besloot ze te nemen als traktatie.
“Opa, nu zal u echt iets lekkers proeven”, zei Mitch met lachende ogen toen hij met de traktatie kwam.
Omdat Ben zijn kleinzoon door en door kende vertrouwde hij het eerst niet. Maar toen de rancher het eenmaal geproefd had moest hij Mitch toch gelijk geven.
“Wat gaan we vandaag doen?”, vroeg Tim na een poosje.
“We gaan richting de achtbanen en het Oosten. Oftewel naar Fata Morgana”, antwoordde Ben.
“Goed”, zei Mitch.
Omdat Tim bang in het donker was had Mark een zaklamp in zijn rugzak gedaan. Voordat de Cartwrights het Spookslot binnengingen pakte Mitch de zaklamp.
“Tim, doe deze maar aan en leid ons naar binnen”, zei hij.
Tim deed de zaklamp aan en ging de volwassenen voor.
“Opa, het is wel doodeng in de hoofdshow”, zei Mitch.
Ben antwoordde:“Jongen, ik ben heel wat gewend. Vooral met en door je ooms.”
Dat kon Mitch niet ontkennen. Via de zaklamp zagen de Cartwrights verschillende dingen onderweg naar de hoofdshow. Ben en Mitch bleven dichtbij Tim die niet echt op zijn gemak was.
“Mitch, ga met hem naar buiten. Ik zie jullie wel bij de uitgang”, zei de rancher.
“Goed. Kom Tim”, zei Mitch.
Ze liepen het Spookslot uit en gingen door de tunnel naar de uitgang.
“Zullen we daar een ijsje nemen?”, stelde Tim voor.
Hij wees op de horeca De Witte Walvis.
“Ben je er nog niet?”, vroeg Mitch.
Ze liepen naar de balie en even later zaten vader en zoon te smullen van heerlijk ijs. Tim had een Raveleijn beker en Mitch van Droomvlucht.
“De bekers gaan mee naar huis”, zei de jongste Cartwright.
Mitch vond het best. Ze aten hun ijs op en de bekers werden in de rugzak gedaan. Hierna gingen ze met Ben verder het park verkennen. Maar niet voordat ze Ben Holle Bolle Gijs als matroos hadden laten zien.
“Opa, komt dit figuur u niet bekend voor?”, vroeg Mitch glimlachend.
“Hij heeft wel wat weg van je oom Hoss”, zei Ben geamuseerd.
“Hij staat hier wel 11 keer in het park”, zei Tim.
Via het Spookslot liepen de Cartwrights naar Fata Morgana. In de attractie kregen ze een vaartocht door 1001 nachten. Uiteraard viel ook deze vaartocht in de smaak.
Nadat ze de Fata Morgana hadden verlaten gingen de Cartwrights naar het Pirañaplein.
Bij de Piraña aangekomen vroeg Mitch:“Tim, ga je mee er in?”
“Natuurlijk ga ik mee”, antwoordde de jongen.
“Gaan jullie maar. Ik wacht wel op jullie. Mitch, geef je portefeuille en gsm maar aan mij”, zei Ben.
Mitch gaf zijn portefeuille en gsm aan de rancher en ging met zijn zoon mee de vaarbootjes in.
“Papa, ik dacht dat opapa hier was voor zaken?”, vroeg Tim.
“Ik denk dat wij zijn zaken zijn. Hij ziet ons veel te weinig naar zijn zin dus daarom heeft hij deze vakantie geregeld”, antwoordde Mitch.
“Dan mag hij zoiets wel vaker doen”, reageerde Tim.
Dat vond Mitch uiteraard ook.
Na hun vaartocht waren vader en zoon behoorlijk nat geworden tot grote hilariteit van Ben uiteraard.
“Heerlijk gedoucht heren?”, vroeg de rancher lachend.
“Heerlijk opa. Maar dat geeft u nog niet het recht om ons uit te lachen”, antwoordde Mitch.
“Opapa mag als straf het avondeten betalen”, reageerde Tim.
“Dat beloof ik”, zei Ben.
Om het goed te maken haalde de rancher wat te drinken voor hen drieën.
Nadat de jongens opgedroogd waren namen ze Ben op sleeptouw naar de achtbanen. Uiteraard ging het in een rustig tempo.
“Papa, ik wil hier nooit meer weg”, zei Tim opeens.
“Ik ook niet”, zei Mitch.
“Kunnen we paps niet overhalen om ook hier te komen wonen?”, vroeg de jongste Cartwright.
Tim bedoelde met paps Matthew Cartwright, de echtgenoot van Mitch.
“Matt komt direct hierheen maar ik ben erg bang dat de anderen dan ook hierheen komen”, zei Mitch.
Dat besefte Tim ook.
“Je moet dan toch naar de Laven school”, zei Mitch plagend.
“Echt niet”, reageerde zijn zoon.
Ben hoorde de discussie en zei semistreng:“Mitch, mijn achterkleinzoon gaat naar een gewone school!”
“Ja opa”, antwoordde Mitch wat verlegen.
Ben en Tim keken elkaar lachend en tevreden aan.
Bij Baron 1898 vertelde Mitch Ben alles over de rit. Ze bleven kijken hoe mensen 37,5 meter naar beneden vielen.
Hij besloot het relaas met:“Je moet niet 3x een ontbijt a la oom Hoss gegeten hebben en daarna vooraan gaan zitten. Dan gaat het gegarandeerd niet goed met je.”
Ze liepen door naar De Vliegende Hollander. Vanaf daar hadden ze tevens een mooi en goed uitzicht op de houten achtbaan Joris en de Draak.
Mitch keek op de app op zijn gsm en vroeg:“Zullen we een ritje met de trein maken?”
“Dat is een uitstekend idee”, zei Ben.
Ze liepen naar Station De Oost om de stoomtrein te nemen.
“Waar gaan we lunchen?”, vroeg Tim onderweg.
“Dat zal je straks wel merken”, antwoordde Mitch.
Ben zag aan het gezicht van zijn kleinzoon dat het wel iets speciaals zou zijn. Maar hij vroeg niet verder.
Na de treinrit stapten de Cartwrights uit.
“Opa, wij betalen de lunch”, zei Mitch.
“Dat hoor ik graag”, antwoordde de rancher.
Ze liepen naar ’t Poffertje waar Mitch zei:“Hier gaan we lunchen.”
Tim vond het een uitstekend idee en toen Ben hoorde wat poffertjes waren was ook hij verkocht. De jongens bestelden dezelfde portie als eerst en ook Ben nam die portie.
Nadat Mitch betaald had vroeg hij:“Lisa vroeg me of ik een mooie tekening wilde maken van de Sprookjesboom voor op de geboortekaartjes. Dus opa, zou u Tim willen bezig houden voor deze middag?”
“Natuurlijk doe ik dat. Het is nu kwart over 1. Als we je om kwart voor 5 ophalen bij de Sprookjesboom heb je dan genoeg tijd?”, vroeg Ben.
Mitch knikte. Hij pakte de rugzak en ging naar de Sprookjesboom.
“Timothy, zullen wij de Laven nog eens opzoeken?”, vroeg de rancher.
“Ze vroegen mij al of we nog een keertje langs kwamen”, antwoordde Tim.
“Dan gaan we meteen”, antwoordde Ben.
Ze gingen naar de Laven waar de rancher als 1e het boek voorlas. Elke Laaf werd uitgebreid bezocht en bekeken door de Cartwrights en natuurlijk ook gefotografeerd.
Achter het Lachhuys ontdekte Tim een rustig plekje en hij vroeg dan ook:“Opapa, kunnen we daar even bijkomen van al die Laven?”
Hij wees op het rustige plekje en Ben nam hem er meteen mee naar toe.
Intussen had Mitch de Sprookjesboom gevonden en in een hoekje bij de Sprookjesboom kon hij in alle rust de boom natekenen. Niemand kon hem tevens storen omdat hij zijn MP3 op gezet had. Dat deed Mitch altijd als hij zich moest concentreren.
Tijdens een rustpauze zag iemand de tekening en hij zei:“Dat is erg mooi gedaan.”
“Bedankt”, zei Mitch met accent waardoor de man hoorde dat hij met iemand uit Amerika te maken had.
“Heb je meer tekeningen gemaakt in dit park?”, vroeg de man nu in het Engels.
“Ja, we komen hier al een paar jaar. Wilt u ze zien?”, vroeg Mitch op zijn beurt.
“Graag”, zei de man en stelde zich voor als David Keller.
“Mitch Cartwright”, zei de jonge Cartwright.
David bekeek alle tekeningen en zei:“Als dat schetsboek vol is stuur me dan een e-mail. Misschien lijkt het je wel leuk deze tekeningen in een boek te publiceren. Ik run een privé drukkerij in Las Vegas.”
“Dat lijkt me inderdaad wel leuk. Ik run met mijn echtgenoot en zus een B&B bij Virginia City”, antwoordde Mitch.
Ze wisselden gegevens uit en Mitch maakte de tekening af. Daarna maakte hij er een foto van en stuurde die naar Lisa voor goedkeuring. Die kreeg hij meteen.
Om kwart voor 5 haalden Ben en Tim de verloren Cartwright weer op.
“De tekening is goed gelukt en Lisa heeft hem goed gekeurd. Tevens ontmoette ik een man die onze tekeningen wil publiceren in een boek”, vertelde Mitch.
“Wij zijn op staatsbezoek geweest bij de Laven”, antwoordde Tim.
Toen keek hij de volwassenen vragend aan.
“Wat is er?”, vroeg Mitch ongerust.
“Lisa wilde dat ik 2 voorleesboeken in het Engels meenam om voor te lezen. Kunnen we die nog even kopen?”, vroeg de jongen.
“Natuurlijk. En daarna gaan we naar Raveleijn”, zei Mitch.
Zo gezegd, zo gedaan.
Zoals eerder genoten de Cartwrights van de Raveleijn show waarna ze naar het restaurant Het Wapen Van Raveleijn gingen.
“Hier gaan we eten”, zei Mitch.
Bij de kassa betaalde Ben waarna ze naar hun tafel werden gebracht. Tot zijn verbazing en tot grote vreugde van Mitch en Tim werd Ben gebombardeerd tot tafelheer.
“Zal opapa geen wraak op ons nemen?”, vroeg Tim toen Ben even weg was.
“Misschien wel maar ik denk dat hij het ook wel leuk vindt. Zolang wij het niet vertellen aan de anderen”, antwoordde zijn vader.
Ze lachten maar toen hun tafelheer terugkwam waren de heren serieus. Desondanks genoten de Cartwrights van de overheerlijke maaltijd. Tim nam opnieuw de theedoek mee naar huis. Maar ook werden er nog wat cupcakes meegenomen voor onderweg.
Bij de uitgang zei Ben:“Jongens, kijk nog maar even goed want het zal tot december duren voordat jullie hier weer zijn.”
“Ja, maar dan is het ook erg mooi hier”, antwoordde Tim.
“Dat wil ik best geloven”, zei de rancher.
Weer thuis hadden Mark en Diana de bagage al gepakt en de auto’s ingeladen.
“Ben, ik rij met jou mee naar Rotterdam en Diana neemt de jongens mee. Daar zetten we jullie op het vliegtuig naar huis. Sean Walker heeft me vanmiddag gebeld en hij haalt en brengt ook ons in december en januari”, zei Mark.
Het afscheid was zwaar voor iedereen maar Mark zei:“Mitch, als je weer hierheen komt slapen jullie bij ons. En we zien jullie in juli.”
“Afgesproken”, zei zijn schoonzoon.
Tijdens de nachtvlucht werden de cupcakes opgegeten en vielen de Cartwrights in een diepe slaap om in Las Vegas weer wakker te worden.