De afstand tussen Middlestone en Flashing Star bedroeg vele mijlen. Daarom nam men meestal de postkoets die halteplaatsen aandeed. Daar werden de paarden ververst en de reizigers konden de benen strekken. Ze kregen ook een maaltijd van de bewoners. Zo’n halteplaats droeg de naam Red Stone.
Op zekere dag reden twee outlaws, Handsome Nicky Taylor en Fast Gun Jerry Parker, naar een postkoets toe. Ze stopten.
Nicky vroeg de koetsier Jim Watts:“Zouden wij mee kunnen rijden tot de volgende halteplaats?”
“Binnen is geen plaats meer maar jullie kunnen er wel naast rijden”, was het antwoord van Jim.
Nicky keek naar zijn partner en die knikte goedkeurend.
“Akkoord”, zei Nicky glimlachend.
Toen ze goed en wel weer reden zei Mrs Beth Florance:“Wat doen die twee cowboys naast de postkoets? Ze hebben vast niet veel goeds in de zin.”
“Ze zien er wel aantrekkelijk uit”, was het commentaar van dochter Mandy.
Haar zus Claire bevestigde dat.
“Meisjes, jullie bemoeien je niet met hen. Ze zijn niet van onze stand. Onthoud dat s.v.p.”, antwoordde Beth die meende boven iedereen te kunnen staan.
De outlaws hadden de zusjes ook in de gaten gekregen. Maar ze lieten voorlopig niets merken.
Na lange tijd kwam Red Stone Station in zicht. Het was een zeer lange reis geweest en de paarden hadden hun rust hard nodig. Opeens werd Nicky getroffen door een verdwaalde kogel. Hij viel van zijn paard en verloor het bewustzijn. Jerry reed naar hem toe en steeg af. Mandy en Claire kwamen naderbij.
“Breng hem maar naar binnen” zei halteplaats eigenaar Steve Laine.
Dat gebeurde en Mandy nam de zorg voor de outlaw op zich. Dit tot grote ergernis van haar moeder.
“De kogel is door hem heen gegaan”, zei Mandy verbaasd tegen Jerry nadat ze Nicky had onderzocht en verbonden.
“Hij zal er wel bovenop komen. Maak je maar geen zorgen”, was het antwoord van Jerry.
In het kort vertelde hij wat hun namen waren. Door het gewond raken van Nicky werd het vertrek uitgesteld.
“Ik eis dat we nú vertrekken”, zei Beth beslist.
“Geen mens vertrekt voordat Nicky beter is”, reageerde Jerry fel.
Hij stond op en liep naar de vrouw.
“Ik heb gehoord dat vrouwen soms een minderwaardige rol toegedeeld hebben gekregen. Maar u spant wat dat betreft de kroon”, zei de outlaw tegen Beth.
“Jullie zijn vér beneden mijn stand”, was haar verontwaardigde antwoord.
Halverwege de avond werd Nicky wakker. Hij keek in de blauwe ogen van Mandy en begon te glimlachen.
“Hallo Nicky. Ik ben Mandy Florance”, zei Mandy zachtjes.
De outlaw was verbaasd dat ze zijn naam wist. Toch was hij verkocht door haar schoonheid en charmes. Op dat moment kwam Mrs Cindy Laine binnen met wat soep en brood.
“Hoe is het met de patiënt?”, vroeg ze.
“Het gaat. Maar ik ben liever genezen”, antwoordde Nicky.
“Dat wil ik best geloven. Hier is wat te eten voor jullie beiden”, zei de vrouw van Steve.
Dankbaar pakte Mandy het eten aan. Ze voerde de outlaw die niet écht in staat was om zelf te eten.
De nacht bracht men door op Red Stone station.
“Ik blijf bij Nicky vannacht”, zei Mandy toen de slaapplaatsen werden besproken.
“Geen sprake van. Mijn dochter slaapt niet op een kamer met een outlaw!”, zei Beth maar Mandy luisterde niet naar haar moeder.
“Hij heeft mij harder nodig dan u”, was het commentaar van Mandy.
Beth was zwaar beledigd en zei snibbig:“Je bent mijn dochter niet meer.”
Claire zei:“Ik sta achter Mandy.”
“Hetzelfde geldt voor jou rotmeid!”, snauwde Beth.
“Dat is niet bepaald een taal voor een dame”, zei Steve zachtjes tegen zijn vrouw.
Mandy verdween naar Nicky terwijl Claire troost zocht bij Jerry.
De resterende uren verliepen uiterst vreedzaam. De vijf reizigers waren wel gedwongen te blijven want Jim was verder gegaan met zijn postkoets om het reisschema aan te kunnen houden.
De volgende morgen was Jerry al vroeg op. Hij was bij de paarden in de stal toen Claire hem kwam opzoeken.
“Morgen Jerry”, zei ze.
“Morgen lieverd”, zei de outlaw.
Hij pakte haar beet en trok haar het hooi in. Voor het ontbijt bedreef het jonge stel zo gepassioneerd de liefde dat de vonken er van afvlogen.
Claire zei:“Jerry, ik hou van je en ik wil voor altijd bij je blijven.”
“Hetzelfde geldt voor jou. Als ik me niet vergis is jouw zus op Nicky gevallen”, was het antwoord van Jerry.
Claire knikte. Beiden kleedden zich aan en gingen naar het ranchhuis voor het ontbijt. Steve, zijn vrouw Cindy en Beth aten al toen het tweetal binnenkwam. Er werd niets gezegd toen Jerry en Claire aan tafel kwamen.
Na het ontbijt hielp Claire Cindy met de afwas. Jerry hield zijn schoonmoeder scherp in de gaten. Hij had het vage vermoeden dat zij Nicky had verwond. Geheel onverwachts werd er aan de deur geklopt. Jerry maakte zijn geweer schietklaar en richtte het wapen op de deur.
“Wie is daar?”, vroeg Steve direct.
“Sheriff Tim Trevors”, antwoordde de bezoeker.
“Laat hem binnen”, zei Jerry goedkeurend.
Steve opende de deur en Tim trad binnen.
“Ik eis dat u die twee outlaws arresteert”, zei Beth fel.
“Wij hebben niets verkeerds gedaan sheriff. Nicky is niet in staat om te reizen”, verdedigde Jerry zichzelf en zijn partner.
“Ik vroeg me al af waar jullie bleven. Is het al bekend wie Nicky neerschoot?”, vroeg Tim kalm.
“Het moet een van ons zijn geweest”, zei Claire op dat moment.
Geen mens kon vermoeden dat Beth de dader was. Tim wist dat Jerry het niet gedaan had maar zei dat niet hardop.
In de slaapkamer hoorden Mandy en Nicky stemmen.
Nicky zei:“Er is iets gaande daar binnen.”
“Ik ga even kijken. Blijf hier”, zei Mandy tegen de outlaw die al aardig opgeknapt was.
Mandy deed de deur open en voelde de spanning komen.
“Eindelijk. Je bent vrij. Kom snel hier Mandy”, beval haar moeder.
“Hoezo? Wat bedoelt u moeder? Nicky en ik hoorden stemmen dus ik kwam even kijken wat er is”, was de reactie van Mandy.
“Jongedame, ik ben sheriff Tim Trevors. Ik kom voor Jerry en Nicky. Ik begrijp dat Nicky gewond is. Kan ik hem spreken?”, vroeg Tim.
“Jazeker. Hij is in de slaapkamer. Hij heeft toch niets gedaan?”, vroeg Mandy ongerust.
“Nee. Jerry, jij gaat ook mee”, zei Tim kalm.
Ze gingen naar de slaapkamer. Toen Nicky de sheriff zag keek hij zeer verbaasd.
“Ik was net zo verbaasd als jij, Nicky”, zei Jerry vlug.
Tim sloot de deur en legde beide handen op de rand van het voeteneind.
“Ik heb nieuws voor jullie over jullie verzoek om amnestie. De gouverneur heeft zijn goedkeuring gegeven”, vertelde Tim aan de beide outlaws.
Hoewel ze in de eerste instantie blij waren dat ze het hadden was er bij allebei weinig enthousiasme te bespeuren.
“Wat is het jongens?”, vroeg de sheriff ongerust.
“Het is wel fijn dat we nu amnestie krijgen maar niemand zal ons geloven”, zei Jerry na een poosje.
“Het gaat erom dat jullie een rustig leven kunnen gaan leiden van nu af aan”, zei Tim.
“Niet zonder Mandy”, zei Nicky nu wat opgewekter.
“Of zonder Claire leven is nu voor mij onmogelijk”, reageerde Jerry lachend.
“Hun moeder wil jullie gearresteerd hebben”, zei Tim kalm.
Opeens ging Nicky zitten en hij zei:“Mrs Florance had een jachtgeweer in haar handen en ze schoot ergens op. Daardoor raakte ik gewond.”
“Dat verklaart dus waarom er geen plaats meer was in de postkoets. Mevrouw had zelf alle ruimte nodig. Kun je daar niets aan doen sheriff?”, vroeg Jerry.
“Je zal het haar moeten vertellen. Dan zal ze wel bekennen”, zei de sheriff.
“Ik voel me goed genoeg om te reizen”, was het antwoord van Nicky.
Hij stond op en kleedde zich aan. De outlaw was eerst wat duizelig maar door de steun van Jerry en de sheriff werd dat spoedig minder.
In de grote kamer zei Mandy tegen haar moeder:“Ik heb besloten bij Nicky te blijven. Ik hou van hem en hij van mij.”
“Geen sprake van. Ik wil geen outlaw als schoonzoon hebben”, zei Beth.
“Ma, we weten dat jij hem neerschoot”, reageerde Mandy.
Nu werd haar moeder erg kwaad en ze pakte haar jachtgeweer. Ze laadde het en richtte het op de slaapkamerdeur. Claire en Mandy renden naar de deur. Op dat moment erop schoot Beth niet alleen haar dochters neer maar ook Steve en Cindy. De outlaws en de sheriff gingen naar binnen.
De vrouwelijke schutter liep lachend rond totdat ze hoorde zeggen:“Mrs Beth Florance, u bent gearresteerd.”
Nicky en Jerry zorgden voor de gewonden die het goed maakten. Claire en Mandy zagen hoe hun moeder door sheriff Trevors werd afgevoerd.
Steve vroeg:“Wat gaan jullie doen? Wij hebben ook niet het eeuwige leven. Volgens mij kunnen jullie het hier best runnen als we vertellen hoe het moet. ”
“Jerry, Trevors zei toch dat we vanaf nu aan een rustig leven konden gaan leiden? Wel, dit is onze kans met de meiden”, stelde Nicky voor.
Jerry knikte en legde alles uit.
“We houden toch wel van jullie. Ook al waren jullie de sheriffs van een gehucht”, zeiden de meiden tegelijk.
Doordat Red Stone Station beheerd werd door twee voormalige outlaws vond er nooit meer een hinderlaag plaats. Dit zorgde er voor dat er meerdere postkoetsen de halteplaats aandeden.