Feest Op De IJsbaan
Het was december 2000. Om vooral de kinderen te vermaken had het gemeentebestuur van Virginia City een ijsbaan laten aanleggen. De ijsbaan was op het marktplein en was meteen een groot succes.
Niet lang na de opening was Ponderosa eigenaar Ben Cartwright met zijn kleinzoon Mitch van 7 in de stad.
“Opa, mag ik ook schaatsen?”, vroeg de jongen.
Hij keek de rancher zo smekend aan dat Ben het niet kon weigeren.
“Je mag voor 3 uur schaatsen. Ik kom je hier weer ophalen om samen naar huis te gaan”, zei Ben.
“Goed”, antwoordde Mitch.
Ben betaalde en algauw was zijn kleinzoon op de schaatsbaan. De rancher bleef nog even kijken hoe Mitch aan het stuntelen was en ging toen naar zijn zakenafspraak.
Al snel zag Mitch zijn vriendje Matthew Walker op het ijs. Matthew was er met zijn vader Dan Walker.
“Mitch, wat doe jij hier?”, vroeg Dan.
“Stuntelen op het ijs. Opa is weg voor zaken dus ik ben hier lekker aan het schaatsen. Maar het gaat nog niet zoals ik wil”, antwoordde Mitch.
“Ik zal je helpen want deze jongeman hier is ook nog niet zo’n ster wat schaatsen betreft”, zei Dan.
Hij leerde Mitch en Matthew schaatsen en algauw konden de 2 het zelfstandig.
“Matt, ik ga vragen of ik mijn verjaardag hier mag vieren in plaats van op de ranch”, zei Mitch tijdens een schaatspauze.
“Dat is een goed idee zeg”, zei Matthew.
Mitch ging verder:“Dan kunnen Hop Sing, mam en jouw moeder samen nog meer pannenkoeken bakken. Jullie zijn er dan natuurlijk ook bij.”
“Waar zijn wij natuurlijk ook bij?”, vroeg Dan die aankwam met 3 bekers warme chocolademelk.
“Ik ga vragen of ik mijn verjaardag hier mag vieren”, zei Mitch.
“Je hebt wel kans dat je dan enorm veel gasten op visite krijgt”, merkte Dan op.
Mitch antwoordde:“Dat weet ik maar ik wil mijn verjaardag eens op een andere manier vieren.”
“Misschien is dit een oplossing: eerst koffie, taart en cadeaus in het pannenkoekhuis van mijn zus Jenny. Daarna schaatsen op deze ijsbaan. En als kerstdiner pannenkoeken”, zei Dan.
“Goed idee. Ik zal het vragen aan papa. Ga je mee weer stuntelen op het ijs?”, vroeg Mitch nadat hij zijn chocomelk op had.
Matthew dronk ook zijn chocomelk op en ging ook het ijs weer op.
Wat later op de ijsbaan.
Barry Parker zag de jonge Cartwright schaatsen en zei tegen zijn zus Sharon:“Daar is dat watje van een Cartwright.”
“Inderdaad. Zorg maar dat hij ernstig gewond raakt”, zei ze.
Barry ging het ijs op en schaatste expres dicht bij Mitch en Matthew.
“Wat doe jij hier Cartwright? Deze ijsbaan is alleen voor kinderen die echt in Virginia City wonen. En dat doe jij niet”, zei Barry hatelijk.
“Jij ook niet. Jullie wonen net buiten de stadsgrens”, reageerde Mitch.
Barry werd kwaad en snauwde:“Ik heb tenminste allebei mijn ouders nog!”
Mitch keek hem even vuil aan maar reageerde er niet op. Toen gaf de jonge Parker Mitch zo’n harde trap tegen zijn gehuurde schaats dat de jonge Cartwright viel en daarbij een ernstige open wond bij zijn linkerenkel opliep. Door de ruzie was het inmiddels doodstil op de ijsbaan geworden en keek iedereen naar de 2 ruziënde jongens. Deputy Clem Foster en Dan grepen hardhandig in.
“Cartwright begon zoals gewoonlijk. Hij beweert dat ik hier niet mag zijn omdat ik buiten de stadsgrens woon”, loog Barry.
Matthew vertelde precies wat er gezegd was en door wie zodat Clem zei:“Barry Parker, jij en je zus hebben een verbod om hier nog langer te zijn of te komen.”
“Blij toe. Wat heb je nou aan zo’n stomme ijsbaan?”, vroeg Barry.
Hij ging meteen weg met zijn zus.
Dan bekeek de wond en zei:“Mitch, einde schaatspartij voor jou. Die wond moet gehecht worden.”
Met steun kwam Mitch overeind en schaatste hij naar de kant.
Niet veel later kwam Ben zijn kleinzoon weer ophalen. Dan vertelde de rancher wat er gebeurd was tussen Mitch en Barry.
“We gaan wel even langs het ziekenhuis”, zei Ben toen hij de wond zag.
Hij hielp Mitch naar de auto en reed toen naar het ziekenhuis.
Op de EHBO afdeling werd de wond gehecht en de enkel in verband gewikkeld. Ook kreeg Mitch krukken mee.
“Jongeman, over een maand zien we jou hier weer”, zei Doc Paul Kay.
Mitch ging op krukken met Ben mee.
Onderweg zei Mitch:“Opa, ik wil ondanks mijn enkel toch mijn verjaardag op de ijsbaan vieren. Mr Walker zei dat zijn zus eigenaresse is van het pannenkoekhuis. Als we daar nou eerst koffie met taart en de cadeaus hebben. Daarna naar de ijsbaan en als kerstdiner de pannenkoeken in dat restaurant.”
“Mitch, het is jouw verjaardag dus mag jij bepalen hoe het gevierd wordt”, antwoordde Ben.
“Dat weet ik wel maar als u het een goed plan vindt zal papa ook wel akkoord gaan”, zei de jongen.
Mitch wist uit ervaring dat dit trucje succes had en probeerde het vaak uit met goed gevolg. Ben ging ermee akkoord.
Toen Adam Cartwright hoorde wat zijn enige zoon was overkomen op de ijsbaan zei hij direct tegen de jongen:“Jij gaat niet meer schaatsen dit jaar.”
“Nee, maar jullie gaan wel schaatsen op de ijsbaan met mijn verjaardag”, reageerde Mitch.
Zijn vader, moeder Sally en ooms Hoss en Joe begrepen er eerst niets van maar toen Mitch het uitlegde waren ze het er mee eens dat het een apart feest was. Ze gingen er dan ook meteen mee akkoord.
Toen vroeg Mitch:“Kunnen jullie wel schaatsen?”
“Ik kan het wel maar of je ooms het kunnen betwijfel ik”, antwoordde Adam.
“Ik kan het ook”, zei Sally.
“We moeten gewoon nog wat oefenen”, zei Joe.
Hoss voegde eraan toe:“En dat wordt niet gefilmd en op internet gezet!”
Adams reactie was:“Nee, we houden wel een speciale filmavond in het operahuis voor alle inwoners van Virginia City. Dan vertonen we de film.”
Zijn broers keken hem woedend aan omdat ze wisten dat Adam er gerust toe in staat was. En anders hun neefje wel.
Zijn antwoord was:“We sturen het gewoon naar Funniest Home Videos. Dan kan het hele land er van genieten.”
Maar ook dit viel verkeerd bij Hoss en Joe.
“Ik regel het verder wel met Mr Walker”, beloofde Adam.
Mitch was gerustgesteld.
Zonder dat de jongste Cartwright het door had organiseerde zijn familie een verrassingsverjaardagsfeest voor hem.
Op Kerstdag begon de dag zoals elke dag begon op de ranch: vroeg. De Cartwrights waren al beneden toen het feestvarkentje naar beneden kwam strompelen.
“Morgen knul”, zei Ben die al bezig was met het ontbijt.
“Morgen opa”, zei Mitch terwijl hij ging zitten.
Hij begon aan zijn ontbijt zonder dat de felicitaties voor zijn verjaardag kwamen. Bovendien waren zijn ooms allang weggegaan.
Na het ontbijt vroeg Adam:“Mitch, ik zal je een blinddoek moeten omdoen want we hebben een grote verrassing voor je. Ga je mee?”
“Als Cody ook mee mag”, antwoordde de jongen.
“Natuurlijk mag hij mee”, zei Sally.
Mitch werd geblinddoekt en naar Adams auto geholpen. Cody, de herdershond van de Cartwrights, bleef bij hem.
Pas bij het pannenkoekhuis stopten de Cartwrights.
“Mag de blinddoek af?”, vroeg Mitch.
“Nog niet. Ik help je eerst naar binnen”, antwoordde Adam.
Hij stapte uit en hielp zijn zoon naar binnen. Mitch werd op een bank neergezet. Er werd een kussen onder zijn zere enkel gelegd. Toen werd de blinddoek verwijderd. De families Cartwright en Walker zongen de jarige toe.
“Van harte gefeliciteerd knul en nog heel veel jaren”, zei Adam als eerste. Hij hielp Mitch uit zijn jack.
“Bedankt papa en mam”, zei Mitch lachend.
Hij werd door iedereen gefeliciteerd en overladen met cadeaus.
Na de heerlijke taart en koffie gingen de feestvierders naar de ijsbaan. Mitch bleef toekijken met Cody voor een lange poos.
“Papa, Cody en ik gaan naar binnen want ik krijg koude tenen”, zei de jonge Cartwright.
“Ik ga met je mee”, zei Adam.
Ze liepen terug naar het restaurant waar ze een nare verrassing kregen.
Jenny Walker zag de familie Parker binnenkomen en zei meteen tegen hen:“Sorry, we zijn gesloten.”
Sheila ging zitten en zette het kussen in haar rug.
“Zo, ik zit heerlijk. Jullie hebben het aardig versierd voor ons”, zei ze.
Haar kinderen, Sharon en Barry, gingen bij hun moeder zitten.
“Wie viert hier zijn verjaardag?”, vroeg Sharon.
Ze zagen namelijk een groot spandoek hangen waarop geschreven stond:‘VAN HARTE GEFELICITEERD!’
“Vandaag vieren we de geboorte van kindje Jezus”, zei Sheila.
Toen kwamen Adam en Mitch met Cody binnen.
“Wat doen zij hier?”, vroeg Mitch direct.
“Wij vieren hier kerst. Cartwright, jij en je zoontje smeren hem en wij blijven. Anders kan jij nog iets leuks beleven vandaag. Namelijk het overlijden van je kind”, zei Sheila dreigend maar ook deftig.
Toevallig kwam ook Hoss binnen en hij had de woorden van Sheila gehoord. Mitch en Cody gingen in een hoekje zitten.
“Goh, je broertje is er ook bij gekomen”, zei Sheila spottend.
“Moeder, we gaan weg want die grote vent kan ons zo naar buiten gooien”, zei Sharon angstig.
“Goed. Jij wint. We gaan weg”, snauwde Sheila.
Ze verlieten meteen het restaurant. Mitch zat met angstige ogen toe te kijken zodat de broers naar hem toegingen.
“Mitch, ze zijn weg en komen niet meer terug”, zei Adam.
Hoss antwoordde:“En mocht dat wel gebeuren gooi ik ze er hoogst persoonlijk uit.”
Mitch keek ze om de beurt aan en werd minder bang.
“Kid, het is jouw verjaardag en dat zal je weten ook”, zei Adam.
“Papa, gaan we naar mama? En de cadeaus thuisbrengen?”, vroeg Mitch.
“Dat doen we”, antwoordde Adam.
Ze stonden op en verlieten het restaurant.
Bij het graf van Mary Cartwright liet Adam Mitch even alleen.
“Mama, door een ongelukje op de schaatsbaan in Virginia City heb ik mijn enkel in het verband. Maar ik heb wel mooie cadeaus gekregen voor mijn verjaardag en kerst. Ik wou wel dat je erbij kon zijn”, zei de jongen.
Na wat stilte liep hij terug naar Adam die alles had gehoord.
Terug rijdend naar het restaurant vroeg Mitch:“Papa, mis jij mama ook nog steeds?”
“Natuurlijk mis ik haar ook nog steeds maar ze leeft wel voort in jou. Toen jij net geboren was moest ik haar al delen met jou. Zo verliefd was mama op jou”, antwoordde Adam.
De jongste Cartwright was hier zo van onder de indruk dat hij even stil was.
Toen stelde hij de volgende vraag:“Krijg ik nog een broertje of zusje?”
“Mitch! Sally en ik zijn net getrouwd. We hebben het er nog niet eens echt over gehad. Maar het zou best kunnen”, antwoordde zijn vader.
Adam merkte dat dat zijn zoon soms wat eenzaam was wat speelkameraadjes betrof. Ook al had Mitch Cody om mee te spelen.
Terug in het pannenkoekhuis kregen Mitch en Matthew warme chocolademelk en de volwassenen koffie. Adam nam Sally mee naar buiten omdat ze even alleen wilden zijn.
“Schat, je weet dat ik heel erg veel van je hou”, begon Adam.
“Dat weet ik en ik hou ook heel erg veel van jou”, zei Sally.
Adam ging verder:“Daarom beloof ik dat jij volgend jaar rond deze tijd onze zoon of dochter in je armen hebt.”
“Is dat jouw kerstcadeau aan mij?”, vroeg Sally.
Haar echtgenoot knikte. Sally kuste hem hartstochtelijk.
“Toen we naar hier reden vroeg Mitch of hij nog een broertje of zusje zou krijgen”, zei Adam na de kus.
“Tot het zover is blijft dit ons geheim”, zei Sally glimlachend.
Daar was Adam het volkomen mee eens.
Het verjaardagsfeest werd afgesloten met een zalige maaltijd met verschillende soorten pannenkoeken. Natuurlijk kreeg Cody ook zijn eten doordat Mitch en Matthew hem steeds voerden.
Die avond ging Mitch moe maar gelukkig met zijn familie terug naar huis. Iedereen was het er over eens dat dit een zeer geslaagde feestdag was geworden.