NIEUWE LIEFDE VOOR ADAM
Het gebeurde op de middag van 30 september 2000. In de kantine van het honkbalstadion van Virginia City werkte sinds kort een nieuwe barjuffrouw. Het was ver voor de wedstrijd tussen de Ponderosa Cowboys en de Jonge Heren. Coach Adam Cartwright was er al met zijn zoon Mitch en hun herdershond Cody. De Cartwrights behoorden tot de Ponderosa Cowboys. Mitch was de startende werper.
“Kid, ik heb het vreemde gevoel dat het geen normale wedstrijd zal worden”, zei Adam kijkend over het veld.
“Natuurlijk wordt het geen normale wedstrijd. Ik doe toch mee”, reageerde de jongen.
Adam zuchtte en keek naar zijn nageslacht.
“Ik bedoel maar”, zei hij.
Mitch zei niets maar had wel lachende ogen. Ze liepen naar de kantine om wat te drinken.
“Papa, is dat een nieuwe achter de bar?”, vroeg Mitch.
Adam keek en antwoordde:“Ja, dat is een nieuwe barjuffrouw. Laten we maar eerst kennismaken.”
Ze liepen naar de bar en gingen zitten.
“Mogen wij een koffie en een milkshake?”, vroeg Adam.
De barjuffrouw draaide zich om en keek de oudste Cartwright jongen aan. De overbekende vonk vloog over.
“Natuurlijk. Welke smaak moet de milkshake zijn?”, vroeg ze.
“Aardbeien”, antwoordde Mitch.
“En voor mij koffie puur zwart”, zei Adam glimlachend.
“Ik ben Sally Baxton en werk hier sinds kort”, zei de barjuffrouw terwijl ze de bestelling klaarmaakte.
“Ik ben Adam Cartwright en dit is mijn zoon Mitch”, zei Adam.
“Ik wist niet dat jij van milkshakes hield”, zei Sally plagend.
“Het is voor die zoon van mij. Ik denk dat hij de lust voor milkshakes van zijn moeder heeft want ik hoef ze niet. Toen zijn moeder Mitch verwachtte dronk zij ze dagelijks dus dat heeft hij van haar meegekregen”, reageerde Adam.
Rita Jenkins zag Mitch staan en vroeg Adam:“Je zoontje wordt ook al groot zeg. Wordt het niet eens tijd voor een broertje of zusje voor hem?”
“Dat is mijn beslissing. Hij komt niets te kort. Trouwens, bemoei je met je eigen zaken”, antwoordde Adam.
Rita keek even kwaad en liep toen weg. Mitch kreeg zijn milkshake en ging zich daarna omkleden.
“Is dit stadion van jullie?”, vroeg Sally.
“Ja, en we hebben ook nog een groot landgoed met een ranchhuis erbij. Je mag gerust een keer langskomen. Dan zal ik je de mooiste plekjes laten zien”, antwoordde Adam.
“Die afspraak is bij deze gemaakt. En vanavond komen jij en je zoon bij mij eten”, zei Sally.
Ze konden duidelijk niet meer buiten elkaar.
Er hing een aparte sfeer in het stadion. Als de Ponderosa Cowboys deze wedstrijd zouden winnen waren ze de streekkampioen rondom Virginia City, Nevada.
Met veel moeite nam Adam tijdelijk afscheid van Sally en ging hij naar zijn team.
De jongens waren erg opgewonden en luidruchtig.
“Jongens, ga zitten en luister”, zei Adam.
Ze gingen zitten en waren meteen stil.
“Jullie weten dat jullie streekkampioen kunnen worden vandaag. Maar dan moet er wel gewonnen worden. Ik reken erop dat jullie alles zullen geven en de wedstrijd winnen”, zei Adam.
“Hoe groot moet het verschil zijn?”, vroeg Matthew Walker.
“Het liefst zo groot mogelijk”, antwoordde Adam.
“Iets van 100 tegen 0?”, vroeg Mitch.
“Dat is ook weer overdreven maar probeer wel de nul te houden”, antwoordde zijn vader.
“Met Mitch als werper is dat niet zo moeilijk. Hij gooit alleen maar 3 slag”, merkte Teddy Rashdon op.
Iedereen lachte.
“Ik kan niets anders gooien”, reageerde Mitch.
De jongens wisten wat ze moesten doen en Adam wist dat ze dat dan ook deden.
“Jongens, nog even dit: het is helemaal uitverkocht dus er zitten veel mensen naar jullie te kijken. Probeer gewoon te spelen alsof er geen mens op de tribunes zit”, zei Adam als laatste.
De wedstrijd begon. Alle plaatsen waren bezet wat uitwerking had op beide teams. De teams werden voorgesteld en de Jonge Heren genoten van alle aandacht.
“Wat zijn dat een ettertjes”, fluisterde Mitch tegen Matthew en Teddy.
“Je moet ze niet zo prijzen. Je beledigt de andere ettertjes”, zei Matthew.
De Jonge Heren begonnen met slaan. Mitch gooide met gemak 3 x 3 slag. Adam had zijn zoon als vierde op de slaglijst gezet zodat hij de anderen kon binnen slaan. Door een flink aantal fouten kwamen Teddy, Matthew en Simon op de honken. Mitch was toen aan slag en toen hij naar het slagperk wilde gaan zag hij dat Sally ook was komen kijken. Cody was bij haar.
“Deze homerun is voor jou en de bal ook”, zei hij tegen haar.
Toen liep hij naar het slagperk.
“Ik ga jou ook 3 slag geven”, zei Barry Parker die de startende werper voor de Jonge Heren was.
Hij gooide een bal die hij zag als slag maar Mitch sloeg hem het stadion uit. Cody rende meteen weg om de bal te pakken. Even later legde hij de bal bij Sally neer die hem meteen pakte. De nieuwe barjuffrouw hield meteen nog meer van Adam en Mitch.
Door de homerun stonden de Ponderosa Cowboys al met 4 runs voor en elke inning werd de voorsprong uitgebouwd met 4 runs.
Bij de zevende inning zei Barry tegen zijn coach George Miller:“We stoppen ermee. Dan worden we maar geen kampioen.”
“Wat zijn jullie een stelletje nietsnutten. Ik steek al mijn kostbare tijd erin om jullie aan het honkballen te krijgen en jullie maken fout na fout. Die jongens van de Ponderosa Cowboys zijn net zo oud als jullie en zij kunnen het wel. Ik zal wel zeggen dat jullie het opgeven”, zei George.
Hij verliet het team en ging naar scheidsrechter James Palmer.
“Mijn team geeft het op dus de Ponderosa Cowboys zijn kampioen”, zei George.
Adam hoorde het ook en vond het niet erg dat het andere team het opgegeven had. Dat gold ook voor zijn team.
Bij de prijsuitreiking kregen de kampioenen ieder een beker en een medaille.
Sally vroeg aan Ben:“Ik wist niet dat uw kleinzoon zo goed was met honkbal. Van wie heeft hij dat?”
“Misschien van zijn moeder of het moet een verborgen talent van Adam zijn”, antwoordde de rancher die tevens eigenaar van het stadion was.
Hij merkte dat Sally al erg dol was op Adam en Mitch.
“Adam en Mitch komen vanavond bij mij eten dus ik ben bang dat ze niet al te vroeg thuis zijn”, zei Sally.
“Dan neem ik Cody wel mee naar huis”, antwoordde Ben.
Langzaam werd het stadion steeds leger. Van de Jonge Heren was niemand meer aanwezig en hun familieleden waren ook snel vertrokken. Maar de Ponderosa Cowboys waren nog steeds aan het feestvieren op het veld. Toch gingen ook zij langzaam maar zeker naar huis in feestroes wel te verstaan.
Na de wedstrijd reden Adam en Mitch naar het huis van Sally.
“Gaan jij en zij nu voor mij zorgen?”, vroeg Mitch opeens.
“Ik denk van wel. Erg?”, vroeg Adam.
“Nee, helemaal niet. Sally is beter dan die Rita. En veel knapper ook”, antwoordde zijn zoon.
Dat kon Adam niet ontkennen.
“Zou mam haar ook goedkeuren als mijn tweede moeder?”, vroeg Mitch.
“Ik weet haast zeker van wel. Hoezo?”, vroeg Adam ongerust over het antwoord.
“Je zei dat je me iets zou geven als we deze wedstrijd wonnen? Nou, dan wil ik dat Sally mijn moeder wordt. Op school pesten sommige kinderen mij omdat ik alleen maar een vader heb”, antwoordde Mitch.
“Daar vraag je me heel wat. Ik wil dat best maar Sally moet het ook willen. We kunnen het haar allicht vragen”, zei Adam.
Ondertussen was Sally al bezig met het avondeten. Ze hoopte dat haar gasten van lasagne hielden want dat stond op het menu. Opeens ging de bel. Ze deed open en zag daar haar gasten staan.
“Miss Baxton, zou u mijn tweede moeder willen worden? Dan heb ik weer twee ouders”, zei Mitch met de deur in huis vallend.
Adam wist niet waar hij kijken moest en Sally was even sprakeloos.
Maar met tranen in haar ogen zei ze:“Als je vader het wil zorg ik vanaf nu voor jullie en je hond is hier ook welkom.”
Adam nam haar in zijn armen en kuste haar. Mitch wist genoeg.
Vanaf die dag had hij twee ouders die voor hem zorgden en van hem hielden.