Het was eerste kerstdag 1868. De volwassen Cartwrights waren al beneden toen Mitch en Cody naar de trap liepen. Ze hoorden een onbekend geluid vanuit de woonkamer komen.
“Cody, ze zijn toch niet aan het doen wat ik denk dat ze aan het doen zijn?”, vroeg Mitch aan de hond.
Cody blafte. Samen liepen ze naar beneden om het onbekende geluid te ontdekken. Halverwege de trap bleef Mitch op het trapportaal staan. Eerst keek hij erg verbaasd naar zijn familieleden en begon toen hard te lachen. Cody rende naar de anderen toe en begon luid te blaffen. Mitch herstelde zich en liep naar beneden.
“Als jullie voor mij aan het zingen zijn mogen jullie het ook wel laten. Zo geweldig klinkt het niet”, merkte Mitch droog op.
“We zongen juist voor jou maar als jij het niet mooi vindt krijg je ook geen cadeautjes”, zei Little Joe plagend.
“Oh, wat vond ik het toch mooi. Ik dacht eerder dat de coyotes weer bezig waren maar dat waren jullie dus”, reageerde zijn neefje.
“Van harte gefeliciteerd met je verjaardag en nog vele, vele jaren”, zei Ben terwijl hij zijn jarige kleinzoon optilde.
“Bedankt opa”, zei Mitch een beetje verlegen.
Adam had hem al gefeliciteerd toen hij hem uit bed haalde zoals dat elke morgen het geval was. Hoss en Little Joe feliciteerden hun neefje ook. Natuurlijk kreeg Mitch ook van Candy de felicitaties.
“Je krijgt nu de cadeaus voor je verjaardag en na het ontbijt die voor je kerst”, zei Adam. Mitch knikte en keek iedereen vol verwachting aan. Hij ging op de bank zitten en kreeg van Adam een grote doos. Vlug pakte Mitch het uit en vond een handschoen met een bal.
“Papa, wat mooi zeg”, zei de jongen opgewonden.
Van Hoss, Little Joe en Candy kreeg Mitch elk een bal en van Ben een kleine houten knuppel.
“Mitch, beloof me dat je niet gaat gooien als je binnen bent. Alleen buiten”, zei Adam serieus. Mitch knikte.
“Die knuppel is net zo groot als Mitch zelf”, zei Hoss.
“Dat is knuppel waar ga je met Mitch heen”, grapte Little Joe.
Hoss en Little Joe lachten maar Adam pakte zijn broers terug door te vragen:“Weet je wat opvalt als je die knuppel naast jullie zet?”
Niemand wist het antwoord dus zei de oudste Cartwright jongen:“De schoonheid van die knuppel.”
Ben en Candy lagen op de grond van het lachen maar bij Hoss en Little Joe kon er geen grijnsje af.
Op de Ponderosa was het een drukte van jewelste. Het jongste familielid, Mitch, was jarig en dat was te merken ook. Hij was van nature al erg druk maar nu hij zijn zesde verjaardag vierde helemaal. Adam moest alle zeilen bijzetten om hem in toom te houden.
“Kid, ga maar een poos buiten spelen met Cody”, zei Adam uiteindelijk.
Hij kleedde hem warm aan en deed de voordeur open. Cody volgde hem meteen. Buiten maakte Mitch een kleine sneeuwpop en ging daarna spelen met Cody. De twee waren dol op elkaar en onafscheidelijk.
Mitch gooide wat sneeuwballen weg totdat Adam poolshoogte kwam nemen. Hij kwam naar buiten en kreeg direct een grote sneeuwbal tegen zich aangegooid.
Er volgde eerst een diepe zucht en toen kreeg de jarige op strenge toon te horen:“Mitchell Jonathan Cartwright, kom onmiddellijk hier!”
“Ik geloof dat papa kwaad op ons is”, zei Mitch grinnikend tegen Cody.
Ze liepen naar de veranda.
Mitch vroeg lachend aan Adam:“Ben je geraakt door een sneeuwbal?”
Hij keek naar zijn jas en vroeg op zijn beurt:“Stel je altijd van die domme vragen?”
“Als jij ze ook stelt wel”, zei Mitch ad rem.
Adam wilde wat zeggen maar wist niets te bedenken.
Pas na lange tijd vroeg hij:“We gaan je taart aansnijden. Of wil jij het doen?”
“Het is mijn taart dus moet ik het doen”, antwoordde de jongen.
“Kom dan maar snel binnen. Kom Cody”, zei Adam.
Het stel kwam vlug naar binnen.
Hop Sing kwam binnen met een grote taart.
Hoss zei plagend:“Een grote taart voor een kleine jongen.”
“Drie keer raden wie er nu geen taart krijgt”, reageerde Mitch.
Iedereen lachte. Met de hulp van zijn vader sneed Mitch de taart in gelijke stukken. Natuurlijk werd ook Cody niet vergeten.
Na de koffie en taart verdwenen Mitch en Cody weer snel naar buiten waar ze de hele middag bleven.
Na verloop van tijd kwamen Adam, Hoss, Little Joe en Candy ook naar buiten om sneeuwballen te gooien met de jongste twee bewoners van de ranch. Hierdoor kon Hop Sing in alle rust het kerstdiner bereiden zonder dat Hoss constant de keuken inliep om wat eten te stelen.
Tijdens het kerstdiner had Mitch zijn kippenpoot al afgekloven en hij zag dat die van Hoss er nog lag. De jongen wachtte zijn kans af en verwisselde precies op het goede moment zijn bord met dat van zijn oom.
Toen vroeg hij heel onschuldig:“Papa, kun je straks even helpen met mijn huiswerk?”
Adam knikte. Hij had door wat er gaande was. De anderen merkten dat ook en hadden moeite om hun lachen in te houden.
“Lust jij je kippenpootje niet?”, vroeg Ben aan zijn kleinzoon.
“Gossie, ik was helemaal vergeten dat het nog op mijn bord lag”, reageerde Mitch droog. “Mitchy Cartwright! Hoe is het in vredesnaam mogelijk dat jij wel een stuk kip had gekregen en ik niet?”, vroeg Hoss verbaasd.
“Omdat ik vandaag zes ben geworden?”, vroeg zijn neefje.
“Dat is geen reden”, zei Hoss.
“Als je van de trap afvalt ben je gauw beneden”, reageerde Mitch droog.
“Dat is zonde van de trap. Tenminste als je hem beschadigt”, zei Candy.
“Wat zijn jullie toch erg leuk zeg. Waar is mijn kippenpoot?”, vroeg Hoss verontwaardigd. “Aan de kip”, zei Little Joe.
“En die zitten in het kippenhok”, vulde zijn neefje aan.
Hoss keek vlug op elk bord en zag dat zijn bord bij zijn neefje lag.
“Mitchy, is dat mijn kippenpoot die daar bij jou ligt?”, vroeg Hoss.
De jongen keek en zei:“Er lag geen briefje bij met jouw naam erop.”
“Dat is wel zo maar jij hebt je kippenpoot al op en ik nog niet. Je mag dan wel jarig zijn vandaag maar dat geeft je nog niet het recht om MIJN kippenpoot te pakken”, zei Hoss.
Hij pakte zijn bord terug en begon te kluiven aan zijn kippenpoot. Iedereen begon luid te lachen.
Toen het dessert op tafel kwam hield Mitch zijn grote oom scherp in de gaten. Adam merkte dat zijn zoon erg moe was geworden door de koude buitenlucht.
“Kid, jij gaat na het eten direct slapen”, zei hij.
“Goed. Maar oom Hoss zal NOOIT mijn dessert krijgen!”, was het commentaar van de jongen.
Hoss zei niets maar nam zich voor wel wraak te nemen op zijn lieve neefje.