De broers Adam en Joe Cartwright waren dagenlang onderweg geweest zonder dat ze gelegenheid hadden gekregen om een bad te nemen. Maar nu waren ze in Townville aangekomen om wat uit te rusten.
Na de reservering in het hotel ging Adam als 1e naar het badhuis terwijl Joe naar de saloon ging.
“Joe, ik dacht dat jij eerst een bad zou nemen?”, vroeg Adam.
“Dat was mijn plan eigenlijk ook maar mijn verlangen naar een biertje is groter dan naar een bad. Ik zie je nog wel, oudere broer”, antwoordde de jongste Cartwright broer.
“Best hoor, broertje”, zei Adam.
Ze liepen respectievelijk naar het badhuis en de saloon.
Het badhuis werd gerund door een oude maar kwieke dame die naar de naam van Dina Walker luisterde.
Adam kwam binnen en vroeg:“De naam is Adam Cartwright. Zou het mogelijk zijn om een bad te kunnen nemen?”
“Natuurlijk Mr Cartwright. Komt u maar mee”, zei Dina.
Ze maakte het water warm terwijl Adam naar een badkamer gebracht werd.
“Een bad kost 50 cent. Voor een dollar extra was ik uw kleding vandaag nog. U heeft zeker dagenlang in het zadel gezeten?”, vroeg Dina.
Adam bekeek zijn kleding en antwoordde:“Dat klopt. Mijn jongere broer Joe zal straks ook wel langskomen voor een bad. Zijn kleding kan ook wel een wasbeurt gebruiken.”
Dina antwoordde:“De saloon schenkt alleen gekleurd water met wat kleurstof erin. Bier mag er niet meer geschonken worden.”
“Waarom niet?”, wilde Adam weten.
“Omdat de barkeeper zelf de beste klant is. De sheriff heeft er zelf voor gezorgd dat het niet meer mocht”, zei Dina terwijl ze het warme water in de tobbe goot.
Achter een scherm kleedde Adam zich uit en gaf hij zijn vuile kleding aan Dina. Ze verliet de kamer en Adam genoot van zijn welverdiende bad.
Zo goed als Adam het had, zo slecht had Joe het getroffen. De saloon was zo goed als verlaten en achter de bar stond een behoorlijk chagrijnige vent die nors uit zijn ogen keek.
Joe keek rond en vroeg:“Is het bier zo slecht dat jij iedereen wegjaagt?”
“Hou je brutale mond, snotneus! Ik mag van de sheriff geen bier of alcoholhoudende dranken meer serveren. Ik heb wel water voor je”, zei Dave Parker.
Hij was de barkeeper.
“Sorry hoor. Geef me maar een glas water. Waarom verkoop je het niet als gemeentepils?”, stelde Joe voor.
Dave schonk een glas water in en zei:“Dat is een goed idee van je. Dat is dan 2 dollar.”
“Twee dollar voor zo’n klein glaasje water? Oplichter die je bent”, reageerde Joe.
“Nu is het 3 dollar!”, zei Dave.
Joe betaalde de 3 dollar en dronk het water op. Hij ging meteen weg. Hij keek rond maar zag geen andere saloon om zijn dorst te lessen. Uiteindelijk ging ook Joe naar het badhuis waar zijn broer alweer schone kleding aan had.
Bij het verlaten van het badhuis betaalde Adam voor de dubbele wasbeurt.
“Heeft u nog een badeendje?”, vroeg Adam.
“Nee, helaas niet. Hoezo?”, vroeg Dina op haar beurt.
“Hij was bedoeld voor mijn broer Joe. Tot zijn 6e speelde hij met zijn rubberen badeendje in bad. Vandaar dat ik het vroeg”, legde Adam uit.
Dina knikte begrijpend en vroeg:“Hoeveel jaar zit er tussen jullie?”
“Hij is 12 jaar jonger”, zei Adam.
Ze zwegen toen Joe binnenkwam.
“Mrs Walker, dit is nu mijn broer Joe. Joe, dit is Mrs Walker. Zij runt dit badhuis. Veel plezier”, zei Adam.
Natuurlijk vertrouwde Joe het nu helemaal niet meer.
“Ook een dubbele wasbeurt voor jou?”, vroeg Dina.
“Dat is goed”, zei Joe zuchtend.
Opnieuw werd het badritueel herhaald.
Toen Joe in bad zat begon hij te zingen. Het klonk zo vals dat Adam kwam kijken.
“Joe, met jouw kattengejank jaag je alle rubberen badeendjes weg”, zei Adam plagend.
“Hou je mond!”, zei Joe fel.
“Ik ga een tafel voor ons reserveren. Na je bad gaan we wat eten”, zei Adam.
“Afgesproken”, was het antwoord van zijn broer.
Adam ging weg terwijl Joe verder ging met badderen.
Wat later zaten de broers te eten in het restaurant van het hotel.
“Het badhuis en het eten hier zijn tot nu toe de 2 enige goede dingen in dit gehucht. Laten we hopen dat de bedden ook goed zijn”, zei Joe.
“We betalen er meer dan genoeg voor”, reageerde Adam.
Zijn broer knikte.
Zo goed als het eten en het badderen was, zo slecht waren de bedden. Toch besloten de broers te blijven. Al was het alleen al om op een normale manier te kunnen slapen. Maar ze zouden Dina Walker nooit meer vergeten.