Het was vrijdag 26 november 1993. Op de Ponderosa maakte Mary Cartwright zich klaar om naar Virginia City te gaan. Haar echtgenoot Adam Cartwright had haar genoeg geld en zijn creditcard meegegeven voor kerstcadeaus.
“Veel plezier schat. Ik zorg wel voor Mitch”, zei Adam op de veranda.
“Dat is je geraden ook. Hij is ook jouw zoon. Vorig jaar om deze tijd kon ik nauwelijks nog achter het stuur zitten door de kleine”, antwoordde Mary.
Ze gaven elkaar nog een hartstochtelijke kus en Mary vertrok naar de stad. Adam ging naar binnen om voor zijn zoon Mitch van 11 maanden te zorgen.
De weg van de Ponderosa naar Virginia City was goed te berijden. Mary kon goed doorrijden totdat ze bij de afslag naar Virginia City kwam. Plotseling kwam een spookrijder haar met grote snelheid tegemoet waarbij Mary de macht over het stuur verloor. De Mercedes vloog 2 keer over de kop waarna hij bij een paar bomen tot stilstand kwam. De spookrijder was er intussen allang vandoor gegaan. Maar Mary had het ongeluk niet overleefd. De zwarte Mercedes van Adam Cartwright lag aan de kant van de weg naar Virginia City als stille getuige van een ernstig ongeluk.
Op de ranch was Adam bij zijn zoon Mitch. Het kereltje was net wakker geworden en werd in bad gedaan door zijn vader.
“Vanmiddag zijn wij samen thuis want mama is naar de stad om kerstinkopen te doen voor ons”, zei Adam.
“Mama?”, vroeg Mitch ondertussen vrolijk spetterend met het badwater.
“Ja, mama doet dat”, antwoordde Adam.
Hij veegde wat druppels weg die hij had gekregen van zoonlief. Mitch lachte en spetterde opnieuw. Maar nu wat harder. Adam zuchtte diep en besloot een einde te maken aan de waspartij. Hij pakte de baby uit het badje en droogde hem af. Even later kwamen vader en zoon in de woonkamer. Omdat Adam nog wat administratiewerk wilde doen zette hij zijn zoon in de box.
In Virginia City was het wrak van Adams auto ontdekt. Sheriff Roy Coffee en deputy Clem Foster identificeerden het slachtoffer als Mary Cartwright.
“Clem, dit is een grote klap vooral voor Adam. Ik ga naar de ranch om het te vertellen. Jij zorgt dat ze in het mortuarium komt”, zei Roy.
Zo gezegd, zo gedaan.
Roy reed het erf op en trof als eerste de eigenaar van de ranch, Ben Cartwright, aan. De sheriff stopte zijn wagen en stapte uit.
“Ben, is Adam thuis?”, vroeg hij direct met de deur in huis vallend.
“Ja, het is zijn beurt om voor Mitch te zorgen. Mary is naar de stad. Hoezo?”, vroeg hij ongerust.
“Kom maar even mee naar binnen want het gaat jou ook aan wat ik te vertellen heb”, antwoordde Roy.
Ze liepen naar de voordeur en Ben deed hem open.
“Adam, Roy is hier voor je”, riep de rancher.
Adam stopte onmiddellijk met werken en stond op. De mannen namen plaats in de woonkamer en beide Cartwrights keken Roy vragend aan.
“Ben en Adam, ik weet niet hoe ik dit moet brengen maar Mary is verongelukt. Ze heeft een ernstig ongeluk gehad en was waarschijnlijk op slag dood. Ze was weg met je zwarte Mercedes?”, vroeg Roy.
Adam knikte als het ware verdoofd door het zeer slechte nieuws.
“Wel, je auto is een compleet wrak. Zou je Mary willen en kunnen identificeren?”, vroeg de sheriff.
“Ja, maar dan moet er iemand op Mitch passen”, zei Adam.
“Ik haal Hoss wel even”, zei Ben ook diep geschokt.
Hij stond op en ging naar buiten. Bij de stallen vond hij zijn tweede zoon.
“Hoss, wil jij op Mitch passen want Adam en ik moeten naar het mortuarium om je schoonzus te identificeren”, zei de rancher.
“Natuurlijk pas ik op die kleine. Hoe is het gebeurd?”, vroeg Hoss terwijl hij en Ben naar het ranchhuis liepen.
“Door een auto ongeluk”, antwoordde Ben diep geschokt.
Hoss wist even niets te zeggen.
Bij binnenkomst zag Hoss meteen hoe erg zijn broer eruit zag.
“Adam, ga je mee? Des te eerder is het achter de rug”, zei Ben.
Zijn oudste zoon knikte. Hij stond op en kuste zijn zoon gedag die er natuurlijk niets van begreep. Mitch stond op het punt om te gaan huilen maar Hoss greep in door hem bezig te houden met voorlezen.
In het mortuarium herkende Adam zijn overleden vrouw.
“Ze is het”, zei hij zachtjes met tranen in zijn keel en ogen.
Ben bevestigde de identificatie.
Weer thuis nam Adam Mitch over en ging hij met de baby in de babykamer zitten. Op verzoek van Mary had Adam een schommelstoel gekocht zodat ze daarin hun zoon kon voeden. Hij hield de kleine tegen zich aan en kuste hem teder.
“Mitch, vanaf nu moeten we samen verder”, zei hij zachtjes.
“Mama?”, vroeg Mitch.
“Mama is weg en ze komt niet meer terug. Maar papa blijft bij je”, antwoordde Adam.
Hij probeerde de jongen in slaap te schommelen maar op de een of andere manier bleef Mitch wakker.
Opnieuw zei de kleine:“Mama.”
Adam kreeg opnieuw tranen in zijn ogen en drukte zijn zoon tegen zich aan. Een tijdlang werd er niets gezegd. Hij besefte langzaam dat hij Mitch nu alleen moest opvoeden.
Tijdens het avondeten hing er een zeer droevige stemming.
“Mary was dol op paard en wagen dus haar laatste reis wordt per paard en wagen afgelegd naar ons privékerkhof. Geen auto’s en ik hou haar begrafenis privé”, zei Adam die geen eetlust had.
Hij voerde echter wel zijn zoon hoewel dit veel moeite kostte.
“Na het eten komt de begrafenisondernemer”, zei Ben.
“Ik breng Mitchy wel naar bed”, bood Hoss aan.
“Graag zelfs. Joe, wil jij de wagen in orde maken?”, vroeg Adam aan zijn jongste broer.
“Natuurlijk”, zei Joe.
Die avond kwam Kevin Albertson langs voor de begrafenis van Mary.
“Het stoffelijk verschot van je vrouw is al vrijgegeven dus wat dacht je van morgen?”, vroeg Kevin.
“Dat is goed. Tien uur vroeg genoeg?”, was de vraag van Adam.
“Ik vind het best. Ik ben met je vrouw in de kist hier om 9 uur. Gaat je zoon ook mee? Het is al aardig koud voor zo’n kleintje”, zei Kevin.
“Hij speelt nu al soms hele dagen buiten. Mitch gaat gewoon mee. Hij begrijpt er nog niets van maar Mary zou het zo gewild hebben”, reageerde Adam.
Ze werkten alle details uit en Kevin ging daarna weg.
Voordat hij ging slapen keek Adam nog even bij Mitch die rustig sliep. Plotseling werd de kleine wakker en keek hij lachend naar zijn vader.
“Je moet slapen kleine boef”, zei Adam zachtjes.
Mitch keek hem aan alsof hij wilde zeggen:“Jij ook.”
Adam dekte hem toe waarna Mitch weer in slaap viel zodat hij zelf ook ging slapen.
De volgende morgen was het een zware dag voor de Cartwrights, maar vooral voor Adam en Mitch. Zoals afgesproken was Kevin met de kist met Mary om 9 uur op de ranch.
Toen Mitch de paarden zag verzette hij zich hevig om mee te gaan.
Adam zei:“Kid, je moet mee. Mama wilde dat.”
“Enge dieren daar”, zei Mitch.
“Mitch, bedoel je de paarden?”, vroeg Ben ongerust over het antwoord.
Zijn kleinzoon knikte.
“Adam, laat Mitch maar hier. Ik pas wel op hem”, bood Candy Canaday aan.
Hij was de voorman op de Ponderosa.
“Goed. Mitch, luister naar Candy”, zei Adam.
Mitch knikte. Samen met de voorman keek de jonge Cartwright hen na.
De begrafenis was sober en eenvoudig. Alleen de Cartwrights en Kevin waren aanwezig.
Thuisgekomen hield Adam Mitch bij zich voor een poosje. Maar algauw ging de kleine weer spelen.
“Pa, hoe moet ik nou in vredesnaam dat kleine kereltje helemaal alleen grootbrengen?”, vroeg Adam radeloos.
“Adam, dat hoef je echt niet alleen te doen want je broers en ik zijn er ook nog om je te helpen”, antwoordde Ben.
Dat wist Adam ook wel maar hij wilde er niet aan denken. Nog niet althans.
Na een rustige lunch bracht Adam Mitch naar bed voor zijn middagslaap.
Toen hij weer beneden was zei Adam:“Pa, ik ga een eind rijden met Sport.”
“Ik zorg wel voor Mitch als hij wakker wordt”, zei Ben die begreep dat zijn zoon alleen wilde zijn met zijn verdriet.
Adam zadelde zijn paard Sport, steeg op en verliet het erf.
Adam stopte bij het meer van Tahoe. Hij steeg af en ging zitten. Door naar de schitterende omgeving te kijken besefte de oudste Cartwright jongen dat zijn overleden vrouw hem duidelijk maakte om toch op de Ponderosa te blijven en samen met hun zoon Mitch een nieuwe toekomst op te bouwen.
Enkele weken later.
In Virginia City werd een speciaal kerstdiner georganiseerd. Ook naar de familie Cartwright ging er een uitnodiging. De jongste Cartwright broer Joe kwam ermee thuis.
Hij zei enthousiast:“Pa, er is een belangrijke brief voor u gekomen.”
Zijn vader Ben Cartwright zei:“Geef maar direct hier Joseph.”
Joe gaf de brief en de rancher opende hem. Hij las hem eerst in stilte.
“Jongens, luister eens. We zijn uitgenodigd voor een kerstdiner. De opbrengst gaat naar het weeshuis”, zei Ben.
Zijn 2e zoon Hoss kreeg meteen al trek en vroeg:“Wanneer wordt het gehouden?”
“Op 17 december. De kaarten kosten 50 dollar per stuk. Maar dat betekent wel dat je zoveel mag eten als je wil of in het geval van Hoss: zoveel als je opkan”, antwoordde Ben.
Zijn 2 andere zoons Adam en Joe keken elkaar lachend aan.
“Nou, het kost me wel 50 dollar maar ik ga er heerlijk schransen. Wat jij Joe?”, vroeg Hoss.
“Ik ook. Adam, jij gaat toch ook mee?”, vroeg Joe.
Zijn oudste broer antwoordde:“Als ik een oppas voor Mitch kan vinden wel. Anders blijf ik thuis met hem.”
Mitch was zijn zoon van bijna 1.
“Wel Adam, misschien kan hij gewoon meekomen”, reageerde Ben.
“Dan krijgt hij misschien wel teveel aandacht van vooral vrouwen”, zei Adam ongerust.
“Ik zal het morgen wel vragen”, beloofde Ben.
Ben kwam de eetzaal binnen en zag dominee Nick Wilson. Hij liep naar hem toe.
“Nick, nog bedankt voor de uitnodigingen voor het kerstdiner. Ik had nog 1 vraag: is het goed als mijn kleinzoon ook meekomt?”, vroeg de rancher met de deur in huis vallend.
Nick antwoordde:“Natuurlijk is ook hij welkom.”
“Adam wil hem eigenlijk niet meenemen omdat de jongen dan misschien teveel aandacht zou krijgen van voornamelijk vrouwen”, zei Ben.
“Hoe is het met je zoon?”, vroeg Nick.
Ben zei wat bezorgd:“Redelijk. Hij mist Mary natuurlijk elke dag nog erg. Maar door Mitch heeft Adam afleiding. Bovendien zijn Hoss, Joe en ik er ook nog voor hem. Mitch is Mary elke dag aan het zoeken.”
“Wens ze maar sterkte”, zei Nick.
Ben knikte en ging tevreden naar huis terug.
Om toch geen oppas in te hoeven schakelen besloot Adam zijn zoon toch mee nemen naar het kerstdiner. Het spaarde hem geld uit en op deze manier moesten zijn broers zich wel keurig gedragen.
Op de dag van het kerstdiner sliep Mitch vrij lang. Rond een uur of 3 kwam Adam de babykamer binnen. Zijn zoon was al wakker en speelde met een zachte honkbal. Opeens gooide Mitch de bal uit zijn ledikant. Adam ving de bal en wist toen al dat zijn zoon honkbaltalent had.
“Jongeman, jij gaat in bad. Want je kan erg moeilijk vuil en slaperig bij het kerstdiner aanschuiven”, zei Adam terwijl hij de bal teruggaf.
Hij pakte de baby en liep met hem naar de badkamer. Mitch werd gewassen en kreeg een zwarte spijkerbroek met een geel shirt aan.
Ook de andere Cartwrights deden hun zondagse kleding aan. Hoss en vooral Joe kregen nog wat wijze raadgevingen van hun vader. Maar Adam had ook moeite om Mitch onder controle te houden. De jongen was erg druk en kon niet wachten om te gaan.
“Jongens, we gaan maar want 1 persoon wil dolgraag gaan”, zei Ben uiteindelijk.
Ze pakten hun jassen en gingen weg. Gelukkig was het droog en er lag nog geen sneeuw op de weg.
De zaal was mooi versierd en zelfs de kerstboom stond er te pronken. Mitch keek zijn ogen uit wat zijn familieleden goed merkten. Hij was wat stiller dan normaal.
“Papa, kijk”, zei hij met heldere stem wijzend op de boom.
“Ik zie het knul”, zei Adam.
De Cartwrights liepen naar de tafel waar hun naamkaartje stond. Gelukkig voor Hoss was hun tafel vlakbij het lopend buffet.
Hoss en Joe gingen kijken bij het eten en de oudste van de 2 zei:“Dat wordt zalig schransen straks.”
“Hoss, laat ook wat over voor de anderen. En dan bedoel ik ook mezelf”, zei Joe.
Hoss keek zijn broer aan en vroeg verbaasd:“Sinds wanneer ben jij zo bescheiden?”
“Ik ben altijd al bescheiden geweest. Maar jij hebt dat nooit gemerkt”, reageerde Joe.
Ze liepen terug naar hun tafel waar Adam de kleine in een kinderstoel had gezet.
“Pa, we kunnen de hele avond vooruit met het eten als Hoss hier zich inhoudt”, zei Joe terwijl hij ging zitten.
“Dat geldt dan ook voor jou, Joseph”, was de reactie van Ben.
Adam en Hoss konden er wel om lachen maar Joe uiteraard niet.
Langzaam werd de eetzaal voller en voller. De vrouw van de dominee, Valerie, opende de avond.
“Ik wil iedereen van harte welkom heten. Ook de gulle giften worden gewaardeerd. We hopen dat het eten goed zal smaken en ook dat iedereen een gezellige avond zal hebben. We gaan eerst een moment van stilte houden en daarna wat zingen”, zei ze.
Er werd gebeden en gezongen. Tot Adams grote opluchting gedroeg Mitch zich keurig netjes tijdens de verwelkoming, het gebed en gezang.
Om beurten gingen de Cartwrights eten halen zodat er altijd wel eentje bij Mitch bleef. Dames liepen rond met drank wat ook goed viel bij de eters.
Tijdens het diner at Mitch eerst met zijn lepel totdat hij toevallig naar zijn grote oom Joe keek. Joe at een stuk vlees met zijn vingers. Mitch liet pardoes zijn lepel vallen en at zijn aardappelstukjes met zijn vingers. Ben zag het en greep in.
“Joseph!”, zei hij streng.
“Wat is er?”, vroeg Joe verbaasd.
“Gebruik je bestek”, antwoordde zijn vader.
Met tegenzin gebruikte Joe zijn bestek.
Toch vroeg hij:“Pa, waarom mag Mitch wel met zijn vingers eten en ik niet?”
“Omdat jij, Joseph, volwassen bent en manieren kent en Mitch ook aan jou een voorbeeldfunctie heeft”, antwoordde Ben.
Joe knikte begrijpend. Hoss ging een schone lepel voor zijn neefje halen en nam direct een schaaltje roerei voor hem mee. Ook dat verdween in de maag van de jongste Cartwright.
Tegen de tijd dat alle buffettafels leeg waren sliep Mitch al bij Adam op schoot.
“Ik denk dat het tijd wordt dat we naar huis teruggaan. De tafels met eetschalen zijn leeg en Mitch slaapt al”, zei Ben.
Ze stonden op. Adam droeg zijn slapende zoon naar buiten. Hoss en Joe volgden hen.
Ben sprak nog even met Nick en Valerie:“Bedankt voor het heerlijke eten. Zelfs Mitch at meer dan normaal.”
“Graag gedaan. We zien jullie zeker niet tijdens de kerstdienst op 1e kerstdag?”, vroeg Nick.
“Nee, want dan is mijn kleinzoon jarig. Fijne kerstdagen”, zei de rancher.
“Jullie ook”, zei Valerie.
Ben ging zijn nageslacht achterna om naar huis te gaan. Het was voor iedereen een zeer geslaagde avond geworden. Zelfs Hoss ging met een zeer goed gevulde maag slapen.
Mede door deze avond kwam er weer een klein beetje zonneschijn op de Ponderosa ranch te schijnen.